Death Eyes, bloody fur and a killing scream

Slaap te kort nam haar lichaam haast weer over nu haar nachtmerries op volle toeren draaide. Niet alleen bij haarzelf, ze merkte dat ze haar kittens steeds vaker wekte met de schokken, vooral Innerkit lag elke nacht weer met haar wakker. Dit was niet wat ze wou. Hoewel haar zusje haar negeerde, ze elkaar niet eens aankeken, de nachtmerries stopte niet. Elke nacht weer de ijzige kreet, de met bloeddoordrongen zwarte vacht, elke nacht de blauwe, levenloze ogen die haar aanstaarde, en elke nacht die lach, de moordenaar die lachte om de dood van haar tweelingzus.
Haar kaken klemde zich op elkaar terwijl ze op stond. Ze vroeg een queen op haar kittens te letten terwijl zijn een rondje liep. Even haar poten strekken, even weg hier. Normaal liet ze de kittens slapen terwijl zij de nursery uitsloot. Deze keer niet, ze drukte haar kop tegen de vier aan. Ze likte ze tot ze wakker waren en glimlachte even zacht. Ze wist niet waarom maar ze moest dit doen, het was haar gevoel die ze wekte. "I'll be right back, I'm going to take a short walk. Stay here, be nice and listen to the queens, behave" glimlachte ze en likte ze nogmaals. Ze draaide zich naar Innerkit. "match your brothers and sister will you? I'll be right back" Ze draaide zich om en stapte de nursery uit. Haar ogen gleden rond langs de minachtende blikken waar ze het liefst naar wou sissen maar negeerde ze. Hoewel haar fout met die windclanner was ze trouwer dan sommige andere hier in de clan, nog altijd zou ze haar leven voor deze clan geven, en ze wist dat haar kittens net zo loyaal zouden zijn. Ze draaide haar rug naar de clan en stapte het kamp uit.
Onderweg naar het kleine stroompje water waar ze normaal liep raakte ze in gedachte vast. Wat ging ze doen zodra haar kittens apprentice waren, ze zou weer warrior worden, en haar taken uit kunnen voeren, al vroeg ze zich af of ze nog een leerling zou krijgen, waarschijnlijk niet. Crimsoncry zou waarschijnlijk haar enige leerling worden, en die was dood. Gedood door een of andere roque. En daarbij had die dezelfde fout gemaakt als zij had gemaakt. Ze had kittens gekregen van een windclanner. Kort schudde ze haar kop bij de gedachte aan de rode poes.
Terwijl haar ogen de omgeving afzochten probeerde haar kop erachter te komen waar ze was. Ze was hier in geen moons meer geweest maar die stank die opkwam zei genoeg. Ze was bij de grens terecht gekomen, de windclan grens. Ze stond nog op Shadow gebied, daar was niet over te discussiëren. Het slimste was om nu om te draaien en weg te lopen. En dat wou ze ook doen toen ze een geur rook, windclan. Veel te sterk om hier al geweest te zijn, het kwam dichterbij. Automatisch ging haar lichaam in aanvalspositie. Ze was dan wel een queen, ze wist hoe ze haar gebied moest beschermen en hier ging geen windclanner op komen, dat zeker niet.

{ Wolverinebite only }

De wind streek door haar nachtzwarte vacht terwijl de poes zich rustig door haar poten liet zakken. Haar gedachte schoten alle kanten op, zeker nu ze buiten de drukte van het kamp was, zonder de kittens waar ze op lette, de andere katten waar ze zichzelf tegen verdedigde, waar ze haar kittens tegen verdedigde. Zonder die taken kregen haar gedachte vrij spel en ze namen daar geheel gebruik van. Ze schoten van haar kittens, naar haar leerling, naar haar zusje en haar clan, en het zocht telkens weer iets anders.
Dat was toch wat ze wou, even haar gedachte aanhoren en het op een rijtje zetten? Ze begon eraan te twijfelen, het meeste waar ze heen ging wou ze helemaal niet horen. Haar oren draaide langzaam in haar nek en ze begon geirriteerd te raken. Terwijl haar blauwe ogen het windclan territory in staarde wachtte de poes. Niet op iets bijzonders, helemaal niet zelfs. Ze wist niet waarom ze hier zat, ze was van plan geweest om naar de stroompjes water te gaan, ze kwam hier terecht en had geen behoefte om zich om te draaien om terug naar de clan te gaan. Dit gevoel had ze enkel gehad toen ze Whitelion had ontmoet en toen Autumn en Silver bijna elkaar ogen uitkraste, beide vreselijke dingen waar haar lichaam haar bijna heen gedrongen had, net als nu. Ze had geen idee wat ze hier deed en toch zat ze hier.
Het wachten duurde niet lang, een geur doemde al op voor ze zich kon omdraaien. Strak bleven haar ogen het gebied voor haar afzoeken. Er werd volgens haar al genoeg prooi gestolen van hun door die highwalkers. Deze ging ze hier echt niet toelaten. Ookal had ze al zeker 3 moons niets kunnen doen, niet vechten, niet trainen, niet eens jagen. Ze moest het toch proberen.
En de kat stelde haar niet teleur, het duurde niet lang voor ze een enorm gewicht op haar rug voelde en door haar poten zakte. Het queen zijn had meer van haar kracht genomen dan ze had gedacht of gewild. Zijn klauw tegen haar keel liet haar kuchen maar verder niets. 'Wat doet zo'n arme kater op shadowclan territorium' gromde ze. Soepel draaide ze zich onder hem om en greep met haar klauwen naar zijn vacht. ' You are not welcome here"

