Don't kill me softly!

Zachte stappen galmde door de straten in het schemerlicht van de ochtend. Vanaf dat ze thuis bij het tweebeen nest was vertrokken had een zilveren poes zich bij de bloodclan willen aanmelden, maar steeds was ze gedwarsboomd door andere rije katten of door de bloodclan leden zelf die net onder de leider ervan stonden. Silverlight wilde nu niet alleen Scourge spreken maar ook met hem vechten om te laten merken dat ze geen doetje was zoals de bloodclan leden haar betitelt hadden omdat ze kittypet wortels had! Silverlight was woedend van binnen en ze gromde onverstaanbare woorden die voor een kat te verstaan waren. Ze zocht nog steeds naar de leider van de bloodclan en haar stappen gingen van zacht naar hard naar maten ze steeds kwaaier werdt. Een vuilnisbak die aan de kant van de straat stond gaf haar de gelegenheid om haar omging eens goed te bekijken. Met een simpele sprong landen ze soepel op de deksel en ging zitten, waarbij ze een diepe zucht uiten en haar blik door de shemering liet gaan. Ze was nu al manen uit het tweebeen huis gegaan en ze was in die tijd sterker geworden en had zichzelf getraint door mensen en honden aan te vallen zelfs sommige straatkatten had ze op de vlucht laten slaan door hen uit te dagen en ze te verslaan. Silverlight had zeer veel spieren ontwikkelt en een grote variatie aan vechtkunst leren kennen. Silverlight zag een lichte beweging, maar het was een muis geweest. Ze vulde haar longen en miauwde uitdagend naar de bloodclan leider. Ze wilde Scourge nu en hier spreken en zelfs vechten! Silverlight herhaalde haar uitdaging en ze ging zelfs zo staan dat ze van elke kant iets zou kunnen zien aankomen!

Een kleine zwarte kater lag in een oude schuur. De schuur die stond in het parkje dat sinds kort zijn territorium was en dat van de andere BloodClan leden. Zonder haast opende hij rustig zijn ijsblauwe, koude, ogen. Even nam hij de tijd om zijn witte poot te likken. Daarna stond hij op en schudde de stukjes mos van zijn glanzend zwarte vacht. Met een gevoel van macht stapte de kater het vroege zonlicht in, om een blik te richten op wat hij op had gebouwd. Zo veel volgelingen, samengesmolten door de haat tegenover de Clans. En toch, nu alles even rustig was, had hij geen reden om zelf ook even wat gas terug te nemen. Zijn leden haalden prooi uit Clan territorium en dat verliep beeldig. Ook het zoeken van halsbanden verliep gesmeerd.

De zon verscheen al langzaam van achter de daken. Schemering was bijna over. Iets dat Scourge betreurde aangezien de shaduwen dan zouden verdwijnen, schaduwen die hem verborgen hielden tot op het laatste moment. Een staat waarin de katten alleen nog hun laatste blik op zijn witte klauwen zouden kunnen richten, voor ze de dood tegemoet liepen. Terwijl de BloodClan leider op een van zijn uitstapjes verdween, bleef de rest achter om ervoor te zorgen dat alles bleef zoals het was. Toen hij een eindje bij het 'kamp' uit de buurt was, werd hem een doffe klap gewaar, die aangaf dat er ergens een kat op een vuilnisbak was gesprongen. Bang om de vreemdeling onder ogen te komen zonder zich te verstoppen was hij niet, maar het deed hem meer deugd om zich pas te onthullen wanneer hij dat nodig achtte.
Gehuld in de schaduw van een hek, sloop hij op het geluid af. Deze poes deed duidelijk niet haar best om het een beetje stil te houden. Hij voelde hoe haar energie door de wind sneed. Deze jonge dame was uit op een gevecht. Als dat haar grote wens was wilde Scourge haar dat best geven. Even liet hij zijn koele blauwe ogen over zijn klauwen glijden. Allemaal gescherpt, blinkend in het eerste licht van de dag. Met een onhoorbare pas, gleed hij door de duisternis als een slang. Klaar om zich op zijn prooi te werpen, met een snelle uithaal. Echter, dit maal speelde hij het spelletje niet zo.
'Ik vernam dat je zocht naar mij' zei hij. Zijn stem klonk kouder dan het ijs dat tijdens de winter op het water lag. Totaal geen emotie doorspelend, ging hij zitten op een plek waar ze hem onmogelijk kon zien door zijn zwarte vacht. Misschien dat ze een glimp van zijn ogen zou opvangen, of het silhouet van zijn witte voorpoot. Geduldig bleef hij wachten op reactie. Hij was geen simpele moordenaar, nee wat hij deed kon je meer een kunst noemen. Iets waar je echt aan kon werken. Niet zoals sommige katten, die zich halsoverkop in de strijd gooiden, zonder enig teken van nadenken. Hersens had je niets voor niets, maar er gebruik van maken was de sleutel tot succes.

