Hunt on frozen waters [open]

Er waren maar weinig voordelen aan sneeuw, maar een ervan waren de sporen die erin achtergelaten werden. Everstar had een spoor gevonden dat duidelijk aan een konijn toebehoorde. Het had een paar uur geleden nog gesneeuwd, dus dit spoor was vers. Ze hoopte alleen maar dat het niet naar een konijnenhol zou leiden, want als haar prooi veilig in zijn holletje zat, had ze er weinig aan.
Het spoor maakte wat bochten, maar toen ze in de buurt van het meertje kwam, werd het spoor recht. Misschien had het konijn zich op dit punt bedacht dat het wel wat wilde drinken. Nou, dan zou hij bij het meer weinig kans op slagen hebben. Dat was al een paar dagen bevroren. Ze kwam aan bij het meertje en ze zag de kleine, bruine vorm in het wit. Het konijn liep rond over het meer. Nu hij in zicht was, begon Everstar te sluipen. De sneeuw kraakte onder haar poten. Dat was dan weer een groot nadeel, aangezien konijnen goede oren hadden. Ze kon zich echter wel weer goed verschuilen achter sneeuwheuveltjes. Zo sloop ze langzaam naderbij zonder dat het konijn haar opmerkte. Bij de rand van het meer aarzelde ze. Je zag nauwelijks waar het land eindigde en het water begon, want op het ijs lag een laag sneeuw. Daaronder bevond zich het meertje. Everstar kon het ijs niet zien. Was het dik genoeg om haar te houden? Ze zag voor zich hoe het onder haar zou breken en ze onder het ijs in het water vast zou zitten. Ze rilde even en ze weet het aan de kou. Ik ben niet bang, zei ze tegen zichzelf. Het ijs houdt het konijn en het zal mij ook houden. Kijk, daar zijn pootafdrukken van katten, het bewijs dat het ijs een kat kan dragen. Ze haalde diep adem en stapte het ijs op. Er gebeurde niets. Geen gekraak. Ze concentreerde zich weer op het konijn. Ze zette haar poten in de pootafdrukken van het konijn zodat de sneeuw minder geluid zou maken. Door de sneeuw was het niet glad en Everstar besloop het konijn moeiteloos. Uiteindelijk kon ze springen. Terwijl ze zich afzette, keek het konijn opeens geschrokken op en wilde wegspringen, maar daar kreeg het de kans niet voor. Everstar doodde het dier met een snelle beet en tilde het op. Het konijn was fijn zwaar, waarschijnlijk weinig vet maar genoeg vlees.
Ze begroef het konijn onder de sneeuw op de oever en likte het bloed van haar snuit. Haar maag rommelde en ze wist dat op dit moment waarschijnlijk heel veel WindClanmagen rommelden. Ze moest maar meteen verder gaan en proberen nog een konijn te vinden.

Windcall dwaalde al een tijdje verdwaald rond in het territorium, hij had wat poot afdrukken gevonden van een konijn, maar was deze halverwege kwijtgeraakt, jagen was niet een van zijn beste punten. De kat probeerde zo stil mogelijk over de sneeuw te ploeteren, maar met weinig succes, het gekraak was mijlenver te horen. Met een zucht besloot hij even een pauze te nemen omdat het zo niet verder kon. Eens kijken, waar kan dat rotbeest heen gegaan zijn? De rode kat draaide om zijn as om te zien of hij het beestje ergens kon spotten, helaas was hij het voorgoed kwijt. Maar Windcall zag wel iets anders, de Clanleider die zich het ijs op waagde. Windcall wilde er eerst heen springen om haar te waarschuwen, misschien was het ijs niet dik genoeg en zou ze er door heen vallen, maar gelukkig ging alles goed en kwam ze terug met een konijn? Een grijnsje sierde zijn witte snoet toen hij begreep waar dat konijn heen was gegaan, met een speelse blik in zijn ogen trippelde hij richting de poes. 'Looks like I was hunting a dead animal,' Miauwde hij.

In de ochtendgloren was, Dancingdoe te lui geweest om op te staan. Haar gestreepte, bruine vacht had ze in de eerste zonnestralen eens flink verzorgt. Ze had vele warriors het kamp uit zien gaan, om de steeds maar meer, slinkende prooihoop bij te vullen. Ze zat vandaag flink met iets in haar maag, ergens was ze gewoon haar vrolijkheid kwijt geraakt. Gisteren had ze zich nog perfect gevoeld. Misschien had het met het weer te maken. Haar blauwe ogen scanden het kamp, waarin sommige kleine kittens rond aan het spelen waren. Haar maag knorde van de honger wat maakte dat ze besloot toch te gaan jagen.

