I'm going insane, I'm crazy

+Open
Met voorzichtige stapjes snelde Snowfox door het territorium. Ze kon gewoon even niet meer in het kamp zijn. Er waren te veel mensen, en het leek alsof iedereen haar aanstaarde. De poes stond even stil, ze was moe. Haar poten begaven het, en een bibberige zucht verliet haar bek. Angstig keek e even om zich heen. Werd ze niet gevolgd? Was er geen ster te zien aan de hemel? Mooi zo. Ze was eindelijk alleen. Het was wel raar. Ze kon niet met, en ook niet zonder gezelschap. Want als het compleet stil was, kropen de monsters in haar hoofd vanuit de schaduwen. Zelf in haar slaap was ze niet veilig, omdat ze dan werd achtervolgd door nachtmerries. De witte poes keek naar de grond,naar haar eigen poten. Misschien was het toch beter geweest om de bessen te eten. Liever dood en dwalend dan levend en lijdend.

Zijn kille blik gleed over het gras. Het was stiller dan hij verwacht had op dit moment. Meestal zocht hij stilte op, maar blijkbaar waren de rollen nu omgedraaid. Ooit was het anders geweest. Maar het was al lang geleden veranderd, vanaf de dood van zijn ouders. Nu waren alleen zijn zussen de gene die zijn stem mochten horen. De rest van de clan kreeg meer zelden een reactie uit zijn richting. Alleen op noodzakelijke momenten nam hij de beslissing om iets te zeggen. Dit was zo'n moment. In de verte was de witte vacht vacht van zijn zus, Snowfox, te zien. Een lichtte grijns verscheen op zijn gezicht. De poes was de zwakste van het nest, zowel fysiek als mentaal. Hij wist dat zijn stem haar kon helpen. Tenslotte had hij zolang de tijd om na te denken dat hij nauwelijks stomme dingen meer zei. Vanwege haar schrikachtige aard liep hij zo dat de wind zijn geur alvast bracht. Niet veel later stond hij voor haar. 'Hey, Snow.' De kleine grijns stond nog steeds op zijn gezicht terwijl hij haar aankeek.

De poes merkte een geur op, een geur van een clangenoot. Haar groene ogen verwijdde zich. Cold! De witte warrior draaide haar kop, en ja hoor, daar liep haar broer. Hij was de enige kater, maar Snowfox was dol op hem. Ze voelde zich, tja, veilig bij hem. 'Hey, Snow.' De kater grijnsde, iets wat hij zelden deed. "Cold!" Haar stem was niet hard, maar voor haar was dit volume roepen. Met een gelukkige blik drukte ze haar snuit in zijn vacht. "Te druk in het kamp?" Ze wist dat Coldspirit van de stilte hield. Eindelijk, iemand die normaal tegen haar deed. Soms leken clangenoten haar te ontwijken. Als ze ergens dankbaar voor was, waren het haar siblings. Ze kon zo goed met ze opschieten, wat best raar was. Alle 5 siblings waren verschillend als dag en nacht, toch hielden ze door en door van elkaar. Snow beet even op haar lip. Misschien was het ook we omdat zij de jongste was, en de zwakste. De kattin was in elk geval dankbaar.

Hij grijnsde wat breder toen zijn zus enthousiast antwoordde. Tenminste, in zijn oren was het enthousiast. Katten die Snowfox nog nooit hadden ontmoet hadden het gezien als een normaal volume. Hij echter kende de witte poes al zijn hele leven en wist dan ook aardig wat over haar gewoontes. Net zoals zij bijna alles over hem wist. Altijd al waren ze met zijn vijven heel close geweest. Dat zou waarschijnlijk ook nooit veranderen. Door hun kennis van elkaar had zijn zus dan ook helemaal gelijk. 'Ja, al is het rustiger de laatste tijd.' Hij hoefde niet eens te vragen wat Snow hier deed. Inplaats daarvan antwoordde hij door even over haar oor te likken. Iets wat al toonde dat ze een van de belangrijkste dingen in zijn leven was. Afgezien van zijn zussen had hij ook niemand anders. Toch was Cold nooit eenzaam. 'Hoe gaat het de laatste tijd met je?' Af en toe zag hij haar, maar meestal miste ze elkaar net. Vooral ook omdat hij meer tijd buiten dan binnen in het kamp doorbracht.

