How you doing sis? [Fairfaith]

Het was eigenlijk best wel laat. De zon was al achter de vlakte weggezakt en de sterren waren zichtbaar. Alleen het geluid van de stromende rivier en een krekel klonk door de ruimte. Als hij heel erg lang weg zou blijven, zou de clan zich zorgen gaan maken, maar dat maakte nu even niet uit. Hij wist nog precies op welke plek hij stond. Hier kwam hij vroeger vaker toen hij nog wel eens gepest werd, maar dat was allang niet meer zo. Er wakkerde herinneringen, sommige goed, sommige wat minder. Deze plek gaf hem rust en liet hem even alles vergeten. Zijn ouders, de clan, hemzelf. Hij ademde even diep in. Sinds Leafbare gekomen had hij nog geen tijd voor zichzelf gehad. Alleen de clan spookte door zijn hoofd. Misschien was dat maar goed ook, hij had totaal geen zin in zijn eigen problemen. Vroeger had hij nog wel eens het geluk gehad een vallende ster te zien. En dat was alleen op deze plek. Wat zou dit ongebruikelijk bezoek brengen?

Voorzichtig stapte de queen door het dunne laagje sneeuw dat verspreid lag over het territorium en het kamp. Het weer was de laatste tijd een stuk aangenamer geworden, waardoor er al vele gesmolten plekken in de witte deken te zien waren. Het deed haar goed om weer grassprietjes op te zien komen. Dat was vast een teken dat Newleaf niet lang meer op zich liet wachten. Haar weg naar de rivier werd verlicht door Silverpelt. De duizenden kleine sterren voelde vertrouwd. Alsof alle warriors, kittens en aprentices die RiverClan verloren had over haar waakte bij iedere stap die ze zette.
Ze werd uit haar gedachten getrokken door een bekend figuur dat aan de oever van de rivier zat. De groot gebouwde, gestreepte, bruine kater die ze herkende uit duizenden. Met een glimlach stapte ze op de kater af. ''Goedenavond,'' spinde ze waarna ze plaats nam naast de kater. Haar broer had amper tijd voor zichzelf nadat hij aangewezen was als de nieuwe deputy van de Clan. Het deed haar goed om te zien dat hij eindelijk weer eens tijd voor zichzelf vrijmaakte.

Een bekende stem trok hem uit zijn trans. "Goedenavond," Wolf keek om en zag een gezicht die hij een tijdje niet meer had gezien. "Avond Fairfaith," antwoorde hij, oprecht blij om haar weer eens te zien. "Ik heb je al een tijdje niet meer gesproken. Hoe gaat het met jou, en de kits natuurlijk." Vroeg hij uit belangstelling. Wolf was zijn familie bijna vergeten met de drukte van de laatste tijd. Hij was een slechte oom en broer geweest voor Fairfaith en de kittens. Waarschijnlijk had zijn zus het ook erg druk met kittens. Wolfgaze was daarentegen blij dat hij nog geen kittens had. Maar misschien dat het nog zou komen. Je weet het maar nooit.

Het was goed om weer eens wat tijd te hebben om bij te kletsen met haar broer. Ondanks dat ze het beide druk hadden, gaf ze super veel om hem. Ze respecteerde dan ook dat hij zijn tijd in de Clan moest steken. Zij zou het ook zo hebben gedaan als deze taak op haar schouders was gelegd. ''Ik en de kittens maken het prima, ze hebben al bijna de leeftijd voor leerling bereikt.'' In haar ogen waren sprankjes van trots te zien, maar natuurlijk ook bezorgdheid. Haar kittens zouden snel het nest verlaten en zelf de gevaren van het territorium onder ogen moeten zien. Ook zal ze dan zelf weer haar taken oppikken als warrior.
Ze sloeg haar pluizige staart om haar voorpoten. ''Tja, de tijd vliegt. Van de een op de andere dag zijn ze van pluizige bolletjes vacht opgegroeid naar leerlingen die klaar zijn om op eigen poten te staan.'' Ze kon een klein zuchtje niet onderdrukken. ''En, hoe gaat het met jou? Al iemand op het oog?'' Grapte ze met een glimlach. Haar broer mocht dan wel de deputy zijn, maar voor haar bleef hij gewoon de oude Wolfgaze die hij altijd voor haar geweest was.

''Ik en de kittens maken het prima, ze hebben al bijna de leeftijd voor leerling bereikt.'' Wolf kon de trost in haar ogen zien flikkeren, maar ook wat twijfel. Waarover wist hij niet. "Het gaat snel," verbaasde Wolfgaze zich. Was het echt zo lang geleden dat hij ze had gezien? ''Tja, de tijd vliegt. Van de een op de andere dag zijn ze van pluizige bolletjes vacht opgegroeid naar leerlingen die klaar zijn om op eigen poten te staan.'' Een lichte zucht was te horen. Hij kon het zich voorstellen. Ze was erg gehecht geraakt aan de kleintjes en als het eenmaal was gewend, dan gingen ze weg! ''En, hoe gaat het met jou? Al iemand op het oog?'' Grapte ze met een glimlach. Daar kwam het. De bekende vraag die hij al een tijdje niet had gehoord. Hij vond het niet erg dat ze het vroeg, waar het was alweer een tijdje geleden sinds de laatste keer dat iemand dat had gevraagd. "Nou nee, niet echt." zei hij met een snelle blik naar de sterren. "Heb het zo druk gehad. Ik had niet eens tijd voor mezelf." Wolf grinnikte zacht. "Maar ik heb wel heel veel katten beter leren kennen, dus je weet maar nooit..." zei hij met een zijn meest mysterieuze stem. "En jij dan? Misschien en pleegvader voor de kittens." Hij krulde zijn staart om zijn poten. Wolfgaze kon zich wel voorstellen dat een vaderfiguur goed zou zijn voor de kittens, maar uiteindelijk moest ze het natuurlijk altijd voor zichzelf doen.