[Ganzenopdracht] No, I am perfectly fine I swear..

Opdracht:
Laat Battlepaw een random kat knuffelen omdat hij te veel kattenkruid heeft gegeten/geroken idk wat katten er mee doen

Bijna huppelend kwam de nog altijd magere grijze kater het kamp binnen. omdat hij zijn kop ver geheven had struikelde hij om de paar passen over zijn eigen poten, wat hij normaal zoveel mogelijk had willen vermijden. Maar vandaag was er echt wel iets met hem aan de hand en waar hij was gestruikeld had geen normaal effect op hem. Hij was veel te ver uit zijn kop gegleden nu en iedereen leek hem geweldig. Dat was nog wel het vreemdste, normaal wilde hij niemand in de buurt hebben, maar nu leek hij gewoon iedereen te willen knuffelen. Met een vreemde grijns rond zijn snuit stapte hij langs de katten en liet zijn kop langs iedereens wang gleden die hij tegenkwam. Hij wilde iedereen aandacht geven, maar zodra zijn ogen op de Elders den vielen bedacht hij zich toch. Zelfs in zijn vrolijke staat wilde hij daar absoluut niet heen, niet na wat ze had gedaan. Meteen draaide hij zich om en bleef met zijn kop langs iedereens wangen gaan voor hij zacht giechelend rond keek naar iemand die hij nog niet had gehad. Hij wilde echt iedereen in de clan gaan knuffelen gewoon omdat het kon en verder geen andere reden. Maar toen vielen zijn ogen op een persoon en hij struikelde erop af om vrolijk zijn neus tegen die van de ander aan te drukken. ''Heeeey!'' Zei hij veel te vrolijk voor zijn doen voor hij zijn kop liet zakken en die onder de kin van de ander duwde met een lachje.

-open

Vrolijk was hij bezig in de Elders den, hij had de opdracht gekregen ze te helpen en het gaf hem dan ook een geweldig gevoel. Toen hij omdraaide verbaasde hij zich echter, Battle struikelde op hem af en hij leek... Vrolijk? Daarnaast verwachtte hij niet dat hij überhaupt naar de Elders den zou komen. Toen zijn neusje de zijne raakte trok hij zijn hoofd gelijk terug. Wat had hij? "Battle? Gaat het wel?" Aan de ene kant vond hij het niet erg als hij eindelijk licht zag en vrolijk zou zijn, maar iets... Klopte er niet.

Hij had niet door dat het Whirlpaw was die hij nu bestookte en hij wist ook wel dat de jongere kater zich nooit echt comfortabel voelde in zijn gezelschap. Hij knikte heftig bij de vraag van de jongere kater en wankelde even opzij voor hij zijn balans herstelde. ''Het gaat helemaal geweldig, waarom zou het niet gaan?'' Vroeg hij droogjes en duwde zijn neus weer de kant van Whirlpaw op. Nee dit was overduidelijk niet iets wat hij normaal zou doen en hij zou zich er echt enorm voor gaan schamen als hij weer helder na kon denken. Waarschijnlijk kon hij zich wel midden in het Bloodclankamp gooien in schaamte. Maar daar zou hij zich later pas zorgen over te hoeven maken. ''Komop laten we wat gaan doen!'' Riep hij bijna.

Hij vond het eng, eng hoe hij zich gedroeg. Dit was Battle niet. Was er een ander in hem gekropen die hem zo deed doen? Was er... Was er iemand... Nee, er was geen logische verklaring voor volgens hem. "Waarom het niet zou gaan? Je gedraagt je raar Battle..." Hij keek verward, wat was er in Starclansnaam aan de hand. Hij schudde met zijn hoofd, normaal zou hij gráág wat doen maar dit was niet oprecht. "Battle! Kom bij zinnen! Wat ís er toch met je!" Voor hij het wist stond hij te schreeuwen, en keek hij beschaamd om zich heen. Een paar boze blikken van Elder-katten deden zijn ogen verwijden, waarna hij Battlepaw aanstootte en naar buiten liep. "Kom mee." Zei hij nogal binnensmonds en liep naar buiten.

Of het aan hem te ruiken was wist de magere grijze kater niet maar er was echt iets niet helemaal correct op dit moment. Niet dat niemand zo een moment had gehad eerder, wat maakte het nu uit. Hij keek Whirlpaw vragend aan en wiebelde met zijn oren. ''Waarom gedraag ik me raar, ik voel me geweldig!'' Antwoordde hij zonder door te hebben dat zijn gezelschap in de war raakte. De meeste die hem kende zouden er raar van opkijken. Hij was al in een hele lange tijd niet vriendelijk of vrolijk geweest maar dat had zijn redenen gehad. Maar zodra de jongere kater begon te schreeuwen raakte hij zelf even in de verwarring. ''Eehh?'' Kwam er enkel uit voor hij zijn schouders ophaalde. ''Ik zeg toch ik voel me zoooo geweldig.'' Ging hij toch verder voor hij even rondkeek. Hij keek absoluut niet naar zijn moeder, hij wist dat zelfs nu hij enorm kwaad zou worden. Stilletjes maar bijna gretig volgde hij de jonge kater naar buiten voor hij half struikelde maar bijna letterlijk opsprong om hem aan te kijken. ''Wat gaan wel doen?'' Vroeg hij en zwiepte kort met zijn staart terwijl hij breed grijnsde.