Het duurde niet lang voordat het speelse in Dancingdoe werd aangewakkerd door de dikke laag witte sneeuw dat al vanaf het kamp op de grond had gelegen. Ze was een snelle jager alleen had ze het geduld van een jonge kitten. Niet erg veel dus, haar blauwe ogen wierpen een snelle blik op de sporen, van haar clangenoten. Ze besloot een andere kant dan de andere op te gaan, gewoon omdat ze een slecht humeur had sinds de ochtendgloren. Haar scherpe oren draaide even naar achteren, om de geluiden van de wind op te vangen.
Veel lette ze inmiddels niet meer op de sporen in de sneeuw. Ze was veel te springerig om te jagen, eerst maar wat energie kwijt raken. Haar poten droegen haar snel, maar niet op haar snelst, naar een meertje. Langzaam viel in haar ooghoeken een oranje vacht op. Die was vast van haar leider, al kon ze het op deze afstand niet zien. Haar staart zwiepte heel even heen en weer, voordat ze rustiger op de andere kat af liep. Ze had gelijk, het was haar leider. Met een respectvol knikje, groette ze de leider, waarna ze ging zitten. "Everstar," Zei ze kalm. "Vind je het erg als ik met je mee jaag?" Vroeg de kattin. Ze had wel zin in wat gezelschap. Een andere rode vacht kwam in haar ogen. Windcall een andere warrior waar ze nog nooit mee gesproken was. Ze glimlachte even naar hem voordat ze weer naar Everstar keek.

Toen ze opkeek zag ze meteen twee katten die allebei haar kant op kwamen: Dancingdoe en Windcall. "Everstar," zei Dancingdoe. "Vind je het erg als ik met je mee jaag?" "Geen probleem", zei de leidster. Teamwork was niet haar sterkste punt. Het hing er erg van af met wie. Als ze samen met Lionroar jaagde, was dat een groot succes, maar ze kon niet met iedere kat zo goed samenwerken. Windcall grijnsde terwijl hij aan kwam lopen. 'Looks like I was hunting a dead animal,' miauwde hij. "Laten we dan maar een levende prooi gaan zoeken", zei Everstar. Ze keek de twee warriors even aan en zwiepte met haar staart terwijl ze een eindje verder liep de de sneeuw afspeurde op zoek naar meer sporen. Het duurde even, maar toen vond ze weer iets. "Kijk eens aan", mompelde ze. Het waren de pootadrukken van een haas. Als ze die wisten te vinden en te vangen, hadden ze een flinke prooi om mee terug te nemen naar het kamp. Hazen waren gewoonlijk nachtdieren, maar doordat er zo weinig te eten was, had deze misschien besloten ook overdag op zoek te gaan naar plekken om te grazen. Ze keek om naar Windcall en Dancingdoe en kondigde aan: "We gaan op hazenjacht."

"Geen probleem", antwoorde de leidster. Dancingdoe knikte even glimlachend."Laten we dan maar een levende prooi gaan zoeken", zei Everstar. Dancingdoe wiebelde haar oortjes even voordat ze in de witte sneeuw keek. Vele sporen waren duidelijk te zien kattensporen. Sommige van kleinere dieren. Dancingdoe was niet het beste in sporen af lezen. Maar jagen was verder geen probleem. "Kijk eens aan", mompelde haar leider die iets verderop aan het kijken was ineens. Dancingdoe trippelde meteen op haar af. Ze zwiepte haar staart tevreden heen en weer terwijl ze het spoor bekeek, dat Everstar had gevonden. De leidster keek naar haar en Windcall, de andere oranje kat, voordat ze verkondigde, "We gaan op hazenjacht." Dancingdoe had niet zo vaak op hazen gejaagd, alleen al om het feit dat ze overdag niet echt actief waren. Daarbij was ze nog niet zo lang warrior, enkele manen nog maar. Haar blauwe ogen stonden opgewekt. "Everstar, Windcall, hebben jullie een idee hoe we dit het beste aan kunnen pakken? Voordat we elkaar in de weg lopen.." Ze werkte ook niet al te veel samen met jagen, vaak dansde, rende ze alleen over de vlakten. Ongeduldig wachtte ze het antwoord van de twee andere katten af.

