Is this really my new home?

Lightheart staarde nog even naar de apprentices den, en vervolgens naar de Warriors den, wat ook haar nieuwe thuis had kunnen worden, en toen stapte ze de Elders den naar binnen. Ze was nog niet beaard, alleen gewond, dat zou toch wel helen? Toch? Het stond heir anar ouderen die hier hadden gewoont toen ze nog in leven waren, nu was zij de enige bewoner van hier. Rustig keek ze rond met haar nu wel standart doffe leven loze ongellukige ogen. Ze gaapte en ging een nestje voor haar uit zoeken. Alleen in een kale leve loze thuis. Zou er bezoek komen? Ze sloot haar ogen en viel in slaap, ze droomde over de tijden dat ze trainde stoeide zonder dat ze om haar poot moest denken.

Renndend rende ze over een open veld, met Moonstream Thunderstorm en Silverflower. Maar wat raar was, was dat er nog vier andere katten bij waren, Apprentices, ze wist de namen niet, maar ja het waren Apprentices. Ze merkte op dat ze hier een jaar was en drie manen! Ze rende goed en gezonde emt een verstijfde niet bewegende poot! Maar ze rende snel, beetje mank, maar snel! gezond en ze was slank, niet zo snel als de meeste krijgers konden, maar snel genoeg voor een krijger! Was dit een voor spelling. Ze jaagden, vingen sprooi en zagen er gellukig uit.

Lightpaw opende haar ogen, ze zagen er minder dof uit, en ze zag er minder moe uit, hoorde ze wat. 'Hallo', zei ze opgewekt. Wie zou dat zijn? Iniedergeval, het zou vast wel op vallen dat ze er nu beter bij was. Misschien was het Moonstream, Thunderstorm, of Silverflower of natuurlijk een andere krijger! Het boeide niet, als het maar voor iets leuks en gezelligs was, ze had nu geen zin in gezeik. Misschien wouden ze haar mee uit jagen nemen, of even gezellig praten, en daarna een wandeling nemen? Ze hoopte dat er wat leuks zou gebeuren.

Open voor iedereen!

In een slome gang liep de jonge kater door het kamp. Hij verveelde zich, en zijn mentor was verdwenen. Hij had niet echt goed geslapen en al zijn spieren waren stijf. Hij schudde zijn vacht op, hoopte dat het dan warmer zou worden en zijn spieren wat spoeler zouden worden. Maar het duurde hem te lang. Hij liep, zijn poten zowat slepend, naar de prooistapel en pakte er wat van. Een waterrat. Ach, beter iets dan niets. Hij wou niet in de schaduw gaan liggen, had eventjes geen behoefte aan het feit dat Fatpaw hem dan weer zou komen opzoeken om hem weer te beledigen. Wie dacht die kat wel die hij was? Hij was dik, kon zijn staart niet eens om zijn poten heen slaan omdat zijn omvang te groot was! Hijzelf daarin tegen was tenminste slank. Misschien iets te. Misschien kon hij beter gaan trainen, maar zonder mentor lukte dat niet. Hij schudde zijn hoofd. Waarom had hij zijn mentor daarvoor nodig? Hij kon prima dingen zelf uitvogelen! Hij was slim, getalenteerd en… Nog meer dingen. Maar dat wist hij niet. Vast ook nog wel intelligent of zo. Maar dat was zijn zelfbeeld van zichzelf; anderen zouden hem meer zien als arrogant. Een kater met een te groot ego. En toch had hij een naam die daar niets over zei. Gelukkig. Volepaw. Ja, dat was zijn naam. Hij was vroeger erg klein, en bruin. Maar bruin was hij nog steeds. En daarom had hij die naam gekregen.
Zijn vermoeide poten hadden hem in een traag gangetje naar de Elders den gebracht. Zo ver hij wist waren er nu geen Elders meer in Riverclan. Dan zou hij daar rustig kunnen eten zonder gestoord te kunnen worden! En als hij eenmaal energie had kon hij naar Foxpaw gaan zoeken… Hij was nog niet klaar met hem. Nog lang niet. Rustig liep hij naar binnen, blij dat hij een plekje had gevonden. Maar hij verstarde. Met zijn oren recht naar voren en zijn ogen groot keek hij naar haar. Er was wel iemand. Een oranje poes. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Wat had zij hier nou te zoeken? Ze was nog niet eens twee jaar! Hij bekeek haar. Aah… Het was Lightheart. Dat verklaarde alles. Hij liet zijn waterrat op de grond vallen. ‘Hoi,’ groette hij nors terug. Als ze geen Warrior was geweest had hij zich gewoon omgedraaid en was hij weg gelopen. ‘Wat doe jij nou weer hier?’ Pas nadat de vraag uit zijn mond was gekomen, op zijn altijd o zo ongeïnteresseerde toon, realiseerde hij dat hij het antwoord allang wist. Retorische vraag dus. Die alleen maar zou aantonen hoeveel hij zich hieraan irriteerde.