Kort grauwde ze toen ze zijn nagels in haar lichaam voelde waarna hij haar bloed van haar klauw likte, het ging hem niet om het gebied, waar ze ook waren, het ging hem om het bloed, haar pijn. Ze viel om toen hij haar sloeg maar krabbelde meteen weer overeinde. Haar oren in haar nek terwijl ze naar de kater gromde. Haar staart heen en weer haalde. Zijn woorden echter haalde haar lichtelijk uit haar concentratie. Wat bedoelde hij daar nou weer mee. Maar ze vond het eerder uit dan ze dacht, eerder dan ze wou. En met haar domme kop had ze niets door voordat hij er eenmaal op zat. Grommend siste ze maar kon niet bewegen door de tanden in haar nekvel. 'Laat me los' gromde ze, dit ging echt geen tweede keer gebeuren.

Deze nacht had weer één van Fallentear's akelige kreten haar gewekt uit haar diepe vaste slaap. Niet langer lag Innerghost in de buurt van Fallentear noch Flamepath. Dan was Fallentear wel door verhuisd naar de nursery, maar goed. Haar kreet vulde het hele kamp. Dan niet te vergeten dat de warriors den dicht in de buurt was van de nursery in verband met veiligheid. Ze sliep nu bij Leopardgaze, opgekruld tegen zijn grote, gespierde lichaam. Innerghost was groot voor een poes, Leopardgaze was alsnog groter dan Innerghost, op de één of andere manier gaf haar dat een veiliger gevoel.
Innerghost verliet haar nest toen ze opmerkte niet meer in slaap te kunnen vallen. Ze gaf haar partner een teder likje over zijn kop en verliet de warriors den. Ze kon nog net zien hoe Fallentear het kamp verliet. Ze wist niet waarom, maar haar poten besloten haar zusje te volgen op een langzaam tempo. Tenslotte was ze toch wel een queen van de clan.

Toen ze dichterbij Fallentear kwam, merkte ze de geur van bloed op en geluiden van een strijd. Maar wacht, dit was bij de grens met Windclan. Starclanverdomme! Dacht ze gefrustreerd terwijl ze haar tempo versnelde in de richting van de strijd geluiden. Ze kwam aan bij de grens, een kleine, rustige Thunderpath. Haar ogen vielen op de twee vechtende katten. Een Windclan warrior hield haar tweelingzus vast bij haar keel. "Laat haar los!" Klonk haar luide, woedende stem. Ze had dan ruzie met Fallentear, ze wou haar nog niet kwijt! Echter leek dat nu wel heel dicht bij, het verliezen van haar enige zusje.

Innerghost staarde verloren naar het lichaam van Fallentear, ze zag er uit als of ze elk moment haar laatste adem uit zou blazen. "Oh really?" De Windclan warrior stapte weg van het doorbloede lichaam van Fallentear. "Ik hoop dat je beseft dat je dit krijgt van je zielige oorlogjes voeren Innerghost." Ze trok haar lip op. "De oorlogjes die jullie zelf begonnen zijn," snauwde Innerghost terwijl ze meteen dichterbij kwam om haar tweelingzus te hulp te schieten. Echter leek de Windclan warrior langzaam weg te gaan en de deputy zelf was nog licht verstijfd door de shock. Tevens moest ze zich beheersen, ze moest haar tweelingzus redden en er voor zorgen dat deze warrior weg ging. "Als jij mijn mentor al erg vond.. heb je mij nog niet ontmoet dearest." Vuil monster dat het was. "Maar dat zal snel genoeg komen. Succes met het begraven van jouw lijk." Hierna verdween de Windclan warrior. "Wacht maar, Wolverinebite!" Schreeuwde Innerghost razend. Haar blauwe ogen vonden Fallentear voor haar poten. Haar vacht stond alle kanten op, gevuld met bloed. "Fallentear..." murmelde ze verloren. Oh nee, de laatste paar moons hadden ze geleefd in ruzie. Starclanverdomme. Ze greep haar zus bij haar nekvel en tot haar schrik voelde deze koud aan. Ze legde haar weer neer. "Je gaat niet dood, Fallentear, je gaat niet door," fluisterde ze terwijl ze haar neus tegen haar kop aan drukte. "Adem... alsjeblieft..." Dit gebeurde echter niet meer. De poes was dood, haar tweelingzus. Een traan rolde over haar wanger terwijl ze haar kop in haar dikke zwarte vacht duwde. Dit kon niet, dit kon ze niet geloven!
Innerghost vermande zich en trok het lichaam van haar tweelingzus op haar rug. Ze zou haar terug brengen naar het kamp, hoe vermoeid en vervuld van verdriet de zwarte poes zich ook voelde. Fallentear... waarom? Dacht ze bedroefd, terwijl ze depoes naar het kamp toe droeg.