Moonhigh Border Patrol - TC en Twolegplace {Shadowclan}

Hij hoorde Innerghost de clan bij elkaar roepen. De laatste patrouilles voor de avond werden georganiseerd. Ravenheart hoor zijn naam voorbij komen. Hij was aangesteld als leider en samen met Dauntrose en Dawnpaw zou hij de border bij Thunderclan en Twolegplace inspecteren. Hij zocht de twee bij elkaar en keek naar ze. "Gaan jullie mee?" vroeg hij toen en liep alvast het kamp uit. De weg was makkelijk, al was de nacht koud.
"Het is best koud." zei hij tegen Dauntrose, terwijl hij achterom keek. Zijn ogen gleden eventjes over Dawnpaw heen. Hij had hem nog niet eerder gesproken.

Eerst Dauntrose & Dawnpaw er in.
Daarna is het topic open voor Thunderclan en kittypets! c:

_{De patrouilles werden afgeroepen. Toen ze voorbijliep hoorde ze haar naam. Jej, ze mocht in de kou op patrouille. Ze schudde zich uit. "Gaan jullie mee?" De calico poes knikte en voegde zich bij hem en Dawnpaw. Was Dawn niet de crush van Black of was het Ember? Ze kon er niet echt meer aan uit. "Het is best koud." Ravenheart keek even achterom en ze stapte sneller zodat ze naast hem ging lopen. "Ja.", mompelde ze brommerig, maar met een glimlach. "Hopelijk blijven die kittypets en boskatten in hun warme nesten. Dan kunnen wij snel terug."}

"Gaan jullie mee?" De kater keek op, naar Ravenheart, en knikte. Hij mocht mee met de late patrouille. Dat betekende tenminste dat hij niet in het kamp hoefde te zijn, dus ging hij met veel plezier mee. Ze liepen het kamp uit.
"Het is best koud." zei de zwarte kater tegen de poes, en zelf kek de apprentice naar de twee katten voor hem. Ze leken hem wel aardig, maar hij had nog nooit met hen gesproken, hij kende hen enkel bij naam. "Ja.", antwoorde zij op de zwarte kater. "Hopelijk blijven die kittypets en boskatten in hun warme nesten. Dan kunnen wij snel terug." De grijze tabby blef een beetje achter hen aan lopen zonder zijn mond te openen, niet dat hij verlegen was ofzo, meer bang om iets verkeerd te zeggen. En die Dauntrose leek zoveel katten te kennen dat hij niet durfde te beginnen met praten over iemand, want wie weet kende zij hen dan wel. Dus volgde Dawnpaw de warriors een beetje schaapachtig.

"Ja." Bromde Dauntrose zachtjes. "Hopelijk blijven die kittypets en boskatten in hun warme nesten. Dan kunnen wij snel terug." Hij knikte met een lachje. "Ja, ik heb geen zin in een aanvaring met Thunderclan of kittypets." zei hij tegen haar. Ravenheart keek weer achterom. "Dawnpaw was het toch?" vroeg hij en ging bij de grijze tabby even lopen, Dauntrose kon wel even de leiding nemen. "Hoe gaat je training?" Hij wou niet dat de apprentice zich achtergesteld voelde of iets en hij wou vriendelijk overkomen. Zijn uiterlijk kon namelijk soms nogal intimiderend zijn. Ravenheart was niet een hele kleine kat.

_{"Ja, ik heb geen zin in een aanvaring met Thunderclan of kittypets." Dauntrose knikte instemmend. Ze zag dat Ravenheart omkeek. "Dawnpaw was het toch?" Daunt schudde glimlachend haar kop en nam de leiding over. "Hoe gaat je training?" Doordat de avond viel was het een beetje mistig. Ze waren er nog lang niet, maar het kon altijd dat een van die boskatten ergens rondliep.}

"Ja, ik heb geen zin in een aanvaring met Thunderclan of kittypets", zei de grote, zwarte kater. Hij keek weer achterom, en Dawn's blik kruiste zijne. "Dawnpaw was het toch?" vroeg Ravenheart, en kwam naast hem lopen. De grijze kater knikte. "Klopt," bevestigde hij. "Hoe gaat je training?" De apprentice schokschouderde even. "Goed, denk ik, Tallshadow leert me alles goed, nu Runningvole in de nursery ligt", zei hij, "Maar als ik nog even iets mag zeggen... Ik ben nog nooit op patrouille geweest, dus er is veel kans dat ik iets mis doe." Dawn beet even op zijn lip.

