New life

Hij wierp nog een laatste blik op de aarde en kwam toen tot een conclussie. Niet heel lang geleden was hier een kat geweest. Aan de geur te ruiken een manelijke rogue, een paar haren gaven aan de de kater zandkleurig was. Ook was er iets raars aan het patroon, alsof de rogue net wat anders liep. Al deze gegevens samen vormde een beeld in zijn hoofd. Met een tevreden blik liep hij door. Sherlock was benieuwd naar de onbekende kat. Laatst had iemand hem gewezen op zijn eenzaamheid. Veel kans op verandering was er niet, maar ja. Een kleine verandering in de voetstappen gaf aan dat de kater naar rechts was gegaan. Een schuur wees erop dat de onbekende goed genoeg kon vechten om dat ding te houden. Hij ging zitten en keek naar de uitgang. Het zou niet lang meer duren voor hij de onbekende te zien kreeg.

Terwijl de kater dichterbij kwam verzamelde hij allemaal nieuwe gegevens. Gevochten, Ex-Thunderclanner, vastberaden. De blik in de ogen van de kater maakte duidelijk dat hij een gevecht zou aangaan. Zeker een potienteel collega. Met een blik kon hij al heel wat te weten komen. Verder gaf de schuur aan dat kater eenzaam was. Maar wel geordend. In tegenstelling tot zijn plek die heel rommelig was. Sherlock had nou eenmaal veel aan zijn hoofd. Alle dingen die hij moest oplossen. 'Je hebt honger.' Het was vrij makkelijk te zien. Hij had thuis wel eten. 'Dus, was je bij de dood van Firestar?' Met een 'het is zo duidelijk' blik keek hij naar de zandkleurige kater.

Het gezicht van de ander was te lezen als een open boek. De verbazing straalde van de kater af. Blijkbaar was de kat zich van zijn eigen problemen bewust. Er waren ook katten die dat niet waren. Zoals hijzelf. Voor het gemak vergat hij meestal dat hij honger had. Er ging altijd wel iets voor. Toch kon je het niet aan hem zien. Sherlock was altijd al dun geweest en iets minder viel niet op. Meer dan weer wel, maar de donkerbruine kater kwam gewoon niet aan. Misschien omdat hij bijna altijd aan het achtervolgen was. 'Eet wat.' Adviseerde hij. Hij rolde met zijn ogen toen de zandkleurige kater om zijn naam vroeg. 'Sherlock Holmes.' Hij glimlachte, 'dus, aangevallen door een kat, bewusteloos en toen weggelopen. Interessant.' Het was niet eens een vraag, Sherlock was er honderd procent zeker van.

Hij rolde met zijn ogen. 'Ik woon bij het verlaten huis, nummer 221b, rand van de twolegplaats.' Sherlock kende het hele woud uit zijn hoofd. Hij had dan ook een fotografisch geheugen, en alles wat hij niet wou onthouden vergat hij ook weer. Daardoor was er altijd ruimte voor nieuwe informatie. 'Niet bij de Twolegs.' Hij legde extra veel nadruk op 'bij'. In tegenstelling tot zijn broer kon hij prima in zijn eentje overleven. Hij had geen Twolegs of onderdanen nodig. Zijn 'werk' was genoeg om te overleven. Door zijn uitstekende zintuigen en ver ontwikkelde hersenen was jagen erg makkelijk. 'Niet stalker. Er hangt een Thunderclangeur aan je, maar de Rogue geur is duidelijker. Je moet daar dus al een tijdje weg zijn. Aan je houding is te zien dat je hebt gevochten, niet al te lang geleden. De laatste was die tegen Riverclan. Je zou niet weg zijn gegaan als je niet had verloren. Daarom ben je hier nu.' Dat alles zei hij heel snel. 'En voor muizen.' Met zijn staart wees hij naar een beestje dat in de bosjes scharrelde. Makkelijk zichtbaar als je wist waar je op moest letten.

Natuurlijk klopte alles wat hij zei. Daar was hij Sherlock Holmes voor. Hij zag zichzelf als de slimste van dit hele woud. De rest was gewoon saai. Met deze Rogue kon hij zich tenminste nog vermaken. Ondanks het feit dat ze in alles verschilde. Zo zou hij bijvoorbeeld nooit op een muis jagen. Typische Thunderclantechniek... Als hij de muis had willen vangen was hij van rechts gekomen. Nu was de kater bezig om hem van achter te vangen. Sherlock had echter al gezien dat de oren van de muis naar achter waren gericht. Terwijl hij klaar stond om naar rechts te rennen. Als je dan aanviel moest hij eerst een bocht naar links maken. In die kostbare tijd kon je hem vangen. Hij keek toe hoe de muis buiten zijn bereik vloog. Niet dat hij überhaupt van plan was om die muis te eten. Hij had toch geen honger. 'Dus, je begint saai te worden. Wat is je naam?' Als hij dat antwoord wist konden ze doorgaan met belangrijkere dingen. Als ze inderdaad collega's wouden worden.

