Indringer

Zijn ogen waren zo zwaar en moe na alle trainingen die de kater de laatste tijd had verzorgd, dat hij haast in slaap was gevallen tijdens zijn jacht. De kater had het niet over zijn hart kunnen verkrijgen niet te gaan jagen, en dus had hij nog niet echt rust genomen, al bleek nu wel dat hij dat de volgende keer maar beter wel kon doen. "Das!" Het was zacht, aangezien hij redelijk ver van het kamp verwijderd was, maar dat ene woord maakte de warrior wakkerder dan hij in dagen geweest was. Meteen staakte hij zijn hopeloze pogingen een muis te vangen, en schoot in de richting van het kamp. De stemmen waren steeds duidelijker. "Ga enkele krijgers halen! Snel!" Het was Little, waarom in elke gevaarlijke situatie was er iemand die hij goed kende en te graag wilde helpen? Ach, hij mocht niet klagen, de adrenaline die hij ervan kreeg hielp goed mee. Ook nu, toen hij door middel van geur wilde weten waar de das was, recht voor de ingang. Welja waarom ook niet. "Blackkit ga ervan weg!" Beval hij de kitten, die niet zomaar alleen een das mocht gaan bevechten, niet als het aan hem lag. Nog zo'n vosselengte te gaan, dus sprong de kater. Een te verre sprong, maar perfect te ver. In de lucht greep hij met zijn dodelijke kaken het nekvel van het beest, en trok het met zich mee naar beneden. Het zou either scheuren of het beest zou omvallen, aangezien Tall door de kracht van zijn sprong echt niet de lichtste was. Sowieso dat het pijn deed, en de aandacht op hem zou richten, weg van Blackkit, weg van Little.

Het beest had zeker venijnige tanden, en was ook niet log en lomp zoals de verhalen vaak zeiden, dit was een uitgehongerde jonge das die ten einde raad was. Kortom gevaarlijk dus, vandaar dat de kater zich langzaam om het beest heem maneuvreerde, zo nu en dan uitslaande met zijn poten om het met hem mee te laten draaien. Little had het al voor elkaar gekregen dat de twee jongere katten weg waren, dus dat was een zorg minder. Tall had echter heus niet het kermende geluid uit de mond van Mazepaw gehoord, en dus ving hij de blik van de grijze poes. Als zij voor hem kon zorgen bleef ze ook veilig uit het gevecht, dan moest hij het voor nu maar kort even alleen doen, ze mocht niet gewond raken.
Het korte oogcontact met Little was de das niet onopgemerkt gebleven, net op het punt dat Tall zijn concentratie hervond zag hij hoe een gigantische klauw zijn kant op kwam. De kater draaide zich half, zodat de impact van de klap hem enkel om deed rollen, en gromde eens diep. Zijn vacht lag nog laag, want om Black en Maze nou een volledige killer-Tall te laten zien zou ze misschien niet al te aardig meer over hem doen denken. Maar dit was zijn clan, en dat beest had de grenzen overschreden. Nu was het dus menens, en verdiende het geen compassie meer. Nog een grom weerklonk toen de kater zich afzette, en gewoon recht op het beest afsprong, de dood schrok hem toch niet af, leek hem eerder saai, en pijn ging wel weer over. Op dit moment moest hij Little, en de anderen, redden, niet zichzelf. Dus sloeg hij zijn klauwen fel uit in zijn sprong, en raakte het zachte linkeroog. Terwijl het beest brulde sloot Tall zijn poot, en begon te trekken. De das begon mee te geven -want ja wie wilt er nou een oog uit?- en sloeg met zijn poten naar de kater. Dat was het moment waar de warrior op had gewacht, en nogmaals trok hij. Doordat de das al een van zijn poten druk in de lucht had, op zoek naar de kater, verloor het beest zijn evenwicht en tuimelden zowel hij als Tallshadow voorover, waardoor het op de tabby belandde. Die probeerde uit alle macht het momentum te gebruiken om door te rollen, en met al zijn kracht wist de kater onder de indringer weg te komen. Die nu dus een oog minder had, want dat had de kater gewoon vastgehouden. Zijn poot was nu vies, zijn rug en flank bloedden hevig -al merkte hij het zelf niet echt- en het beest tegenover hem was nog bozer en gepijnigder dan voorheen. Nu begon de strijd pas echt.

Hij kreunde niet, omwille van het feit dat zowel Little als hijzelf niet moesten letten op de pijn in zijn flank, die al snel aan het rood kleuren was. Gelukkig had hij nu hulp, Dauntrose pakte de poten van het beest, wat het op de grond hield. Tall knikte naar haar, en sprong toen op het beest, hij zag er gehavend uit. Niet de glanzende vacht, maar rood gekleurd door zijn eigen bloed gemengd met dat van de das. Zijn ogen schoten vuur, wat hem samen met de gigantische gestalte die hij had nogal angstaanjagend maakte. De ogen van de kater keken nog eens naar Little, en zijn oren flikten in de richting van Blackkit, straks zou die tijger zich nog in het gevecht mengen. Je hoefde niet telepatisch te zijn om dat te kunnen zien, en dat konden ze nu even niet hebben. Niet nu Daunt het beest op de grond had, en hij uit alle macht probeerde de kop weg te houden bij zijn eigen lichaam. Eindelijk, toen hij met zijn blinkende klauwen besmeurd met bloed langs de wang van het beest haalde en diens mond openreet kwam er een gat tussen de kop en nek. De kater wachtte niet, zijn kop schoot naar voren en zijn sterke kaken sloten om de hals van het beest. Daar beet hij neer, en hield vast. Dit zou de das moeten verzwakken, ook al was het allesbehalve veilig voor de kater zelf. Het beest kon zijn hoofd nog bewegen, en klemde zonder al teveel moeite ook de kaken in zijn flank. Alles wat te zien was van het feit dat de kater helse pijn kreeg van de aanval was dat zijn staart eens sloeg, en toen trok hij zijn kop terug om volledig de kop van de inmiddels al vermoeide das te bedekken. Het feit dat de das vermoeid was maakte het mogelijk voor hem om zijn eerdere handeling te proberen te herhalen. Er zat al een flinke wond in de nek en een oog was weg, als hij nou ook de andere te pakken kon krijgen, misschien zou de strijd dan vroeg genoeg over zijn voor hem om niet teveel bloed te verliezen. Anders werd het nog spannend.