Luieren midden op de open plek.

Vanuit de medicijn den strompelde een klein witte kitten met een rode staart. Zijn vage rode marmeren tekens op zijn lichaam verrieden niet veel, maar de varens die als een verband rond zijn kopje zaten wel. Het was een paar dagen geleden dat er een das het windclan kamp binnen gekomen was en de nursery had aan gevallen. Daarbij hadden zijn moeder en zusje het leven gelaten en was Scarkit de enige overlevende. Zijn kleine pootjes sleepte hem over de open plek en hij zicht naar een zonnige plek om daar lekker in te gaan liggen. De wond die de das hem toe gediend had deed nog wel zeer, maar verder had Scarkit er geen last van. Door zijn pootjes zakken en goed liggend legde hij zijn kopje voorzichtig neer en sloot zijn ogen. Het was heerlijk weer en hij voelde zich in middels al weer wat veiliger om buiten de den te komen. De clan katten trippelde aan hem voorbij en brachten of prooi naar de stapel verse prooi, of ze waren bezig met leerlingen of iets anders? Scarkit lag daar net heerlijk toen een van de clan naar hem toe liep en iets tegen Scarkit zie, maar hij verstond het niet en bleef dus maar liggen.

Een kleine zwart-witte kitten lag niet ver van de kraamkamer af te luieren. Haar grijsachtige ogen keken vrolijk de wereld in, maar ook met een tikkeltje nieuwsgierigheid naar de buitenwereld toe, zoals elke kitten heeft. Ze was vijf manen oud. Over minder dan een maan zou haar zesde maan al aanbreken en zou ze een leerling worden. Naar dat moment keek de kitten erg veel uit, aangezien ze de tijd in de kraamkamer best wel zat was. Ze had niet veel contacten en was eigenlijk redelijk gesloten. Gisteren had een grote massieve kater nog gegromd tegen haar omdat ze per ongeluk tegen hem opgebotst was toen ze een muisje wou pakken van de prooistapel. Zogen bij de moeder deed ze allang niet meer. Daar was ze praktisch overheen gegroeid. Ze was al vroeg begonnen met prooi eten, omdat ze daarvoor ook opgeleid was door diegene die haar verzorgde. Rainbowkit, was haar naam. En Rainbowkit had grootse dromen. Ze wou een sterke krijger worden en wou de Clan dienen zoals elke andere kat die het verdiende en in zich had om de Clan te dienen. Ze keek op naar de grote krijgers en vooral naar haar leider. Maar er was de laatste tijd iets raars, wat de leider betrof. Zijn geur rook niet meer zo vers en er was een andere geur gekomen in de plaats waar hij altijd sliep. Zou hij soms aan het slapen zijn zoals haar vader ook aan het slapen was? Zo’n slaap waarbij je je ogen sloot en niet meer wakker werd? Het daglicht niet opnieuw kon aanschouwen? Het zwarte voor je ogen niet meer kunnen weg krijgend? Ja, zoiets moest het zijn. Er heerste ook een verdrietige, maar ook een nogal opgewonden trek rond het kamp. De massieve kater die gisteren zo tegen haar uitviel, had niet meer dan verdriet en opwinding in zijn ogen. Met een nodige moeite kon Rainbowkit zich de naam herinneren van de kater die zijn nodige slaap had gekregen. Zijn eeuwige rust. Tallstar. Rainbowkit had hem nooit echt gekend, alleen had ze hem wel veel zien rondlopen en had ze veel naar hem opgekeken als hij andere kits aansprak met een rustgevende stem. De nieuwere geur die nu rond zijn slaapplaats hing, rook heel anders. Meer zoeter. Een vrouwtjeskat, dat wees alles erop. Rainbowkit zou haar wel willen ontmoeten. Iemand die al krijger was geweest en een veel hogere rang kreeg, dat was