G'night, right?

Met een geeuw drong ze de Apprentices den binnen waar ze haar nestje opzocht. Zolang sliep ze hier nog niet, maar het beviel haar wel. Ze was geen buitenstaander, had vrienden, was niet de slechtste, maar ook niet de beste, dus het was wel goed. Nogmaals geeuwde ze terwijl ze haar vacht schoon likte, zodat ze fris haar nest in zou stappen. Echter verstijfde ze bij het horen van een harde donderslag. "Woah!" Floepte er geschrokken en wat angstig uit haar ben terwijl haar nek haren rezen. Onweer, daar had ze zo'n hekel aan!

Open.

De licht flitsen van het onweer waren duidelijk te zien. Elke keer wanneer er weer een flits was, verlichtte de hele den. Het verbaasde haar dan ook dat sommige katten doodleuk lagen te slapen. Zij zelf vond dit dus totaal niet leuk, niet fijn en kon ze nooit een oog dicht doen! ‘Het is maar onweer pop, en sommige van ons moeten morgen voor zonsopgang hun nest nog uit,’ klonk plots een grommige stem. Lucidpaw keek op naar de apprentice, Warpaw. Geen beste reputatie, ze had het ook niet zo op de kater. "Oh.. dat zeg je makkelijk... ah!" Weer een donderslag en nu stond ze recht overeind. "Starclan! Hoe kan je hier niet bang voor zijn! Stel je voor dat de d-donder inslaat in onze den!" Ratelde ze paniekerig. Ja, kreeg haar maar weer rustig.

'Pop. Als de donder inslaat zijn we dood. Kan je niks aan doen, maak je dus niet druk en ga slapen,' zei Warpaw. Hier had ze dus niks aan. Nerveus keek ze Warpaw aan, maar haar ogen zijden wel dat ze boos op hem aan worden was. "Stop met mij 'pop' noemen, wil j..e?" Weer een donderslag, zachter dit keer. Het onweer begon al wat weg te trekken, maar de flitsen waren nog wel volop aanwezig. "Ik.. ik kan gewoon niet tegen onweer! Ik schrok er van en dat is alles!" Snauwde ze naar de apprentice.

Met een slaperige kop draaide Sever zich opnieuw om, waarbij ze is luid zuchtte. Als die katten nou is ophielden met praten, kon ze weer verder slapen. Maar nee hoor, de stemmen bleven doorgaan, wat haar uit haar halve slaap situatie haalde. Sever was nu volledig wakker en met een spoor van irritatie in haar ogen keek ze op, alleen maar om een doodsbange Lucid te zien.
Haar irritatie verdween en maakte plaats voor nieuwsgierigheid. Waarom was haar zusje zo bang? Haar ogen flitsten naar Warpaw, die uit het niets overeind kwam en dichtbij haar zusje kwam staan. "Zeg, een beetje afstand houden mag wel." Klonk haar stem, die nog wat raar klonk van de slaap, tegen de oudere apprentice.
Uit het niets kwam er een flits, kort daarna gevolgd door een harde donder, wat Severpaw deed opschrikken. Wild keek ze om zich heen en haar lange haren stonden recht overeind. Shit. Onweer. Misschien wel haar grootste angst. Meteen schoot ze naar haar zusje toe en duwde zich tegen haar aan, waarna ze met grote gele ogen naar Warpaw keek. Was hij niet bang?

{ 1e post, aw yas