Opeens was er nog een andere poes, Dancingdoe. Windcall zei niks toen ze Everstar vroeg om samen te jagen, hij had het namelijk niet zo op samen jagen. Maar voordat de kat iets kon zeggen, namen de dames het initiatief al. "Laten we dan maar een levende prooi gaan zoeken", Ah kijk nu kon hij iets zeggen, helaas werd al weer iets anders gezegd. "Kijk eens aan", De rode poes had duidelijk een geur opgevangen, en Dancingdoe dacht er blijkbaar ook zo over. "Everstar, Windcall, hebben jullie een idee hoe we dit het beste aan kunnen pakken? Voordat we elkaar in de weg lopen.." Windcall stond op en liep met een verontschuldigde blik naar de twee toe. 'Ladies, I prefer to stay here and hunt on my own, good luck.' Hij gaf een warme glimlach aan de twee ging weer zitten. Het was niet zo dat de kater niet van jagen hield, of het niet wilde. Hij schaamde zich alleen zo voor zijn ehm, tja jaag technieken. Waarschijnlijk als hij mee zou gaan, zouden zij al het werk doen en zou hij er alleen maar achter aan sloffen omdat hij niks durfde te ondernemen. Nee daar was zijn trots te groot voor. Windcall knikte de poezen aanmoedigend toe en plofte zelf neer op het kleine laagje sneeuw. 'Don't worry I will bring something back, a prey I mean,' miauwde hij er beleefd achter aan.

Windcall leek er niet zo veel zin in te hebben. Verward keek Dancingdoe hem aan. Haar heldere blauwe ogen keken recht in zijn groene voordat ze haar schouders ophaalde. Windcall zei toen langzaam met een verontschuldigde blik, 'Lady's ,I prefer to stay here and hunt on my own, good luck.' Een warme glimlach was al dat hun kregen. Dancingdoe voelde zich nog verwarder, het was niet zo dat zij het beste in teamwerk was, maar ze had dit niet verwacht van de rode kater. Nog een aanmoedigende blik kwam van Windcall voordat hij neerplofte in de sneeuw.'Don't worry I will bring something back, a prey I mean,' miauwde hij er beleefd achter aan. Dancingdoe begreep dat het prooi was, dat hij mee zou brengen. Een kleine glimlach sierde haar kop voordat ze naar Everstar keek. Wachtend op het bevel van haar leidster. Ergens vroeg ze zich af waarom Windcall dit had besloten, maar het waren haar zaken niet.

De rogue schuilde in het lange gras vlak naast het konijn, en haar staart zwiepte hard heen en weer van de concentratie. Ze zou wachten tot het diertje dichterbij gekomen was, en dan toeslaan... Jammer genoeg werd haar plan al bijna meteen verpest, toen er een clankat tevoorschijn kwam die de prooi doodde. Het was een oranje poes, niet al te groot maar ook zeker niet zwak. Frizzy boog haar kopje langzaam naar rechts en wilde zich schrap zetten om het konijn onder de andere kat haar neus vandaan te pikken, toen er nog een andere kat kwam, die duidelijk ook op het konijn geaast had. Ontevreden keek de wit-met-bruine poes naar het duo. Nu kon ze het konijn niet meer stelen en zou ze een gevecht moeten confronteren of zelf moeten jagen. 'Looks like I was hunting a dead animal,' miauwde de kater en Frizzy spande haar spieren aan, en haar klauwen schoten uit haar hulzen. Zelf was ze ook niet de allergrootste poes, ze was maar iets groter dan gemiddeld, en ze wist niet zeker of ze de twee wel aan kon. Het werd allemaal nog erger, toen er nog een andere poes bijkwam. Een stille zucht ontsnapte uit het bekje van de rogue en geërgerd rolde ze met haar blauwe ogen. "Everstar," miauwde de poes kalm. "Vind je het erg als ik met je mee jaag?" Hm, de rode poes of de rode kater was dus een leader. Nu viel haar plan om aan te vallen al helemaal in duigen. Toen de drie begonnen te discussiëren over het jagen, nam ze de drie nog is goed op. Twee rode katten, de poes tengerder en de kater groot, één daarvan was de leader. Dan nog een andere poes, die klein en wit met bruin was. Ze lekken allemaal druk bezig, dus begon de rogue langzaam naar voren te kruipen, schoot daarna opeens naar voren en griste de prooi van de grond af. Zo snel ze kon rende ze weg, en met de prooi in haar bek riep ze nog: "Catch me if you can!" Naar de drie. Als het uiteindelijk toch op een gevecht ging aankomen, was dat dan maar zo.
- Mind if I join? C:

