I'm freezing

"Ik weet het gewoon niet. Ik wilde het hem vertellen, maar hij is zo afwezig. En het doet pijn om hem niet net zo vaak als eerst te zien. Want dat is toch wat je wil? Als je iemand leuk vindt, wil je zo veel mogelijk met iemand zijn. En als die ander er dan nauwelijks is, dan is diegene niet zoals je dacht dat hij was. Of..", ze maakte haar zin niet af. "Het is gewoon jammer, want nadat Wind uit hem had gepeuterd dat hij mij leuk vond, was ik echt van plan hem zo vaak mogelijk te zien. En dat komt er niet van. Het is jammer.", eindigde Blackpaw. "Is hij een apprentice? Want dan heeft hij waarschijnlijk het de laatste tijd ook drukker met het feit dat iedereen meer moet jagen om door de winter heen te geraken", legde hij uit, zelf moest hij ook veel op jacht gaan, hij hield zichzelf altijd voor dat hij pas mocht stoppen met jagen wanneer hij genoeg prooi had om zichzelf en een van de queens, inclusief haar kittens, te voeden. Het hielp Mazepaw gewoon om door te zetten.

"Maar als je iemand leuk vindt, dan ga je toch juist na een vermoeiende dag even relaxen bij de ander? Ik heb hem zelfs nog niet in de apprentices den gezien," wel, nu ze zelf apprentice was zouden ze elkaar wel weer wat vaker ontmoeten. "Maar ik zeur.. En dat moet niet, want ik ben met jou, en dan is het altijd gezellig," er groeide een grijns om zijn lippen. Hij vond het leuk dat hij het ook leuk vond. "En, blij met je mentor?", Mazepaw wist het antwoord eigenlijk al wel.

Dat antwoord had hij wel zien aankomen. Op een gegeven moment besefte de gestreepte kater dat Blackpaw niet meer naast hem liep en draaide zich om. Ze stond ongeveer een staartlengte van hem af. Bloed droop van haar pootje af en liet rode vlekken op de sneeuw achter. "Wat is er gebeurd?", de bezorgde ondertoon in zijn stem was niet te misschien. Hij was geen medicine cat, maar besefte wel dat ze de wonde schoon moesten maken, want anders, wel ja, hij wist niet wat er dan zou gebeuren.

Blackpaw begon aan haar pootje te likken om het bloeden te stelpen. "Die stomme tak daar," je moest hier inderdaad wel opletten. "We moeten naar de medicine cats den", besloot de bruine tabby. "Lukt het om te lopen of moet ik je helpen?", zelf had Mazepaw nog nooit zo'n diepe wond gehad, en hij kon dus ook moeilijk inschatten hoe pijnlijk het was.

"Ben jij gek. De medicine cat voor zo'n snee?", Haar gezicht vertrok van de pijn wanneer ze steun op haar voorpoot zocht. "Oke, oke, misschien heb je wel een beetje gelijk,", besloot ze uiteindelijk. Ergens was Mazepaw wel opgelucht dat dit niet gebeurd was wanneer ze 'illegaal' op stap gingen. "Man, dat heb ik weer," De gestreepte kater ging naast Blackpaw lopen om haar te ondersteunen. "Gaat het zo beter?",

"Ik baal alleen zo erg," Mazepaw knikte. Hij snapte het wel, nu ze eindelijk legaal het kamp uit mocht, gebeurde dit. "Gelukkig is gebeurd toen we illegaal het kamp uitgingen", miauwde de gestreepte apprentice. "Dan waren we nu nog altijd de elders den aan het schoonmaken", grinnikte hij, in de hoop dat ze zich wat vrolijker zou voelen.

"Maar ja, daar ben ik ook wel blij om," grinnikte Blackpaw. Ze legde haar hoofd op zijn schouder. "Thanks dat je me helpt," sprak ze. "Ik zou wel echt een slechte vriend zijn als ik je zomaar in de sneeuw liet doodbloeden", ze waren er bijna, gelukkig maar. Hij was niet zeker of Blackpaw het zo nog lang vol hield.

Hij voelde een zwaar gewicht op zijn rug landen. "Wil je me dragen?", een beetje laat gevraagd. "Enkel omdat je gewond bent", hopelijk moest hij dit nooit opnieuw doen. Ze was bijna even zwaar als Mazepaw. Ze waren er bijna. Gelukkig.