(Afgehandeld door Fireheart)

( Je scheef het laatste licht van de dag, maar ik schreef over dat de dag net begon? )

Een stem dreef op de wind naar haar toe en Silverlight draaide zich in de richting van de stem en zag een witte voorpoot. Een heerlijke spanning dreef door haar heen. Eindelijk zou ze tocht met Scourge oog in oog komen te staan! 'Jouw zocht ik ja, eindelijk ben je dan toch gekomen en geen manntje die nu tussen ons in staat!' zei Silverlight met een lichte hoonende stem. Ze had er altijd al een hekel aan gehad om te moeten wachten! Met een rustigere houding di niets verried over hoe gespannen haar lichaam was of hoe gespannen haar spieren stonden. De zon zou snel genoeg opkomen en dan zou de leider van de bloodclan het wel kunnen zien, maar nu in de schemering was dat veel moeilijker om te kunnen zien. haar huid tintelde vreselijk van opwinding en ze kon wel grommen van ergernis, want het had veel te lang geduurt tot ze hem uiteindelijk zou kunnen spreken. 'Hier heb ik lang naar uit gekeken Scourge, al zins in weg ben gelopen bij de tweebeners en toen een van jouw leden heb getroffen die me toen uitgetest had, maar dat is manen geleden! Zins dien ben ik steeds naar jouw opzoek geweest en telkens kwam ik tegen over andere katten te staan die me bij jullie uit de buurt wilde houden of je lijfwachten die het me bemoeilijkte om je te treffen, maar nu naar al die manen van andere katten doden of verjagen net als de honden die zich in mijn buurt waande of tweebeners ze hebben allemaal geleden en dat alleen vanwegen dat ik jouw wilde spreken!' een zachte grom sleepte zich in haar stem voort, maar ze hielt zich uitgesproken kalm en respectvol tegen over de zwarte kater waar ze zo veel over had horen spreken zowel van de vrije katten als van de bloodclan. Silverlight bleef op de vuilnisbak zitten zodat ze niet snel verrast zou kunnen worden! 'Nu wil ik je niet langer meer spreken Scourge! Ik wil met je vechten als dat je bewijs zou moeten zijn voor een plek in je clan!' Silverlight zwiepte haar staart heen en weer, maar verder bleef ze rustig zitten. Ze had ook gehoort dat je niet zomaar tegen Scourge moest vechten alsof je zou doen met een kat die je ooit eerder hebt bevochten? Nee Scourge was niet zo maar leider van de blood clan geworden en Silverlight zou zich niet hals over kop in een gevecht met hem storten, mocht ze sterven dan zou ze sterven met een geweten dat ze niet zo maar tegen over een kat was gestorven in een gevecht, maar dan had ze met een kat gevochten waar ze zo lang op had gewacht. Silverlight zou haar best doen zijn aanvalen te ontwijken en haar aanvallen te laten slagen. Alle gevechten die ze achter zich had zouden allemaal meewerken. Silerlight bleef naar de witte poot staren, maar hielt meteen ook de rest van haar omgeving in de gaten!

Stilletjes bleef de kater op zijn plek en bezichtigde de poes die naar zijn witte poot staarde, die ze dus duidelijk kon zien. Haar woorden klonken iets spottend, niet met het respect dat je van sommige katten zou krijgen als leider. Toch besloot hij daar nog niet meteen een probleem van te maken. Hij voelde aan dat ze zich irriteerde over het wachten op hem, waar ze blijkbaar al even mee bezig was geweest, aan haar woorden te horen. Ze vervolgde haar verhaal. De kater knikte, maar dat kon ze natuurlijk nooit hebben gezien. Toch irriteerde iets aan haar hem. De geprikkelde toon. Dit was dus een poes die niets van geduld moest weten. Hij mocht dan slecht zijn, een goede overdenking en geduld maakte hem nog niet goed. Dit waren eigenschappen die hem hadden geholpen bij het verwerven van zijn plaats. Deze had hij ook nodig als hij leider wilde blijven.
Toen ze haar laatste woorden had uitgesproken greens hij even. Geruisloos spande hij zijn spieren, stond op en sprong richting de vuilnisbak. Met zijn voorpoten uitgestrekt doelde hij op de poes en om haar met hem op de grond te werpen, zodat hij boven haar zou staan. Zijn kleine zwarte lichaam was nu te zien door de opkomende zon. Zijn paarse halsband met vele rijen honden tanden. Er was een koude grijns op zijn gelaat te zien. Zijn scherpe tanden blonken in het zachte ochtendlicht. Hij raakte haar zonder zijn nagels uitgetrokken en belandde staand boven haar. 'Je ziet er jong uit. Weet je zeker dat je geen vergissing maakt!' siste hij. Zijn ijzige blauwe ogen op die van haar gericht en zijn tanden nog steeds ontbloot door zijn opkrullende mondhoeken.

De witte poot kwam in beweging en het verrasde Silverlight even, maar ze herstelde snel maar landen toch onder de zwarte kater die even groot als zij was. De woorden van Scourge deden haar vrij weinig en ze grijnsde terug naar hem. 'Ik mag dan jong zijn maar ik ben niet bang voor je Scourge, of heb je een ander plan waardoor ik me aan je kan bewijzen?' vroeg Silverlight en ze wurmde zich snel onder de zwarte en witte voorpoten vandaan rolde een kleine stukje bij hem weg en stond daarna op met haren die op rezen van in gehouden woede. De ochtend zon kroop steeds verder en baden hen nu in het vroege ochtend licht. Silverlight stond gespannen als een veer, maar ze moest haar gedachten helder houden anders kon het finaal mis gaan! Ze bleef de zwarte kater aankijken en ze kneden de grond onder haar poten, waar een strookje gras tussen de nesten van de tweebenen in lag.