I see danger (Badgers!)

Onderwerp: I see danger (Badgers!) ma 9 maa 2015 - 12:47

Lynxfang sprong op de stenen en stak de River over. Hij had al een tijdje niet meer gejaagd hier, maar een poging tot het, was het wel waard. Ook al met het gevaar van de Dassen die er nu waren. Lynxfang keek naar het bos van de Thunderclan en concludeerde dat de patrouilles al waren geweest. De Thunderclan was waarschijnlijk bezig met de jacht wat dieper in het woud. Niet tegen de grenzen aan. De Abbesijn sprong op de Sunning Rocks en keek het gebied over. Veel zat hier vast niet, maar al was het om dit gebied niet te laten verwaarlozen, hij moest hier gewoon vaker naar toe. Niet alleen hij, iedereen van zijn clan. Gewoon duidelijk zijn dat dit tot hun behoorde. Ondanks alles. Ach, hij had een zware prijs moeten betalen voor de overwinning, maar zijn aandeel in het was lang niet zo zwaar als waar de Thunderclan onderleed. Wel, jagen. Hij sprong van de rots af, nou hij wou van de rots afspringen, toen hij twee gele ogen naar hem zag kijken vanuit het bos. Geen kattenogen. Lynxfang voelde zijn vacht rijzen en draaide zich om. Een das stapte sloom vanuit de schaduwen en keek hem aan. Hij was jong, maar wel al volwassene en de sterk om in zijn eentje aan te pakken. Starclanverdomme, waar was je clan als je ze nodig had. Lynxfang maakte zich groot om de das af te schrikken en blies zijn richting op. De das keek enigszins geschrokken zijn kant op, maar liet toen zijn tanden zien. Dat ging al lekker. Lynxfang keek vlug naar de overkant van de River. Er was niemand. Wel, hij ging solo blijkbaar . Nee, hij ging niet een das in zijn eentje aanpakken. Hopelijk was hij hier veilig tot er hulp kwam. De das liep naar hem toe en Lynxgang haalde uit met zijn klauwen. Hij raakte het dier op de neus en het trok zich even piepend terug. Toch was dat enkel een reden voor het beest om nog bozer te worden. Fijn. Daar stond hij dan, op de Sunningrocks, met een das onder hem. Als die er op kwam, dan moest hij vlug wegwezen.

Met een muis in zijn bek liep hij door Riverclan territorium. Toen hij een geschikte plek had gevonden verstopte hij zijn prooi onder een bosje. Voordat hij zijn bek weer open deed om een nieuwe prooigeur op te kunnen pikken. Zijn crèmekleurige vacht werd soms wat opgetild door de wind en er lag een ontspannen en vriendelijke blik in zijn lichtblauwe ogen. Zijn houding veranderde echter toen hij de geur van Lynxfang opving. Dat was dan nog niet zo vreemd, maar wel de geur waarmee de geur van de andere Riverclan warrior vermengt was. Meteen schoot het beeld van de das die hij samen met Rainpaw had verjaagd door zijn kop, dat was nog maar een heel kleintje geweest. Hij had het meegekregen over de grote groep dassen, maar die zouden vast niet zo klein zijn als die hij eerder had kunnen verjagen. Zijn haren resen recht overeind terwijl zijn oren wat naar achter bewogen. Toen siste hij zacht en rende hij in de richting van waar Lynxfang zijn geur vandaan kwam, Sunningrocks. Zo snel hij Sunningrocks oprende werd het meteen duidelijk wat er aan de hand was. Een jonge volwassen das stond op het punt om de andere kater te lijf te gaan. Deze was twee keer zo groot als het kleintje die hij samen met Rainpaw had aangevallen, toch zette hij zijn tanden op elkaar. Er was geen tijd voor om daar bij stil te gaan staan. Hij moest Lynxfang helpen, punt. Hij stoof recht op de das af met zijn nagels uitgeslagen en boorde zijn nagels in de schouder van de das, die direct reageerde. Waardoor hij aan de kant geslingerd werd en met een klap op de rotsen belande. Er ging een pijnlijke steek door zijn zij, maar hij krabbelde snel weer overeind. Zijn flanken zwoegden terwijl hij naast Lynxfang ging staan met een snuivende das voor hen, die weer opnieuw aan wilde vallen. In zijn ooghoek keek hij de andere warrior aan en knikte hem kort toe. Hij stond er niet alleen voor.