pas echt cool. Rainbowkit grijnsde en stond toen op. Haar grijzige ogen liet ze glijden rond het kamp. Enkele katten zaten levenloos met hun kop op hun voorpoten. Speelse kits, die nog niks van de lange slaap van Tallstar afwisten en niet oud genoeg waren om te beseffen waar hij nu was, waren onbewust van alle ellende aan het spelen, alsof er niks was en alles goed was. Alleen Rainbowkit kon de ellende voelen. Ze keek rond. Een witte kitten viel haar op. Het was een klein katertje, misschien maar een paar maandjes jonger dan zij. Of zou ze hem verkeerd inschatten? Ze besloot maar eens een praatje te maken. Al vijf maanden had ze zich afgesloten van de rest van de kits, puur omdat ze niet graag zo actief deed zoals zij deden. Het was een nieuw gevoel om zo actief bezig te zijn. Ze zou haar inzet pas echt tonen als ze een volleerd leerling van WindClan was. Dan zou ze haar activiteit pas inzetten. Nu was ze nog kit en vol onschuldigheid en passie in het leven. Ze liep op het katertje af. Zijn witte vacht zou veel aandacht trekken onder het beleg van een hoop bladeren. Haar zwart-witte vacht was iets minder opvallend. Een steek kwam in haar hart. Een zwart-witte vacht. Ze leek wel de dochter van Tallstar, want die had ook een zwart-witte vacht. Ze snorde bij dat idee. Voor alle duidelijkheid, Rainbowkit was nu eenmaal een kitten die niet veel wist van verschillende soorten vachten, dus verwarde ze haar vacht ook vaak met de kater die ook zo’n vacht had en dacht vaak dat het wel eens haar vader kon zijn. Maar Tallstar had – als ze het goed had – amberkleurige ogen en zij had mooie, grijze ogen. Ja, ze was trots op haar prachtige grijze ogen, vol leven en fonkeling. Rainbowkit kwam aan bij de witte kater. ‘Hallo!’ zei ze met een schorre stem, waaruit je kon opmaken dat hij niet gauw gebruikt werd. Nee, ze praatte niet veel. Dat vond ze simpelweg niet nodig. Ze was wel lief, maar praten? Nee, misschien als ze later vriendjes maakte met de andere katten. En nu was misschien de tijd gekomen om te spreken met haar eerste vriend. De eerste vriend die ze kon hebben in de WindClan. Want buiten zijn witte vacht, was het katertje niet echt opmerkelijk. Rainbowkit voelde zich veel te groot om nog kitten te zijn. Niet dat ze eigendunk of zo in haar aderen had, maar ze was nu eenmaal een kit die ervan droomde om krijger te worden en een goeie ook. Ze zette zich naast het katertje neer en keek opzij. Zijn pels was eigenlijk best wel mooi, als je het zo van opzij bekeek. Rainbowkit keek met een schuin kopje naar het katertje en bekeek hem. Ongemakkelijk liet ze haar blik glijden over zijn lichaam, waar kleine adertjes een teken van leven gaven, door zachtjes heen en weer te bewegen. De spieren van deze kater vielen al best op, voor zo’n kleintje. Rainbowkit haalde diep adem.

Zijn oren wiebelde heen en weer toen hij een stem hoorde die hem begroeten. Zijn oogjes openend tilde hij zijn kopje op en keek een zwart wit kitten aan die zeker een paar manen ouder dan hij was. Zijn verband van varens verschoof een beetje en liet iets van de wond zien, maar Scarkit schoof hem weer op zijn plaatst en schaamde zich diep voor wat er gebeurd was in een paar uur geleden. Zijn moeder en de rest van de clan had een das verjagen, maar ze liet er haar leven bij en leefde nu bij de starclan. 'Hallo, jouw naam ken ik nog niet?' zei Scarkit en ging verliggen zodat hij haar recht aan kon kijken.

