Moonhigh Border Patrol - TC en Twolegplace {Shadowclan}

"Als er niets te zien is kunnen we maar beter door gaan, denk ik. Tenzij er nog iemand uit is op een gevecht." Hoorde Softvoice de zwarte kater zeggen. Ze keek hem met haar ogen iets dichtgeknepen aan. Dat leek haar een uitstekend idee, een heel uitstekend idee. Niemand had de regels overtreden en er hoefde dus ook geen maatregelen te volgen. Toch was er iets in de laatste zin van de kater dat haar verontruste, het had iets uitdagends.
De kattin probeerde al de hele tijd haar nervositeit zo goed mogelijk te verbergen, maar het lukte haar niet om ook haar ademhaling rustiger te maken. Hopelijk zou niemand het opmerken. "Ik denk dat wij ook beter kunnen gaan, ja." Ze probeerde Biarleafs blik te vangen voor bevestiging.

De gevlekte ShadowClan liet direct haar tanden zien, en dat was nou precies iets waar hij echt geen zin in had. Een stel patserige ShadowClankatten. Altijd uit op een gevecht. Een andere geur begon hem op te vallen, Dazzlepaw. Hij keek om naar de Apprentice. Waar was die nou weer vandaan gekomen? Nu moest hij extra voorzichtig zijn, de jonge kater mocht niets overkomen. Niet veel later kwam Softvoice aanzetten, gelukkig. Nu waren ze in even aantallen, en als het op een gevecht aan zou komen - wat hij niet hoopte - maakten ze wat meer kans. De zwarte en tevens oudste kater bromde wat over 'beter verder kunnen gaan', maar Briarleaf besloot het verder te negeren. Hij voelde de ijsblauwe ogen wel naar hem kijken, maar hij had geen behoefte aan deze confrontatie. Niet nu. Vooral niet met een stel Apprentices erbij. Softvoice zei dat zij ook beter konden vertrekken, en keek hem aan. Hij knikte ter bevestiging. "Als ze zich maar niet op ons gebied wagen," zei hij op chagrijnige toon. Ze hadden allemaal waarschijnlijk wel iets beters te doen, en hij wilde niet dat er twee Apprentices in een gevecht verstrikt zouden raken.

Ergens voelde Dazzlepaw ook een kick opkomen. Hij was erg nieuwsgierig naar hoe een écht gevecht met een ander zou zijn. Hij was dan nog maar een moon een apprentice, hij had wel al een hoop technieken geleerd. Je zogenaamd overgeven en dan vervolgens toch toeslaan en nog veel meer. "Als ze zich maar niet op ons gebied wagen," klonk de stem van Briarleaf toen ze op het punt stonden weer verder te gaan. Dazzlepaw keek naar Briarleaf. "Maar er zijn toch sporen van Shadowclan geweest op Thunderclan territorium?" Hij zei het hard genoeg voor hem en zijn moeder, met de stille hint dat ze nu beter Shadowclan een lesje konden leren.

"Ik denk dat wij ook beter kunnen gaan, ja." Klonk ervan de rosse poes. Hij keek haar even aan. Ze leek meer bang dan wat anders. Waar zou dat aan liggen? Was Thunderclan verzwakt en vermeden ze liever gevechten dan dat ze echt hun klauwen uit hun poten liet gaan? "Als ze zich maar niet op ons gebied wagen," Blauwe ogen gingen weer naar de brompot kat. Hij kneep ze een beetje samen. Voordat Shadowclan het toch nodig vond om in hun gore bos te jagen. Ravenheart stond op het punt om zijn patrol te wenken om mee te komen om hem af te maken. "Maar er zijn toch sporen van Shadowclan geweest op Thunderclan territorium?" Toen draaide zijn kop zich om, naar de apprentice. "Jij hebt wel veel lef om Shadowclan vals te beschuldigen." grauwde hij kwaad naar de apprentice. "Leren jullie je apprentices geen manieren? Andere clans vals beschuldigen?" hij draaide zijn kop naar de rosse poes toe.