"Everstar, Windcall, hebben jullie een idee hoe we dit het beste aan kunnen pakken? Voordat we elkaar in de weg lopen.." zei Dancingdoe. Ze was nog jong en Everstar vroeg zich af of ze ooit eerder jacht had gemaakt op een haas. 'Ladies, I prefer to stay here and hunt on my own, good luck. Don't worry I will bring something back, a prey I mean,' zei Windcall voordat Everstar antwoord had kunnen geven. Ze was een beetje verbaasd dat de kater niet mee wilde, maar ze had er geen bezwaar tegen. Ze wilde net knikken en antwoord geven, toen ze vanuit haar ooghoek een beweging opmerkte. Een langharige poes stoof ervandoor met in haar bek iets wat verdacht veel leek op het konijn dat Everstar zojuist had gevangen. "Catch me if you can!" riep de rogue. Ever gromde. Challenge accepted. De haas zou moeten wachten. Ze zette de achervolging in. Blijf staan, dief, dacht ze, maar ze riep het niet hardop. Dat kostte alleen maar adem en welke kans was er nou dat de rogue daadwerkelijk braaf zou blijven staan? Everstar schoot als een pijl over het veld. Door de sneeuw en het risico uit te glijden kon ze niet haar topsnelheid bereiken, maar ze was nog altijd de leidster van WindClan. Snelheid zat in haar bloed. Ook in deze omstandigheden zou ze iedere niet-WindClanner makkelijk in moeten kunnen halen. Ze keek niet om, maar ze nam aan dat de twee warriors ook volgden en haar niet in haar eentje achter een rogue aan lieten gaan. Zeker niet na wat er de vorige keer was gebeurd toen Everstar het alleen tegen een eenling op had moeten nemen. Dit roguepoesje zag er wel wat minder gevaarlijk uit dan Sushi, maar je wist maar nooit.

Voordat Everstar antwoord kon geven, werd het konijn gestolen. "Catch me if you can!" riep de rogue. Dancingdoe haar oortjes schoten nijdig naar haar nek, ze was normaal gesproken een vriendelijke rustige poes, maar nu begon haar bloed langzaam te koken, wat haar hielp sneller in actie te komen. Ze zag al dat Everstar een achtervolging had ingezet en wist dat ze op moest passen in de sneeuw. Het was erg verraderlijk, dat witte spul. Ze sloeg haar nagels iets uit voor meer grip en om de rogue sneller aan te kunnen vallen, het zou haar iets verlangzamen maar dat kon haar niet veel schelen, je moest nooit windclankatten op hun gebied en met hun snelheid onderschatten. Als een pijl uit een boog schoot de jonge warrior er vandoor, achter de twee andere katten aan. Haar lichte postuur bracht haar een voordeel, ze was minder zwaar. Ze zou laten zien dat ze een waardig Windclan warrior was. Haar blauwe ogen keken ijskoud naar de rogue. Haar staart zakte naar beneden. Dat poesje zou eens leren dat er niet met Windclankatten te dollen was, nee ze zou niet doden, maar er wel flink van langs kunnen geven. Ze zou zeker niet alles aan Everstar over laten, zelfs al was ze de respectvolle leider. Ze had weinig ervaring dus het enige wat ze kon was hier en daar helpen en haar best doen om de rogue zo snel mogelijk terug te pakken. Ze was al dichter in de buurt van Everstar.

Windcall wilde zich net omdraaien om zijn eigen prooi te zoeken, toen hij erachter kwam dat er wat gebeurde. De kat zag alleen nog een grijze bol over de sneeuw schieten met een konijn in haar bek, hun konijn. Eerst was hij nog een beetje te beduusd om actie te ondernemen, maar toen hij zag dat Everstar de uitdaging aan ging en Dancingdoe toen ook nog in actie kwam besloot de kater de dames natuurlijk niet alleen te laten gaan. Windcall gromde laag en rende achter de twee, nee drie poezen aan. Zijn poten zette al hun kracht in terwijl hij naar voren schoot en al aardig dicht bij Everstar en Dancingdoe was. De kat volgde Everstars voorbeeld om niet te praten, hij wist dat ze dat expres deed, het zou minder adem kosten, en dus meer overhouden voor het rennen. Typische Windclan trucjes. Hij worstelde zich door de sneeuw heen en zorgde ervoor dat zijn groene ogen op de poes met hun prooi waren gericht. Verschrikkelijk waren die rogues, het liefst had hij ze allemaal in een grote kuil gedonderd, je had er toch geen moer aan.

