Tocht (open)

Zijn ogen stonden meteen een stuk vriendelijker zodra hij doorkreeg dat de poes veel lol beleefde in haar trainingen. Dat was goed, trainingen moesten zowel leerzaam als leuk zijn. Natuurlijk kwam het eerste eerst, maar als een leerling het niet leuk vond zou hij of zij er ook niets van opsteken. "Ik voel me er echt goed door, door al dat trainen. Ik voel me sterker, you know. Niet zo'n stomme kitten die nergens aan mee mag doen en op d'r kop krijgt als ze buiten het kamp gaat." Tall knikte, het kwam hem niet perse bekend voor, aangezien hij als kitten al vaak genoeg het kamp uitgegaan was met warrior begeleiding, maar hij kon het zich prima voorstellen. "Je bent nu dan ook apprentice," Merkte hij wel even op, aangezien alles wat ze niet leuk had gevonden inderdaad was weggevallen zodra ze apprentice werd. "Maar oke, als je je dan toch sterker voelt, doe mij dan eens de backkick voor," Mauwde hij de poes toen toe, het plan om geen training te geven uit het raam gooiende. Zou ook wel egoïstisch zijn als hij haar zomaar achter zou laten toch?

Hij bekeek de poes aandachtig terwijl die de informatie over de kick opzocht in haar hoofd, en glimlachte lichtjes toen ze hem grijnzend aankeek. Daarop volgde een uitleg over waarom ze hem nu niet voor zou doen, en Tall besloot dat Dauntrose trots mocht zijn op haar leerlinge. "Goedzo," Prees hij haar dus, en knikte, maar was niet van plan het hierbij te laten. "Probeer dan maar, als we zometeen weer naar kamp gaan, een moment te vinden waarop je hem wél kan uitvoeren," Een twinkeling lag in zijn ogen, dit zou voor de apprentice nog redelijk lastig worden. Ze was nog niet zo oud, dus ook niet ervaren, en hij wist waar hij op zou moeten letten als hij een backkick verwachtte. Eens zien of ze het zou kunnen. "Laat dan nu maar zien hoe goed je Badger Defense is, met die dassen die hier de laatste tijd rondlopen zal daar wat extra training op geen kwaad kunnen,"

De kater keek toe hoe de poes haar poten losschudde, en glimlachte zodra ze klaar ging staan. Hij zou niet al te lastig doen, gezien haar leeftijd en het feit dat dassen gewoon een heel stuk minder snel waren dan katten. Vandaar dat de warrior bijna al zijn handelingen in slow motion uit zou moeten voeren en dus ook zich heel langzaam om ging draaien toen de poes achter hem stond. Het zag er nogal komisch uit, omdat hij het echt stapje voor stapje deed, en er een dramatisch gezicht bij trok. Dat veranderde meteen zodra Black zijn poot te pakken had, en doorbeet. Tall's mond viel open en een korte schreeuw, meer van verassing dan van pijn, weerklonk. Ze was sneller geweest dan hij had gedacht. "Goedzo," Mauwde hij, nadat hij razendsnel omgedraaid was en haar kop van zijn poot had afgeschud. "Zeker weten dat die das niet weet wat hem overkomt," Voegde hij toe, met een nog wat verbaasde grijns, terwijl zijn staart over zijn poot wreef. Auw.

De kater begon met het inspecteren van zijn poot, en lette dus inderdaad helemaal niet meer op de apprentice. Iets wat hem nog duur zou komen te staan, want zodra hij opkeek van zijn poot -die gezond verklaard was- stond ze niet meer voor hem! De kater begreep het meteen zodra hij de beweging achter hem hoorde, maar wist dat hij omwille van hen beide, nu maar beter kon blijven staan. Dan maar verliezen, de poes verdiende ook wel een mooie ove- Voor hij die gedachte af kon maken klapte hij al tegen de grond, en bleef zo liggen kreunen tot Black goed en wel weer naast hem stond. "De jeugd van tegenwoordig," Mompelde hij, maar wel met een geamuseerde blik in de ogen. Hij was eerlijk verslagen.

De kater kreunde nog eens luid voor het effect toen de poes hem vroeg of hij het allemaal nog wel kon verdragen. "Neeeee," Sprak hij sloom, in zijn beste elder imitatie. "Is de grote Tall verslagen?" Nadenkend keek de kater even omhoog, nog steeds op de grond liggende, en knikte toen. "En aangezien ik nu toch verslagen ben, mag jij een muis voor me vangen," Grinnikte hij, en duwde de poes plagend met zijn voorpoot.