Lynxfang keek opzij toen hij een kat zag aankomen. Creamyfrost bleef even hangen en viel toen de das aan. De das gooide hem weg met zijn klauw en de jonge Warrior landde onder Lynxfang bij de rotsen. Lynxfang sprong naast hem. Gelukkig kwam Creamyfrost weer vlug overeind en stond hij weer klaar voor de strijd. "Bedankt dat je kwam"fluisterde Lynxfang vlug naar hem. Dat hij het niet de handigste aanval vond liet hij maar achterwege, discussie konden ze nu niet hebben. De das zette zijn tweede aanval in. Lynxfang sprong naar hem toe en landde met zijn klauwen uit op zijn brede kop. Meteen zette hij zich weer af en landde wat verderop. De das was afgeleid door de aanval en nu hadden beide katten weer wat tijd aan hun kant. Lynxfang draaide zich om en keek naar Crramyfrost. "Probeer hem in zijn achterpoten te bijten, dan zal ik kort meppen geven in zijn gezicht. Als hij omdraait naar jou, kom dan vlug hier naar toe!"riep hij naar hem. De das keek nog steeds zijn kant op. Hopelijk lukte zijn plan. Nu wou hij vooral de das weghebben. Hij zette zich af en mepte de das op zijn neus. Een klauw raakte hem in de borst. Lynxfang gromde en trok zich terug. Er liep bloed van zijn borst en er was een duidelijke wond te zien. Fijn. Hij moest betere ideeën kunnen hebben dan dit.

Een vriendelijke glimlach verscheen om zijn lippen, maar hij wende zijn blik niet af van de das toen Lynxfang hem bedankte. “Geen dank, jij zou hetzelfde voor mij gedaan hebben.” Zei hij simpel. Hij had het volste vertrouwen in andere Riverclan warriors en ook dat iedereen voor elkaar zou opkomen. Voor hem was het niet meer dan normaal dat hij ingegrepen had, want zo zat hij in elkaar. Hij zou het zichzelf nooit vergeven hebben als hij gewoon doorgelopen was en had genegeerd wat zich hier had afgespeeld. Hij had zijn nagels in de grond geboord terwijl hij wachtte op instructies van de oudere warrior. Lynxfang was ouder dan hem en had dus veel meer ervaring. Hij ging er dan ook vanuit dat hij hem instructies zou geven. Daar hoefde hij ook niet lang op te wachten en ondanks de brandende pijn in zijn zij knikte hij. Stil en geruisloos schoot hij langs de das naar achter. Hij draaide zich snel om en zette zijn tanden in de achterpoten van de das. Meteen proefde hij bloed en krijste de das. Toen de das niet langer door Lynxfang afgeleid werd, omdat die zich terug trok door de wond in zijn borst, begon de das zijn kant op te krioelen. Hij liet meteen los en boorde zijn nagels in de achterpoten van de das, maar de das had het voor elkaar gekregen om op zijn zij te draaien en mepte hem voor de tweede keer met zijn voorpoot van hem af. Hij had het te laat zien aankomen, maar omdat de das lag was deze klap niet zo hard geweest. Waardoor hij overeind bleef en vlug bij de das vandaan ging. Verse wonden liepen over zijn rug en kleurden zijn vacht rood. Hij zei niets, maar verbeet enkel de pijn.

De das richtte zich nu op Creamyfrost en mepte de jonge krijger op zijn zij. Bloed vloeide over de grond heen en Lynxfang sprong weer op. De andere was al zwaargewond, hij had zijn clangenoot in de steek gelaten. Zo voelde het. Hij zette af en landde op de rug van de das. De stugge huid was bijna ondoordringbaar, maar toch kreeg hij de puntjes van zijn nagels er in. Er was geen bloed. Er was niks. De das probeerde hem van zijn rug af te krijgen, maar Lynxfang greep met zijn tanden zijn nekvel en hield zich stevig vast. Toen liet de das zich vallen en was Lynxfang gedwongen om weg te springen. Nu kon hij nog maar een ding doen voor zijn gevoel. Hij draaide zich om en sloeg zijn klauwen meerdere keren achterelkaar in zijn gezicht. Weer had de das hem te raken, ditmaal de schouder en een grote scheur was ontstaan. Hij bloedde al flink, maar het gevecht opgeven was tegen zijn principes. Net zoals die ene keer met Demon. Hij had verloren toen en hij zocht nog steeds naar wraak. Als die kat zich weer liet zien, dan zouden de rollen omgedraaid zijn. Lynxfang liep naar achteren en zette een hoge rug op, om de das te laten afschrikken. Vanuit zijn ooghoek keek hij kort naar Creamyfrost.

