Guess am a bad girl

De slanke zwart-witte poes zag een dik konijn. Eigenlijk waren konijnen niet echt de prooien die geschikt waren voor Shadowclan warriors, maar wat maakte het uit? Prooi was prooi. En het dier bevond zich op Shadowclan territorium. Dan wel op het randje, want als het beest over de thunderpath zou rennen, was het Thunderclan prooi. Ze sloop dichterbij, klaar voor de sprong om het dier te vangen. Op het moment dat ze sprong, schoot het dier de thunderpath op. Nightfrost rende er nog achterna, tot ze zich op Thunderclan territorium bevond. Ze draaide zich om, klaar om de weg weer over te steken, helaas kwamen er nu meerdere monsters aan, en het leek erop dat ze hier nog wel even vast zat.

OOC: Eerste post voor Briarleaf.

De zwart-witte poes keek over har schouder naar de razende monsters op het Thunderpath. Hoe kwam ze nu ooit weer terug, als dit zo door bleef gaan... Zou ze nooit meer terug op Shadowclan territorium komen en zouden haar clan genoten vast denken dat ze ontvoerd was, of dergelijke. Dus ze zat nog wel even vast op Thunderclan territorium. Helaas werd dit ook niet echt op prijs gesteld. Een kater, een slag groter dan Nightfrost zelf kwam op haar afgelopen. "Als je nu niet oversteekt, duw ik je persoonlijk het Thunderpath op," klonk zijn stem. Nightfrost trok een wenkbrauw op. "En dat doe je gewoon even. Zelfs als je weet dat je daarmee het leven van mij ontneemt?" vroeg ze op kalme toon.

De Thunderclan kater vertelde haar iets wat ze echt nog niet wist, wel dus. Maar goed, een Warrior was verplicht de ander er aan te herinneren wanneer iemand dat deed. "Daar ben ik me van bewust, en zodra ik de kans krijg, zal ik er mee stoppen," zei ze zelfs een beetje vriendelijk. "Als je je echter gedraagt, geef je me geen reden om je te doden," zei de kater. Nightfrost grijnsde. "Dan zal ik je geen reden geven," zei ze met nog steeds een grijns op haar gelaat. Ook zij ging zitten, want blijven staan was nogal nutteloos, gezien ze toch geen kant op kon. Verder het Thunderclan territorium in was geen optie, en het Thunderpath oversteken leek haar ook geen optie. "Laat ik me maar even fatsoenlijk voorstellen. Mijn naam is Nightfrost," stelde de poes zichzelf voor.

De kater stelde zich voor als Briarleaf en vroeg vervolgens wat eigenlijk maakte dat Nightfrost op Thundercan territorium was. Schuldig draaide ze haar oren wat naar achteren en glimlachte voorzichtig. "Euh, ja," begon ze aarzelend. "Op de Thunderpath probeerde in tevergeefs nog een prooi te vangen, maar die schoot jullie territorium binnen. Ik kon niet mer terug door de monsters, waardoor ik dus gedwongen was me hier tijdelijk veilig te stellen," legde ze rustig uit. "Heb je ooit zoveel monsters tegelijk gezien?" Besloot ze te vragen. Al die monsters zouden vanzelf wel weer minder worden, enkel reden ze langzamer dan normaal nu en waren het ook meer dan normaal.

Briarleaf leek om te merken dat het er alleen maar meer leken te worden. Nightfrost vernauwde haar ogen even, ze begreep echt niks van die twolegs. Briarleaf biechtte vervolgens op zelf niet zo lang geleden ook nog op Shadowclan territorium te zijn geweest. Nightfrost glimlachte en schudde haar kop. "Ja, dan staan we nu inderdaad gelijk," reageerde ze vervolgens met een lachje. Ze stond op en rekte haar poten uit. "Is het niet een idee om even langs Thunderpath te gaan wandelen? Misschien is het een eindje verder op rustiger?" Miauwde ze, waarbij er sneeuwvlokken naar beneden begonnen te dwarrelen. Het begon ook kouder te worden. Bij het zien van dat er monster stil begonnen te staan en er twolegs uit stapte leek het haar sowieso verstandig om verder te gaan.