Verschrikt keek Rainbowkit opzij. Aangezien ze nog niet echt veel contact had met de andere kits, kwam de stem van deze kater als een soort mes tegen haar trommelvliezen. Een stem die onbekend was, maar toch ook wel weer een beetje bekend. Een beetje verlegen keek Rainbowkit opzij. Hij was dan wel jonger, maar hij was misschien wel meer ervaren met contacten dan zij. Ja, natuurlijk was hij ervarener. Wie was er nu minder ervaren dan haar met contacten? Zelfs de dood van haar leider, zelfs Tallstar, had haar niet opgewekt om te praten. Vijf manen had ze gezwegen en had ze haar stem niet goed gebruikt, niet op de juiste manier, in elk geval. Waarschijnlijk kenden veel katten haar als een poes die zweeg. Ze keek naar de kitten. Zijn ogen hadden een leuke kleur, viel haar op. Ze herinnerde zich dat ze moest antwoorden op zijn vraag, of dat ze anders pas echt raar zou zijn. Ergens klonk de stem van de kater ook melodieus, alsof ze nog nooit een andere stem had gehoord en zijn stem een soort aantrekkingskracht had. Het luide gejuich van de katten als er een ceremonie werd gegeven, deed pijn aan haar oren, maar hij praatte zacht en regelmatig, wat haar ook een fijner gevoel gaf om te antwoorden. ‘Ik ben Rainbowkit,’ beantwoordde ze zijn vraag met een schorre stem en een zwakke glimlach kwam op haar gezicht. Ze keek naar hem en observeerde hem nu wat beter. Hij had een soort verband, ze had geen idee waarvan het gemaakt had en hij lag nu in een andere houding dan dat ze hem aangetroffen had. Misschien moest ze maar een vrolijkere rol aannemen en minder verlegen zijn. Misschien moest ze meer opener staan voor iedereen die met haar wou praten. Misschien moest ze gewoon één keertje het voordeel van de twijfel geven aan deze kitten en een sociale band met hem ontwikkelen, zoals ze al zoveel Clankatten zag doen. Maar sinds de uitval van de kater gisteren was haar gevoel eigenlijk half officieel geworden. Misschien was hij zij gewoon niet de juiste kat om bevriend te raken, sociale contacten op te richten en later een partner en kits te krijgen. Misschien was gewoon een kit, op een verkeerde wereld. Misschien moest ze opzoek gaan naar een wereld dat haar meer aanstond. Een wereld waarin ze niet hoefde te praten. Ze verlegde zich en keek de kitten aan.

Verstomd dacht ze erover na om gewoon weg te lopen. Om hem de rug toe te keren en om nooit meer te praten. Gewoon de Clan dienen in mentale stand, zonder fysieke handelingen, zoals praten, of seinen naar elkaar geven. Als Rainbowkit zag hoe close sommigen met elkaar waren, dan werd ze er gewoon bang van. Zou zij later ook zo worden? Of zou ze juist makkelijk afgezonderd worden? Zou ze makkelijk te negeren zijn, of vielen haar zwart-witte pels en haar grijze ogen gewoon te veel op om te kunnen negeren? Zou ze ooit zo’n close contact kunnen hebben met anderen, met bijvoorbeeld een kater, of zou ze altijd op de zijlijn blijven staan, kijkend hoe anderen verliefd op elkaar werden en aan een mooie toekomst begonnen? Rainbowkit verhief deze gedachten en probeerde zich te focussen op de kater voor zich. Ze moest er niet aan denken om straks leerling te worden en in de belangstelling te staan van alle katten. Dan zou haar naam luidop geroepen worden en zouden katten denken dat ze een dienst bewezen, door haar naam keer op keer te roepen, zoals ze meestal tijdens een ceremonie deden, maar er eigenlijk voor zorgden dat Rainbowkit diep vanbinnen meer en meer afgezonderd wou zijn van haar Clan. ‘En jij?’ vroeg Rainbowkit schor, terwijl ze de kater aankeek. In haar stem was geen melodieus kenmerk te herkennen. Alleen schorheid. Eigenlijk was ze gewoon heel anders dan alle andere WindClanleden. Misschien was ze gewoon… niet normaal. Bang om de kater aan te raken, verschoof ze zich een beetje. Het was niet dat ze enge fysieke contacten had gehad en bang was om aangeraakt te worden, maar de intieme contacten die ze haar hadden en wat ook erg opviel soms, was soms gewoon beangstigend en te raar voor woorden en voor ogen om te zien en te horen. Een tikkeltje verlegen, alsof zij juist het jonge poesje was en hij de grote massieve kater, keek ze hem in zijn ogen aan. Ze kon niks doen tegen het harde kloppende geluid in haar borstkas, alsof die haar aanspoorde om dichterbij te komen en toch een poging te wagen om de kitten aan te raken. Ze schoof naar hem toe en keek hem aan. Een zwakke glimlach was opgesteld. Dit was gewoon een straaltje kunst van acteren. Want in werkelijkheid was Rainbowkit bang als de hel.

