The black cat

Met haar oogjes dicht lag de apprentice in haar nest in de medicine cats den, maar ze sliep niet. Ze had niet echt pijn, maar ze wou terug naar de apprentices den, ze wou trainen met haar broertjes en zusjes. Allemaal door één zwarte kat, die haar aanviel zonder reden. ze haatte hem, ze haatte hem zoals ze nog nooit iets gehaten had.

~Open

Toen hij het had gehoord, was hij zo snel als hij kon naar de den van de gewonde katten gelopen, de Medcine Cat's den. Hij had wel gehoord dat Ace hier veel rondliep de laatste tijd, maar voor haar alles. Al hijgend kwam hij het kamp binnengestormd en met grote passen haastte de gevlekte kater zich naar de den waar ze lag. Hij kwam al schuivend tot stilstand naast haar nest en hij neeg zijn kopje snel. "Wind!" zei hij op een snelle toon. "Ik ben zo snel mogelijk gekomen, wie heeft dit jou aangedaan?" zei hij terwijl hij een stap naar voren zette en haar kopje begon te likken. "Die gaat eraan, ik beloof het je," zei hij vervolgens zachtjes tegen haar.

"Wind!", klonk een bekende stem. Windpaw opende haar oogjes, met de nodige pijn -ze had geluk dat de kater haar oog niet kapot had gedaan, maar de spieren er rond deden nu wel pijn- en keek hem aan. "Ik ben zo snel mogelijk gekomen, wie heeft dit jou aangedaan?" De apprentice wou antwoordden, maar hij begon de wonde te likken en van pijn kromp ze in elkaar. "Die gaat eraan, ik beloof het je," zei Lurkingpaw er nog zachtjes achteraan. het was eigenlijk wel een geruststellende gedachte. "Het was een zwarte kater, ik weet zijn naam niet, maar volgens mij was hij Shadowclan", antwoordde ze zachtjes.

"Het was een zwarte kater, ik weet zijn naam niet, maar volgens mij was hij Shadowclan", Hij knikte naar haar en likte haar kopje langzaam, maar raakte de wonde niet. Het feit dat ze pijn kon hebben was iets dat ook hem pijn deed. Na enige tellen kwam hij overeind. "Ik ga eens kijken of ik iets kan vinden tegen de pijn," zei hij, waarna hij zich omdraaide en verder de den in ging. Het feit dat dit onrespectvol was tegenover de Medicine cat kon hem niks schelen, zijn zusje had pijn en had nu iets nodig daartegen! Hij wandelde daarom stug door tot hij opeens een paar hoopjes zaden en dergelijke vond. De gevlekte kater hield halt en fronste even. Wat moest hij nemen?

"Als ik jou was zou ik dat maar laten" Wel meteen keek hij op en trok hij even een vies gezicht. Wat deed hij nu weer hier? "Ik snap dat je wilt dat je zus beter word maar je hebt geen verstand van zaden en wat die doen. Straks voer je Wind wat op en word ze dankzij jóu ziek, en dan? Dan is ze nog verder van huis." Hij snoof. Hij was de strenge toon nu al gewend en dus reageerde hij er niet op. "Ja en wat weet jij ervan?" zei hij meteen met samengeknepen ogen. Hij was nogal kortaf als het over katten ging die hij graag had. Die waren het enigste die iets voor hem konden beteken.

Ze keek toe hoe de zwart-witte kater wegliep met de boodschap dat hij iets zou halen voor de pin. Ze wou hem terugroepen, zeggen dat het niet zo erg was, maar ze bedacht zich. Misschien zou het deugd doen om eens even weg te zakken in een pijnloze, droomloze slaap. De tabby hoorde wat gestommel, en een andere kat die tegen Lurking praatte. Als ze zich niet zo moe voelde zou ze misschien zijn gaan kijken.. Windpaw legde haar kop weer op haar poten en sloot haar groene ogen, wachtend tot Lurking terug zou keren.