First Sight

Ze wist niet precies hoe ze zich eruit zou gaan redden als de kittens te nieuwsgierig zouden worden en Lightkit was ook de eerste die een vraag wilde stellen, maar voordat hij de zin af kon maken stapte een bekende kater de den in. De poes werd verrast door zijn plotselinge verschijning, want de kater leek het wel vaker druk te hebben. De twee kittens reageerden wat verrast op hem en ook op de eekhoorn die Tallshadow meebracht. Dankbaar legde ze kort haar witte pootje op zijn voorpoot en knikte even. "Dit is jullie oom Tallshadow." Glimlachte ze met haar zachte stem en ging wat rechter zitten. Ze merkte op dat Lightkit zijn aandacht gedeeltelijk had gevestigd op de eekhoorn. "Maak je maar geen zorgen, dit wordt later je eten." Vervolgde ze en schoof het diertje wat dichter naar zich toe. Het was nog redelijk koud, dus ze liet het voor nu maar tegen zich aan rusten, zodat het later zou opwarmen. "Tall, ik wilde de kits net vertellen over hun.. vader. Misschien kan je helpen?" Ze zette een nonchalant glimlachje op, maar haar blauwe kijkers keken hem hulpeloos aan.

Zijn moeder leek de bruine kater te vragen of hij ook mee wilde doen met het verhaal over hun vader en even keek hij naar de bruin gestreepte kater op. Tegen zo’n gespierde kater kon hij niet en dat deed hem zeer in zijn hart, want hij zag zijn zusje best kijken naar het sterke lichaam van de kat. Hij zou ooit ook zo groot en sterk worden, dat moest en zal gebeuren! Even wierp hij een snelle blik op zijn moeder, hopelijk was zijn vader wat groter dan. Zijn moeder had de grote kater als hun oom voorgesteld, Tallshadow genaamd, dus het was zijn bloed, zijn familie. Dan hoefde hij zich nergens zorgen over te maken en met een ietwat schaapachtige glimlach keek hij even naar Burning. De kust was veilig.

Waar moest ze beginnen, inderdaad? Lichte paniek verscheen in haar blauwe kijkers en ze keek haar broer hulpeloos aan. "Uh.. Tall, wil jij.. gewoon beginnen?" Het is nog te moeilijk voor me. Maar dat wilde ze niet zeggen, niet tegenover de kittens. Wat zouden die dan niet over haar denken? Maar misschien dachten ze het nu al..

De kleine kitten keek van de poes naar de sterke tabby, die hij verachtte omdat hij zo groot en sterk was - maar eigenlijk was het wel een pluspuntje. Nu wist hij tenminste dat hij net zo groot kon worden, gezien deze kater familie van hem was zat het dus wel in hun genen om groot te worden, het feit was er alleen dat zijn moeder Running niet zo heel groot was. De twee leken een blik met elkaar te wisselen waar hij niet wijs uit kon komen, dus besloot hij er ook maar weinig aandacht aan te schenken en kroop hij nog wat dichter tegen Burning aan. Zijn vader bleek natuurlijk een fantastische kater te zijn, maar hij vertrouwde het allemaal niet echt. Als hij zo sterk en groot en fantastisch was, waarom had hij hen dan achter gelaten? Zijn zusje leek helemaal in haar nopjes te zijn met het verhaal, maar hij niet. De kater was niet hier, waarom niet? Waar was hij dan als hij zo geweldig was? "Waarom is hij niet hier dan?" Hij keek de bruine tabby strak aan, geen moment knipperend met zijn ogen. "Waarom heeft hij mama dan achtergelaten.. en ons?" Zijn woorden waren bitter, hij wilde de kater eerst zien voordat hij die verhalen zou geloven.

Het was een fout plan. Het ging fout. Paniek welde in haar op en ze keek hulpeloos naar Tallshadow. Vragen van de kittens leken maar niet op te houden. Een zachte piep gleed tussen haar lippen door en ze voelde de neiging om op te staan en weg te rennen. Haar naam leek nu meer betekenis dan ooit aan haar karakter te geven. Haar borstkas probeerde ze te kalmeren, maar haar hart bonkte twee keer zo snel en hard. "Ik.. hij.." Bracht ze moeizaam en paniekerig uit en voelde vocht in haar blauwe ogen opwellen.

De kitten staarde zijn moeder strak aan, waarom werd ze nu zenuwachtig? Werd hem überhaupt wel de waarheid gezegd? Leefde hij dan nog? Zijn blik gleed al snel naar de grote tabby, toen hij tot de conclusie was gekomen dat zijn moeder niet meer uit haar woorden kon komen. Ook wel best sneu voor haar, maar hij mocht toch best de waarheid weten en die waarheid wilde hij ook hebben. Hij kreeg echter een redelijk vage beschrijving ervan en onbegrijpelijk keek hij zijn oom aan. Wat was er dan met zijn vader gebeurd, of beter nog, wat was hij geworden? "Waarom moet hij vechten? Waartegen moet hij vechten?" Hij duwde zijn lichaam wat meer tegen de vacht van zijn moeder en keek naar haar omhoog, en toen weer naar Tall. "En waarom mag hij niet bij ons zijn? Heeft hij nooit pauze?" Al die vragen, waar hij misschien nooit een fatsoenlijk antwoord op zou krijgen.