De schorre stem van de oudere kitten verbaasde Scarkit eigenlijk wel en hij keek even voor zich uit en dacht na oer wat hij zoals beleeft had. Darkkit kon hij zich niet langer meer noemen van wegen de grote wond die de das hem had toe gebracht en het een groot litteken achter zou laten. 'Scarkit. Aangenaam Rainbowkit het is een mooie naam die je hebt.' zei Scarkit en hij schudden zijn vacht uit nadat hij was opgestaan en ging na zich uit gerekt te hebben weer zitten. Scarkit voelde zich alleen nog maar veilig bij Windflame, want zie had zijn moeder zeer na gestaan. Dat wist hij gewoon en ze verzorgde hem nu ook terwijl ze zelf kitten had. Scarkit wilde geen melk van de pas geborene stelen en dronk daarom ook niet bij Windflame en dwong zichzelf om vlees te eten. Ook al zaten er niet veel kleine prooien bij zoals muizen of kleine vogeltjes? Scarkit keek rond en draaide zijn kopje naar haar om toen ze weer begon te spreken en haar glimlach op zetten die niet echt gemeend was? Een vrolijke ogel vloog over het wind clan kamp en floot een vrolijk wijsje. Scarkit keek even op en trok nerveus met zijn oren en sloeg zijn staartje rond zijn pootjes. Hij wist niet hoe hij moest beginnen om andere katten dan Windflame en haar partner te mogen? Langzaam draaide hij zijn kopje weer naar Rainbowkit om en keek in haar grijze ogen. 'Sorry als ik stil val, maar zins dat mijn moeder zich bij de starclan heeft gevoegd ben ik nog al stil geworden en trek niet snel naar andere katten of kittens toe zo als het vaak gebeurd.' zei Sarkit en sloeg zijn oren naar achteren wachtend op een boze repliek van het andere kitten, omdat hij haar had laten wachten?