Hij grinnikte toen ze hem Master noemde, en snel op weg ging. De poes zou dit wel kunnen, natuurlijk was het weer natuurlijk niet zo enorm goed om te jagen aangezien de kou alle prooi in hun holen drong, maar hij vertrouwde erop dat Black wel iets zou bedenken. Sterker nog, in de tijd dat hij even zijn ogen had gesloten -hij moest er natuurlijk wel uitzien als een elder- had de poes al prooi geroken. Met een glimlach keek de kater toe hoe ze door de stappen van het jagen ging, en ging wat rechter op zitten om het beter te kunnen zien en dus zometeen wat tips te kunnen geven. Het viel hem eigenlijk meteen al op zodra ze begon, en de hele tijd door was dit de factor die het jagen fout deed gaan. Het maakte dat de kater in de lach schoot, en de poes bij zich riep zodra ze naar hem omkeek. "Kom eens hier en leg me zelf eens uit wat je fout deed," Grinnikte de jonge warrior, ervan overtuigd zijnde dat de poes dit zelf ook wel zou weten.

Wat een dramatische poes was zij toch. Compleet zielig doen, en toch ook lichtjes beledigd, maar hij vond het geniaal. Ook wist hij wel dat het misschien ook wel wat kon komen doordat hij ook lang niet altijd zich al te serieus gedroeg, en dat was maar goed ook! Verder was alles voor de rest de schuld van Dauntrose, dat was namelijk de mentor van de leerling voor hem dus ook de schuld van enig iets wat die fout deed, en kom op, het was Daunt, die zou hem sowieso ooit al een kopje kleiner maken dus waarom niet nog meer redenen geven? "Nou, volgens mij is fout één dat ik jagen nogal.. euh.. saai vind," Hij grinnikte, en sprong vloeiend op, waarna hij even zijn vacht uitschudde. Daardoor regende hij Black nogal onder het zand, met een ondeugende blik keek hij de poes dan ook aan. "Oeps, sorry" Mauwde hij, licht grinnikend en totaal niet gemeend. Daarna sprong hij plots zo tegen haar aan dat ze net als prooi tegen de grond gedrukt werd. "Elke handeling is een gevecht," Mauwde hij in haar oor. Waarna de kater de leerling weer liet gaan. "Je moet het er alleen in kunnen vinden," En aangezien hij nogal het buitenbeentje van de clan geweest was in zijn leerling tijd, en nogal verveeld, had hij daar genoeg tijd voor gehad.

Hij rolde dramatisch met zijn ogen toen hij de eerste reactie van de poes hoorde, maar nam onwillekeurig wat afstand. Anderen moesten niet vreemd spul gaan denken, dat zou ronduit awkward worden. Vandaar dat hij van zijn kleine afstand luisterde naar haar uitleg, en in de lach schoot bij haar uiteindelijke punt. "Jij wilt graag je prooi laten lijden?" Vroeg hij haar, ietwat ongeloofwaardig. Dat zou wel een zorgelijk iets zijn, vast iets wat ze van Dauntrose had geleerd. Misschien moest hij toch eens met die poes gaan praten, niet zonder back-up natuurlijk, maar praten zou moeten kunnen.

De kater moest grinniken om de jonge poes, het was een interessante jongedame, ook vanwege het feit dat dit serieus de eerste keer was dat hij zoiets hoorde. Jagen hoefde niet leuk of spannend te zijn, het was juist heel handig dat het dat niet was want dan namen katten het sneller serieus. De jacht was een belangrijk iets in de clan, en toch snapte hij de apprentice ook wel weer. "De jacht op eekhoorns dan?" Nam hij even als voorbeeld, "Die zijn wendbaarder, en sneller dan wij, ze hebben een grotere kans te ontsnappen dan dat wij hebben om ze te vangen. Pas als hun voordelen niet goed genoeg waren draait het spel zich in ons voordeel, en kunnen we ze doden, je moet het als geheel zien, een gebalanceerd gevecht om leven," Tjonge, wel heel filosofisch ineens. Waar haalde hij dat zo vandaan?

Hij knikte nadat de poes het omschreven had, nog steeds kon hij zichzelf er niet perfect in vinden maar het snappen was weer anders. Dat kon de kater inmiddels wel, en hij zou zich dan ook heus inzetten om te zorgen dat de poes er lol in zou gaan krijgen. "Wat zou je eigen oplossing zijn?" Ooit zou ook Black mentor zijn, en zelf met oplossingen komen was al een stap in die richting, plus, om eerlijk te zijn kon hij niet alles bedenken. Zometeen zou zijn hoofd vast en zeker vol zitten met ideeën, nu niet.