When does the lights go out

Onderwerp: When does the lights go out zo 3 mei 2015 - 9:12

Haar zachte kussen potjes liepen zo al uren over dit pat, ze begon zich eigenlijk te ergeren. Wat moest ze doen in het Shadowclan territory, ze dacht er even bij na en ging zitten. Haar vacht waaide heen en weer, zij voelde even een steek in haar zij. Ze draaide zich om als of ze een gevoel had dat iemand in haar zij zat te porren, alleen was daar niemand. Het was nog al vreemd, ze siste kort en begon harde te lopen. Haar zachte potjes strekte ze zich recht voor haar uit en haalde ze dan weer terug om zo haar bewegingen te maken, haar ogen glommen in het zon licht. Het was niet echt groen leaf waar over ze veel gehoord heeft, ze had het jammer genoeg niet eens meegemaakt. Ze stopte met rennen en besloot te gaan zitten, ze hijgde kort en hoopte nu dat ze niet meer zo'n gevoel kreeg. Het was namelijk niet fijn, haar oren bewogen vele kanten op door de zachte geluiden die ze hoorden. Ze had een vreemd gevoel, het gevoel dat ze in een bos stond klopte. Alleen het andere gevoel niet, het voelde anders. Misschien werd ze wel beslopen van een plek waar ze het niet door had, ze versmalde haar ogen en keek in het rond. Ze besloot daarna een rondje te gaan lopen, haar neus rook bos geur en vele prooien. Haar potjes stonden stevig op de grond, haar klauwen waren uit geslagen. Geen enkele geur kon ze nu vertrouwen, haar zintuigen stonden scherp.

~Eerste post voor Mustypaw

De gevlekte kater haalde diep adem. De bleke zonnestralen die zijn rood-witte pels verwarmde, bracht een zeldzame en broze glimlach om zijn lippen, die hij direct weer van zijn gezicht schudde. Nee. Hij mocht niet glimlachen. Musty toonde zijn emoties niet graag. Hij wilde niet dat anderen wisten hoe hij zich voelde en was zijn gevoelens als een heel persoonlijke zaak gaan zien. Emotieloos zijn straalde een zekere vorm van zelfverzekerdheid uit, iets wat Mustypaw in realiteit absoluut niet bezat. Hij dacht altijd goed na over zijn woorden en probeerde te voorkomen dat hij door emoties meegesleept werd. De geur van Shadowpaw, zijn zus, dreef hem tegemoed. Zij was zijn zwakke plek, niet dat hij dat liet zien. Zij was de enige persoon waar hij echt om gaf, stiekem dan. "Hey, Shadow", ze leek gespannen, net als de sfeer die in de lucht hing. Was er iets mis?

Shadowpaw sloop door het gebied heen, ze keek heen en weer. Ze was nog al gestrest, ze spitste haar oren. Nu wist ze waar de gene was, Ze sprong na het geluid toe met uitgeklapte klauwen. Haar lange klauwen waren best we zichtbaar, gelukkig waren deze ook scherp. Alleen merkte ze dat het Musty was, haar ogen keken he kwaad aan. Vlug klapte ze haar klauwen in, ze zorgde ervoor dat ze er net voor landde. Ze ging zitten en staarde hem aan, "Hey, Shadow" Zei hij op een rustige toon. Hij leek iets door te hebben, haar ogen werden iets groter. "Hey," Antwoordde ze kort zinnig, ze keek hem aan en likte kort haar poot als of er niks gebeurt was. Ze staarde hem kort aan met een rustige blik, ”nog wat bijzonders gedaan?” Vroeg ze rustig en zette haar poot weer terug op de grond. Ze wist niet wat haar broer er zou van denken, jammer dat hij ouder dan haar was. Ze zwiepte even met haar staart heen en weer, ze zou niet begrijpen waarom tweebeners honden achter hun staart aan liepen wat was daar leuk aan. Haar gevoel zei nu al vreemde dingen, ze schudden haar kop. De wind waaide gelukkig stevig, zo als haar broer een vieze adem had kon ze die niet ruiken. Ze sloeg haar staart afkeurend langs haar lijf, ”we kunnen beter ergens naar toe gaan waar het donker is, dan kunnen we verstoppertje spelen.” Zei ze met een glimlachje. Om het weer naar een ander onderwerp te brengen, hopelijk had het zin. Anders hadden ze met elkaar een probleem, ze had namelijk geen zin in jagen of zo. Ze moest ergens in het donker zitten waar alle creeps rond liepen, dat zou leuk worden namelijk.

De rood witte apprentice schudde zijn kop. Zijn leven was niet zo interessant, aangezien hij ook niet veel meer deed dan het pad volgen dat zovelen voor hem hadden bewandeld. ”we kunnen beter ergens naar toe gaan waar het donker is, dan kunnen we verstoppertje spelen.”, Mustypaw knikte. Hij wist dat zijn zusje de voorkeur gaf aan donkere omgevingen. Zelf had hij liever licht, aangezien je nu eenmaal licht nodig had om écht goed te kunnen zien. En Musty vond het afschuwelijk om niet te kunnen zien. Zijn andere zintuigen waren ook redelijk scherp, maar die durfde hij niet te geloven zoals hij zijn ogen geloofde. "Tuurlijk", besloot de gevlekte kater. "Maar eerst wil ik weten waarom je zo gespannen bent", Musty kende zijn zus beter dan ze zelf misschien besefte.

Shadowpaw keek naar haar broer, jammer hij was ouder dan haar. Ze kreeg soms echt de pest aan hem als hij zo om iets vroeg, hij was altijd hier de gene met vragen. Ze staarde hem aan en vond het fijn dat hij knikte op haar voorstel, ze stond wel altijd in de schaduw anders vond ze wel een andere plek hier ergens in de Clan waar de minste zon scheen bijvoorbeeld. Ze wilde graag de held uit hangen alleen likte dat haar niet, ze leek echter op een held op sokken. Ze staarde naar haar zwart witten pootjes, "Tuurlijk" Begon de rood met witte kater, nu werd het wel vreemd. Hij gaat een vraag stellen, stel geen vraag stel geen vraag klonk er door haar hoofd heen en wat deed hij. Hij stelde een vraag. "Maar eerst wil ik weten waarom je zo gespannen bent" Zei hij koeltjes met zijn blauwen ogen, die ogen kon ze nooit negeren. Ze waren gewon zo blauw, eerst moest ze wat bedenken. Alleen zou het niet vreemd moeten zijn, "uuh." Begon ze maar en bloosden even uit schaamte. Ze sprong op, "dan moet je maar eerst van mij winnen." Daagde ze hem dapper uit. Ze was klaar voor deze strijd deze uitdaging, ze zou het wel leuk vinden. Helemaal nu, er was namelijk genoeg om over na te denken.

Onderwerp: Re: When does the lights go out