_{"Als er niets te zien is kunnen we maar beter door gaan, denk ik. Tenzij er nog iemand uit is op een gevecht." Ze voelde Ravenheart naast zich en knikte ter bevestiging. Ondertussen was er ook nog een rosse poes bij gekomen. ThunderClan had iets met rosse katten. "Ik denk dat wij ook beter kunnen gaan, ja." Ze zwiepte met haar gevlekte staart en keek naar de brommerige kater. ThunderClan was irritant, maar bijna even voorzichtig met hun borders als hun. De kater knikte. "Als ze zich maar niet op ons gebied wagen" Ze wilde net haar haren laten liggen toen de apprentice het woord nam. "Maar er zijn toch sporen van Shadowclan geweest op Thunderclan territorium?" Haar blauwe ogen begonnen vuur te spuwen en ze snoof ongelovig. Er was niemand op hun territorium gekomen. "Jij hebt wel veel lef om Shadowclan vals te beschuldigen." grauwde Ravenheart kwaad. Dauntrose legde haar oren in haar nek. Ze keek eventjes naar Dawnpaw die alles probeerde te vatten. Bijna onzichtbaar knikte ze hem bemoedigend toe. Toen Raven weer begon te spreken wendde ze zich weer naar de ThunderClanners. "Leren jullie je apprentices geen manieren? Andere clans vals beschuldigen?" Ze siste. "Waarom zouden wij trouwens op jullie territorium moeten komen? Er valt niets te zien.", gromde ze diep.}

Ze werd gewekt door het zachte gekras aan haar kattenluik. Mokkend tilde ze haar kop op en rolde op haar buik zodat ze over de rand van haar mand kon kijken. Haar gifgele ogen stonden op onweer terwijl ze strak naar haar kattenluik staarde. Het moest wel heel belangrijk zijn op dit tijdstip, voor minder moest je het niet wagen om haar te wekken. “Ja?” Haar stem klonk zoals altijd doodkalm, al kookte ze van binnen. Een van haar spionnen kwam als een gek binnen stuiven en belande daardoor bijna bij haar in haar mand. Ze bleef hem strak aanstaren, geen enkel teken van de irritatie die ze voelde. “Er is heibel bij de grens mevrouw.” Meteen spitste ze haar oren en kwam ze overeind. “Vertel.” De kater ging iets wat nerveus voor haar zitten, waardoor ze alleen nog maar meer zin kreeg om hem een trap onder zijn kont te geven. Al lag er een gemaakte vriendelijke glimlach rond haar lippen, die verbazend echt leek. “Shadowclan katten en thunderclan katten staan tegenover elkaar. Ik hoorde er katten over fluisteren. Ze durfden alleen hun tuinen niet uit om te kijken, dus meer weet ik ook niet.” Ze knikte goedkeurend en stapte uit haar nest. “Wijs me de weg.” Zei ze kort en de kater stoof direct weer voor haar uit. Het was dat deze spion super goed was in bedriegen, anders had ze hem nooit bij haar netwerk gelaten. Want daarnaast kon hij vreselijk irritant en lomp zijn. Ze rende hem achteraan de nacht in. Toen ze in de buurt kwamen remde de kater af en zij deed hetzelfde, want ze hoorde de stemmen al. “Zorg er voor dat ze je niet zien en je kent mijn tekens hè? Als ik je hulp nodig heb, dan zorg je dat je er bent.” Hij knikte met een verbeten grimas en loste toen op in de bosjes. Ze had het wel zo zacht gezegd, dat de andere katten haar nooit gehoord konden hebben. Ze rolde zich om in de modder, zodat haar geur verdoezeld werd. Voordat ook zij verdween in de bosjes, maar dan in tegenovergestelde richting van de kater. Ze sloop behendig dichter bij de katten, tot vlak achter ze. “Wel wel wel.” Haar stem klonk kalm en dwingend. “Het zal ook nooit veranderen hè?” Ze stapte in het maanlicht, precies op de grens van de twee clans. Zodat ze met één poot in shadowclan territorium stond en met haar andere poot in thunderclan territorium. “Die ooh zo beruchte onzichtbare lijn.” Ze keek de katten stuk voor stuk aan, zonder enkele blijk van herkenning. Al zou ze de katten kennen, dan nog zou dat niet aan haar te zien zijn. Al was ook in dit geval niet iedereen haar onbekend. Sterker nog ze kende een paar bij naam, al wisten de meesten dat zelf niet. Er waren geen emoties aan haar te zien, geen verandering van houding, helemaal niets. Ze straalde enkel een kalmte en wijsheid uit die niet veel katten bezaten en die haar gemaakt hadden zoals ze was.

