Silence the voices in my head

Chaos, Chaos overal. Een gevecht in het kamp, maar in plaats van mee te vechten, had ze het hazenpad gekozen. Ze bleef en bleef maar rennen, zonder om te kijken. Dit kon niet langer zo. Dit moest eindigen. Na een lange tijd gevlucht te hebben, minderde de poes vaart. Snowfox knipperde haar tranen weg, en zag nu waar ze was; De gorge. Er leek niemand anders te zijn. Ze haalde die en beverig adem, en ging zitten. Ze negeerde de schaduwen in haar ooghoek allang. De stemmen in haar hoofd waren een kakofonie die er de hele tijd leek te zijn. De witte kattin sloot haar ogen, en realiseerde zich hoe gek ze wel niet was. Gek om dit nog vol te houden, gek om niet naar de stemmen te luisteren, gek om alles, Gek om nog te proberen. Ze opende haar ogen weer. Al die manen geleden had ze gewoon door moeten zetten. Ze had gewoon de deathberries moeten eten, dan was het klaar geweest. Dan zou het geen pijn meer doen. Dan zou ze niet zo gek worden. Snow wierp een steelse blik op de afgrond een stukje verderop. Zou ze? Nee, nee! De poes schudde haar kop. Niet zo denken, er zijn nog mensen die om je geven! Maar al haar hoopkreten weren overspeold met het gefluister van de stemmen. Kom op. Doe het. Dan ben je er vanaf. Niemand die het zal merken. Niemand die het zal weten. De heerlijke verdoving van dood. Resoluut stond ze op en begon weg te benen. Als ze hier niet was, zouden de stemmen vast weggaan. Na een stukje verderop te zijn, keek ze om. Ze kon de gorge nog steeds zien, maar het was minder toegankelijk. Omdat ze de andere kant op keek, struikelde ze pardoes over haar eigen poten en viel vol op haar snuit. "Ow, Mousedung!" Snowfox krabbelde overeind. Haar groene ogen verwijdde zich van schrik. Deathberries. Recht voor haar. Haar hart ging sneller kloppen en haar ademen werd onregelmatig. Hallo daar, beste vriendin. Onze wegen kruizen weer. Bessen kunnen niet praten! Bessen kunnen niet praten! Waar waren haar siblings? De katten die om haar gaven? Waar was Coldspirit? I beloof dat het snel zal zijn. Pijnloos, zelfs. Kom op. Nee, nee, nee! "Het is onbeleefd om een vriend te laten wachten. Ga weg, ga weg! Alsof haar poot niet de hare was, schepte deze een paar bessen op. Juist ja. Brave meid. Een paar minuten bleef Snow star naar de gifitige bessen staren. Zou ze het doen? Eindelijk de vrijheid van de dood?
Maar wat als ze niet naar een fijne plek ging? Bestond er een plaats voor gekke katten zoals zijzelf? Een pijnlijke plaats? Een slechte plaats?

-Snow's dood topic, ze is nu nog levend, Open-

Paniek vervulde haar toen een shadowclan geur haar neus binnendreef. "Hey.. Hey!" Een bruine apprentice kwam tevoorschijn. "Niet eten, die zijn giftig hoor!" De poes kwam dichterbij, waardoor Snowfox geschrokken achteruit deinsde. Ze hoorde niet eens wat de shadowclanner zei. Een andere geur trok haar aandacht. Windclan, familie, Dove... Voordat ze goed en wel doorhad hoe en wat, werd ze achteruit geduwd met enorme kracht. Haar brozen lichaam vloog achteruit, waardoor de bessen een stukje uit haar poot rolde. Een warmte drukte zich tegen haar aan, wit tegen wit. "Snowfox. Ik ben hier... niet doen." De lieve, warme stem van haar zusje, haar grote zus. Snow ademde diep en rillerig. Haar beschermende zus, zij was de zwakke zus... Haar groene ogen gleden naar de bessen, binnen bereik. Ze wilde niet nog meer verontrusting maken... Door haar rol was de ook dichterbij de gorge geraakt. De witte poes begon zwaarder te ademen. De bessen, de gorge? De bessen, de gorge? Met een kracht die ze zelf niet eens kende trok ze zich los. Ze sprintte naar de afgrond, maar remde nog even voor het eind. Ze keek om, naar haar zus, naar de apprentice. "Sorry dat je dit moet zien." Ze liet zich door haar poten zakken, en over de afgrond hellen. Een vrije val.
Ze vloog. Een paar momenten was alles perfect. Oorverdovende wind die langs haar vloog, haar vacht voelde als vleugels. Voor het eerst in lange tijd stond er een glimlachje op haar gezicht. Ze was niet bang meer. De stemmen waren weg. Ze was niet bang meer voor... Starclan. Ze stelde zich voor hoe haar vader en moeder op haar wachten. Beide glimlachten ze. "Mam, pap, jullie jongste komt eraan..." Snowfox sloot haar ogen, en wachtte op het zwart.

Snowfox is dood.

Zijn ogen werden groter toen hij het besefte. Zijn zus was niet meer in het kamp. Ze was gevlucht en wie weet wat er nu gebeurde met haar. Inplaats van bij het kamp te blijven om de andere te helpen volgde hij zijn familie. De enige katten waarom hij gaf mochten hem niet verlaten. Hij schoot over de vlakte achter de geur van Snowfox aan. Daar waren ze, Snowfox, Doveblithe en een onbekende. Zijn ademhaling versnelde terwijl de rest steeds langzamer ging. Cold volgde iedere beweging terwijl ze jonge zus sprong. 'Snowfox!' Hij dwong zichzelf om verder te rennen, om te kijken of er nog hoop was. Daar lag ze, bewegingloos. Het was voorbij voor de prachtige witte poes. Nooit meer zouden ze een gesprek kunnen hebben. Er was nu niemand meer die echt naar hem kon luisteren. Hij was te laat geweest en nu was dit gebeurd. Langzaam krabbelde hij naar beneden om zichzelf tegen Dove aan te drukken. Hij zei niks terwijl ze samen naar hun dode zusje keken. Er viel ook niks te zeggen. Hij haalde diep adem en draaide zich om. Cold wou hier weg, opnieuw naar plekken waar hij alleen kon zijn, om het zoveelste verlies te verwerken. Met langzame passen liep hij weg als een verslagen warrior, die het niet eens aankon om zijn eigen zusje voor de laatste keer te groeten. Misschien was het beter als hij gewoon stil bleef en probeerde niks te voelen. Misschien verdween de pijn dan.