Nothing is as simple as it seems... [&Raza]

Al haar wonden waren geheeld en haar zwartwitte vacht glansde in het zwakke zonlicht terwijl de kleine poes balanceerde op een dun hekje. Ze Had zich al aangepast aan haar leven zoals het nu was en de training die ze onderging. Ze was al blij genoeg dat ze iemand had kunnen spreken zodat haar berichten werden verspreid. Silverstar zou weten dat ze trots was en Whisperwind zou weten dat ze in orde was. En daarnaast kon ze nog altijd iets betekenen voor haar adoptie-clan. Elke ochtend zou ze vroeg opstaan om te gaan jagen en het te verstoppen op het Riverclangebied net voorbij fourtrees zodat Lightbringer het kon ophalen en terugbrengen. Ze kende genoeg plekken nu die prooi bevatte en kon best een hoop vangen. Wellicht dat ze ooit een kans had terug te komen, maar ze rekende er niet op. Een maar al te bekende geur drong haar neusgaten binnen en ze draaide haar kop om zich weer van het hekje te laten vallen. het was Raza, degene die haar had meegenomen en haar nu trainde om een sterke vechter te worden zodat ze eens anderen kon beschermen in plaats van andersom. ''Zo, wel helemal vroeg op.'' Sprak ze, even vergetend dat het niet altijd even slim was om een grote mond te hebben tegen de bruine poes.

-Eerste post voor Raza

Al vroeg was ze op weg gegaan om te jagen, haar rammelende buik had haar wakker gemaakt. Iets wat haar behoorlijk irriteerde, eenmaal wakker en verder slapen kon ze niet. De stem van een kattin deed haar van binnen schrikken, hoewel ze hier van de buitenkant niets van liet zien. "En waarom kom je mij dat precies vertellen als jij hier ook staat?"

Het antwoord deed haar enkel met haar ogen rollen voor ze grijnsde. ''Het is eigenlijk heel simpel. Ik ben standaard vroeg op omdat ik een hoop te doen heb.'' antwoordde ze voor ze haar staart opkrulde en de bruine poes strak aanstaarde. ''En ik vertel het omdat ik dat kan, ik zie namelijk niemand anders hier.'' Vervolgde ze voor ze zacht snoof. Haar dagen van angst lagen nu achter haar en ze werd met elke dag sterker, iets waar ze trots op was.

Ze lachte uitgebreid. Een hoop te doen? Túúrlijk. Een hoop te doen met haar vorige vriendjes zeker! "Oh," Antwoordde ze op haar tweede zin. "Dat is dan erg dom van ze want het meeste prooi is nu te vinden." Ze glimlachte, haar reden om elke keer vroeg haar nest uit te komen was een rammelende buik.

De oren van de zwartwitte poes schoten geïrriteerd heen en weer voor ze de poes aankeek. ''Daar kan je om lachen, maar zo grappig is het niet.'' Zei ze scherp maar hield het erbij. Iets deze ochtend had de jonge maar kleine poes wat happiger gemaakt dan normaal. In stilte luisterde ze naar het antwoord wat ze wel kreeg voor ze haar schouders ophaalde. ''ga je gang en vertel het ze, zal me niks verbazen als ze gewoon verder gaan zoals altijd.'' Antwoordde ze kalmpjes voor ze weer voor zich uit staarde. ''Ze weten het toch allemaal beter dan een ander.'' Siste ze bijna maar krulde haar staart op. "Denken ze."

Het ze vertellen? Waarom zou ze dat precies doen? "Liever niet, ik hou het wel voor mezelf. Veel fijner toch?" Ze glimlachte, haar blik scherp op de poes gericht. "Ach, soms moet jij degene zijn die beter denkt, right?" Hoewel deze zin raar klonk was ze er toch trots op, beter denken dan iemand die denkt beter te denken.

Ze haalde opnieuw enkel even haar schouders op voor ze langzaam haar kop naar de bruine poes draaide. ''Wat jij wil.'' Was haar simpele antwoord, ook niet bereid meer te spreken. Ze ging geen van haar woorden verspillen aan de bruine poes, dat had geen nut. Ze ontmoette de blik van de poes onbewogen en snoof. ''Ach, het heeft niks te maken met beter denken, meer met ervaring en gewoon beter zijn. Discipline noemen ze het ook nog wel, maar daar zie ik nauwelijks wat van.'' Antwoordde ze met een botte toon voor ze haar kop weer naar voren draaide en haar blik op haar schouder bleef hangen waar nog een groot litteken zat in het volle zicht omdat haar vacht nog niet helemaal was teruggegroeid.

Sorrsorrysorry

Stiekem had ze geen idee waar zij het over had, inteligent was ze nou niet bepaald. Maar de botte toon zei genoeg, waarna ze wat geïrriteerd met haar staart zwiepte. "Zeg, als je niet wilt praten, kan je het ook gewoon zeggen. Ik zóu je een training aan willen bieden maar hé! Als je alles toch zo goed weet..." Spuugde ze. Een dramaqueen, dat was het juiste woord voor Raza.

De kleine poes rolde enkel met haar ogen voor ze haar kop langzaam omdraaide. Ze begon zich steeds minder aan te trekken van haar nieuwe mentor en daarmee groeide ze ook weer. ''Ik geef enkel mijn mening, meer is het niet.'' Antwoordde ze enkel en staarde de poes strak aan. ''Maar goed wat jij wil, alsof het je veel kan schelen. Je zou nog een hoop van mij ook kunnen leren.'' Ging ze rustig verder, alsof er niks was gebeurd net. Een drama had ze geen zin in, ze had wel betere dingen aan haar hoofd. En als Raza haar niet wilde trainen vond ze wel een manier daarvoor. Genoeg katten die graag een poging zouden willen wagen om haar aan stukken te trekken als ze dat vroeg.

Je mening mocht je geven maar als het met zo'n botte toon moest... "Een hoop van iemand leren die voordat ze mij ontmoette niet eens een gevecht aan durfde te gaan en bijna dood ging? Nee bedankt... Maar onthoud wel dat ik je deze clan in heb gekregen Lucretia, of nee, Dovepaw! Ja, dat was het hè? Dovepaw, en ik kan je er zo weer uitkrijgen. Ik zeg tegen Lítill dat ik je niet succes ol heb kunnen trainen en dat je je nog trouw houd aan die Starclan onzin! Im zou maar opletten als ik jou was. Dag Dove! Sprak xe en draaide zich om om weg te lopen.

Ze bewoog enkel maar een van haar oren zodra de poes haar pot met drama verder opende. Ze rolde met haar groene ogen en krulde haar staart op voor ze haar schouders ophaalde. ''Ga je gang, het doet er niet meer toe.'' Antwoordde ze koud voor ze haar kop hief. Liet het maar uitkomen, dan zou zij vertrekken om als rogue haar plek te vinden net buiten de grenzen. ''Ik ben niet meer bang, en als je het goed wil zeggen is het Dovesong. Zeg het goed of zeg het niet, maar vertel hem wat je wilt. Maar vertel hem dan ook dat ik bereid ben elke uitdaging aan te gaan die hij mij tegemoet zal werpen als hij het niet eens is met mijn keuzes.'' Ging ze koud verder voor ze haar kop omdraaide en naar de bruine poes keek. ''Bovendien, zelfs al zou het waar zijn heb je er geen bewijs voor dus zullen je woorden snel teniet vallen.'' Eindigde ze zonder weg te kijken.

Onderwerp: Re: Nothing is as simple as it seems... [&Raza]