[Ja ja, ze moest hier toch even een kijkje nemen]

"Ik denk dat wij ook beter kunnen gaan, ja." zei de rosse poes, de moederkat, en Dawn was het voor het eerst in zijn leven eens met een Thunderclanner. Gelukkig knikte de eerste rosse kat. "Als ze zich maar niet op ons gebied wagen," De grote apprentice rolde zijn ogen. "Maar er zijn toch sporen van Shadowclan geweest op Thunderclan territorium?" Waarom zei die apprentice nu zo iets, ze waren er bijna zonder problemen vanaf gekomen. Ook al deden ze niets mis. "Jij hebt wel veel lef om Shadowclan vals te beschuldigen." grauwde Ravenheart. "Leren jullie je apprentices geen manieren? Andere clans vals beschuldigen?" Dawnpaw keek van Ravenheart naar de rosse apprentice, naar zijn moeder. "Waarom zouden wij trouwens op jullie territorium moeten komen? Er valt niets te zien.", Dawn wou zelf ook iets zeggen, maar hield zich nog even in. “Wel wel wel.” Dawn keek op, en zag de allerlelijkste kat die hij ooit gezien had. Ze had geen haar, ze had geen vacht, en ze stond op de grens met de clans. "Eek", fluisterde hij. “Het zal ook nooit veranderen hè?” vervolgde de poes. “Die ooh zo beruchte onzichtbare lijn.” Dawn ademde diep in, en keek haar aan. "Wat doet die lijn jou, het is niet eens jou clan", zei hij tegen haar, en wierp een blik van Dauntrose naar Ravenheart.

Briarleaf draaide zich net om op het uiteinde van zijn poten, voordat Dazzlepaw zijn bek open trok. Hij merkte op dat er ShadowClansporen waren opgedoken in ThunderClanterritorium. Wilde die kater verwikkeld raken in een gevecht? Briar grauwde binnensmonds, en zijn humeur zakte nog verder toen die dikke zwarte kater zich ermee ging bemoeien. Vals beschuldigen? Yeah, right. Vervolgens trachtte diezelfde kater zijn Clan te beledigen. En daarmee overschreed hij een grens die Briar graag ongedeerd wilde laten. De calico poes voelde zich ook nog stoer genoeg om iets te zeggen. "Valse beschuldigingen?" herhaalde hij ongelovig. "Heel toevallig heb ik recent nog een ShadowClanner op óns gebied gevonden. Zegt de naam Nightfrost je iets?" beet hij het groepje toe. De kattin had niet lang geleden voet gezet op hun gebied, en had daarbij haar naam ook nog achter gelaten. Vervolgens kwam er nog een vaag bekende geur aanzetten, samen met een heel bizar uitziende gedaante. Kittypet. Skinny Love. Zijn ogen werden een stukje groter, maar hij liet verder niets merken. Blijkbaar wilde de kattin hier graag een vinger in de pap hebben, dan mocht het zo zijn. De ShadowClan Apprentice had een grote bek tegen haar, en Briarleaf had het gevoel dat hij er spijt van ging krijgen.