Het deed behoorlijk veel pijn, maar hij dwong zichzelf weer naar de das te springen. Toen Lynxfang de nek van de das vastgreep, probeerde hij de keel vast te grijpen. Zijn tanden boorden zich in vlees, maar hij kwam er niet helemaal doorheen en voordat hij een slagader kon raken werd hij alweer aan de kant geslingerd. De klauw van de das had zich in zijn schouder geboord en een schreeuw verliet zijn keel toen hij de grond weer raakte. Even bleef hij beduusd liggen, zijn lichtblauwe ogen vol tranen door de pijn. Hij moest een paar keer knipperen om zijn beeld weer helder te krijgen, maar toen krabbelde hij weer overeind. Hij stond trillend op zijn poten door de kloppende wonden in zijn zij, rug en schouder. Toch draaide hij zich weer om naar de das, want hij zou Lynxfang niet in de steek laten. Dan zou hij falen tegenover hem, maar ook tegenover de clan. Hij zou dan niemand meer onder ogen durven komen. Hij ging naast de andere warrior staan en volgde zijn voorbeeld door ook zijn haren en rug overeind te zetten. Had hij de keel van de das goed geraakt? Blijkbaar niet goed genoeg om hem te laten ophouden. Hij siste kwaad naar het beest die weer langzaam op hen afkwam. Dus zakte hij door zijn voorpoten en sprong boven op de rug van de das. Op dezelfde plek als Lynxfang even eerder had gezeten, omdat de kater al zijn nagels in de huid van de das had geboord pakte hij dezelfde plek. Op die manier boorde hij zijn nagels in het vlees van de das die zich opnieuw liet vallen. Hij sprong naast Lynxfang op de grond en keek hem aan. “We moeten zijn keel te pakken zien te krijgen.” Hij strompelde weer naar de das. “Ik probeer hem af te leiden.” Dat was niet zo moeilijk want de das draaide zich meteen weer naar hem toe, het probleem was alleen dat hij niet wist hoe lang hij zichzelf staande kon houden. Hij siste nogmaals en wachtte op de volgende klap van de das.

Het bloed, de krijs van Creamyfrost. Toch wou hij doorgaan, waarom. Lynxfang keek hem aan, niet wetend wat hij moest zeggen of wat hij moest doen. Alles was een waas voor hem. Hij moest Creamyfrost tegen houden. "Wacht"Zei hij hees bij Creamyfrost idee. De jonge Warrior was te zwaar gewond. Hoe kon Lynxfang hem beschermen. Helpen? De kat stond voor de das en siste nogmaals. Niet in staat om te vluchten, leek het. Lynxfang schoot naar voren en sprong tegen de borst van de das aan. Beide dieren stonden op hun achterpoten. Lynxfang haakte zijn klauwen in de vacht en greep in de keel waar ook Creamyfrost was geweest. Hij scheurde de huid los en zag het vlees zitten. De aders. Lynxfang beet er twee door. Een klauw raakte zijn schouder, maat het ging niet hard, de das was verzwakt. Lynxfang zette zijn tanden in de slagader en probeerde hem door te bijten. De das schreeuwde en hij zag de klauw in zijn ooghoek verschijnen. Voordat hij het wist lag de kater op de grond. Kreunend probeerde hij op te staan. Zwarte vlekken danste voor zijn ogen en alles bonkte. Creamy, ga weg. Je kunt niet meer..." verder kwam hij niet. Lynxfang bewustzijn verliet hem en alles werd zwart.

