∆It’s like a parasite inside me∆

Het leek zo’n doodnormale dag, niets bijzonders. De groot gebouwde gitzwarte kater sjouwde richting rogue gebied. Toch als je goed keek was er iets veranderd. Zijn groengele ogen stonden anders alsof het laatste beetje warme die er soms ingestaan had voorgoed was gedoofd. Ze fonkelden kwaadaardig, sadistisch. Zijn halsband rinkelde soms als de tanden tegen elkaar aankwamen, want hij deed hem niet meer af, nooit meer. Er was nog iets veranderd want in plaats van naar Moonwhite haar territorium te gaan liep hij door. Hij was daar niet meer welkom en dat was de reden van de veranderingen in zijn gedrag. Hij grinnikte even zachtjes en dat klonk bijna angstaanjagend. Hij had zijn rem die hem tegengehouden had om alleen maar te moorden en zichzelf in gevaar te brengen losgelaten. Die was er alleen maar geweest voor Moonwhite en de kittens, maar na de woorden van Moonwhite was hij teruggevallen in wat zijn vader ooit van hem gemaakt had. Zou ze weten wat ze ontketend had? Zijn oren stonden strak naar achteren en er lag een brede grijns rond zijn lippen. De kat die hij nou tegen zou komen had een probleem, een groot probleem. Er klonk een laag gegrom uit zijn keel terwijl hij stevig doorliep, zich niets aantrekkend van zijn omgeving.

[First Yinyang]

In de velden, dat was waar je Yin meestal kon vinden. Ze oefende elke dag, in de hoop beter te worden. Echt veel merkte ze er niet van. Sluipen vond ze vooral verschrikkelijk, vechten vond ze makkelijker. Maar als ze wilde eten, moest ze jagen. Dus trainde ze en trainde ze, Maar miste elke keer. Uitgeput plofte de poes op de grond, even een pauze. Er was in elk geval een voordeel aan de trainingen: Geen familie. Af en toe dacht ze wel eens aan haar vader, maar de rest kon haar gestolen worden. De gedachten aan de grote, zwarte kater maakte haar blij, en gaven haar moed. Claw zou vast begrepen hebben waarom ze was vertrokken. Bij de gedachte kon ze zijn geur ruiken... Nee yin, stop met dagdromen. Resoluut stond ze op. Maar de geur bleef... Haar ogen speurde de velden af, en spotte een zwarte gedaante. Kon het zo zijn....? Yin liep erop af. De geur werd sterker. Ze begon te rennen. Recht op haar vader af. Er waren zo veel vragen, maar ze onderdrukte die voor nu. Haar vader was hier. "Pap!"

Het was een klein gevoel van herkenning toen de geur van zijn dochter zijn zintuigen prikkelde. Hij had zich helemaal afgesloten van de buitenwereld, alleen maar uit op moord en bloed. Hij reageerde niet meer als iemand hem probeerde aan te spreken, dan mompelde hij enkel wat en liep weer door. Hij was een meester in het afsluiten van zijn gevoelens als iets hem in de weg zat, behalve bij Moonwhite en de kittens daarbij had hij dat niet gekund, totdat Moon hem haar territorium uitgezet had. Dat was de druppel geweest die hem de muur had laten optrekken. Hij stond stil terwijl zijn harde blik over zijn omgeving gleed. Hij wist toch zeker dat hij zijn dochter geroken had, maar hij wist niet zo goed wat hij daar van moest denken. Eigenlijk wilde hij het liefste doorlopen en haar negeren, maar ze was al te dichtbij ze zou hem al lang opgemerkt hebben. Zijn oren bleven in zijn nek liggen, zelfs toen haar stem zijn kant op dreef. Hij knarste even zijn tanden over elkaar terwijl hij Yinyang aankeek toen ze vlak voor hem stil stond. Ze was gegroeid, ze werd groot. Hij staarde haar enkel aan en ging zitten, waardoor zijn halsband om zijn nek een zacht rinkelend geluid maakte. “Yinyang.” Zijn stem was neutraal en ijzig.

