In arms

Ongeïnteresseerd keek de bruine tabby voor zich uit, zijn ogen gleden over de katten die zich klaarmaakten om te gaan jagen of wat een lid van de bloodclan ook deed op een doodgewone dag. Het verveelde hem echter niet. Elk beetje informatie nam hij in zich op. Als een kater wat stijfjes liep onthield hij dat, als een poes een wat dikkere buik had, kreeg hij al het gevoel dat ze zwanger was (want ja, in een bittere kou als deze kon ze het niet maken om meer te eten) en zo verder. Zo spendeerde de kitten zijn dagen, als hij zijn conditie niet op peil hield. Groot was hij niet echt, maar behendig wel. Daar richtte hij zijn sterkere punten ook op.
Details onthouden en zich in alle bochten kunnen wringen, daar was hij goed in en daar zou hij later ook dankbaar gebruik van maken. Van kittenachtige emoties had hij geen last. Daar had hij gewoon geen trek in. Toch was hij niet echt een vervelende kat om mee om te gaan. Hij wilde graag een gesprek aangaan met katten, volwassen en laten zien dat hij heus wel wist dat de wereld geen vrolijke plek was. Toen een bekende geur zijn neusje binnendrong, keek hij opzij en knikte zachtjes bij zijn naam, genoemd door zijn zusje Lucifer. "Denk jij dat het ook bijna zover is, dat we eindelijk uit dit kamp mogen gaan?" Het was niet echt een grootse droom van hem, om hier weg te gaan, want eigenlijk kon hij gemakkelijk tussen de houten planken van de schuur glippen, maar hij wilde meer leren. Leren om zichzelf te verdedigen en als het moest.. om zijn klauwen gewillig in een hulpeloos iemand zijn vacht te zetten.

Gelukkig reageerde haar broer normaal. Lucifer herinnerde zich nog dat Lecter haar had gebeten en gekrabd toen ze nog kleiner waren. Ach ja, sibling liefde, niet? "Denk jij dat het ook bijna zover is, dat we eindelijk uit dit kamp mogen gaan?" De poes keek hem lang aan. Bedoelde hij officieel? Maar ze haalde slechts haar schouders op. "We zouden al lang young-ones moeten zijn." Siste ze, en zwiepte haar staart over de grond. Dit was allemaal foxdung. Haar lengte, haar rang, alles. Opnieuw richtte ze haar blik op haar sibling. "Lecter," Begon Lucifer opnieuw, "Sparren?" Veel woorden had ze niet nodig.

occ: Sorry voor de laatheid! ._.

"We zouden al lang young-ones moeten zijn." Zijn zusje sprak met een brandende emotie in haar stem. Wat verrast keek de bruine kater naar haar. Waarom toonde ze zoveel emotie? Wist ze dan niet dat dat alleen maar tegen haar zou werken in de toekomst? Dan zouden emoties de overhand nemen van de betere rationele kant van het denken. Maar goed, misschien zou ze ooit leren om die emoties goed te kunnen gebruiken. Een vraag werd hem vervolgens gesteld.
"Hm?" Begon hij. Nu? Vechten? Slechts zijn staartpuntje bewoog met een tikkende beweging op de grond. "Kan. Maar we kunnen ook leren om samen te werken, voor wanneer een grote vijand ons zou aanvallen, niet?" Natuurlijk zou de eer dan gedeeld moeten worden, maar als ze bijvoorbeeld samen een hond te gronde konden richten.. Een warm gevoel schoot door zijn lijfje en zijn klauwen schoten iets uit hun hulsjes en boorden zich in de grond. Dan zou iedereen hen aankijken met bewondering en misschien.. angst.

Ze kreeg een verraste blik terug. "Hm?" Begon de kit. Hij zat stil als een standbeeld, afgezien van zijn staart. "Kan. Maar we kunnen ook leren om samen te werken, voor wanneer een grote vijand ons zou aanvallen, niet?" Normaal, bij elke andere kat, zou Lucifer hem uitgemaakt hebben voor schijterd. Maar ze wist dat haar broer dit allesbehalve was. Al toonde hij misschien niet de bloeddorst zo duidelijk, hij was er wel. Uiteindelijk knikte het poesje, en dacht even na. "Ideeën?" Vroeg ze neutraal, en keek haar broertje strak in de ogen. Wat geweldig zou het zijn als ze samen een beest, een kitten, een levend wezen konden doden. De smaak van bloed in haar bek, de kleverige vloeistof in haar vacht, de sterke geur die er vanaf kwam! Luci rilde even van genot.