What now {Maskheart}

Al enkele dagen voelde de poes zich misselijk, en alhoewel haar hongergevoel verdwenen was, ze at meer dan de rest. Ze merkte dan ook op dat haar buik lichtelijk gaan opzwellen was, en dus was ze uit bezorgdheid voor haar eigen gezondheid richting de den van Maskheart aan het trippelen. Vroeger gebruikte ze vaak een excuus om bij hem te zijn, maar nu dat ze een warrior was wist ze dat dat niet zomaar meer kon. Ze had haar plichten, net zoals Maskheart de zijne had.

Eens de poes was gearriveerd bij de medicijn den, hielt ze even halt en haalde ze diep adem. "Maskheart?" Riep ze vervolgens zachtjes, niet zeker zijnde of de kater die ze liefhad wel aanwezig was. Uiteindelijk nam ze een klein stapje naar voren, maar stopte ze weer zodra een pijnlijke kramp door haar buik heen ging. Wat was er toch mis met haar?

Maskheart was net van plan geweest om de den uit te gaan om wat kruiden te gaan zoeken, aangezien er weer wat voorraden minder begonnen te worden en hij moest er vroeg bij zijn voor het weer bladkaal zou gaan worden. "Maskheart?" Hij herkende de stem meteen, dus draaide hij zich snel naar de ingang om te zien of Cherrypelt het ook echt was. Hij wist dat ze de laatste tijd hier niet meer zomaar kwam zoals ze wel is eerder had gedaan toen ze nog apprentices waren, maar dat zorgde er alleen maar voor dat hij zich zorgen begon te maken voor de poes. Ze kwam hier waarschijnlijk tenslotte niet voor niks. Hij liep dan ook naar haar toe en stopte vlak voor haar. "Wat is er?" Vroeg hij met een lichtelijk bezorgde toon.

Algauw verscheen het gestalte van de bekende kater voor haar neus en keek hij haar met een bezorgde blik aan. Ze voelde zich warm worden van binnen toen ze in diens blauwe ogen keek, ergens gerust gesteld zijnde dat de kater zich zoveel zorgen om haar maakte. 'Wat is er?' Klonk zijn stem algauw, waarop Cherrypelt reageerde door haar amberkleurige blik neer te slaan op de grond. "Ik weet niet goed wat het is .. maar ik voel me de laatste tijd niet echt goed.." Miauwde ze zachtjes, waarna ze uiteindelijk toch weer opkeek en haar blik in de zijne priemde. "Kan het zijn dat ik ziek ben geworden?" Vervolgde ze, haar stem lichtjes bevende. De laatste tijd kwam het ook vaker voor dat ze feller, of juist zachter uit de bocht vloog dan anders met woorden. Waren dit allemaal neven effecten van het ziek zijn..?

Maskheart zag hoe Cherrypelt haar blik naar de grond richtte en even keek wachtte hij af wat ze zou gaan zeggen. "Ik weet niet goed wat het is .. maar ik voel me de laatste tijd niet echt goed.." Hierna ontmoeten zijn ogen toch weer die van haar. "Kan het zijn dat ik ziek ben geworden?" Er waren verschillende opties mogelijk en hij begon ze dan ook door zijn hoofd te volgen tot hij uitkwam bij eentje waarbij hij zijn hoofd even lichtjes schudde. Dat kon toch niet? Hij liet zijn blik even naar haar buik gaan en zag toch wel dat ze wat dikker was geworden. Kon het dan echt gebeurd zijn van de ene keer? Hij haalde even diep adem en keek haar aan. "Zou je heel even op je zij kunnen gaan liggen?" Hij moest het zeker weten, uitsluiten als het kon, ook al had hij er niet veel vertrouwen in dat hij het uit zou kunnen sluiten.

Ze zag Maskheart nadenken, en naarmate de stilte langer werd, hoe sneller de bezorgdheid in haar borstkas zich begon te ontwikkelen. Toen hij uiteindelijk sprak spitste ze dan ook haar oortjes uit nieuwsgierigheid naar voren. 'Zou je heel even op je zij kunnen gaan liggen?' Miauwde hij, waardoor de tortoiseshell heel eventjes haar kopje vragend schuin hield. Echter wist ze wel dat Maskheart wist wat hij zei, en dus volgde ze diens bevel op. Voorzichtig liet ze zich zakken tot op de grond en ging ze vervolgens op haar zij liggen. Haar blik bleef die van de kater vasthouden, proberende om de angst uit haar ogen te houden.

Maskheart merkte de vragende blik wel op en begon dus ook te twijfelen of hij haar eerst had moeten vertellen wat hij van plan was, maar toen ze uiteindelijk toch was gaan liggen kwam hij wat dichter naar haar toe en plaatste hij voorzichtig een poot op haar buik, waarna hij begon te duwen. "Dit kan misschien niet een al te prettig gevoel zijn." Zei hij wel nog tegen haar, maar hij wist dat hij het alsnog moest uitvoeren om erachter te komen of hij gelijk had of niet. Hij duwde nog op een paar andere plekken en bleef maar hopen dat het niet waar was, maar met elke keer dat hij het weer opnieuw uitvoerde begon die hoop langzaam minder te worden. Uiteindelijk haalde hij zijn poot van haar af en keek hij haar even aan met een blik dat zei dat hij niet goed wist wat hiermee te doen. "Je bent zwanger." Kwam er haast onhoorbaar uit, terwijl toch een lichte paniek in hem op begon te komen. Wat moesten ze nu doen?