Hij was veranderd, het was duidelijk. Ten eerste droeg hij een grote halsband, die ze niet vaak had gezien. Er hingen tanden aan. Van wie? Er liep een rilling over haar rug. zijn houding was ook anders, bijna boos? Waarom was hij niet blij? Waarom was hij hier? “Yinyang.” Zijn stem, ijzig en koud. Normaal liefkozend en trots. En zijn ogen. Zijn ogen waren het ergst. Een laaiende woede, geen kalme controle. En een vonk van gekheid. Dit was niet haar vader. Een beetje geschrokken strompelde ze achteruit, verward. "P-pap...?" Ze hield een afstand, dat leek haar veiliger. "Wat is er gebeurd? Waarom ben je hier?" Ze voelde zich een prooi. Hoe kon dit?

Het was de reactie van zijn dochter die hem een kort moment terug bracht. Opeens flikkerde er pijn in zijn ogen, omdat hij haar zo in verwarring bracht. Hij mompelde zachtjes in zichzelf terwijl hij zich door zijn poten liet zakken. Hij verontschuldigde zich niet, want dat zat niet in zijn woordenschat, maar toch was zijn houding iets zachter geworden. Hij was nog steeds niet de oude Claw, maar het sadisme was uit zijn ogen verdwenen en dat was opgevuld met een gepijnigde leegte. “Yinyang.” Prevelde hij nogmaals. Dit was niets voor hem, omdat hij dat altijd maar een teken van zwakte vond. Hij kon er alleen niets aan doen, hij was er echt kapot van wat Moonwhite gedaan had. Hij schoof dichter naar zijn dochter en hoopte dat ze niet opnieuw achteruit liep. “Van mama mag ik jullie niet meer zien.” Zijn stem was alle emotie verloren, omdat hij zichzelf geen houding wist te geven. Hij wilde zijn neus in zijn dochters vacht steken en haar tegen zich aandrukken, maar hij hield zich in. Ze leek bang voor hem, hij had haar bang gemaakt voor hem. Jemig, hoe diep kon hij nog zinken?

Haar vader zakte door zijn poten, met lege ogen voor zich. “Yinyang.” Yin liep dichterbij. “Van mama mag ik jullie niet meer zien.” Alsof ze een klap in haar gezicht had gehad, staarde ze hem aan. Ze wou schreeuwen, gillen, wat voor een trut haar moeder was. Maar diep, diep binnenin zei een stemmtje: 'Ik wist het. Ik wist dat Moonwhite een dungface was, en dat ze niks om mij gaf.' Ze had gelijk. Moon gaf ook niks om papa. Yinyang verbeet de tranen, en drukte haar snuit tegen zijn neus. "Moon is niet goed voor je, laat haar." Ze probeerde haar vader moed in te praten.

De woorden van Yinyang drongen langzaam tot hem door. Misschien had ze wel gelijk, want had Moonwhite niet gewild dat hij met hun dochter ging praten omdat ze haar moeder verraden had. Opeens begon hij te twijfelen of dat wel zo geweest was. Wat als Moon gedaan had alsof ze van hem hield, was dat mogelijk? Hij twijfelde aan alles, omdat ze hem zo hard had laten vallen. Ja, hij had haar verteld dat hij gemoord had, maar als ze echt van hem hield dan had ze hem dat toch vergeven. Zo had Demon het geschetst ten minste, maar het was alles behalve zo gelopen. Misschien was ze inderdaad niet goed voor hem. Hij sloot even zijn ogen, maar deed ze al snel weer open. Hij gaf Yinyang een lik over haar oor, voordat hij haar weer aankeek. “Misschien, heb je wel gelijk.” Zijn stem klonk weer ietsje warmer. Zijn dochter gaf tenminste om hem en hij om haar, dat was toch belangrijker dan een koppig kattin? Toch ging dat irritante kloppende gevoel in zijn binnenste niet weg, hij was er nog lang niet overheen. “Er hangen nieuwe geuren in je vacht.” Hij duwde nog een keer zijn neus tegen die van haar, maar daarna keek hij haar afwachtend aan. Hij vroeg zich af waar die andere geuren vandaan kwamen en wat ze de laatste tijd uitspookte.

Onderwerp: Re: ∆It’s like a parasite inside me∆