Everything I'm used to seems to be

De volgende ochtend liep Blackkit naar de apprentices den. Ze was de avond daarvoor naar Dauntrose gegaan, omdat ze op dat moment, na het gesprek met Slenderstep, het meest behoefte had gehad aan een moederfiguur. Want ging het daar niet allemaal om? Dat ze gewoon behoefte had aan een moeder? Want als ze heel eerlijk was, had ze het de afgelopen manen afschuwelijk gevonden dat ze altijd alleen in de nursery had geslapen, zonder de liefde en warmte van een moeder om zich heen.
Maar nu ze wat verder bijgekomen was, had ze behoefte aan een vriendin.
Moe wreef Blackkit in haar ogen toen ze de apprentices den in stapte. Ze had nog onwijs lang lopen snikken, en ze had maar nauwelijks geslapen. Ze zag er uitgeput uit, en zo voelde ze zich ook. "Wind?" fluisterde ze, al wist ze niet of dat was omdat haar stem weggevallen was, of omdat ze niet te veel katten in de den wilde storen.

[Open!]

Geen training. Dat was iets waar veel -luie- apprentices over droomde. Ik daarin tegen vond het enkel irritant. De hele ochtend lag ik al een beetje te woelen in mijn nest, dodelijk verveeld. Ik wist dat ik als ik naar buiten ging, ik één of ander vermoeiend, saai taakje zou moeten doen zoals het verschonen van de nesten van de elders. Ik had dan geen zin in verveling, daar had ik nog veel minder zin in. Misschien kon ik iemand zoeken die iets leuks wilde doen, ofzo? De meeste Apprentices waren dan wel aan het trainen, er zouden vast wel wat kittens zijn die met me wilde spelen. Maar dan moest ik wel naar buiten .. Ach, wat scheelde het ook. Ik kon niet onder mijn plichten vandaan komen. Dan toch maar de proef op de som nemen. Soepeltjes rolde ik in één beweging overeind, en stapte ik rustig naar de uitgang van mijn den. Ik wilde met maar buiten lopen toen ik een bekend stemmetje hoorde. Black! Ze klonk.. Best wel een beetje overstuur. Snel draaide ik me om naar het geluid, en daar stond ze. Haar oogjes waren een beetje dik van de traantjes, en ze was opzoek naar mijn zusje. Snel stapte ik op haar af. Er zou toch niets aan de hand zijn. 'Hee Black..' Mauwde ik, mijn toon een tikkeltje sussend. 'Is er soms iets? Ik heb Wind vanmorgen nog niet gezien. Is er iets ergs aan de hand? Met haar? Of met jou?' Dit keer was mijn stemgeluid eerder bezorgd. Ik hoopte serieus dat ze allebei oké waren..

Blackkit hoorde geluid vanuit de den, maar zag vervolgens Ember naar buiten lopen in plaats van Wind. Hee Black, zei hij tegen haar, duidelijk doorhebbend dat er iets aan de hand was. Blackkit wendde haar blik af. Ze wilde niet dat hij haar zo zag. Maar al snel daarna bedacht ze zich dat ze eigenlijk heel blij was hem te zien. Waren hij, Windpaw en Dauntrose niet de katten die ze in gedachte haar familie had genoemd? De familie die ze zelf had gekozen, net zoals Slenderstep haar als familie had gekozen - en er daarna voor had gekozen haar te dumpen? Die paar seconde van schaamte dat ze er zo bij liep verdween al snel, en ze voelde de tranen weer op komen. Ze zette een stap richting Ember en duwde zichzelf tegen hem aan. Ondanks dat ze de hele nacht bij Dauntrose was geweest, had ze nog steeds behoefte aan warmte en knuffels. Dus ze drukte zich stevig tegen hem aan en duwde haar kopje in Ember's nek. "Je weet wel, Slenderstep?" snikte ze zacht. Haar stem was door de vorige avond grotendeels verdwenen. "Ik heb het je nooit verteld, maar ik kwam er een paar dagen geleden achter dat zij en Ravenheart niet m'n ouders zijn. En.." Het verhaal leek te lang om in één adem te vertellen. "Ze was er nooit. Ik heb m'n hele leven in m'n eentje in die rot nursery gelegen. En toen ik haar daarmee confronteerde, gaf ze meteen op. Ze gaf alles toe. Ze noemde het een fout dat ze me geadopteerd had toen ze me als kitten in de kou vond. En toen liep ze weg.." Slenderstep had het gewoon opgegeven, en had haar moederloos achtergelaten. Blackkit had haar tranen gezien, maar haar spijt of schaamte had op geen manier oprecht geleken. "Ik voel me zo keihard in de steek gelaten."