De kater had haar gewaarschuwd dat het misschien een onhandig gevoel kon zijn, en hij had gelijk ook. Zodra diens poten lichtjes in haar buik duwden, kromp ze wat ineen van de pijn. Echter hoorde ze de kater niet meer spreken, en was het enige wat ze van zijn houding kon aflezen dat er iets mis was. "Wat is er mis?" Vroeg ze, waarna ze veels te vlug overeind kwam gesprongen. Opnieuw voelde ze een pijnscheut door haar lichaam heen gaan en keek ze de kater met angstige ogen aan. En toen.. toen kwamen die vervloekte woorden. 'Je bent zwanger.'
Algauw voelde ze de grond onder haar poten verdwijnen en begon haar zicht wat duizelig te worden. Haar keel voelde droog aan, en met een lege blik keek ze Maskheart aan. "Nee.." Miauwde ze zachtjes. De kater wist dit niet, niemand eigenlijk. Maar al vanaf jongs af aan was ze eigenlijk doodsbang voor kittens te krijgen. Ze wist dat het verschrikkelijk veel pijn deed, en dat was juist hetgeen wat ze wou voorkomen. "Hoe kan dat.." Het was eigenlijk geen vraag, en ze verwachtte er dan ook geen antwoord op. Het enige wat ze nu voelde was angst, schrik voor hetgeen wat nog komen zou.
Opnieuw wierp ze haar amberkleurige blik op de Medicine cat, nog steeds niet wetende wat ze erop moest zeggen. Haar ademhaling was wat sneller gegaan en ze deed dan ook geen moeite meer om de angst uit haar blik te houden. Uiteindelijk schudde ze zachtjes haar kopje en haalde de tortoiseshell poes even diep adem. "Wat nu?" Klonk haar stem, lichtelijk trillende.

Wat moesten ze nu? Hij kon op de een of andere manier niet meer helder denken op dit moment. Hij was normaal altijd kalm, maar op dit moment was hij alles behalve dat. Hij hoorde de woorden wel die Cherrypelt zei, maar een reactie erop gevend kon hij niet echt. Hij wist wel hoe het kon, maar dat het was gebeurd was iets dat hij niet had verwacht. Alleen wat moesten ze nu? De kittens zouden komen en dat was niet verborgen te houden zoals ze het eerder altijd hadden gedaan. "Wat nu?" Hij ontmoette de blik van Cherrypelt die vol van angst stond, waardoor hij zijn eigen paniek wat probeerde weg te duwen. Ze moesten hier een oplossing voor vinden en die was er waarschijnlijk ook wel en hij wist dat er eigenlijk nog maar een optie voor hem bestond. "Ik.. ik denk dat ik het hier in ieder geval met Silverstar over moet hebben.." Begon hij en hij wist zelf ook wel wat dat betekende. "En dan zal ik mijn rang op moeten geven." Hij probeerde er kalm onder te blijven, maar hij wist donders goed wat dat betekende en hij wist ook dat hij er niet mee weg kon komen. Het leek alsof wat hij net had gezegd kalm was geweest, maar zo voelde hij zich helemaal niet. Hij had tenslotte geen apprentice, dus wat dit voor een gevolgen zou hebben wist hij eerlijk gezegd niet.

'Ik.. ik denk dat ik het hier in ieder geval met Silverstar over moet hebben..' Begon de kater. De poes wou protesteren, maar nog voordat ze hiervoor de kans kreeg galmde de stem van Maskheart opnieuw door haar oren. 'En dan zal ik mijn rang op moeten geven.' Deze keer werden haar amberkleurige ogen nog groter dan voorheen en keek ze de kater vol ongeloof aan. "Nee! Dat mag je niet! Je mag je rang niet opgeven door mij.. We kunnen het toch geheim houden? Dat alleen Silverstar het weet, maar voor de rest niemand?" Klonk haar stem, nog steeds lichtjes trillende. Ze wou niet dat hij zijn rang zou opgeven, nee.. Niet door iets dat haar fout was..

Hij zag de ongeloof wel in de ogen van de poes, maar hij wist dat er geen andere optie zou zijn. "Nee! Dat mag je niet! Je mag je rang niet opgeven door mij.. We kunnen het toch geheim houden? Dat alleen Silverstar het weet, maar voor de rest niemand?" Dat was waarschijnlijk geen optie en om het geheim te houden zou betekenen dat hij haar alle lasten zou laten dragen en dat kon hij haar niet aandoen. Hij schudde dan ook zijn kop bij haar woorden. "Dat kan ik niet. Ik kan je niet alle lasten alleen laten dragen." Hij was er zeker van dat hij haar niet alles alleen zou laten doen en waarschijnlijk als hij het er met Silverstar over zou hebben zou die het vast ook niet goed vinden dat hij door zou gaan als Medicine cat. Het was namelijk ook zijn fout geweest en niet alleen de hare, daarom kon hij haar niet alles alleen laten doen. Dat kon hij gewoon niet over zijn hart verkrijgen.