{ Ik ben gemeen D:
Volepaw is bot en gemeen ;x;
En om hem dan op Lightheart af te sturen is gemeen ;o }

Thunderstorm rekte zich uit, ze had lekker geslapen nadat ze de halve nacht wakker had gelegen denkent aan Lightheart. Voorzichtig stond Thundersatorm op om de andere warriors waarvan sommige nog sliepen niet wakker te maken. Rustig ging Thunderstorm voor de warriorsden zitten en waste op haar gemakje haar vacht.
Nadat ze haar vacht gewassen had stond ze op en liep met slanke passen richting de elders den, om Lightheart te bezoeken. Onderweg naar de Eldersden zag ze een apprentice langs komen en ze herkende hem meteen! De irritante, asociale Volepaw, altans dat was hoe Thunderstorm over hem dacht. Rustig liep Thunderstorm door en wachtte even voordat ze de elders den in ging om Volepaw iets te horen zeggen. Daarna liep ze rustig de den in en begroette Lightheart hartelijk 'Hoi Lightheart, lekker geslapen? Hoi Volepaw' Dat laatste probeerde Thunderpaw zo neutraal mogelijk te zeggen en Thunderstorm ging naast Lightheart liggen.

‘Hoi,’ het was Volepaw die binnen was gekomen een Apprentice. ‘Wat doe jij nou weer hier?’ Zo te merken was Volepaw dus niet bij die clan oproepen geweest. 'Als je naar mijn Linker achter poot kijkt weet je eht antwoord.' Sprak ze terg. Het katertje straalde brutalieteiten uit, geen zin in, maar ach, ze had ook geen zin om dat beestje weg te stuuren. 'Hoi Lightheart, lekker geslapen? Hoi Volepaw' Ah daar was Thunderstorm, haar vriendin, ze was blij met haar als vriendin. 'Ah, hai Thunderstorm, ja ik heb prima geslapen', zei ze aardig. Ze richte haar ambere gen op Volepaw, 'en, Volepaw, wat doe jij eigenlijks hier?' Vroeg ze neutraal. Ze richtte haar ambere blik weer op Thunderstorm, misschien konden ze gaan jagen of zo, tenminste, Lightheart voelde zich weer klaar om te gaan jagen, ze ging er dan tenslotte toch uit met een mede Warrior, dus het was niet tegen de regels, en ze was sowieso klaa met leren en wist hoe alles werkte, als ze dat weer op nieuw aan haar zelf zou leren, maar dan met drie poten kom ze misschien naar de Warriors den verhuizen, na al het op nieuw trainen kon ze daar over praten met Seastream en Crookedstar. Haar doel.

Volepaw strekte zijn nek, proberend te kijken naar de achterpoot van Lightheart na haar opmerking. Nu was wel alles ineens wat duidelijker voor hem. Hij haalde zijn schouder op, ach zijn probleem niet. En voorheen had ze nooit last gehad van haar poot, dus was het vast wel haar eigen schuld had. Wie zich brand moet op de blaren zitten, toch? Zelf had hij nooit aan dat gezegde gehad, althans als het voor zichzelf gold. Maar voor iemand anders dacht hij maar al te graag aan dat soort dingen. Hij was nou niet echt het soort kat dat echt begrip toonde voor anderen. ‘Hij herstelt toch. Dus wat is het nut dan van alleen hier zo blijven zitten, dadelijk wordt je nog dik. Net zoals Fatpaw,’ mompelde hij terwijl hij met zijn ogen rolde.
Net toen hij zijn waterrat wou oppakken en weglopen, een nieuw plekje zoeken voor zich alleen. Werd hij tegengehouden doordat iemand weer binnen kwam. Nog iemand? Het was Thunderstorm. Haar neutrale toon irriteerde hem. Hij wist gewoon dat ze haar stem focuste zo te klinken. Als ze hem niet mocht moest ze het gewoon recht in zijn gezicht zeggen, en hem niet zo irriteren. Desnoods zou hij het wel met haar willen uitvechten. Ze was een Warrior, maar wat dan nog? Wat maakte haar dan zo speciaal? Niets. Hij voelde de braakneigingen al toen de twee zo vriendelijk tegen elkaar deden. En de jaloezie die hij maakte zag hij aan voor haat en irritatie. Maar ach, wie kon het hem ook kwalijk nemen. De kater had nooit liefde gekend, verachte daarom iedereen omdat ze hem altijd niet waardeerden. Hij wist niet beter. Hij draaide zijn hoofd richting Lightheart wanneer die iets vroeg. ‘Ik zocht een rustig plekje waar ik kon eten, maar het lijkt nu alsof ik anderen aan lijk te trekken,’ miauwde hij nors. ‘Overal waar ik ga of sta komt wel iemand. Of is al iemand,’ legde hij uit. Zijn oren lagen naar achter, het feit dat hij het niets vond nog wat kracht gevend.