Wind Dancer

May the wind be always at your back and the sun upon your face, and may the winds of destiny carry you aloft to dance with the stars

Slaperig werd de tabby wakker. Ze had heerlijk geslapen, diep ook, zoals meestal; ze verbruikte al haar enrgie tijdens de dag, en dan was een goede nachtrust nodig om die terug aan te vullen. Toch leek er iets mis in de den. Ze leek zachte.. Snikken? Te horen. En nog van een bekend iemand ook. Bezorgdheid bewolkte haar ogen, en zo stil als ze kon liep ze op het tweetal af. Haar broertje Ember was de eerste die ze herkende, en meteen was ze ongerust om hem. Was er iets met hem? Maar de stem was te vrouwelijk om van hem geweest te zijn. Nu zag ze pas de tabby die haar gezichtje in haar nek geduwd had. En het was duidelijk dat ze verdriet had. "Ik voel me zo keihard in de steek gelaten.", klonk haar stem. De bruine tabby liep bezorgd dichterbij. "Black?", zei ze zachtjes, haar stem zijdezacht. "We zijn er voor je"

♥ Isa

In de eerste instantie wendde Black haar kopje af, maar vervolgens drukte ze deze juist in mijn vachtje. Ze snikte zachtjes, en ik maakte sussende geluidjes. Ik sloeg mijn staart stevig om haar heen, en suste troostend. Wat was er toch aan de hand? Wie had dit veroorzaakt? Gelukkig hoefde ik niet stevig door te vragen; toen het poesje een beetje was bijgekomen begon ze vertellen. Kennelijk waren haar ouders niet echt haar ouders. Dat was natuurlijk al verschrikkelijk om achter te komen, maar vervolgens had haar "moeder" haar ook nog eens gewoon .. gedumpt. Wat verschrikkelijk. Ik sloeg mijn staart nog steviger om haar heen. Als ik al haar pijn en verdriet kon wegnemen, had ik dat gedaan. Ik bleef stilzwijgend zitten, wetend dat ze nu misschien enkel behoefte had aan een knuffel en iemand die er écht voor haar was. En dat was ik, en dat zal ik altijd zijn. Na een tijdje kwam Wind ook nog bij ons zitten, due zachtjes mededeelde dat wij er voor haar waren. Ik knikte zachtjes. 'Altijd..' Bevestigde ik nogmaals. 'Ik vind het zo erg voor je..' Mompelde ik zachtjes. Ik.. Mijn familie betekende alles voor me. Mama, papa, Wind, Dawn.. Tja, Lurking maar goed. Ik zou niet zonder mijn familie kunnen. Als ik ze zal verliezen.. Dan zou ik echt niet weten wat ik moest doen. En Black had de hare verloren. Of nee, ze had er nooit eentje gehad. Maar ik zal er zo goed mogelijk voor haar zijn. Altijd.

Emberpaw begon zachtjes te sussen, en Blackkit hoorde de stem van de poes waar ze in eerste instantie naar op zoek was geweest. Ze opende haar ogen en keek op uit Emberpaw's donzige vacht. Haar ogen waren weer dikker geworden van de tranen, dus ze sloeg ze snel weer dicht. We zijn er voor je, zei Wind, en een bedekte glimlach verscheen op Black's snoet. Altijd, bevestigde Ember.
Ze wilde nog even zo blijven staan. Ze wilde even genieten van de katten die ze wel om zich heen had, en die hier nu zo stonden met haar. Het was een manier waarop ze nooit met haar ouders had gestaan. Het maakte haar weer kwaad. "Ik vind het zo oneerlijk," snikte ze, en haar stem stierf verder weg. "Gaan jullie asjeblieft nooit weg? Dan heb ik niemand meer."

De tabby gaf haar vriendin een geruststellend likje over haar hoofdje. "Gaan jullie asjeblieft nooit weg? Dan heb ik niemand meer." Ze knikte, haar groene oogjes geruststellend. "Wij blijven altijd hier", antwoordde ze. "Voor altijd, en altijd, en altijd." Een kleine glimlach sierde haar snoetje, maar haar oogjes stonden ietwat verdrietig. Wat erg voor Black, dat ze zo ruw te weten moest komen dat haar ouders haar ouders niet waren.