Een tikkeltje opgelucht keek Rainbowkit opzij naar Scarkit. Dat was ook een leuke naam. Ze wou ook wel iets van de schoonheid van zijn naam zeggen, maar zoals altijd viel ze weer stil. Ze keek naar hem en was opgelucht dat hij hetzelfde als haar was, ook al sprak hij wat meer. Het nieuws over zijn moeder bij SterrenClan was iets minder. SterrenClan! Dus daar was Tallstar ook naartoe. Een klein verdriet drong zich in Rainbowkit’s hart, ook al had ze hem nooit echt goed gekend of nooit echt goed gesproken. Een dood voor WindClan was altijd wel vervelend. Ook al praatte ze niet veel, ze zorgde wel dat ze een beetje op de hoogte bleef door bijvoorbeeld dichtbij andere katten te gaan liggen, of te luisteren naar de oudsten, die van alle katten het meest sappige verhalen konden vertellen die je maar wou beluisteren. Net zoals vele andere kits was ook zij geïnteresseerd in de verhalen van de oudsten. Ze konden het op zo’n goede manier vertellen, dat je gewoon spontaan begon te geloven wat ze zeiden. Geamuseerd keek Rainbowkit naar de oudsten, die een kitten iets aan het vertellen waren. Rainbowkit schudde haar kopje weer om een beetje helder te worden en keek naar Scarkit, schuldbewust. Ze had hem nu ook een beetje links laten liggen, terwijl ze hem juist een meelevend woordje had moeten geven. ‘Wat rot van je moeder,’ zei Rainbowkit met schorre stem. Haar stem begon langzaam zijn originele staat terug te krijgen: melodieus en zacht. Rainbowkit merkte dat als ze even sprak, haar stem werd zoals ze hem nog nooit gehoord had. Rainbowkit slikte even en ze voelde een soort brok door haar keel heengaan, langzaam naar haar maag. Misschien moest ze nu een beetje meer spreken, zodat ze op een betere stem kon oefenen. Ze wou het graag. Ze wou graag meer contact krijgen met haar Clangenoten, maar ze kon het niet. Haar verlegenheid en onzekerheid speelde een grote rol hierbij. Ze keek naar Scarkit. Hij leek, ondanks dat hij zijn moeder verloren had, zo sterk en zo open voor deze wereld, aan zijn uiterlijk was het gewoon zo om te zien. Maar dat kon misschien ook hetzelfde zijn bij haar uiterlijk. Ze keek naar Scarkit en hoopte vurig dat hij al ontdekt had dat zij hetzelfde probleem had. Ze moest er niet aan denken om zich te binden aan iemand. Liefde. Het was wel mooi om te horen.

Rainbowkit stond op en drukte haar flank zachtjes tegen die van Scarkit, om op die manier haar medeleven te tonen. Ze keek hem aan en knikte zachtjes naar hem, waarna ze zich terugtrok en neerlegde op de grond, met haar poten onder haar borst gevouwen en haar staart netjes richting haar opgevouwen poten gekruld. ‘Ik snap je probleem. Ik ben ook zo,’ zei Rainbowkit en ze keek naar Scarkit, deze keer met een echte glimlach. Dat was nieuw. Een echte glimlach zag je niet zo heel vaak bij Rainbowkit, eigenlijk nooit. Ze keek naar hem. Hij had iets wat andere katten niet hadden. Kwam het door zijn wond? Die viel haar nu pas goed op. Maar ze besloot om er geen vragen over te stellen. Het vervelendste en het engste wat je kon meemaken, was dat allemaal katten op je afliepen en je vragen begonnen te stellen waar je misschien wel helemaal geen antwoord op wou geven of gewoon geen fut had om de vragen te beantwoorden. Ze keek naar Scarkit en probeerde haar gedachten helder te krijgen, om toch maar met hem te communiceren op de normale manier en niet op het stilzwijgen manier. Iets waarmee ze al veel kansen om vrienden te worden met een kat verspild had en wat ze niet meer wou toepassen. Ze beloofde zichzelf dat ze, als ze leerling werd, ze het zichzelf veel makkelijker ging maken en veel meer contact met de katten ging maken. Tot nu toe zou het alleen nog maar bij Scarkit blijven, hopelijk. ‘Maar misschien ben jij diegene die dat probleem wel een beetje verandert,’ zei Rainbowkit, terwijl ze Scarkit aankeek en een zwakke glimlach op haar mond probeerde te krijgen met alle moeite van de wereld die een kat zou doen om een gevecht te winnen. Rainbowkit schudde zachtjes met haar kopje, zodat er een beetje frisse wind kwam kijken bij haar. Nu voelde ze zich weer veel beter. Ze keek naar de kater voor zich. Hij had een mooi gebouwd lichaam. Misschien werd hij ook wel zo groot als die kater die haar gisteren afsnauwde. Misschien zou ze, als ze leerling was, contact met hem kunnen houden en hem bijstaan als hij ook leerling werd. Moeizaam sloot Rainbowkit haar ogen. Soms was het niet makkelijk om te leven in een Clan waar socialiteit het belangrijkste was wat er maar kon heersen.

