Boo

Dit was de zoveelste keer dat Walnutpaw hier kwam, steeds vaker waande ze zich uit het territorium en ging ze op onderzoek. Natuurlijk zorgde ze er wel voor dat ze prooi mee neem voor de clan, zo slim was ze nou ook wel weer. En daarbij bleef ze trouw aan haar eigen geliefde Windclan. Ze slaakte een tevreden zucht en trippelde over de sneeuwdeken die het gras had verstopt. Haar haren stonden overeind om warm te blijven, maar gelukkig had ze een dikke vacht dus kwam er niet veel ijzige wind door heen. Een glimlach ontstond op haar snoetje toen ze de de schimmen van Fourtrees al zag, haar meest geliefde plek. De poes begon sneller door de sneeuw te trippelen, maar stopte toen haar ogen op een ander figuur richtte. Er was al iemand.

-Mazepaw

Mazepaw rekte zich uit en opende zijn bek om een geeuw de wereld in te zenden. De sneeuw maakte een krakend geluid onder zijn poten. De lucht had de afgelopen dagen helemaal wit gezien van de sneeuwvlokken. Daarvoor had het ook gesneeuwd, maar dat was eerder stuifsneeuw geweest, dit was eerder van die plakkerige sneeuw die zich genadeloos aan je vacht vastklampte. De gestreepte kater haalde diep adem. De geur van windclan drong zijn neus binnen. Mazepaw hield niet van windclanners, de meeste waren zo... creepy en gemeen. "Wie is daar?", miauwde hij vervolgens luid.

Walnutpaw ademde de geur van Shadowclan in en keek een beetje geschrokken naar de gedaante voor haar. Zou ze gewoon heel stilletjes weglopen? Of zou hij dat merken? 'Wie is daar?'' De poes verstarde en keek geschrokken naar de kat. Langzaam schuifelde ze naar voren zodat ze hem nu beter kon zien, meteen slaakte ze een opgeluchte zucht. Hij was waarschijnlijk jonger dan haar, gelukkig maar. 'Hoi,' Miauwde ze terug, een glimlach was alweer op haar gelaat te zien. Nu schuifelde ze nog een stukje naar voren en kwam ze op een staartlengte afstand naast de kat zitten. Als een soort beschermende houding krulde ze haar eigen bruine staart om zich heen, zo voelde ze zich altijd veiliger.

"Hoi", de windclanner had een gestreepte, bruine vacht. Ze leek normaal, niet creepy zoals de meeste windclanners die hij al had ontmoet. "Hallo", miauwde Mazepaw. Ergens vroeg hij zich af waarom ze naast hem kwam zitten, andere clans hielden niet van de geur van shadowclan. Misschien wilde ze gewoon even met iemand praten. "Wie ben jij?", vervolgde hij, om een ongemakkelijke stilte de voorkomen.

Walnutpaw merkte dat hij haar in de gaten hield, ze wist niet waarom maar de kat keek iet wat wantrouwig naar haar. Gelukkig leek alles al snel normaal toen hij begon te spreken. 'Wie ben jij?' De poes haalde haar schouders op en keek met glimmende oogjes naar de kat. 'Hm, gewoon een poes.' Ze glimlachte en staarde weer de verte in, langs de witten takken van de bomen. Gewoon een poes, ze werd blij van die gedachte. Het maakte alles veel simpeler en deelde niet alles wat leefde in groepen op. Gewoon een poes was wat ze was en wilde zijn.

"Hm, gewoon een poes.", miauwde de bruine windclanner. "Dat is niet echt een duidelijk antwoord", sprak Mazepaw. Hij hield zijn ogen strak op de gestreepte apprentice gericht. De meeste windclanners waren regelrechte creeps. Silhouetteheart, die ze gevangen hadden genomen en hij had al wat dingen gehoord over Whitelion. De enige vriendelijke windclanner die hij tot nu toe had ontmoet, was Windcall, die hem ooit uit het starlake had gevist.