Vrijwel meteen schoten de twee poezen achter haar aan, en een grijns doorbrak op haar gezicht - al zag dit er vast raar uit, aangezien ze ook nog een konijn in haar bek had. Typisch poezen, zo prikkelbaar. Na een korte tijd hoorde ze ook nog een derde paar poten en ze wist dat ze nu door alledrie de katten achterna gezeten werd. De katten leken steeds dichterbij te komen, ondanks dat Frizzy een snelle rogue was, zij waren sneller. Het waren Windclanners, daar had ze rekening mee moeten houden. Nu zenuwachtig aan het wordend keek de wit met bruine poes om zich heen, naar een eventuele uitweg van deze situatie. Ze zag hier geen bomen of rotsen, alleen gras en een klein stroompje. De vermoeiing begon toe te nemen en hijgend keek Frizzy opnieuw om zich heen. Dit was een fatale fout en ze struikelde. Ze wist dat de katten haar nu in zouden halen en ze schoof de prooi achter zich, rees haar haren omhoog en klapte haar klauwen uit. Ze zou waarschijnlijk op haar donder krijgen, maar de anderen zouden er ook niet zonder schrammen uitkomen.

Dancingdoe haar blauwe ogen hielden de ondergrond maar ook de Rogue in de gaten. Ze hoorde Windcall ook in de buurt, met zijn drieën tegen één zou vast wel moeten lukken. De Rogue had duidelijk hun snelheid onderschat, ook zij hield haar mond dicht, alle adem die ze kon gebruiken, zou ze ook gebruiken voor een doel, en dat was de Rogue er van langs geven. De Rogue leek langzaam wat zenuwachtiger te worden. Dancingdoe wierp haar oren nog iets verder achterin haar nek en strekte haar passen uit. Het voelde bijna alsof ze vloog. De Rogue leek vermoeid te worden, niemand kon haast een Windclankat uitrennen op hun eigen terrein. De grijze Rogue leek niet op te letten en struikelde. Dit alles was in hun voordeel. Dancingdoe landde voor de Rogue die haar haren had opgezet. Dancingdoe sloeg haar klauwen nog verder uit en gromde. Haar tanden glinsterden bleek in de zon. De prooi lag achter de Rogue en ze moest de neiging onderdrukken die niet weg te grissen. Haar blauwe ogen keken woest naar de Rogue terwijl ze de aanval inzette en haar rechterklauw langs de Rogue haar flank liet gaan. Ze was niet de beste vechter en maakte zo nu en dan een foutje tijdens een gevecht, ze had ook nog nooit een groot gevecht als Warrior mee gemaakt, dus hiervan was nog wat te leren. De sneeuw was een nare ondergrond voor de jonge warrior om in te vechten. Stevig blijven staan was dan ook haar doel.

Dancingdoe en Windcall stoven al snel achter haar aan. Het drietal schoot door de sneeuw en het was duidelijk dat ze sneller waren dan de rogue. Die leek dat ook door te krijgen en keek zenwuachtig om zich heen. Een grote fout. Ze struikelde en in een paar tellen hadden den WindClanners haar ingehaald. Everstar keek naar de twee warriors en wees met haar staart aan dat ze de rogue moesten omsingelen. Ze dacht een halve tel na. Zou ze de rogue een kans geven te vertrekken en de prooi achter te laten? Maar het antwoord kwam al snel in haar op: nee. De rogue had hun grenzen overgestoken en geprobeerd hun prooi te stelen. Het moest haar duidelijk gemaakt worden dat je dat soort grapjes niet met WindClan uit moest halen.
Zelfs nu probeerde de rogue haar gestolen prooi nog af te schermen en ze sloeg haar nagels uit. Alsof ze een kans had om te winnen. Everstar sloeg ook haar klauwen uit en maakte een kort gebaar met haar staart: val aan. Dancingdoe viel als eerste aan. Everstar schoot ook naar voren om aan te vallen vanaf de andere kant. De eenling zou niet weten welke kant ze op moest kijken. Everstar haalde uit naar de schouder van de rogue en haakte haar voorpoot om die van de rogue om haar omver te trekken.

Ha net goed, de rogue viel op haar snuit maar hield de prooi stevig tegen zich aan. Windcall stormde erop af maar stopte op het teken van Everstar en omsingelde de poes. Die zou er eens mooi van langs krijgen. De kat ontblootte zijn lippen en zette zijn klauwen uit, maar eerst viel Dancingdoe aan. Kort daarna vloog Everstar erop af en toen kwam ook hijzelf in actie. Hij sprong op de kat en probeerde haar tegen de grond aan te houden. Hij mocht dan wel al ervaren en groot zijn, je moest rogues nooit onderschatten.

-Sorry een flutje

Onderwerp: Re: Hunt on frozen waters [open]