"Goed, denk ik, Tallshadow leert me alles goed, nu Runningvole in de nursery ligt", zei hij tegen hem. Ravenheart grijnsde. Tallshadow was een bekende naam in Shadowclan. Hij had veel uitgehaald in zijn apprentice tijden. Maar hij was een goede warrior geworden. "Ah, ik weet zeker dat het goede mentor is." Anders hoopte hij dat Dawnpaw er wel iets van zou zeggen. "Maar als ik nog even iets mag zeggen..." Hij grijnsde "Je mag altijd iets zeggen."
"Ik ben nog nooit op patrouille geweest, dus er is veel kans dat ik iets mis doe." Ravenheart liet zijn staart de rug van de apprentice aanraken. "Ik weet zeker dat je het prima doet op je eerste patrouille. En van je fouten kan je leren!" zei hij enthousiast. Ravenheart's blauwe ogen lichtte een beetje op met pret. "Hou je het nog vol voorop Dauntrose? Al Thunderclan tuig gespot?" Ze naderde langzaam aan wel de border met hun.

_{"Ah, ik weet zeker dat het goede mentor is. Je mag altijd iets zeggen." Ze volgde maar met een half oor het gesprek. Nu ze dichter bij de border kwamen was ze meer op haar hoede. "Ik ben nog nooit op patrouille geweest, dus er is veel kans dat ik iets mis doe." Vorige patrouille was haar eerste keer. Dawn had eigenlijk geluk. "Ik weet zeker dat je het prima doet op je eerste patrouille. En van je fouten kan je leren!" Ze glimlachte bij de vrolijke stem van Ravenheart. "Hou je het nog vol voorop Dauntrose? Al Thunderclan tuig gespot?" Ze grinnikte. "Alles is goed hier." Ze liepen in een stevig tempo door. Dauntrose was een poes die alles graag hard had. Harde trainingen, patrouilles... Een geur deed haar neusvleugels trillen. Ze bleef even staan en hield haar staart laag. "Volgens mij hebben we bezoek. Of eerder, er komt bezoek aan."}

"Ah, ik weet zeker dat het goede mentor is," zei de kater, en Dawn glimlachte. De tabby wou nog iets zeggen, en meldde dat ook. "Je mag altijd iets zeggen." Hij glimlachte opnieuw, en vertelde dat hij nog nooit met een patrouille mee was geweest. Hij voelde een tikje van de oudere kater zijn staart op zijn rug. "Ik weet zeker dat je het prima doet op je eerste patrouille. En van je fouten kan je leren!" Hij knikte, en glimlachte nog een keertje. "Hou je het nog vol voorop Dauntrose? Al Thunderclan tuig gespot?" De grijze kat keek naar de poes die voorop liep. "Alles is goed hier." Ze liepen allemaal verder. "Volgens mij hebben we bezoek. Of eerder, er komt bezoek aan." De kater's zintuigen werden meteen gerpikkeld, en hij keek naar Ravenheart, die hij nu helemaal zijn vertrouwen voor deze patrouille had gegeven.

Chagrijnig keek hij uit terwijl hij langs de grens tussen het gebied van de ThunderClan en die van de ShadowClan paradeerde. Normaal had hij geen hekel aan het doen van zijn verplichtingen als Warrior, maar in de kou en op een lege maag was het allemaal niet zo'n succes. Het werd er vooral niet beter op toen hij ook nog werkelijk geuren van buitenstaanders rook. Hij wist dat tijdens Leafbare de grenzen iets vaker werden overkeken, maar dit was wel heel ernstig. Hij rook wel drie verschillende katten, allemaal van de ShadowClan. Met tegenzin liep hij erop af. En daar zag hij het groepje. Twee Warriors, één Apprentice. Nog op eigen gebied, maar hij wilde er niet graag op wachten tot ze daadwerkelijk op zijn gebied kwamen. De kater keek met zijn bladgroene ogen naar het gezelschap. "Er valt hier niets te zien," zei hij nors. Als ze nou gewoon snel doorliepen, kon hij ook weer weg. Iedereen blij.

Dazzlepaw kon niet slapen en het was al laat. Hij had gezien dat Briarleaf het kamp had verlaten, opdat moment had Dazzlepaw besloten om achter hem aan te gaan. Misschien knden ze dan wat nachtjagen, of samen iets van een patrouille doen. Zolang was Dazzlepaw nog geen Apprentice, maar hij had wel al leuke vechttechnieken geleerd. Toen hij bij Briarleaf aan kwam, zag hij dat hij te maken had met een Shadowclan grenspatrouille. Dazzlepaw ging direct naar Briarleaf staan en hief zijn kin in de lucht. Hij was een grote kater voor zijn leeftijd, dus hij hoopte indruk te maken. Twee warriors en een apprentice. Ja, ze waren wel in de minderheid, dus nu maar hopen dat het niet aankwam op een gevecht.