Wij blijven altijd hier. Voor altijd, en altijd, en altijd. Dat deed Blackkit goed, en een glimlach verscheen op haar snuit. Ze duwde zich van Emberpaw vandaan, en ontweek zijn blik. Door zich in zijn donzige vacht te verstoppen had ze gedaan wat goed voor haar had gevoeld, maar ze had geen idee hoe Ember zich erbij voelde. Ergens was ze bang voor de blik in zijn ogen, al had ze geen idee wat precies zo eng zou zijn om te zien. Misschien moest ze toegeven dat ze toch een beetje onzeker was over hoe ze dit precies moest aanpakken met hem?
Blackkit glimlachte naar Wind, en gaf haar een liefdevolle lik over haar wang. Haar ogen waren nog dik en soms ontsnapte er een snik uit haar bek, maar ze voelde zich al weer beter. "Jullie zijn geweldig. Ik wou dat ik zo'n familie had; zoals jij, en Ember, en Dawn.. Jullie zijn een geweldig gezinnetje."

Zo vroeg was het inmiddels niet meer, althans, niet voor hem. Waarschijnlijk zou Ace iets anders antwoorden, maar kom op dat was Ace dus daarmee kon je het niet vergelijken. Hijzelf was nu in ieder geval wakker, en op weg naar de slaapplaats van de leerlingen. Niet omdat hij een van de vele apprentices die hij onder zijn hoede had genomen wilde spreken, nee die hadden voor vandaag vrij want de kater had ze nogal afgemat de laatste paar dagen. Vandaag echter had de kater gereserveerd voor wat van zijn familie. Nu was hij namelijk een ware oom, van zowel Thrush als Running, en dan deed hij niets met zijn neefjes en nichtjes! Vreselijk toch. Ook al zouden anderen waarschijnlijk zeggen dat het niet erg was en dat hij het gewoon waanzinnig druk had. Maar dat maakte hem niet heel veel uit, nu hij oom was moest hij er ook maar eens iets mee doen. Zoals onverwacht familie gaan trainen als die rond deze tijd nog in bed lagen. Vandaar dus dat de grote kater in de opening van de den ging staan, en zo het licht blokkeerde dat op drie katten scheen. "Jullie zijn geweldig. Ik wou dat ik zo'n familie had; zoals jij, en Ember, en Dawn.. Jullie zijn een geweldig gezinnetje." De zin werd nog net door zijn oren opgevangen, en een brede glimlach verscheen op zijn gezicht. "Mooi, dan kan jij vandaag ook gezellig meedoen met deze mini-familie training Blackkit," Brak hij in. Dat zou de poes wel even afleiden van wat voor problemen ze ook had.

- If I may

Black trok zich weer terug, en ik ging ook weer recht zitten. Stiekem had ik best gewild dat ze nog even zo was blijven zitten, maar ik kon haar natuurlijk niets kwalijk nemen. Echter was ik toch een tikkeltje verward toen ze mijn blik duidelijk ontweek. Had ik iets verkeerds gedaan? Misschien schaamde ze zich, of zoiets. Maar voor mij hoefde ze zich nooit te schamen. Nooit. Zachtjes snikte het poesje dat ze het oneerlijk vond, en ik knikte meelevend. Natuurlijk was het oneerlijk! Het zou verboden moeten worden! Niemand moest iemand zo hard laten vallen, en Black al helemaal niet. Als Black mijn familie was, zou ik me juist vereerd voelen. Ook al zou dat dan best wel fout zijn.. "Gaan jullie asjeblieft nooit weg? Dan heb ik niemand meer." Voor ik hierop kon reageren, mauwde Wind al dat wij voor altijd bij haar zouden blijven. 'Altijd..' Mompelde ik weer, ter bevestiging van de woorden van mijn zusje. Altijd. Ja, altijd. Vervolgens dat we geweldig waren, en ze wilde dat ze net zo'n familie had als wij. Oké, natuurlijk had ik super veel geluk met broertjes en zusjes als Dawn en Wind, maar er zaten natuurlijk ook nare kanten aan.. 'Zelfs onze familie heeft.. minder leuke types..' Mauwde ik met een grimas. Ja, het was een wonder dat Lurking onze broer was. 'Maar jij bént een deel van onze familie..' Voegde ik er aan toe, dit keer weer met een vriendelijke glimlach. Ja, Black voelde echt als familie, ook al was dat best wel verkeerd van mijn kant. Maar dat maakte toch niet uit voor haar. Toch? Gelukkig doorbrak mijn oom, Tallshadow, mijn ingewikkelde gedachtenreeks voordat deze helemaal met me op de loop gingen. 'Een mini-familie-training?' Mauwde ik. 'Klinkt cool!' Voegde ik er grijnzend aantoe. Ja, een beetje afleiding zal Black wel goed doen.