{ Het was toch haar rechterpoot?
Ja, ben ook Seastream x) }

[-.- Damn ow ja]

‘Hij herstelt toch. Dus wat is het nut dan van alleen hier zo blijven zitten, dadelijk wordt je nog dik. Net zoals Fatpaw,’ mompelde Volepaw. Lightheart gunde hem een zijdelingse blik toe. En keek ten weer naar Thunderstorm. ‘Ik zocht een rustig plekje waar ik kon eten, maar het lijkt nu alsof ik anderen aan lijk te trekken,’ Zei Volepaw nors. Lightheart trok zich niks aan van de norse toon in Volepaws stem. ‘Overal waar ik ga of sta komt wel iemand. Of is al iemand,’ Vervolgde Volepaw. 'Tja wen maar aan het feit dat je in een clan leeft, daar zijn nu één en al meerdere katten', antwoordde ze neutraal en droogjes. Toen wende ze haar blik weer op die van Thunderstorm.

[Sorry korte post....
Oow en Volepaw misschien is het leuk als je contact krijgt met Swiftpaw ;D]

(wacht op mij!)

Thunderstorm lag rustig naast Lightheart terwijl die een gesprek voerde met Volepaw die blijkbaar naar de elders den was gegaan voor rust. Na een tijdje keek Lightheart Thudnerstorm weer aan en Thunderstorm glimlachde naar haar en zei vriendelijk tegen haar 'Laten we naar buiten gaan, je mag het kamp toch wel gewiin uit toch?' En ze ging even anders liggen en keek naar de bruine apprentice tegenover hun tweeën. Thunderstorm zuchtte en ging zitten. En daarna toch weer liggen daarna zei ze vriendelijk tegen Volepaw om de stilte maar te verstorn 'Hoe gaar het met je training Volepaw?' Thunderpaw keek hem aan en zwaaide zachtjes met haar staart om die vervolgens netjes over haar voorpoten te leggen.

(inspi is foetsie D:)

'Laten we naar buiten gaan, je mag het kamp toch wel gewiin uit toch?' Vroeg Thunderstorm. Eigenlijk verwachtte Lightheart van niet, ze wist het wel zeker, zou vast te gevaarlijk zijn of zo. 'Ja, vast wel', miauwde ze toen. 'Hoe gaar het met je training Volepaw?' Vroeg Thunderstorm aan Volepaw. Lightheart ging zitten en stond op. 'Zullen we buiten de den zitten?' Vroeg Lightheart aan Thunderstorm. 'Volepaw, dan eet jij hier maar je prooi op...' Miauwde ze kordaat, en ze stapte de Elders den uit. Ze geloofde het nog steeds niet dat ze niet rustig in de Warriors den mocht slapen.

[Sorry voor late post]

(ik was aan het wachten op Volepaw maar laat maar)

'Ja, vast wel', miauwde Lighthearte en Thunderstorm knikte. Nog even keek Thunderstorm naar Volepaw die nog steeds niet gereageerd had maar toen Lightheart voorstelde buiten te gaan zitten knikte Thunderstorm blij en zei nog vlug tegen Volepaw 'Doei' en liep daarna achter Lightheart aan het warme zonlicht in. Ze ging rustig naast Lightheart zitten en genoot van de warmte die de zon op haar vacht bracht. Thunderstorm keek naar Lightheart en zei 'Het valt je tegen he? Dat je niet bij Moon en Silver en mij mag slapen?' Thunderstorm keek haar vriendin onderzoekend aan en gaf haar een vriendschappelijk kopje 'Mij eigenlijk ook' en daarna zweeg ze.

Toen ze buiten waren kwam Thunderstom baast haar zitten, Lighteart keek naar de uitgang van de kamp. 'Het valt je tegen he? Dat je niet bij Moon en Silver en mij mag slapen?' Lightheart keek naar Thunderstorm. 'Het valt me heel erg tegen,' Heel erg, ze was nu zo ongellukig, het liefst ging ze nu het kamp uit, naar een rivier om daar vervolgens in te springen en niet meer boven water te komen. Of desnoods zich zelf stikken tussen twee takken. Gewoon een einde maken aan haar leven. 'Mij eigenlijk ook' Hoorde ze Thunderstorm zeggen, en daarna zweeg ze. 'Ik wil een Warrior worden, ik heb niet getraind om daarna meteen een Elder te worden! Ik heb net getraind m niks te doen in het kamp, ja op bouwen als het nodig is, amar ik heb getraind om te vechten te jagen, en te helpen als een Warrior niet als een slappe elder!' Zei ze. 'Ik wil een Warrior zijn...'