Don't worry, be happy! [Open+Coldkit]

De kitten hield ervan, het witte spul. Anderen gleden erin uit, lieten sporen achter, maar hij wist zich zo rond te bewegen dat elke beweging leek alsof een natuurlijk element het had veroorzaakt. Natuurlijk, nu was er nog een spoor, maar na oefenen en veel trainen moest het mogelijk zijn om zonder ontdekt te worden overal heen te kunnen ook in sneeuw. "Wat sta je te kijken?" Bitste hij tegen een starende poes, ze stond in de weg.

Hij trok een wenkbrauw op toen het beest opeens begon te praten, en niet meer leek te stoppen. ''Black- nee, jij was Coldkit, toch? Ik ben Brightpaw. En uh, ik stond niet echt te kijken ik was eigenlijks in gedachtes na aan het denken over wat ik kon doen. Normaal zou ik ergens aan het trainen zijn of aan het praten of zo, maar nu heb ik even niks te doen. Dus, wat doe jij? Ik wil wel meedoen hoor!'' Hij rolde met zijn ogen, waarom waren de meesten te dom om te weten dat je altijd ergens naar keek. Al was het maar naar het niets. "Whatever," Mompelde hij, en liep rustig weg. Gewoon negeren, dat soort katten.

Wat hij? Wachten? Nooit van z'n leven, en al helemaal niet voor dit soort wezens. ''Oh ik snap hem! Wil je tikkertje doen? Of verstoppertje? Oh ik heb een idee, we combineren die twee spelletjes! Ik tel tot tien, jij verstopt je, en als ik je heb gevonden tik ik je aan!'' De kitten trok zijn wenkbrauw nog wat hoger op, en tikte ongeduldig met zijn staart tegen de grond. Hoe kon het zijn dat hij van alle katten in het kamp nu juist deze aan moest spreken? Best groot eigenlijk, aangezien er niet zoveel katten in het kamp waren op het moment. De kitten bleef gewoon staan, ze telde maar een eind weg, hij was te waardig voor dit soort vreemde spellen. Puur tijdverdrijf, tsk.

Was dit ding nou zo dom, of had Starclan gefaald? In ieder geval was het vreemd, en was ze niet slim. Dat beest kwam er gewoon nog steeds niet achter dat hij niet meedeed, nog steeds niet. Dat terwijl hij was blijven staan en haar aan had gestaard. Nu moest hij dus blijkbaar tellen, over zijn lijk. De kitten draaide zich om op zijn hakken, en paradeerde weg van de vreemdeling. Hem niet gezien, dat was voor katten zonder doel in hun leven.

Hij paradeerde weg, en kon er niet met zijn verstand bij wat hij nu weer voor uitnodigend had gedaan dat maakte dat de poes hem ook eigenlijk volgde en hem een vraag stelde. "Zie ik er zo uit?" Antwoordde hij toonloos, niet duidelijk makende of het antwoord ja of nee moest zijn. Wat moest je met zo'n animal in de clan? Juist, niet serieus nemen, gewoooon negeren.

De kater schudde zijn hoofd meteen al toen hem een vraag gesteld werd, hij zou niets voor dit persoon doen. Ze was het overduidelijk niet waard zijn tijd te verknoeien. Vandaar dat hij na zijn korte afwimpeling weer weg begon te lopen, wat moest je als je het negeren ook al zat begon te worden? Zijn leven was een aaneenschakeling van dingen waar hij snel zat van werd, het leven was ook lastig als je zo perfect was als hij.

Er was in ieder geval een ding goed aan de poes die hem op het moment stalkte, en dat was dat ze zoveel praatte dat hij niets meer hoefde te zeggen. ''Oh ik snap het! Het is een geheim en je kan het niet vertellen! Of je kan het niet goed uitleggen, dat kan ook. Als kitten kon ik ook niet gelijk perfect praten en alle woorden zeggen en al dat soort dingen. Mijn vriendin Daypaw kan nu nog steeds niet praten. Dus is niet erg hoor!'' Cold rolde nog eens met de ogen en liep rustig verder, het was niet simpel zijn leven, hoe kon hij al deze zielen duidelijk maken dat ze niet slim genoeg waren om het allemaal te overleven en dat ze hem nodig zouden hebben? Niet dus, in ieder geval niet aan deze poes.

Zag hij er dan echt zo uitnodigend uit? Ze bleef gewoon maar doorratelen namelijk en niets in hem vond het ook maar tot op kleine hoogte interessant. Ook al was het aan alles in hem en op hem en bij hem te zien, ze blééf maar ratelen. Vreselijk gewoonweg, en ook allesbehalve gaaf, cool, aardig, epic of ook maar iets in die trant. Toch werd er niet gestopt. Dus stond hij uiteindelijk stil, zuchtte eens, en keek haar toen dodelijk aan. "Luister, simpele ziel," Begon hij, met een stem die door bergen kon snijden. "Het is niet interessant, niet belangrijk en al helemaal niet leuk tot op enige hoogte," Na dit gezegd te hebben draaide hij zich weer om. De kater had er geen moment boos uitgezien, alleen kil en kwaadaardig.

Oh starclan, er was iets goed fout met deze kat. Wat zouden haar ouders wel niet van haar denken? Ze snapte zijn beledigende woorden niet, en dat overkwam de kater niet vaak. Natuurlijk, katten die hem wilden negeren -lukte niet vaak- en katten die de woorden expres niet zich aantrokken -lukte ook niet vaak- maar dit. Ze wist het echt niet, en dat deed hem toch even verbaasd stilstaan en achterom kijken. Daarna schudde hij zijn hoofd, en liep verder, nog steeds de kille boze blik in de ogen.