Walnut keek naar de kat en gaf een vriendelijk glimlach, ze hield van nieuwe contacten leggen. '' Walnutpaw, is dat duidelijk genoeg?' Ze grinnikte en keek de kat even in zijn ogen aan. 'En jou naam?' miauwde ze er nu achter aan. Het verbaasde haar dat ze meer verbanden buiten haar clan had dan in haar clan. Ze had geen enkele kennis binnen in haar den, natuurlijk kletste ze weleens met andere, maar Windclanners hadden dan ook niet zo een goede reputatie. Voor Walnut's gevoel was bijna elke Windclanner zoals Whitelion of Silhouetteheart.

"Walnutpaw, is dat duidelijk genoeg?", de gestreepte shadowclanner knikte. "En jou naam?", vroeg Walnutpaw vervolgens. "Mazepaw is de naam", stelde hij zichzelf voor, hijbesloot dat hij een bad nodig had en haalde zijn tong over zijn rechter voorpoot, waarbij hij zijn helderblauwe ogen toch op de andere kat gericht hield.

Mazepaw, dat was een aparte naam voor een kat. Ze had weleens aparte namen gehoord, maar Maze was totaal nieuw. Walnut hield haar kopje een beetje schuin en keek hem aan, 'Maze....Mooie naam,' Glimlachte ze opgetogen. Ze bestuudeerde hoe hij zichzelf een bad gaf en deed zijn bewegingen na, zijzelf had ook maar eens een bad nodig. Hoe niet leuk ze het ook vond. 'Wat brengt jou hier?' miauwde de poes door de likken heen. Ze snapte dat katten hier kwamen, aangezien het een ontzettend mooie plek was, maar de reden van iemand was altijd leuk. Wie weet had deze kater zijn eigen aparte reden wel. Dat was het leuke van contacten leggen, er was altijd iets nieuws.

"Wat brengt jou hier?", hoorde hij de gestreepte windclanner vragen. Toch niet weer zo'n paranoïde kat die dacht dat hij van plan was om de grenzen over te steken? Mazepaw haalde zijn schouders op. "Ik ben gewoon nieuwsgierig", legde hij uit, hopend dat ze er niet meer achter ging zoeken, aangezien er niets achter zat. "Jij?", vroeg de gestreepte apprentice om het gesprek levend te houden.

"Ik ben gewoon nieuwsgierig", Ze glimlachte, ze vond het leuk als katten nieuwsgierig waren. 'Jij?' Ze haalde haar schouders op 'Deze plek geeft me wat rust,' miauwde ze zachtjes terug. Walnutpaw keek de andere kant op en zag een figuur dichter bij komen, aan de geur te ruiken een Windclanner, meteen ging Walnutpaw stijver zitten, ze kon het nooit zo goed vinden met haar clangenoten. Of eigenlijk had ze nooit iets geprobeerd. 'Hee allebei,' Walnutpaw gaf een vriendelijk knikje maar hield verder haar mond. Waarom zou ze hier heen gekomen zijn? Voor haar? Uit verveling? Of voor Maze? Een beetje verlegen keek ze de andere kant op, ze hield niet van spanningen, terwijl er eigenlijk niks aan de hand was.

Mazepaw knikte wanneer de windclanner vertelde dat de fourtrees haar tot rust brachten. "Hee, allebei," Oh, nee, niet nog een windclanner. Ze leken wel vriendelijk, maar toch vond de gestreepte kater het lastig om zich op zijn gemak te voelen bij de apprentices. "Hallo", antwoordde Mazepaw. "En, euh, wie ben jij?",

Walnutpaw keek wat afzijdig toe en dwong haar zelf een glimlach te gunnen. 'Howlpaw toch?' miauwde ze ietsje vrolijker. Waarom zou ze zich niet op haar gemak voelen bij haar eigen clangenoot? Het zou Mazepaw moeten zijn die zicht niet fijn voelde, niet zijzelf. De poes krulde haar staart dichter haar aan om een soort bescherming te voelen. Windclankatten waren prima.