Het zag er naar uit dat hij de kater begon te irriteren. Mooi, wist de Rogue meteen wat hij moest overleven als ze samen gingen wonen. Al was de kans niet heel groot. 'John, wat...?' Deze kater had toch wel een achternaam? Zijn naam was Holmes en daar was hij altijd al trots op geweest. Zijn blik gleed richting de muis. Een heel klein beetje modder was te zien op de poten van de muis. Vlakbij was een beetje modder, verder was haar buik een beetje wit. Kleine muisjes dus... Zijn brein voegde deze twee dingen samen en hij knikte tevreden. 'Keek naar mijn rechteroor volg waar hij heenwijst dan dertien graden rechts tussen die twee boomstammen. Daar zitten meer muizen.' John mocht ze gaan vangen. Dan kon hij nog eens toekijken hoe stom de jacht techniek wel niet was.

Watson bleek de naam te zijn. Sherlock Holmes en John Watson, zo slecht klonk het niet. De zandkleurige kater volgde zijn aanwijzingen op. 'Ik hoef ook niks.' Al zou het wel handig zijn om John in te zetten voor het jagen. Dan zou hij zich met belangrijkere dingen bezig te houden. Zoals het feit dat hij een dode kittypet had gevonden. Niet zomaar dood, maar vermoord. Nu was hij opzoek naar de oorzaak, ook al gaf hij niks om de dode kat. Het ging hem om de kik van het moorden oplossen en bewijzen dat hij de slimste was. Het leven van de muis was voorbij. 'Prima.' Meteen viel het hem op dat een muis zijn hoofdje naar rechts had gedraaid. Het beestje was dik en had zo te zien net nog een maaltijd gehad. Voedzaam en lekker. Sherlock sprong naar voren en greep de muis vast. Zijn poot zette hij op de staart van de muis die zo niet weg kon. 'Simpel.' Met een zwaai van zijn poot gooide hij het beest richting John. 'Jij mag hem hebben.'

Natuurlijk sloeg John zijn aanbod af. Hij had ook niks anders van de kater verwacht. 'Ik heb geen honger.' Nee, ze zouden hem moeten dwingen om te eten. Het leidde zijn aandacht af van bekamgrijkere dinend. Anderzijds at hij alles wat een vertrouwd persoon zou geven. Dan kon hij zijn aandacht wel houden. Inschattend bekeek hij de kater. 'Je was Warrior, hebt gevochten en dood en bloed gezien.' Afwachtend keek hij naar de kater. 'Zou je nog meer willen zien?' Ze zouden het best wel eens kunnen overleven met zijn tweeën. Hij als de slimme en John als de vechter. Als de zandkleurige kater ja zou antwoorden konden ze nu naar de Plaats Delict gaan. Veel meer was niet nodig om het op te richten. Maar Sherlock moest iemand hebben die de omgeving in de gaten hield terwijl hij bezig was.

Dus deze Rogue dacht het beter te weten? Hij kneep zijn ogen iets samen. 'Straks ook niet.' Waarnemer was eigenlijk de laatste keer dat hij fatsoenlijk had gegeten? Dat soort dingen wiste hij gewoon uit zijn systeem. Alleen wat er toe deed bleef over. Natuurlijk had hij het goed, niks verbaasde hem meer. Al vanaf zijn geboorte was hij slimmemr geweest. Alleen Mycroft had hem kunnen verslaan, iets waarvoor hijzijn broer nog steeds haatte. 'Mooi zo. Ja ik maak dingen mee.' John zou al snel een voorbeeld krijgen. Er op vertrouwend dat hij gevolgd werd begon hij te lopen. Ze kwamen aan bij het lijk van een kat. 'Zie?' Tijd om verder te onderzoeken had hij nog niet gehad. Maar nu misschien wel. 'Doorgaan of terug naar je schuur?'

Hij trok een wenkbrauw op. 'Als je door wilt zul je afscheid moeten nemen van dat krot. 221b is mijn huis.' Hij boog zich over de kat. Er waren geen uitwendige wonden zichtbaar. Andere doodsoorzaak? Ieder detail nam hij in zich op. Toen knikte hij en zette een stap naar achteren. 'Nu jij.' Als John echt avontuur wou moest hij hiermee beginnen. En toch ee beetje slimheid tonen. Bovendien was Sherlock niet bekend met kruiden en dat soort dingen en de Rogue misschien wel. Die had tenslotte een Medicine cat gehad. Ontspannen begon hij zijn vacht te likken terwijl hij wachtte.