_{Ze kreeg al snel gelijk. "Er valt hier niets te zien," Ze trok haar lippen op en liet haar scherpe tanden zien. Dauntrose wenkte Dawnpaw en Ravenheart met haar staart. Een tweede kat kwam naast de brommerige ThunderClan staan. Ze siste. "Dat geld ook voor jullie." Het waren twee grote katers, allebei rossig.}

De maan stond al aan de hemel toen de poes het kamp binnenkwam wandelen. Net zoals toen ze was vertrokken woei de koude wind over het territorium en door het kamp heen. Haar vacht was relatief dun, waardoor de wind haar huid met gemak kon bereiken. Toch was ze deze late middag op pad gegaan, omdat ze wist dat in de schemering de meeste prooien te vinden waren. En nu, nu droeg ze in haar bek twee muizen met zich mee. Ze was er trots op. Plotseling glipte een rood lijfje langs haar het kamp uit, ze keek verbaasd op. Dat rode lijfje was van Dazzlepaw! Waar ging die nog zo laat heen? Bezorgd keek ze hem even na, maar kwam toen in actie. Ze snelde naar de prooistapel, dumpte haar twee muizen en rende het kamp uit, Dazzlepaw achterna.

Zijn spoor was niet moeilijk te volgen en ze liep al snel op hem in. Maar hè? Die andere geuren, dat waren Shadowclan katten. Wat deed Dazzlepaw daar? Nog bezorgder dan eerst versnelde ze haar pas tot ze hem in zicht kreeg, gelukkig, hij was ongedeerd. Had ze het dan verkeerd geroken? Ze zag hem naast Briarleaf staan, fieuww, hij was in elk geval niet zo laat alleen op pad gegaan. Even was ze opgelucht, maar al snel merkte ze de Shadowclan patrouille op. Ze had de nijging om meteen haar klauwen te voorschijn te halen, maar bedacht zich. Er was nog geen gevecht gaande. Ze ging naast Dazzlepaw staan en maakte zich zo groot mogelijk. "Dazzle?" siste ze naar haar zoontje terwijl ze haar blik strak op de twee warriors en de apprentice hield gericht. Ze zwiepte nerveus met haar staart. "Er valt hier niets te zien," hoorde ze Briarleaf zeggen, hij klonk wat nors. "Dat geldt ook voor jullie." Antwoordde een van de Shadowclan warriors. Softvoice besloot zelf verder haar mond te houden, bang iets verkeerds te zeggen.

Ravenheart rook de geur van Thunderclan zijn neus in komen. Hij wist het wel. "Volgens mij hebben we bezoek. Of eerder, er komt bezoek aan." Hij knikte naar Dauntrose en hij nam weer de leiding vooraan. Als er nu iets gebeurde was het zijn verantwoording. "Er valt hier niets te zien," klonk er nors van een rode Thunderclanner. "Dat geld ook voor jullie." kaatste Dauntrose terug. Toen zag hij nog een rode apprentice gevolgd door een rode poes. Had Thunderclan een regels dat alleen rode katten erbij mochten of zo? Ravenheart lachte een beetje binnensmonds om zijn eigen grapje in zijn kop. "Als er niets te zien is kunnen we maar beter door gaan, denk ik. Tenzij er nog iemand uit is op een gevecht." zijn ogen bleven hangen op de rode kater, die in het begin nors was geweest en dat nog steeds leek. Ravenheart vertrouwde hem niet. Hij leek hem een onruststoker.

"Er valt hier niets te zien," hoorde de jonge kater, en hij rook een geur, die hij herkende als Thunderclan. Hij keek op, en zag een ros-bruine kater staan, en daarlangs stond een andere kan, een apprentice, gokte hij, zo te zien aan de grootte. "Dat geld ook voor jullie." zei Dauntrose. "Dazzle?" De grijze tabby keek opzij, en zag nog een rosse kat. Drie rosse Thunderclanners? Was dat typisch voor hen ofzo? De poes keek naar de apprentice, die dus Dazzlepaw moest zijn. "Als er niets te zien is kunnen we maar beter door gaan, denk ik. Tenzij er nog iemand uit is op een gevecht." Dawnpaw ging schuinachter Ravenheart staan, en wachtte af op wat hij zou moeten doen.

"Als er niets te zien is kunnen we maar beter door gaan, denk ik. Tenzij er nog iemand uit is op een gevecht." Hoorde Softvoice de zwarte kater zeggen. Ze keek hem met haar ogen iets dichtgeknepen aan. Dat leek haar een uitstekend idee, een heel uitstekend idee. Niemand had de regels overtreden en er hoefde dus ook geen maatregelen te volgen. Toch was er iets in de laatste zin van de kater dat haar verontruste, het had iets uitdagends.
De kattin probeerde al de hele tijd haar nervositeit zo goed mogelijk te verbergen, maar het lukte haar niet om ook haar ademhaling rustiger te maken. Hopelijk zou niemand het opmerken. "Ik denk dat wij ook beter kunnen gaan, ja." Ze probeerde Biarleafs blik te vangen voor bevestiging.