-Bewusteloos-

Hij was al weg voordat Lynxfang zei dat hij moest wachten. Het enige wat er in zijn ogen toe deed was dat de das niet richting het kamp moest kunnen gaan. Dat hij hevig bloedde uit verschillende wonden en zijn zicht voor zijn ogen danste leek hem niets te kunnen schelen. Hij wiebelde op zijn poten en moest toezien hoe Lynxfang opsprong om in de keel van de das te kunnen bijten, maar uiteindelijk venijnig werd weg gemept. Hij had de kracht niet meer om in te grijpen en er ging een koude siddering door zijn lijf toen hij de klap hoorde waarmee de andere warrior op de grond belande. Hij keek meteen om naar de das die nou ook bloedde en hij wist dat hij het alleen maar hoefde af te maken. Hij negeerde ook de volgende kreet van Lynxfang en verzamelde zijn laatste krachten. Nee, als hij nou wegging kreeg de das Lynxfang te pakken of kwam hij achter hem aan en zou hij niet snel genoeg zijn om de das voor te blijven. Dat waren beidde scenario’s met een slechte afloop, dus koos hij voor degene die misschien nog goed kon aflopen. Met een gepijnigde kreet sprong hij op recht naar de keel van de das. Zijn tanden boorden zich in de slagader van de das en de smaak van bloed overweldigde hem, waardoor hij meteen weer los liet. Maar het was genoeg geweest de das viel neer en bleef na een tijdje stil liggen. “Lynxfang, het is ons…” Hij draaide zich om naar Lynfang, maar toen zag hij dat ook hij stil op de grond lag en maakte hij zijn zin niet af. Meteen verscheen de paniek in zijn ogen terwijl hij naar de andere Riverclanner strompelde. Hij zakte naast Lynfang door zijn poten en duwde tegen hem aan. “Lynxfang toe, wordt wakker.” Zijn stem trilde terwijl ook zijn beeld steeds onduidelijker werd. Hoe kreeg hij in vredesnaam Lynfang en zichzelf terug naar het kamp in deze toestand? Ze moesten naar Whisperwind. Hij zette opnieuw zijn tanden op elkaar en hees zichzelf overeind. Hij bleef even hijgend staan, maar toen wurmde hij zichzelf onder de warrior. De wonden op zijn rug branden gemeen toen het lichaam van Lynfang erop terecht kwam. Hij schreeuwde het uit van de pijn, maar toch bracht hij zichzelf in beweging. Al kwam hij niet ver voordat hij door zijn poten heen zakte. Snikkend bleef hij liggen, rillend over zijn hele lijf. “Help, alsjeblieft!” Riep hij paniekerig voordat hij ook zijn kop op de grond legde en zijn ogen sloot. Hij was nog bij bewustzijn, maar het scheelde niet veel.

[ Kan een Riverclanner Lynx en Creampje uit deze benarde positie helpen?]

Pijn, alles deed pijn. Zijn kop bonkte hard en het voelde alsof hij ver weg. Het leek alsof hij zweefde tussen Starclan en aarde, vechtend om de aarde te kunnen bereiken. Het gevecht was zwaar, zwaarder dan met de das. Zijn naam klonk en het gaf hem weer kracht. Het voelde alsof hij moest zwemmen in diep water en de oppervlakte in zicht kwam. Lynxfang opende zijn ogen toen hij iets onder zich voelde en kreunde zachtjes. Even zag hij de grond onder zich bewegen en toen trok de duisternis hem weer mee naar beneden. Toen Creamyfrost opgaf liet Lynxfang zich half bewust van hem afrollen, wat een vlek bloed in de aarde veroorzaakte. Hij opende zijn oog en keek Creamyfrost aan. "Sill..vercloud..za.zal trott ts op je zzzijn"bracht hij uit en legde toen zijn kop weer neer op de grond. Half bewusteloos, zwevend tussen Starclan en aarde. Wachtend op hulp.

