Don't say that..

Onderwerp: Don't say that.. wo 11 mei 2011 - 21:22

WindClan ~ Rainkit ~ Kitten
Blauwe ogen opende zich langzaam. Het was al even dat ze open konden, maar nog niet lang genoeg om van alle wonderen te hebben genoten. Verstrooid keek Rainkit de nursery door. Haar blauwe kijkers bleven hangen op het silouet van haar moeder. Met grote moeite hees de kleine tortoiseshell zich op haar pootjes, om de wereld te voet te gaan bezichtigen. Pas voor pas sloop ze in de richting van de uitgang. Nog even en het was gedaan.

Mijn hart begon sneller te kloppen toen ik een blik naar buiten wierp. Zoiets moois had ik nog nooit mogen aanschouwen in mijn korte leven. Hoewel de wonderen van de wereld in het kamp mij bijna naar buiten wisten te lokken, bleef ik toch aarzelend staan. Toch zette ik mijn pootjes vertwijfeld in het gras. Voelde hoe de sprietjes zachtjes aan mijn kussentjes kietelde. Een gevoel van geluk bekroop mijn kleine lichaam. Dit was dus waar iedereen het altijd over had en ik was nog niet eens buiten het kamp! De twijfel zonk weg en dapper zette ik nog een paar stappen. De wind blies een frisse bries in mijn snoet, eentje waarvan mijn snorharen trilde. Al die nieuwe geuren! De zon verwarmde mijn vacht, maar werd mij plots onthouden door een ander gedaante die een schaduw over mij heen wierp. 'Het katje zonder vader' siste de ander. Ik keek de kat aan, het was een apprentice. 'Zonder vader kun je het natuurlijk ook niet echt noemen. Eerder een verrader van zijn Clan, net als jouw moeder haar eigen Clan in de steek heeft gelaten door jullie halfbloedjes te krijgen!' siste hij op venijnige toon. Hier was ik niet tegenop gewassen. Vechten tegen de tranen voelde ik mijn lichaam rillen. Niemand sprak zo over mijn moeder en vader! Alleen ik durfde niets te zeggen. Zo snel als ik kon draaide ik mij om, zijn snijdende woorden negerend. Toch hoorde ik ze. Weglopen was geen middel tegen de pijn die oplaaide. Niet fysiek natuurlijk, maar dat betekend niet dat je iets niet voelt. In een klein uithoekje ging ik zitten. Nimmer zou ik nog met die apprentice spreken. Niet wetende dat dit niet de enige kat was die er zo over dacht.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Onderwerp: Re: Don't say that.. vr 13 mei 2011 - 17:33

-Mind if I join you?:3-

Met zachte pootstapjes kwam een kleine kater uit de nursery. Donkere strepen doorkliefden zijn kastanje bruine vacht in een mooi tabby patroon. Nu nog kittenblauwe ogen bekeken de wereld nieuwsgierig en vol verwondering. Wat was het hier groot! En.. Het.. Oh! Al die vreemde geuren! Het liefst zou hij ze allemaal gaan verkennen en rond gaan kijken. Maar toch, het jonge katertje bleef op zijn hoede om zich heen kijken. Je wist maar nooit wat er buiten de vacht van mama rond zou waren! Een koele bries streek voor het eerst langs zijn gevoelige snorharen. Eventjes trilden ze en trok Sparkkit verrast zijn kop terug, geschrokken met zijn ogen knipperend. Wat was dat? Was dat soms de wind waar mama het over had? Nou dan moest dat wel een stormwind zijn geweest! Nu zette hij voorzichtig een stap vooruit, alleen zette hij zijn pootje verkeerd neer en tuimelde hij de nursery uit. Oef! Met een plofje landde Sparkkit in het stof, om eventjes verdwaasd te blijven liggen. Daarna knipperde hij voorzichtig met zijn ogen om te kijken of het 'monster' dat hem had laten struikelen weg was. Daarna hees hij zich ongemakkelijk, en onhandig, op uit zijn rare positie. Hij probeerde de andere kant van het kamp te zien, maar zijn nog jonge ogen waren nog niet genoeg gewend om het echt scherp te zien. Maar zijn gevoelige oortjes pikten wel iets anders op, een stem. Nieuwsgierig trippelde Sparkkit dichterbij. Plots herkende hij één van de katten. Het was zijn zusje! Had ze soms een nieuwe vriend gemaakt? Zijn snorharen trilden nieuwsgierig toen hij dichterbij stapte. ''...Eerder een verrader van zijn Clan, net als jouw moeder haar eigen Clan in de steek heeft gelaten door jullie halfbloedjes te krijgen!'' Hoonde de apprentice. Meteen schoot Sparkkit's pluizige vachtje overeind, al zag hij zijn zusje weglopen. "Mama is geen verrader! Hoe durf je zo over mama te praten!" Spuwde hij fel, al sloeg zijn toch al kittenhoge stem over.