Rainbowkit leek helemaal niet boos op hem te zijn en Scarkit grijnsde zachtjes en keek haar weer aan. Hij wilde het liefste naar buiten, maar Hollystar wilde geen kittens buiten het kamp hebben! Hij keek naar haar op en knikte zachtjes ook al begreep hij haar niet meteen, maar goed dat hoefde ook nog niet. Een geur drong zijn neusgaten binnen en Scarkit keek naar de hoop verse prooi. Zijn maagje begon te knorren. 'Zullen we wat eten?' vroeg Scarkit en verschoof zijn verband even omdat het jeukte. Zonder op antwoord te wachten trippelde hij naar de hoop toe en trok en twee muizen uit en trippelde weer terug naar Rainbowkit en gooide een van de muizen voor haar neer. Zelf begon Scarkit van zijn muis te eten en smulde ervan. Helaas zou hij nooit meer melk kunnen drinken bij zijn moeder zoals de kittens van Windflame dat wel konden. Hij zuchte even en slikte zijn deel muis door.

Verrast keek Rainbowkit opzij. Nog nooit had iemand aan haar gevraagd of ze wat eten wou hebben. Ze pakte het altijd zelf en bemoeide zich voor de rest dan ook met niemand. Niemand bemoeide zich ook met haar, dus dat was wel makkelijk. Geamuseerd snorde ze en knikte ze. Scarkit kwam even later terug en hongerig begon Rainbowkit te eten. Ze keek opzij. Scarkit was een aardige kitten. Hij was niet zo als anderen, die haar negeerden. Hij praatte met haar en dat vond Rainbowkit wel fijn. Het was vervelend om zonder maatje in een Clan te zitten. Over een maan zou ze al leerling zijn. Nee, over minder dan een maan. Toen Scarkit zuchtte, keek Rainbowkit verbaasd opzij. Haar oortjes gingen plat en haar groene kijkers richtten zich weer op iets anders. Zou Scarkit dan toch niet zo’n leuke kit zijn als ze dacht? Zou hij dan toch last van haar hebben en deed hij net alsof hij het leuk vond dat hij met haar kon praten? Allemaal onzekere en slechte gedachten kwamen in haar kopje en Rainbowkit moest toen zelf ook zuchten, niet zo hard als Scarkit, maar misschien wel hoorbaar. Of zou Scarkit gewoon aan iets denken en moest hij daarom zuchten? Misschien kon ze daar achter komen op een betere manier dan gewoon nadenken over wat er zou kunnen zijn. Daar zou ze toch niks meer redden. Rainbowkit keek opzij naar Scarkit. ‘Is er iets?’ vroeg haar melodieuze stem en nieuwsgierig keek ze hem aan. Dat nieuwsgierige kon ze niet weglaten. Het was de eerste keer dat ze echt met iemand een conversatie kon starten, die wou ze dan ook doorzetten en als Scarkit niet goed in zijn vel zat, wou ze hem wel graag helpen. Het was haar eerste maatje. Nou ja… Eigenlijk noemde ze Scarkit gewoon zo omdat het zo fijn klonk. Maar hij was voor haar ook een echt maatje. Hij praatte met haar en dat was al genoeg om iemand als een ‘maatje’ te beschouwen, vond Rainbowkit. Ze keek rustig naar Scarkit, terwijl een nieuwe vlaag van onzekerheid haar plaagde. Wat als het nu met haar te maken had? Zou ze dan weg moeten gaan? Dan wou ze met niemand meer praten. Als een van haar Clan haar niet accepteerde, dan wou ze eigenlijk gewoon helemaal niet meer in de Clan zitten. Sociaal contact was belangrijk voor Rainbowkit, aangezien die vroeger flink verwaarloosd was.

