I dare you

Het was onmisbaar wat voor 'draak' Roughpaw was. Streken uithalen, de regels aan haar poten lappen, anderen in de problemen werken en ga zo maar door.
Nu sloop het cyperse poesje met haar wilde vacht door naar Thunderpath. Wat ze daar precies ging doen wist ze niet, maar het zal wel weer tot iets spannends leiden. Het gebrul van de monsters werd al luider in haar oren naarmate ze dichter bij Thunderpath kwam.

OOC: SPT + Eerst Shadowclan apprentice
Lets make it dangerous

"Wat ben je van plan?", haar stem klonk zowel nieuwsgierig als verwijtend. Misschien wilde die andere apprentice de grens oversteken, waarschijnlijk niet. Dan was ze vast naar de fourtrees gegaan. Daar was de kans om overreden te worden stukken kleiner. Waarom zou je eigenlijk anders naar het thunderpath gaan? Het stond niet bekend als een plek waar veel prooi te vinden was.

Roughpaw staarde naar de overkant met een ondeugende twinkeling in haar ogen. Misschien zou er een kat komen die de grens zou oversteken! Kan ze die gene verjagen en was ze een held! Ze verwachtte dat eigenlijk niet. Ze moest iets anders verzinnen. "Wat ben je van plan?" Klonk er plots vanuit het niets. Roughpaw draaide zich met een ruk naar Bitterpaw om. "Heey, Bitterpaw!" miauwde ze enthousiast waarbij ze meteen begon na te denken. "Zin in een spelletje?"

De langharige apprentice draaide nieuwsgierig met haar oren. Een spelletje? Als je het hier speelde, moest het wel gevaarlijk zijn... Ach wat. Je leefde maar één keer, en je mocht toch wel eens risicos nemen. "Wat voor een spelletje?",

In eerste instantie leek Bitterpaw te aarzelen, naar haar idee, maar dit verdween. Haar lippen krulde op toen het grijze poesje vroeg om wat voor een spelletje het ging. "Ik zat te denken aan.. Snel of dood!" Miauwde ze met een grijns. "En ik denk dat jij wel snel bent, of niet soms?" Er zat een wat plagerige, uitdagende toon in haar stem, misschien ook wat honend.

Snel of dood... De naam legde het zelf wel uit. Inderdaad een gevaarlijk spelletje. "Ik ben snel", ze zou het bewijzen ook. Dan zou Roughpaw niet meer zo plagerig doen. Dan zou ze gerespecteerd worden. Iets wat Bitterpaw een hemelse gedachte leek.

Bitterpaw gaf aan snel te zijn. Roughpaw grinnikte. "Goed, dat zullen we dan wel zien," miauwde ze met een grijns. Ze was niet zo zeer een pestkop, maar ze daagde wel graag uit en kon een tikkeltje gemeen overkomen. Maar echt gemeen en echt een pestkop was de cyperse poes niet. "Kijk... daar komt een monster! We rennen samen naar de overkant! Wie het eerste is!" Klonk haar stem.

OOC: Maken we er nog een awesome topic van, of..?

Vijftig staartlengtes. Hoge snelheid. De langharige poes begon te lopen. Adrenaline gierde door haar lichaam. Haar ademhaling klonk snel en gejaagd, maar toch lag er een grijns om haar lippen. Ze zou zichzelf bewijzen. Ze zou winnen. Wel, wanneer won je een spel als dit? Natuurlijk wenste ze Roughpaw de dood niet in. Bitterpaw zag het grijskleurige monster pas enkele seconden vooraleer het haar lichaam raakte en met een miselijkmakende klap tegen de grond wierp.

Tegelijk met Bitterpaw zette Roughpaw af met haar achterpoten de Thunderpath op, je kon dit samen winnen, je kon het verliezen maar ook samen verliezen, het was maar net hoe snel je rende. Een echte wedstrijd was het niet, want het was gewoon de bedoeling dat beide bleven leven en dat de één eerder aan de overkant was dan de ander, maar niet met de erge gevolgen. Daar had Roughpaw, ondanks de titel, ook nog nooit over na gedacht. Haar hart stond ook stil toen ze aan de overkant, zich omdraaide en wat bloed samen met het lichaam van Bitterpaw op de weg zag liggen. Ze moest nog leven, dat moest wel! Ze rende meteen terug naar Bitterpaw en trok haar mee weg van de Thunderpath, Thunderclan territorium op. "Oh, Bitterpaw. Gaat het? Je was echt snel, maar niet snel genoeg. Sorry... ik heb gewonnen. Volgende keer beter, toch? Het komt wel goed, echt!" Ratelde ze geschrokken.

Bitterpaw merkte dat Rough haar van de weg sleepte, al voelde ze niet echt veel meer, aangezien haar lichaam leek te zijn overgenomen door pijn en wanhoop. Ze had verloren... Ze ging sterven. Tranen vormden zich onder haar ogen. Nee... Daar was ze nog niet klaar voor. Was het zelfs iets waar je klaar voor kon zijn? Hoe had ze haar leven kunnen vergooien aan een stom spelletje. "Ik...", haar stem klonk gebroken. "Ik heb verloren", sprak ze, waarbij haar mond met de koperachtige smaak van bloed werd gevuld. Ze keek nog een laatste keer in Roughpaws ogen, waarna een laatste ademtocht haar lippen verliet. Vaarwel wereld.