The first to know

Hij zakte door zijn poten en stapte rustig verder. Toen de eekhoorn vlug opkeek hield hij meteen halt. Zijn poten bungelden bewegingsloos in de lucht. Het bruine diertje was vast even wakker geworden om nootjes te pakken en deze op te peuzelen. Toen deze zich omdraaide en meet korte sprongen naar een boomstam liep, spande hij meteen zijn spieren op en schoot hij vooruit. De prooi keek rustig om toen hij het nootje optilde. Het was te laat. Hij was geruisloos te werk gegaan en de eekhoorn was slordig geweest. Hij sprong op en lande recht op het rossige diertje die net de boom in wilde vluchten. Hij beet zijn nekje door en proefde meteen het bloed. Hij snoof even zachtjes en kwam overeind waarna hij met kille ogen naar heet dier keek. Zwak.

"Goede vangst" Wel meteen keek hij op, zijn ogen ietwat vernauwend omdat het hem was. Hij snoof zachtjes en knikte enkel, toch was de vijandigheid natuurlijk nog goed te zien en zeker Lurk tegenover hem. Hij wilde duidelijk niet langer spanning, maar dat wilde hij wel, want hij moest nog steeds niks hebben van hem. "Ik moet wat met je bespreken" Wel meteen keek hij terug naar zijn eekhoorn. "Ja ik heb de elders den al uitgemest," zei hij op een eentonige manier. "En ja ik ga nog jagen nadat ik deze heb teruggebracht," het was vast daarom dat hij kwam zagen.

"Heel goed maar daar kwam ik niet voor, ga zitten, dit kan nog een tijdje duren" Hij fronste even toen hij ook ging zitten. Ging die kater een gesprek met hem voeren? Wat? Hij twijfelde even, maar ging uiteindelijk toch zitten. "Als eerste wou ik het hebben over Dawnpaw en Woodpaw en hoe je deze behandelt. Kan je het uitleggen?" Wel meteen kwam hij terug overeind, toch gingen zijn haren niet overeind staan, want hij vermelde Emberpaw niet. "Daar valt niks over uit te leggen, Acefray,"

De kater knikte naar hem, maar hij ging niet zitten. "Hun mentoren hebben met me gesproken. En vooral over Emberpaw" Zijn haren kwamen overeind bij het horen van die naam. "Kan je me dit wel vertellen?" Hij gromde even zachtjes. "Alsof jij het ooit zal verstaan!" Bracht hij kalm uit.

Hij keek naar de apprentice met een eeuwig gedult. "Dat zal ik zeker" sprak hij simpelweg terug. Nu boorde hij zijn blik in die van Lurking. "Ik kan je helpen en je pas begrijpen als je tegen me praat"

"Dat zal ik zeker" Hij keek de kater met een harde blik aan en snoof zachtjes. "Ik kan je helpen en je pas begrijpen als je tegen me praat" Hij snoof opnieuw. "Ik heb geen hulp nodig," zei hij bot. "Dat heb ik nooit nodig gehad," murmelde hij zachtjes. "Ik ben iemand die problemen oplost, niet iemand die problemen veroorzaakt," zei hij vervolgens. "Althans... Dat probeer ik..."

Ach. Diep van binnen was die kater nog niet zo slecht. Heel diep van binnen. Ace bleef dus ook rustig als een rots in de branding. "Dat weet ik ook, ik hoor ook goede dingen over je. Maar ik weet dat er iets tussen jullie is en dat zou ik graag horen"

"Dat weet ik ook, ik hoor ook goede dingen over je. Maar ik weet dat er iets tussen jullie is en dat zou ik graag horen" Hij klemde zijn tanden op elkaar en bleef even stil, maar uiteindelijk opende hij zijn mond terug. "Ik haat ze,"

"Maar je mag je zussen wel?" Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en knikte langzaam naar zijn mentor. "Maar vertel me de rede waarom je ze haat. Je haat niet iemand zonder een rede en al helemaal geen kater zoals jijzelf." Hij snoof zachtjes, omdat de kater hem eigeenlijk best goed kende en het hier weer bewees. Hij snoof daarom nog een keer. "Ivy en Wind zijn altijd aardig tegen me en ze zijn zo vriendelijk... Ik wil ze gewoon beschermen voor alles," murmelde hij zachtjes. "Tegen Wood heb ik niks... Dawn kan er ook nog net door, maar als ik de keuze had, wilde ik niks meer met die laatste te maken hebben," Hij voelde hoe zijn klauwen automatisch uit hun hulsels kwamen. "Dawn is mentaal niet helemaal in orde... En toen Wind hem ermee confronteerde snapte hij en begon hij tegen haar te roepen... Ik denk dat jij, van alle katten in Shadowclan, het beste weet wat ik dan deed," Hij zuchtte. "Het liep uit tot een klein gevecht..." Hi zuchtte weer. Toen kwamen zijn haren lichtjes overeind. "En dan heb je Emberpaw," Hij keek op, zijn groene ogen waren gevuld met een vlam die brandde van woede. Hij haatte hem zo. "Hij is zwak, hij is niks waard!" zei hij, een beetje gedreven door de haat die hij droeg voor zijn broer.

"Je bent wijs genoeg het nu te laten rusten. Windpaw word met de dag wereldwijzer en begrijpt Dawnpaw en jou nu meer. Maar nu zitten we nog met Emberpaw" Hij zuchtte even zachtjes en sloot zijn ogen even. Pls... Laat die kat gewoon dood gaan. "Hoe heeft hij dan laten zien dat hij zwak is? Heeft hij ook iets bij je zussen gedaan?" Hij voelde hoe zijn klauwen uit hun hulsel kwamen toen hij zijn ogen terug opende. "Hij is zwak, hij is altijd ziek en gewoon zwak," zei hij. "Ik kan hem gewoon niet uitstaan!"