Met een wilde ruk schudde Rainbowkit haar kopje. Het werd eens tijd dat ze niet meer zoveel nadacht en niet zo onzeker meer moest zijn. Ze moest gewoon eens van het leven genieten. Dat sociale kwam later wel. Ze was altijd al schuw geweest en nu was ze het nog, maar eigenlijk hoefde ze niet schuw te zijn. Haar zwart-witte pels stak fel af tegen de zon, maar Rainbowkit ergerde zich er niet aan. Ze keek naar de blauwe ogen van Scarkit. Zijn ogen waren net zo blauw als de hemel, viel haar op. Haar ogen waren net zo lichtgroen als vers gras. Gegeneerd gaf ze een lik over haar borst. Haar eigenschap van verlegenheid zou nooit weggaan, maar ze zou het wel kunnen verminderen. Maar toch… Als ze naar de andere leerlingen van de Clan keek, de poezen, vond zij zichzelf een flink stuk kleiner. Misschien was dat ook wel zo. Ze probeerde haar aandacht bij Scarkit te houden en keek naar de kater. Hij had een fors lichaam, sterk gebouwd. Hij kon later misschien een goede leerling worden. Maar had zij eigenlijk delen van haar lichaam waardoor ze een goede leerling kon worden? Ze lette er eigenlijk niet zo heel veel op, maar als ze nu gewoon keek naar haar lijf, dan vond ze dat ze maar weinig had om echt goed te kunnen trainen. En hoe zou dat zijn? Hoe zou het zijn als ze een leerling werd en een mentor kreeg? Zou ze dan blunderen en op de eerste dag al door de modder uitschuiven of zo? Zou haar mentor dan wel genoeg over haar weten, om te weten dat ze soms een beetje onzeker en schuw was? Ze wist het niet en het baarde haar zorgen. ‘Scarkit, maak jij je wel eens zorgen over de toekomst?’ vroeg ze zachtjes. Haar stem was gelukkig niet meer schor. Dat kon ook niet anders. Ze had best wel veel gezegd!

- Sorry voor de late post ^^ -

Toen Scarkit klaar was met zijn muis hoorde hij een lichte zucht naast zich waarna Rainbowkit hem wat vroeg. Scarkit keek haar rustig aan maar haar nieuwschierige blik verried niets. Scarkit schudden zijn kopje en opende een paar keer zijn bekje, maar sloot die na een tijdje weer, maar hij wilde het haar toch vertellen. 'Het is het feit dat ik mijn moeder en zusje nooit meer zal kunnen zien.' zei Scarkit en hij boog zijn kopje en zuchten nog eens. Hij voelde zich vreselijk, maar toch voelde hij ook een soort van troost doordat Rainbowkit heb een soort gevoel van veiligheid gaf. Toen ze hem weer wat vroeg bleef hij echter voor en langere tijd stil en dacht na. 'Ik zou het niet weten? Doe jij dat wel dan? Ik neem de dag zoals die komt gaat het goed of slecht dat merkt ik dan wel.' zei Scarkit en hij wilde helemaal niet wijs klinken, maar dat deed hij wel, want zijn moeder vertelde hem dat altijd net zo als ze dat deed bij zijn zusje. Even schudden Scarkit zijn kopje en hij wiebelde met zijn oren. Er kwamen net weer wat Warriors binnen met verse prooi die ze naar de stapel verse prooi legde en daarna weer weg liepen. Scarkit draaide zijn kopje weer terug naar Rainbowkit en vroeg zich iets af, maar hij wist niet of hij het wel vragen kon? 'Heb jij ouders die nog leven?' floepte het er zo maar uit en schrok er zelf even van, maar hij bleef haar aankijken zonder zijn ogen van haar af te wenden.