Nostalgic

Een mooie zonsopgang veranderde zijn humeur volledig. Eerst was de blik wat donkerder, wat minder uitnodigend, zeg maar gerust norser geweest. Nu echter stond er een relaxte glimlach op zijn gezicht, en een vrolijke blik in de ogen. Dat, in combinatie met zijn lichte tred en blinkend schone vacht maakte hem tot nogal een verschijning. Nu maakte het de kater niet zo uit, normaal vond 'ie het ongemakkelijk, maar er waren niet zoveel katten op de vroege ochtend, en naarmate hij volwassener en ouder werd, werd hij ook steeds handiger met anderen. Vandaar dat hij ook niet ineen kromp toen er een schaduw bij de grens leek te zijn, en een geur zijn kant op woei. Natuurlijk, echt aardig moest hij niet zijn, maar het was vroeg op de ochtend, en de dag vrolijk beginnen was het halve werk.

- Rainbowpaw 1ste post dan open

Woke up an optimist. Sun was shining, I'm positive.

De jonge poes stapte met hangend hoofd wat rond over het kale WindClangebied. Ze had gewoon echt even weg gemoeten, al met al was het haar teveel geworden, zoals altijd. Haar grasgroene ogen staarden lusteloos naar de koude grond. Ze had een mooie poes kunnen zijn, was haar uitstraling niet zo triest geweest. Nooit had ze veel zelfvertrouwen gehad, of ook maar een tikkeltje spontaniteit. Crowfeather was voor een lange tijd haar rots in de branding geweest, en wel meer dan dat, maar hij was op de achtergrond geraakt. Toen Rainbow zich realiseerde dat ze weliswaar verliefd was geworden op haar mentor, moest ze er wel een eind aan maken. En nu was ze wederom alleen.
Ze had niet door dat ze zo langzamerhand de grens had bereikt tussen WindClan en ShadowClan. Een klein stukje land voorbij Fourtrees dat nog tot de donkere zijde behoorde. En een van die katten stond op een te kleine afstand van haar vandaan. Ze begon te trillen op haar poten, ze had genoeg over die Clan gehoord om te weten waar dit zou kunnen eindigen. Ze staarde de kater geruisloos aan. Als ze niet zo bang was geweest, had ze misschien wel toe kunnen geven dat hij mooi was om te zien. Al was dat nu het laatste waar ze aan kon denken.

Hij had haar wel gezien, niet al te groot en bij de grens. Ergens leek ze zelfs op zijn moeder. Hij keek echter wel meteen om zijn schouder zodra hij dat dacht, alsof de gedachte vorm kreeg en nu op weg was naar zijn moeder. Zeker weten dat die dit soort dingen niet op prijs zou stellen, en dus besloot de kater maar om voorzichtig iets dichterbij te komen, nog steeds op zijn eigen territorium, en met een glimlach naar de poes te kijken. Het was een poes toch? Soms was het nogal lastig om te zien bij al die Windclanners, naar zijn idee zagen ze er allemaal hetzelfde uit, wat dus betekende dat hij ze met geen mogelijkheid uit elkaar kon houden. Deze leek bijvoorbeeld ook heel erg op die arrogante kater, wat was zijn naam ook weer?

Haar ogen werden nog groter toen de kater daadwerkelijk naar haar omkeek, en zich snel weer omdraaide. Hij had haar wel gezien, toch? Of was ze echt onzichtbaar? Ze wachtte nog even af of hij iets zou ondernemen, en haar hart klopte tien slagen sneller toen hij dichterbij kwam. Nee, nee, nee. Al leek ze van buitenaf nog redelijk kalm, van binnen was de paniek volledig losgeslagen. Ze kon haar territorium niet verdedigen. Al helemaal niet tegen deze kater die tenminste een keer zo oud was als zij. Zelfs als hij ook een Apprentice was geweest, had ze nog geen poot durven verzetten. Ze staarde hem aan, wetend hoe idioot dit er nu uit moest zien. Ze keek achterom, in de hoop dat er nog een kat van haar Clan aan zou komen, maar nee. Volkomen rustig, die ene keer dat ze wilde dat er iemand aankwam. "Uh... Sorry..." begon ze te stamelen, niet wetend waarvoor ze nou eigenlijk haar excuses aanbood. Haastig krabbelde ze terug, radeloos.

Hij bekeek haar even met interesse, en scande toen net als zij het gebied achter haar. Was ze een voorbode of was het veilig om hallo te zeggen zonder dat hij plots neergehaald zou worden door een paar ninja windclanners? "Uh... Sorry..." Niet veilig dus. De kater fronste, stak zijn neus in de lucht en opende zijn mond om het beter te kunnen ruiken, niets. Waarom zei ze dan sorry? Hadden ze zijn kamp ingenomen? Meteen zat er furie in zijn ogen, maar dat doofde ook alweer in minder dan een seconde, want dat was vrijwel onmogelijk. "Waarom?" Vroeg hij dus uiteindelijk maar, en glimlachte verontschuldigend voor het feit dat hij dus duidelijk iets gemist had.

De kater zakte wat door zijn poten om minder bedreigend over te komen, en luisterde naar wat de poes te zeggen had. Zijn ogen bleven vriendelijk staan, maar zijn mond veranderde in een 'o' zodra hij hoorde dat ze verdwaald was. "Ken je de geuren van je clan?" Vroeg hij haar dus, in de hoop de ander te kunnen helpen. "Die van je moeder, vader, of mentor?" Zou wel moeten toch, ze was duidelijk niet zo'n oude apprentice maar wel al voor een moon of wat, of ze was gewoon redelijk groot voor haar leeftijd. Al was ze natuurlijk Windclan dus het kon ook zijn dat ze dertien moons was en er gewoon zo klein uitzag.