"Valse beschuldigingen?" werd er ongelovig herhaald. Ravenheart trok een wenkbrauw op. Hij wist waar dit heen ging. Hij wist het precies. "Heel toevallig heb ik recent nog een ShadowClanner op óns gebied gevonden. Zegt de naam Nightfrost je iets?" Hij moest lachen. Zijn blauwe ogen fixte zich op de rosse kater. "Nou dat is dan heel toevallig. Want mij is verteld dat de Thunderclanner die met Nightfrost was ook voet had gezet op ons land." sneerde hij. Ravenheart kom om niks meer woedender worden dan vieze Thunderclanners die tegen hem logen. "Jullie zijn ook niet helemaal heilige boontjes." merkte hij op. Toen hoorde hij achter zich een stem, snel draaide hij zich om en zag een kittypet staan. Met recht de aller lelijkste kittypet ooit. Zijn staart zwiepte. Dat kon er ook nog wel bij. "Die lijn hoort jou niks te boeien. Daarbij, is het niet een beetje te koud voor naakte poesjes zoals jij?" merkte hij op. Hij had niet ook nog zin in gevechten met kittypets en Thunderclanners.

_{"Valse beschuldigingen?" herhaalde de kater ongelovig. Ze siste. "Heel toevallig heb ik recent nog een ShadowClanner op óns gebied gevonden. Zegt de naam Nightfrost je iets?" Dauntrose liet haar tanden zien, maar ze liet niets van herkenning doorschijnen. De naam prentte ze wel in. "Nou dat is dan heel toevallig. Want mij is verteld dat de Thunderclanner die met Nightfrost was ook voet had gezet op ons land." Ze sloeg met haar staart. "Jullie zijn ook niet helemaal heilige boontjes." Ravenheart was echt boos, ze hoorde dat en voelde dat in elke vezel van zijn lichaam. "Eek", fluisterde Dawnpaw. Ze draaide zich om en keek recht naar een kat zonder vacht. Ze was even uit het lood geslagen, maar toen die over hun grens begon te lachen kwam ze terug tot haar 'positieven.' "Die lijn hoort jou niks te boeien. Daarbij, is het niet een beetje te koud voor naakte poesjes zoals jij?" Direct daarna kwam Dawnpaw naar voren. "Wat doet die lijn jou, het is niet eens jou clan" Ze voelde blauwe ogen naar haar kijken dus keek ze naar Dawnpaw. Er kwam een bemoedigend glimlachje rond haar lippen. Ze boog haar hoofd naar zijn oor. "Je doet het super.", fluisterde ze. Niemand behalve hen kon het horen.}

Ze reageerde niet op de verbazing van de shadowclan apprentice. Ze wende enkel haar kop naar hem toe en staarde hem aan. Ze had een doodkalme blik in haar ogen terwijl ze haar blik in die van hem boorde. Ze liet Dawnpaw zijn blik niet meer los, totdat het ongemakkelijk werd. Zelfs toen Ravenheart begon te praten bleef ze de apprentice aanstaren. Pas toen Ravenheart uitgepraat was keek ze op. “Grappig dat jullie dat allebei opmerken, dat die lijn mij niets doet. Dat hebben jullie helemaal goed opgemerkt.” Er kwam een sarcastische grijns om haar lippen terwijl ze van de shadowclanners naar de thunderclanners keek en weer terug. “Maar het doet jullie wel wat en dat is wat er uiteindelijk toe doet niet? Je kunt iemands leven heel erg zuur maken door iets te gebruiken wat die ander belangrijk vind en jij niet.” Ze bewoog onopgemerkt ietsje met haar staart, waardoor er meteen een zacht gelach klonk uit de bosjes een eindje verderop aan de kant van de thunderclanners en vlak daarna klonk er gegiechel uit een bosje aan de andere kant van de shadowclanners. Ver genoeg om niet precies te kunnen lokaliseren waar het vandaan kwam. Toen werd het weer stil, ze had zich geen moment bewogen, enkel was de grijns iets breder geworden. “Ravenheart.” Vervolgde ze kalm. Ze had hem herkend aan de verhalen die ze gehoord had, het litteken en zijn blauwe ogen. Het kon niet missen dat dit die kater was. “Ik denk dat jij meer last van de kou hebt dan ik. Jij kunt de kou niet ontlopen.” Ze grinnikte zachtjes en keek daarna weer naar Dawnpaw. “En dit kleine ding heeft blijkbaar nog niet helemaal door wanneer je beter je mond kunt houden.” Ze hield op met grinniken en staarde hem strak aan. “Zeer spijtig dat de shadowclan zo diep gezonken is.” Daarna keek ze weer weg en liet haar blik opnieuw over alle katten glijden. “Wat een bont gezelschap hebben we hier toch.” Ze lachte hard, waardoor het gelach in de bosjes nog een keer herhaald werd, gevolgd door een doodse stilte toen ze ophield. Haar houding was geen enkele keer veranderd en dat was haar gave, ze was ondoorgrondelijk. Je kon niet aan haar zien wat haar volgende stap zou zijn.

