Walk the path of the stars [open]

Knipperend opende Snowyowl haar ogen, en ze keek om haar heen. Dit was onbekend gebied, maar ze voelde geen angst. Nee, het was onbekend maar vertrouwt, tussen de sterren waar ze hoorde. Iedere kat ging een keer dood, en zij had het geluk dat ze hier in Starclan kwam. Toch was er iets wat ze niet begreep. Waarom had Shrewstar haar gedood? Een waardig warrior zou niet doden, dat was de warrior code. Ze had nog zoveel willen meemaken, zoveel willen doen. Een partner hebben, kittens krijgen, oud worden. Met een gepijnigde blik keek de witte poes, waarvan haar vacht nu niet normaal wit meer was maar haast leek te glinsteren, naar beneden. Het gevecht was nog volop aan de gang, en ze zag dat de Shadowclan leider gewoon doorging met wat ze deed. Aanvallen, ze deinsde niet terug. En daar zag ze zichzelf liggen, haar vacht nog helemaal lelijk en bloederig. Ze zag dat Sparrowfeather haar lichaam ophaalde en aan de kant legde. Er was zo weinig emotie. Bijna niemand begon met huilen. Maar dat was ook waar, ze had amper iemand. Niemand zou het echt uitmaken of ze weg was of niet, en dat maakte haar toch iets beter voelen. Niemand zou de pijn hebben om over haar te moeten rouwen en zijzelf zou hier vrienden krijgen, want iedereen in Starclan was vredig en aardig, dat wist ze zeker. Ze hoorde iemand anders aankomen en met een glimlach draaide ze zich naar de nieuwe kat toe.

+ Open. Snowy is vermoord door Shrewstar in het Windclan x Shadowclan gevecht.

Ze had het hele gevecht meegekregen. Eigenlijk had ze alles meegekregen wat er gebeurd was. Alles leek zo snel te zijn veranderd nadat ze vermoord was door die das. Een huivering was over haar rug gelopen toen ze Lionroar en Whitelion had zien vechten tegen de Shadowclan katten. Maar het meest deed het haar pijn toen een kitten van haar in gevaar was geweest. Lizardkit had nooit aan het gevecht worden blootgesteld, zo laag zou zelf Shadowclan niet zijn geweest. Maar voor nu voelde ze zich gewoon machteloos. Ze kon niets doen om dit gevecht te stoppen of te laten overwaaien. Dat mocht van Starclan niet.
Iemand had het leven gelaten, een oud clangenoot van haar nog wel. De calico kattin had de taak op zich genomen om haar te verwelkomen in Starclan, al was het iets wat ze niet al te graag deed. De kleine kattin was opgestaan en met een vluchtige glimlach liep ze naar de witte kattin toe. "Welkom in Starclan, Snowyowl," miauwde ze op een zachte, bijna warme toon. Het was niets voor Icyrose om zo te doen, maar ze had geen enkele reden meer om andere katten af te snauwen, niet meer in ieder geval. "Het betreurt me dat je bij dit gevecht het leven hebt moeten verlaten," miauwde ze daarna op een droevige toon.

Het was Icyrose, een oud clangenoot van haar. "Welkom in Starclan, Snowyowl," miauwde de kattin en Snowy knikte. Ze waardeerde het erg dat ze verwelkomd werd, ook al was het misschien niet een heel fijne plek om te zijn. "Het betreurt me dat je bij dit gevecht het leven hebt moeten verlaten," zei Icyrose daarna tegen haar en met een zucht knikte Snowyowl. "Ja, het is inderdaad... Jammer." Ze wist niet goed hoe ze dit moest verwoorden. Hoe zei je het dat je de haat niet helemaal losgelaten had tegenover degene die je vermoord had? Hoe zei je het dat je eigenlijk nog een heel leven voor je had gezien, dat je het veel meer dan jammer vind dat je dat niet meer had kunnen meemaken? Maar er was niets aan te doen, en Snowyowl kon alleen maar hopen dat Shrewstar naar the Dark Forest zou gaan. Met een wat verdrietige blik keek ze de ander aan. "Waar moet ik heen?" Vroeg de witte poes en ze stapte op de Icyrose af.

Wat verward keek ze toe naar hoe Snowyowl daar lag, ze wou er naar toe echt, maar het lukte niet. Daarnaast was Icyrose haar voor, wat haar even deed toekijken. Ze spitste haar oren om zoveel mogelijk mee te krijgen, en ze kon het niet helpen maar tranen in haar ogen krijgen. Het was altijd afschuwelijk als een ander zijn leven moest verliezen terwijl deze nog een heel leven voor zich had, hoewel ze ouder was geworden dan Breeze. Wat twijfelend liep ze erop af, en glimlachte kort. "Welkom, Snowyowl." Sprak ze, nog licht snikkend. "Het spijt me voor je." Vervolgde ze, en gaf een zacht kopje. Het was waar dat ze haar niet goed kende, maar ze waren clangenoten...

Onderwerp: Re: Walk the path of the stars [open]