Nightmares

Sinds Dazzlepaw apprentice geworden was, leek hij wel een groeispurt gehad te hebben op het gebied van volwassenheid. Koning der apprentice? Dat was voor hem niet mer nodig. Wel waren de ambities om hoger op te komen nog sterk aanwezig. En een macho? Dat kon hij ook nog steeds zijn. Ook slaagde hij er nog steeds in om de leiding te nemen, zonder dat anderen er bezwaar tegen hadden. En ondanks dat, was hij nog steeds een vriendelijke, lieve, begripvolle kater.
Dazzlepaw trippelde naar de Owltree, het was één van zijn favoriete plekjes geworden, ondanks dat nachtmerries dij hij er over had gehad als kitten. Hij staarde er naar, en meekte niet dat iemand naar hem toe kwam.

Open

Oké, hij had het verkeerd gehoord, de pootstappen die hij had opgevangen liepen juist van hem weg. Dazzlepaw keek over zijn schouder naar de witte poes wie hij herkende als Littlepaw. Het leek wel als of ze bewust van hem weg liep. Waarom zou iemand dat doen? Kort keek hij verbaasd, maar toen bedacht hij zich dat ze er wel eens slecht bij kon zitten. Hij wist dat alleen zitten dan júíst niet goed was. Dazzlepaw sprong op en trippelde achter haar aan. "Hé?" Miauwde hij, terwijl hij dichter bij kwam. "Gaat het wel?"

De houding van Littlepaw was nogal chagrijnig. Dazzlepaw voelde de neiging om zich om te keren en weg te gaan, omdat hij niet zo hield van negatieve sfeertjes. Maar de drang om anderen te helpen, vooral anderen die normaal gewoon lief waren, was groter. "Ik ging net weg," klonk Littlepaw's stem, wat nogal kortaf en bot bij Dazzlepaw overkwam. Echter was de rode kater gewoon zelfverzekerd en veranderde dat zijn vriendelijke, behulpzame houding niet. "Omdat ik daar bij de Owltree zat?" Vroeg hij rustig. "Je had niet weg hoeven te gaan hoor. Tevens lijkt het me niet goed dat je alleen rond gaat wandelen wanneer je niet goed in je vel zit, want dat is helemaal aan je te merken," miauwde hij vriendelijk.

Dazzlepaw glimlachte toen Littlepaw zei dat het niet aan hem lag. Dat wist de rode kater ook wel, hij kende de witte poes nauwelijks, dus er kon geen reden zijn dat zij hem niet zou mogen. Hij kende Littlepaw wel gewoon als de witte apprentice van zijn leeftijd die veel met Forestpaw optrok en hij kende haar ook wel als gewoon een vriendelijke poes. Verder ook niet. Dazzelpaw sprak nog tegen Littlepaw dat ze niet weg had hoeven te gaan, dat het tevens ook niet goed was als ze alleen rond zou lopen. "En waarom dan niet?" Vroeg Littlepaw. Dazzlepaw keek haar recht aan met een rustige blik vol vriendelijkheid in zijn ogen. "Omdat je gedachtes je dan waarschijnlijk opvreten. Met iemand aan je zijde heb je wat afleiding," miauwde Dazzlepaw. "Daarom bied ik me aan als jouw gezelschap. En maak je maar geen zorgen, ik ga je kop er niet af zeuren om er achter te komen wát je dwars zit," miauwde hij met een lach en een knipoog.