De gevlekte ShadowClan liet direct haar tanden zien, en dat was nou precies iets waar hij echt geen zin in had. Een stel patserige ShadowClankatten. Altijd uit op een gevecht. Een andere geur begon hem op te vallen, Dazzlepaw. Hij keek om naar de Apprentice. Waar was die nou weer vandaan gekomen? Nu moest hij extra voorzichtig zijn, de jonge kater mocht niets overkomen. Niet veel later kwam Softvoice aanzetten, gelukkig. Nu waren ze in even aantallen, en als het op een gevecht aan zou komen - wat hij niet hoopte - maakten ze wat meer kans. De zwarte en tevens oudste kater bromde wat over 'beter verder kunnen gaan', maar Briarleaf besloot het verder te negeren. Hij voelde de ijsblauwe ogen wel naar hem kijken, maar hij had geen behoefte aan deze confrontatie. Niet nu. Vooral niet met een stel Apprentices erbij. Softvoice zei dat zij ook beter konden vertrekken, en keek hem aan. Hij knikte ter bevestiging. "Als ze zich maar niet op ons gebied wagen," zei hij op chagrijnige toon. Ze hadden allemaal waarschijnlijk wel iets beters te doen, en hij wilde niet dat er twee Apprentices in een gevecht verstrikt zouden raken.

Ergens voelde Dazzlepaw ook een kick opkomen. Hij was erg nieuwsgierig naar hoe een écht gevecht met een ander zou zijn. Hij was dan nog maar een moon een apprentice, hij had wel al een hoop technieken geleerd. Je zogenaamd overgeven en dan vervolgens toch toeslaan en nog veel meer. "Als ze zich maar niet op ons gebied wagen," klonk de stem van Briarleaf toen ze op het punt stonden weer verder te gaan. Dazzlepaw keek naar Briarleaf. "Maar er zijn toch sporen van Shadowclan geweest op Thunderclan territorium?" Hij zei het hard genoeg voor hem en zijn moeder, met de stille hint dat ze nu beter Shadowclan een lesje konden leren.

"Ik denk dat wij ook beter kunnen gaan, ja." Klonk ervan de rosse poes. Hij keek haar even aan. Ze leek meer bang dan wat anders. Waar zou dat aan liggen? Was Thunderclan verzwakt en vermeden ze liever gevechten dan dat ze echt hun klauwen uit hun poten liet gaan? "Als ze zich maar niet op ons gebied wagen," Blauwe ogen gingen weer naar de brompot kat. Hij kneep ze een beetje samen. Voordat Shadowclan het toch nodig vond om in hun gore bos te jagen. Ravenheart stond op het punt om zijn patrol te wenken om mee te komen om hem af te maken. "Maar er zijn toch sporen van Shadowclan geweest op Thunderclan territorium?" Toen draaide zijn kop zich om, naar de apprentice. "Jij hebt wel veel lef om Shadowclan vals te beschuldigen." grauwde hij kwaad naar de apprentice. "Leren jullie je apprentices geen manieren? Andere clans vals beschuldigen?" hij draaide zijn kop naar de rosse poes toe.

_{"Als er niets te zien is kunnen we maar beter door gaan, denk ik. Tenzij er nog iemand uit is op een gevecht." Ze voelde Ravenheart naast zich en knikte ter bevestiging. Ondertussen was er ook nog een rosse poes bij gekomen. ThunderClan had iets met rosse katten. "Ik denk dat wij ook beter kunnen gaan, ja." Ze zwiepte met haar gevlekte staart en keek naar de brommerige kater. ThunderClan was irritant, maar bijna even voorzichtig met hun borders als hun. De kater knikte. "Als ze zich maar niet op ons gebied wagen" Ze wilde net haar haren laten liggen toen de apprentice het woord nam. "Maar er zijn toch sporen van Shadowclan geweest op Thunderclan territorium?" Haar blauwe ogen begonnen vuur te spuwen en ze snoof ongelovig. Er was niemand op hun territorium gekomen. "Jij hebt wel veel lef om Shadowclan vals te beschuldigen." grauwde Ravenheart kwaad. Dauntrose legde haar oren in haar nek. Ze keek eventjes naar Dawnpaw die alles probeerde te vatten. Bijna onzichtbaar knikte ze hem bemoedigend toe. Toen Raven weer begon te spreken wendde ze zich weer naar de ThunderClanners. "Leren jullie je apprentices geen manieren? Andere clans vals beschuldigen?" Ze siste. "Waarom zouden wij trouwens op jullie territorium moeten komen? Er valt niets te zien.", gromde ze diep.}