Falling from grace (Open)

Onderwerp: Falling from grace (Open) wo 12 nov 2014 - 18:26

Met een ijzige blik hees hij zich op het eiland. Hij schudde zich af, het water was nu ijskoud. Leaf-bare zou er snel zijn. Rainpaw beende naar binnen, zoals gewoonlijk, zonder een woord te zeggen. Hij greep iets van de stapel, en liep naar een hoekje van het kamp. Nog altijd zonder oogcontact te maken. Een hoekje, waar niemand ooit kwam, daar at hij altijd. Al was hij groot en massief gebouwd, toch maakte katten grapjes over hem. Onwillekeurig grepen zijn nagels in het zand. Niet dat het hem iets uit maakte. Eindelijk was hij daar, eindelijk alleen. Na een lange tijd keek hij recht vooruit in plaats van naar de grond. Maar wat hij zag stond hem niet aan. Rain's ogen verwijdde, en de prooi viel pardoes uit zijn bek. Er zat een kat op zijn plek. Wat deed hij hier? Kende hij Rain? Was hij een pestkop? Snel hervatte hij zich, en zette weer zijn emotieloze, koude masker op. "Wat doe je hier?" Vroeg hij, een tikje bits.

Open voor alle apprentice's c;

Na lange dagen gedwongen te moeten hebben spenderen in hun den, had het grijze katertje zich eindelijk uit de medicine Cat den mogen bewegen. Hij zou er weer moeten terugkeren maar om even te kunnen lopen was goed voor hem. Dan kon hij weg van alle drukte om zich heen, en hopelijk even verdwijnen uit de ogen van de rest van zijn familie. Hij had al gegeten en had zijn kleine lijfje gesleept naar een plek waar niemand hem snel zou zien of vinden. Hoewel hij nog ver van opgeknapt was deed zijn flank minder pijn, net zoals zijn staart maar de nog lichtelijk verse wondjes op zijn kop brandde nog lichtjes. Zijn ribben waren duidelijk zichtbaar onder zijn ietwat dikkere vacht en zijn ogen waren nog altijd dof maar zijn houding was meer ontspannen dan voorheen. Hij schrok op zodra hij een stem hoorde en zijn amberen ogen schoten omhoog naar de apprentice die daar voor hem stond. Zijn oortjes zakte half op zijn kop terwijl hij zich iets naar achteren schoof. ''Ik wilde hier alleen maar zitten.'' Bracht hij schor uit, wetend dat hij eigenlijk ouder was dan de kater voor hem. Maar hij kon niet meer zeggen want een korte hoestbui drukte al zijn woorden weg.

De apprentice leek geschrokken, bijna bang. Hij leek mager, zwak. Rainpaw versmalde zijn ogen. Hij was ouder, niet? ''Ik wilde hier alleen maar zitten.'' Hij klonk schor, was hij ziek? Vervolgens begon hij te hoesten. Een beetje ongemakkelijk bleef Rain staan. Hij leek niet onaardig, maar dat liet hij niet weten. Hij rolde zijn sterke schouders naar achter, en bromde wat. "Prima, zolang je me maar niet lastig valt." De grijze kater ging naast de andere kat zitten, en begon met het eten van zijn vis. Hij keek niet naast zich, voor zich, alleen naar onder. Hij was stil, en zorgde dat hij geruime afstand hield tussen de kat en hem. Hopelijk zou hij gewoon vertrekken.

Zijn ogen bleven naar de grotere apprentice kijken, maar hij durfde geen verder woord meer te zeggen. Hij had een beetje hoop gekregen dat anderen hem wellicht wel normaal begonnen te behandelen door de tijd die hij met Ghostpaw had gespendeerd. Door zijn hoestbuit had hij zijn lichaam alleen maar kleiner gemaakt dan dat het al was en hij liet zijn kop iets hangen bij het antwoord van de kater. ''Oke dan.'' Antwoordde hij zacht en schoot wat verder uit de weg voor hij ging liggen en zich opkrulde. Hij wilde zich niet in de drukte van het kamp mengen, hij wilde enkel even alleen zijn maar zelfs dat was hem niet gegund. Het kamp mocht hij absoluut niet uit, dus had hij een andere oplossing moeten zoeken. Hij wierp een halve blik op de kater en slikte. ''Je wil me niet hier hebben, nietwaar?'' Vroeg hij nog altijd met een schorre, zachte stem. Het was vaak te merken in de houding van anderen dat Battle niet welkom was.

'Oke dan.'' Terwijl de grijze apprentice zat te eten, dacht hij na waarom de kater hier naar toe ging. Blijkbaar hield hij niet van drukte. Maar hij kende hem niet eens. Dat was ook niks nieuws. Rainpaw deed geen moeite om katten te leren kennen. ''Je wil me niet hier hebben, nietwaar?'' Rain schrok van de schorre stem, maar wist het goed te verbergen. Een tijdje was hij stil, hij dacht goed na over wat hij wou zeggen. "Incorrect," Begon hij. "Ik ben gewoon niet gewend aan gezelschap." De kater was geen prater, geen drukke stuiterbal, hij was stil. Dus als Rainpaw geen muur had opgebouwd om iedereen buiten te houden, had hij deze kat wel aardig gevonden. Maar vanwege zijn schild bestempelde hij hem als 'oke'. De kater boorde zijn lichte ogen strak in die van de apprentice.