De zilveren poes zat al een tijdje bij de ingang van het kamp, wachtend tot de jachtpatrouille terug zou komen, waaronder Lynxfang. Zelf leek ze het niet echt door te hebben, dat ze de laatste tijd vaker en vaker de kater zijn gezelschap op leek te zoeken. Er was toch niets mis met gezelschap? Haar blik ging even naar de hemel, die met de minuut donkerder begon te worden. Ze waren al behoorlijk lang weg, wat haar wat zenuwachtig begon te maken. Haar oren schoven wat twijfelend naar achter, waarna ze haar blik even op een groepje terugkerende jongere katten richtte. Ze snoof even kort en draaide zich vervolgens direct om, waarna ze uit het kamp verdween. Ze ving al snel Lynxfang's geur op die zich mengde met de geur van Creamyfrost. Wat deden beide katers op Sunningrocks? De poes versnelde haar tempo automatisch toen een andere geur zich nog met die van hen mengde. Bij het aanblik van de twee lichamen vlak naast het lijk van een das, bleef ze abrupt staan. De twee katers die haar het dichts na stonden lagen als een hoopje prooi naast elkaar, bedenkt met bloed. Een rilling liep over haar rug, maar de poes wist zich al snel te herpakken toen ze beide borstkassen zag rijzen en dalen. "Lynfang, Creamy, wat is er gebeurd?!" Het was nogal een domme vraag, aangezien het lijk van de das nog vlak bij hen lag, maar momenteel was dit het eerste wat ik haar opkwam. Ze duwde haar neusje tegen Lynx's hals aan, om nog eens extra te controleren of hij nog wel degelijk ademde. Hij ademde dan nog wel, maar het was zwak. Ze draaide zich direct om naar de jongere warrior, haar eerdere apprentice. Hij zag er beter uit, maar was lang niet in staat om op zichzelf een kat met zich mee te zeulen.

Even was de rust in zijn lichaam gekeerd, amar die was weer verdwenen toen hij voor de zoveelste keer naar de lucht keek. Er was iets fout, echt fout. De lucht werd donkerder en hij voelde de rillingen onder zijn dikke pels over zijn lichaam lopen. Hij had al een tijdje geleden besloten terug te gaan naar het kamp, om te zien of er daar wat fout was. Hij was hier ook nu nog naar opweg, hij was er bijna, toen er een poes voorbij hem kwam rennen. Meteen keek hij om en volgde met zijn blik. Silvercloud, waar ging die heen met zo'n haast. Automatisch schoten de poten onder zijn lichaam de andere kant op, achter haar haar. Hij snoof de lucht op en keek om zich heen terwijl hij achter haar aan door de onderbegroeiing schoot. Hij probeerde erachter te komen waar ze naar opzoek was. Pas toen de geur van Lynxfang en Creamyfrost steeds sterker werd merkte hij dat ze in hun richting rende. Zijn blik gleed naar Silver terwijl er een nieuwe trilling over zijn rug liep, wat zijn passen automatisch sneller en groter maakte.
Zijn passen stopte abrubt toen hij de geur van bloed rook en de twee katers zag liggen en het lijk van de das. Ze hadden ertegen gevochten. Hij keek naar de twee katers, samen met hem en Snowkiller was Lynx een van de mentoren die moesten uitleggen hoe je met die beesten om moest gaan, maar Creamy, hij had naar Secret's weten amper training gehad. Het deed er ook allemaal amper toe. Hij stapte naar Creamyfrost gezien Silvercloud al bij Lynxfang zat. Hij keek even naar zijn borstkas. Hij ademde no. Hij duwde zijn neus tegen de borstkas, zijn hartslag was gejaagd maar dat was normaal als je net een gevecht had gehad. Hij keek op naar Silvercloud. 'Ze moeten terug naar het kamp, zo sel mogelijk' sprak hij en keek even langs de twee katers. 'Denk je dat je hem kan dragen?' vroeg hij met een knikje naar Creamy. Lynx was waarschijnlijk zwaarder, die zou hij wel nemen. Hij keek haar aan. 'Wees voorzichtig, we weten niet wat er s gebeurd dus of er iets gebroken is' mauwde hij, zijn stem kalm houdend. Dat werkte het beste in deze situatie's al wou hij de twee warriors niet kwijt.