[Ik hoop dat ik wel alweer mocht posten?]

Ze was al bijna weg gestapt, maar blijkbaar had Dazzlepaw nog wat te zeggen. "Maar er zijn toch sporen van Shadowclan geweest op Thunderclan territorium?" Oh.. Oh, daar kwam het al. Had hij starclanverdomme niet iets zachter kunnen praten? Ze hadden net de mogelijkheid gehad om rustig weg te komen! Dit gingen de Shadowclanners echt niet goed opvatten. Ze zuchtte subtiel en wilde Dazzlepaw al streng aankijken toen ze zich bedacht. Dat kwam later wel, het was nu toch al gezegd. En eerlijk was eerlijk, hij had niet gelogen. De zwarte kater nam als eerst het woord. "Leren jullie je apprentices geen manieren? Andere clans vals beschuldigen?" Wat zei hij nou? Dat ze haar kinderen niet goed opvoeden? Nou zeg! Softvoice stak haar kop verwaand de lucht in en keek hem uitdagend aan. Hij had een gevoelige snaar geraakt. Ze wilde al in discussie gaan, maar Briarleaf was haar voor. "Heel toevallig heb ik recent nog een ShadowClanner op óns gebied gevonden. Zegt de naam Nightfrost je iets?" Há, daar had je hem al. Helaas had de Shadowclanner gewoon zijn woordje alweer klaarliggen. "Nou dat is dan heel toevallig. Want mij is verteld dat de Thunderclanner die met Nightfrost was ook voet had gezet op ons land." Softvoice bedacht dat dit het goede moment was om een stapje naar voren te zetten en half voor Dazzlepaw te gaan staan. Een zacht gegrom verliet haar keel en ze keek de Shadowclanners uitdagend aan. "Ja, dat is natuurlijk het verhaaltje dat die Nightfrost heeft bedacht. Beetje sneu dat jullie dat meteen geloven, eerlijk gezegd had ik beter verwacht." Sprak ze sissend. "Al die leugens.." Ze spuugde de woorden uit.

De hele situatie werd anders toen er een nog een kat bij kwam staan. De kittypet geur was overduidelijk. Die kat was – laten we het netjes houden – anders... Softvoices bek viel open. En zo.. Naakt.. Hoe oud zou ze zijn, honder jaar? De kittypet had van alles en nog wat aan te merken op de situatie en hun gebruiken. En ze stonden hier allemaal maar een beetje. Af en toe kwam er van de Shadowclan kant een betweterig antwoord terug. Zou ze verward zijn? Daar leek het namelijk wel op. Het gelach uit de bosje deed de rode kattin even rillen. De verwarring was duidelijk van haar gezicht af te lezen. Wat was dit?