'Ja, al is het rustiger de laatste tijd.' Een liefdevolle lik over haar oor. Dit was een van de redenen dat ze hier nog was. En daar was ze dankbaar voor. Ondanks de nachtmerries, de stemmen, en haar angst, konden haar siblings het goed maken. 'Hoe gaat het de laatste tijd met je?' Snow haalde haar schouders op. "Hetzelfde als altijd. Slapeloosheid, soms, als ik slaap, nachtmerries, af en toe een hallucinatie." Hier was ze aan gewend, het klonk dus ook al niet raar meer voor haar. Ze keek naar Coldspirit. Ze wist dat hij heel stil was, en dat er bijna geen reactie uit hem te krijgen was. Tenminste, zo deed hij tegen andere katten. "En jij, broeder?"

Het deed hem pijn om te horen over de problemen van zijn zus. Natuurlijk was het beter dan eerst in zijn ogen. Toen ze bijna op het punt van zelfmoord had gestaan was pas duidelijk geworden hoe erg het was. Sindsdien zorgde de kater ervoor dat hij d'r altijd voor haar was. Net zoals zei er voor hem was, al wist ze dat waarschijnlijk niet. Maar de wetenschap dat de witte poes nog leefde was genoeg om hem moed in te spreken. Meer had zijn kille hart ook niet nodig. 'Met mij gaat het oké.' Hij was een stuk stiller dan vroeger maar had er zelf niet echt last van. Wel merkte hij dat andere zich er soms aan konden irriteren. Daarom gedroeg hij zich ook nooit zo in de burrt van zijn zussen. 'Binnenkort komt er een ceremonie, misschien word ik wel mentor.' Zijn stem klonk vrij neutraal toen hij het meedeelde. Natuurlijk was het nog niet zeker, en hijzelf was ook niet zeker over wat hij ervan moest vinden. Maar zoals altijd kwam hij er wel door heen met zijn zussen.

'Met mij gaat het oké.' Het was fijn om te horen, maar soms vroeg de poes zich af hoeveel de kater haar nou eigenlij vertelde. Ze vond het vervelend als dingen verzwegen voor haar werden vanwege haar stabiliteit. Snowfox fronste lichtjes, maar liet het weer gaan. "Binnenkort komt er een ceremonie, misschien word ik wel mentor.' Haar groene ogen stonden enthousiast. "Dat zou geweldig zijn!" Zelf kon Snow echt geen mentor zijn, daarvoor was haar leven niet consequent genoeg. Ze zou de apprentice te laat wekken, De trainingen niet kunnen doen, en doodsbang zijn. Nee, als mentor had je niks aan haar. Steels keek ze naar Cold, en gaf hem toen een speelse por. "Misschien vind je binnenkort wel de ware," Mauwde ze plagerig. Ze wist hoe koel haar broer deed, maar een partner zou goed voor hem zijn. Een beetje liefde, van iemand anders dan z'n familie.

Het enthousiasme van zijn zus werkte aanstekelijk. Het was raar hoe zo weinig hem vrolijk kon maken, maar hij gaf nou eenmaal om haar. Zolang ze vrolijk was werd alles meteen een stuk beter. 'Het lijkt me wel leuk ja.' Erg spraakzaam zou hij niet zijn tegenover de apprentice maar hij zou zeker nieuwe dingen kunnen leren aan de kat. Door de manen heen was hij heel wat tegengekomen en wist veel over allerlei situaties. De volgende opmerking van Snow liet hem grijnzen. 'Ik vrees van niet.' Plagerig duwde hij tegen de zij van zijn zusje. 'Jij daar in tegen moet zeker wel iemand aantrekken.' Het probleem was dat de witte poes niet besefte hoe mooi ze was. Iets wat ze echt moest gaan doen, want iedere kat kon bevestigen dat ze knap was.

Onderwerp: Re: I'm going insane, I'm crazy