Zijn lichtblauwe ogen flitsten weer open toen Lynxfang wat zei. Een zachte zucht verliet zijn keel door de woorden van de andere warrior. Hij wilde hem bedanken, maar hij kreeg geen woorden meer over zijn lippen. Ergens vroeg hij zich ook af of Silvercloud wel echt trots zou zijn, omdat hij nou eenmaal over elk compliment die hij kreeg aarzelde. Maar hij was zo moe, zo moe. Het bloed wat hij verloor begon zijn tol te eisen, dus hij was ook nog maar heel zwak bij toen Silvercloud aan kwam rennen. Het gevoel van opluchting die hem overviel liet hem bijna helemaal wegzakken, maar hij schrok op toen ze wat zei. Hij tilde zijn kop op terwijl hij met zijn ogen knipperde, zijn beeld was heel vaag. Waardoor hij haar als een schim zag en ook Secretvoice die even laten bij hun kwam. Hij wist dat het Secretvoice was, omdat de geur zijn neus binnen drong. Hij had een hekel aan hem, maar op dat moment kon hij zich daar niet druk om maken. Het schoot wel door zijn kop, waarom hij ze dan toch kwam helpen? Nog een zucht verliet zijn bek en hij legde zijn kop weer neer. “Een das…” Zijn stem kraakte. “Lynxfang…” Zijn stem happerde. “Lynxfang hij moet naar Whisperwind.” Vaag hoorde hij hoe Secretvoice tegen Silvercloud begon te praten en haar vroeg om hem te tillen. Hij kon toch prima zelf lopen… maar toen zakte ook het laatste beetje kracht uit zijn lichaam. Nee, hij zou inderdaad niet zelf terug kunnen lopen. De stemmen vervaagden terwijl hij langzaam wegzakte. Meteen raakte hij in paniek, nee niet weer. De coma waarin hij gelegen had stond nog vers in zijn geheugen, maar hij kon er niet meer tegen vechten. Angstig begon hij zich in allemaal bochten te wringen, waardoor zijn lijf begon te schokken. Hij was al te ver weg om nog door te hebben wat er allemaal gebeurde, waardoor de paniek hem overnam.

Bij het horen van een bekende stem deed Lynxfang kort zijn groene ogen open en zag Silvercloud voor hem staan. Ze keek bezorgd. Hij legde zijn kop weer neer en sloot zijn ogen opnieuw. Zwaar ademend probeerde hij een antwoord te geven. "Das, heb gefaalt"kwam er moeizaam uit. Hij hijgde kort en probeerde het opnieuw. Toch had de duisternis hem weer te pakken en zakte hij weer weg. Een nieuwe stem liet hem knipperen, maar meer kon hij niet doen. Hij hoorde zijn naam. Creamyfrost sprak nu ook naast hem, opnieuw zijn naam zeggend. Samen met die van de Medicine Cat. Lynxfang schudde zijn kop, wat hem steken in zijn kop afleverde. "Ik kan zelf". Hij stond op en trilde op zijn poten. Hij keek Silvercloud aan en glimlachte. Toen viel hij weer om. Naast hem was Creamyfrost in paniek. Lynxfang kreunde en probeerde het nogmaals. De druk werd hem echter weer te groot en zuchtend liet hij zich weer vallend. Hij had gefaalt.

"Een das. De poes liet haar blik even van Creamy naar Lynx gaan. Ze kon hen onmogelijk beide het kamp in krijgen. Ze zou niet direct tussen beide katten kunnen kiezen? Wie zou ze eerst in veiligheid brengen, haar beste vriend of haar appprentice wie ze van begins af aan had getraind? "Das, heb gefaalt" Ze schudde direct haar kopje bij het horen van Lynx's woorden. 'Ze moeten terug naar het kamp, zo snel mogelijk' De poes hield haar blik op beide lichamen gericht, keek niet op naar de kater die er net bij was komen staan. 'Denk je dat je hem kan dragen?' Eindelijk wendde de poes zich tot Secretvoice. Haar oortjes wenkten een beetje twijfelend heen en weer, maar ze knikte direct. Silver liep met een bocht rond Lynx heen, zodat ze naast Creamy stond. Haar blik was gericht op de oudere kater die zich gewend had tot Lynxfang. 'Wees voorzichtig, we weten niet wat er s gebeurd dus of er iets gebroken is' Haar staart zwiepte iets wat geërgerd heen en weer, waarna ze kort naar Secret knikte. In plaats van hier te praten moesten ze al lang op weg zijn naar het kamp. Ze zette haar tanden voorzichtig in Creamy's nekvel en sleepte de kater al voorzichtig een eindje verder. "Ik kan zelf". Ze hoorde Lynx nog vaag iets zeggen, maar keek niet op. Secretvoice ging voor hem zorgen, toch? Ze kon het toch niet laten om even op te kijken. Maar uiteindelijk zette ze toch haar weg verder. Kom op Creamy, blijf wakker. Haar kopje draaide overuren. Ze mocht beide katten niet verliezen in een gevecht tussen hen en een das.

Onderwerp: Re: I see danger (Badgers!)