HEY UR SMART [Sherlock]

Brightpaw luisterde naar de woorden die de rogue zei. Hij moest vast heel goed kunnen vechten, daarom miste ze ook. Goed, die dingen zou ze onthouden en gebruiken in een gevecht. Plotseling wees hij naar een struik. Alhoewel, er was helemaal geen struik. De kater vertelde haar dat deze ontzichtbaar was. Voor een moment dacht Bright dat de kater aan het liegen was, maar waarom zou hij dat doen? Nee, vast niet. Bright knikte en maakte een sprong naar de 'struik'. Ze voelde hem niet, maar dat hoorde vast zo. Ze begon alles aan stukken te klauwen.

Sherlock had de neiging om nu gewoon weg te lopen. Dit stomme wezen achter te laten en gewoon iets doen met nut. Jagen, vechten, eten, alles was beter en nuttiger dan hier blijven staan. Toch voelde het als zijn plicht om deze apprentice te helpen. Vandaar dat hij observeerde hoe ze vocht met haar 'vijand'. Ze had totaal geen techniek en bakte er niks van. Ze was hoogstwaarschijnlijk nog nooit getraind. Ondanks het feit dat een groot deel van zijn hersenen nee zei besloot hij toch naar voren te stappen. 'Val aan vanaf links, dat is minder voorspelbaar.'