What's wrong with looking?

De bruine tabby liep gespannen langs de grens. Wel, eerder over de grens. Hij begreep maar al te goed dat hij de door shadowclan- en windclangeur gemarkeerde lijn niet mocht oversteken. Ach ja, hij zou waarschijnlijk al weer weg zijn vooraleer iemand doorhad dat hij er was. Daarbij, hij was niet van plan om iets te vangen, of zoiets. Hij wilde gewoon... Verkennen. Mazepaw liet zijn helderblauwe ogen over het onbekende gebied glijden. Hij moest wel opletten, ze mochten hem direct aanvallen als ze hem opmerkten.

-helemaal open c:

Hij voelde een zwaar gewicht op zijn rug vallen, en plofte op de grond. Alle lucht werd uit zijn longen geperst. "Jij mag dit wel eens uitleggen.", hoogstwaarschijnlijk een windclanner. "Kun je van me af gaan?", pufte hij. "Ik krijg geen lucht", vervolgde hij.

"Sorry... Ik volg geen bevelen op van ongehoorzame apprentices.", miauwde de witte poes, wanneer ze eindelijk van hem ging. Het was niet eens een bevel, maar een vraag. "Zo.", de gestreepte apprentice haalde hijgend adem. Oké, hier kon hij zich vast wel uitpraten. "Ik ben verdwaald", dat was geen leugen, verdwalen was wanneer je niet meer wist waar je was, en nu kon hij toch moeilijk precies weten waar hij was, aangezien hij het gebied niet kende.

Ze trok hem met haar nagels dichterbij. Waarom had het oversteken van de grens hem toch zo verleidelijk geleken? "Verdwaald genoeg om de grens niet te ruiken." De langharige warrior drukte Mazepaw tegen de grond. Als alle windclanners zo'n creeps waren, konden ze wel zeker zijn dat hij niet meer terugkwam. "En nu wil ik de échte waarheid. Niet iets wat deels waar is, maar waarvoor je hier helemaal niet bent.", ze was écht kwaad. "I-ik wou gewoon kijken", bekende de bruine tabby. "Ik was niet van plan om prooi te stelen, ofzo", vervolgde hij, hopend dat ze hem geloofde, aangezien ook gewoon de waarheid was.

De rode kat struinde wat rond in het territorium en rook al snel een vaag bekende geur. Hij koppelde de geur aan de apprentice die hij een paar dagen geleden uit het water had gevist. De kat was alleen zijn naam vergeten. Windcall zette zijn koers richting de twee geuren en trok zijn wenkbrauwen op bij het zien van het tafereel, Doveblithe en Mazepaw. Hij was zeker gepakt. De oudere kat schudde zijn kop en liep naar Doveblithe toe, om zich naast haar te plaatsen. 'Well, looks like he got lost again,' Grinnikte hij terwijl hij zijn groene ogen op het katje gericht had. Deze apprentice had totaal geen richtingsgevoel, of negeerde het gewoon.

-Als het mag? ^^

Windfall keek verbeten toe hoe de poes haar nagels onder zijn huid drukte. Windfall wist dat het katje fout zat, maar zo slecht had hij het niet bedoeld. "Dove, I meant he got lost but not here, I bet this is the first time he is here. The previous time was by startling," hij keek even snel naar Mazepaw maar richten zijn groene ogen toen weer op Doveblithe "No need to hurt him," miauwde de kat op serieuze toon. Hij vond het prima dat ze hem naar Everstar bracht, maar er hoefde zeker geen bloed te vloeien om zo iets onbenulligs.