De kater naast hem leek op te schrikken van zijn woorden maar zelfs de kleine apprentice kon het antwoord weten. Niemand wilde hem in de buurt hebben omdat hij niks anders dan een zwak misbaksel was in de ogen van vele anderen. Hij kon niet eens normaal een den verlaten. Maar Battle had de kater wel herkend, hij had wel eens op de staart van de jongere apprentice getrapt terwijl hij weer voorzichtig de den uit wilde gaan. Maar dat gebeurde iedereen, maar hij kon telkens geen plek krijgen zo dicht mogelijk bij de ingang. Maar het antwoord verraste de kater zelf ook even voor hij argwanend naar de even grijze apprentice keek. ''Oke dan.'' Mompelde hij weer schor voor hij snel voor zich uit staarde. Die kater hoefde niet te weten dat Battle absoluut niet overtuigd was dat hij de waarheid sprak. ''Dat hebben er wel meer.'' Bracht hij toch weer schor uit, toch iets van een gesprek proberend te starten. Maar zodra de kater zijn ogen in die van hem boorde dook Battlepaw wat in elkaar, niet meer wetend wat hij moest denken.

''Oke dan.'' Sprak de kater opnieuw. Rainpaw zweeg enkel. Hij hield van stiltes. ''Dat hebben er wel meer.'' Zijn blik schoot naar de apprentice, die daarop ineen dook. Lichtelijk verbaast keek hij hem aan, maar zweeg. "Hoor jij niet te trainen? Jagen? Te spelen met vrienden?" Niet veel katten gingen vrijwillig naast hem zitten. Het was zeldzaam. Maar eigelijk kwam hij hier later. De grijze kat pijnzde alweer over een nieuw antwoord, tot die tijd staarde hij voor zich uit. Pijnlijk, dit gesprek. Even wierp hij een blik op z'n clangenoot. Hij zag er zwak uit, ziek. Schril en onzeker. Hoe zou dat komen? Als hij het zo doorging, zouden andere hem als prooi gaan zien.

Battlepaw ontspande niet helemaal maar hij maakte ook geen aanstalte om te vertrekken. Dit was een van de weinige keren dat hij niet de grond in werd geboord door een ander en dat maakte hem iets gemakkelijker. Maar de vraag de de andere apprentice stelde deed hem verstijven voor hij neerstaarde op zijn voorpootjes. ''Zou ik hier anders zitten?'' Vroeg hij zelf voor hij voor zich uit begon te staren. ''Ik heb in geen manen goed kunnen trainen dus nee, bovendien vrienden heb ik niet.'' Vervolgde hij met een toon die niet duidelijk maakte of het hem dwars zat of niet. Natuurlijk wilde hij weer trainen maar ver zou hij niet komen gezien hij gewoon waardeloos bezig was. ''Bovendien is Mousefur een Elder geworden en moet ik nog een nieuwe mentor aangewezen krijgen.'' Het waren al meer woorden dan in menig gesprek wat hij voerde maar ze bleven er schor uitkomen. Zijn keel deed nog steeds zeer en ze konder er nog niks goed aan doen om hem te helpen. Hij was zo onderhand ook wel gewend dat hij niet normaal kon praten of iets kon doen.

''Zou ik hier anders zitten?'' Scherpe opmerking. ''Ik heb in geen manen goed kunnen trainen dus nee, bovendien vrienden heb ik niet.'' Hm. Ze leken een beetje op elkaar. Maar Rainpaw kon alleen maar bitter en cynisch doen. Battlepaw leek dat minder te hebben. Hoe, de grijze kater had geen idee. Als bij wijze van antwoord knikte de kater. ''Bovendien is Mousefur een Elder geworden en moet ik nog een nieuwe mentor aangewezen krijgen.'' Rain had niks interessants te vermelden, dus zweeg hij. Zelf had zijn broer hem het een en ander geleerd, maar daar bleef het bij. Gelukkig kon hij het redelijk. Hij keek even naar zijn gesprekspartner. Zou die het gesprek dood laten gaan, zoals hij nu deed?

het bleef vreemd stil naast hem, niet dat hij het zo heel erg vond. Eigenlijk vond hij het wel best als hij eerlijk moest zijn. Maar iets in hem vertrouwde de andere kater niet, waarom kon hij niet uitleggen. Naar zijn gevoel was deze toch nog iets te stil. Zijn oortjes zakte iets weg en hij staarde neer op zijn eigen poten. Eigenlijk had hij al teveel blootgelegd van zichzelf maar het terugnemen was gewoon onmogelijk. ''Wat? Geen snerende woorden?'' Klonk zijn stem plots en hij keek op om de kater aan te staren. ''Geen behoefte om het nog even extra in mijn neus te wrijven?'' Ging hij verder, wetend dat over het algemeen dat het resultaat was zodra hij iets teveel bloot gaf van zichzelf. Iedereen vond het maar al te leuk om het feit dat hij totaal nutteloos was in te wrijven zodat hij zich alleen maar erger zou voelen. Waarom kwam dit nu dan niet naar boven, voor zover hij had opgemerkt deed echt iedereen het namelijk.

Onderwerp: Re: Falling from grace (Open)