~ Dâh Em!

Jij bént deel van de familie, zei Emberpaw, en een verliefde glimlach verscheen op Blackpaw's snoet. Wat was hij toch ongelofelijk lief. Binnenkort zou ze hem mee apart nemen. Ze was nu apprentice, dus leek de afstand tot hem minder groot. Ze moest hem alleen apart mee zien te krijgen, zodat ze met z'n tweeën waren. Black gaf Ember snel een kopje, en ontweek vervolgens Windpaw's blik; Black wist toch wel wat voor een blik in Wind's ogen zou staan, daar kende ze haar vriendin goed genoeg voor.
Een grote warrior stapte bij het drietal. Tallshadow leek een klein deel van het gesprek te hebben gevolgd en begon over een mini-familie training. "Ja!" riep Blackpaw opgewekt. Dauntrose was een geweldige vechter, en Black kon niet wachten tot haar trainingen met haar zouden beginnen. Blackpaw had een zwak voor Daunt, en zou altijd blijven beweren dat ze de sterkte warrior van de clan was. Maar Tallshadow zou dan met zekerheid de nummer twee van de clan zijn. Een training met hem zou van waarde zijn, en natuurlijk ook gewoon leuk, want hij was tof. En stiekem was ze best benieuwd om Ember te zien trainen, en om Windpaw te verslaan bij wat ze dan ook gingen doen. "Zekersteweten. Wat gaan we doen?" Blackpaw stond meteen paraat.

Windpaw was blij dat Black hun nog had. Ze zouden een hechte familie vormen, voor haar. Haar groene oogjes keken blij verbaasd op toen de kater erbij kwam. "Hey Tall!", mauwde ze vrolijk. Haar tabby staartje zwaaide enthousiast heen en weer toen hij zij dat ze een mini familie training zouden houden. Ze kon zich niet inhouden en begon op en neer te springen. "Geweldig!", antwoordde ze, en ze was zelfs nog blijer toen Black aankondigde dat ze meeging.

~Kort en laat, sorry xD

Kijk kijk kijk, die apprentices konden nog wel leuk kijken! Niet alleen dat, er werd zelfs leuk gereageerd, en dat toverde een brede grijns op het gezicht van Tall. De eeuwig nieuwsgierige Black kwam natuurlijk meteen met de overduidelijke vraag, en daar moest de kater even kort over nadenken. Met de nadruk op kort, want kom op, elke kat vond het het allerleukste om partijtje te doen toch? "Laten we ons maar eens wat voorbereiden op een mogelijke aanval," Antwoordde de grote kater echter, 'heel serieus' en met twinkelende ogen. Daarna liep hij weer weg van de ingang, en naar het midden van het kamp. Zo konden er meerdere katten meedoen want dit kon nog wel eens leuk worden. Windclan tegen Shadowclan, je kon niet vroeg genoeg beginnen met trainen. Al helemaal niet in tijden als deze.

~ Omgzzzzzzz Em dit is een geweldig idee. Shadowclantje versus Windclantje. Zou een traditioneel spel in de clan moeten worden :O
Not joking laten we dat doen

Een mogelijke aanval? Blackpaw keek in het rond, en volgde Tallshadow braaf toen hij naar het midden van het kamp liep. Ze wist dat er iets onverwachts kon gebeuren, want, tsja, Tall. Dus ze zette haar poten stevig uit elkaar en hield een gefocuste blik in haar ogen terwijl ze om zich heen keek. Zou er echt ineens een aanval van een andere kant komen? Ze wachtte tot Wind en Ember naast haar zouden komen staan.

~ Laten we hier een nieuw topic voor aanmaken, en het dan open maken? Smile

"Kom maar mee naar buiten dan! Dan kunnen er nog meer mensen meedoen en hoeven we niet helemaal alleen te trainen," Antwoordde de kater met een knipoog, en glimlachte er breed bij. Dit kon wel eens heel leuk worden, vooral als er extra veel mensen meededen.

https://www.warriorcatsnl.com/t22540-windclan-vs-shadowclan

Onderwerp: Re: Everything I'm used to seems to be