When darkness comes I'll light the night with stars

Het was al weer een tijd verder dat de kater het kamp binnen kwam lopen met twee apprentices achter zich aan, alle drie prooi dragend. Een lichte glimlach sierde zijn grijswitte snuit en zijn ogen glansden lichtjes met trots. Beide katten hadden het geweldig gedaan vandaag en dat bracht hem in een veel beter humeur dan de meeste dagen. Ook voor een keer hoefde hij niet meer verder te lopen voor patrouilles, dit was zijn rustige dag. Een waarvan hij zou kunnen genieten en ook zijn apprentices hadden rust verdiend na hun harde werk. Hij legde zijn prooi bij de rest voor hij zijn kop omdraaide. ''Neem wat mee voor jullie zelf.'' Sprak hij warm tegen de twee jonge katten. ''Jullie hebben hard gewerkt en dit dan ook verdiend. De rest van de dag zijn jullie ook vrij.'' Sprak hij voor hij ze even nakeek en grinnikte. De clan begon zich te herstellen en steeds meer warriors waren weer fit om ook taken uit te voeren waardoor het steeds rustiger werd. Hij pakte een van de vissen en liep ermee naar de plek net buiten de Elders den. Hij had helemaal geen zin om binnen te zitten nu het zonnetje van boven op hen scheen. ''Ik heb eten.'' Riep hij zacht naar binnen en bleef buiten zitten, hopend dat ze nu niet lag te slapen. Zijn dikke staart legde hij over zijn voetjes neer en liet zijn blik rond het kamp gaan. In korte tijd was er een hoop gebeurd maar de Clan deed het nog altijd goed en in de ogen van de oudere warrior was dat het belangrijkste.

Eerste post voor Breakingdawn

Nog altijd kon de jonge elder niet echt wennen aan het vreemde gevoel van nooit meer de lucht ziend. Nooit meer haar kittens kunnen herkennen aan hun mooie pels nooit meer anderen aan kunnen kijken. Als er nieuwe katten in de clan kwamen wist ze dat ze deze katten wel zou gaan herkennen aan geur en geluid maar ze zou ze niet meer kunnen zien. Ze zou ze niet in een oogopslag kunnen herkennen en dat realiseren viel haar zwaar. Met een zucht legde ze haar hoofd opnieuw neer en sloot haar ogen zichzelf compleet overgevend aan rust. Tot ze echter wakker werd gemaakt door een maar al te bekende stem. Haar orgen schoten omhoog en ze duwde zichzelf op haar lichaam die in vergelijking tot de meeste katten van haar clan nog relatief klein was naar de ingang van de den brengend. Zodra ze de zon op haar pels voelde en het echte zwarte veranderde voor lichte vlekken in haar ogen ging ze spinnend zitten en duwde haar neusje tegen Flameclaw's wang. "Dat had je niet hoeven doen joh." Glimlachte ze warm.

Hij wachtte geduldig tot ze verscheen maar hij wist niet of ze nou al wakker was geweest. Hij grinnikte even zacht zodra ze hem vertelde dat hij het niet had hoeven doen. Het was voor hem geen moeite en de apprentices waren blij ermee, een elder minder die ze eten moesten brengen. En het was voor hem meer kans om met haar te kunnen praten. Hij had het op zich wel een goed idee gevonden. ''De prooistapel is vol genoeg en ik heb mijn poten onder mijn lijf vandaan gelopen met wat we met zijn drieën hebben teruggebracht. Plus er komen nog een aantal patrouilles straks terug. En ik doe het graag.'' Het laatste beetje was meer gemompel maar hij wist dat met haar gehoor ze het had kunnen horen, of op zijn minst een deel ervan. Hij liet zijn tong even zacht over haar wang gaan voor hij grinnikte. ''Ik heb je toch niet wakker gemaakt. Ik wil namelijk geen knorrige elder in mijn nek.'' Sprak hij zacht maar met een plagende toon. Hij meende niks van het laatste gedeelte. Hij wist dondersgoed dat zij een van de weinige was die niet knorrig was of chagrijnig. Maar haar plagen kon hij toch echt niet laten, hoewel er iets teveel ironie aan vast plakte. Zij was nog vele manen jonger dan dat hij was en zij dat al vast gekluisterd aan het kamp. Tenzij ze zijn advies ging opvolgen en ging oefenen, dan wist hij zeker dat ze zich gemakkelijk ook weer buiten het kamp kon begeven.

De zachte geur van zijn vacht liet haar glimlachen en ze duwde zichzelf liefdevol tegen hem aan hopend dat hij haar niet te close vond komen en zing zitten. Haar pluizige staartje zwaaide even heen en weer voor de bruine staart zich om haar poten wikkelden. "Je poten onder je lijf vandaan gelopen hmm?" Ze duwde haar pootje tegen zijn poten en schoot in de lach. "Ze zitten er nog aardig goed onder hoor?" Grinnikte ze speels en nam een klein hapje haar ogen sluitend. "Hmmm vis heerlijk." Ze grinnikte zachtjes en 'keek' hem weer aan met een schuin hoofd. Haar oren wiegelde even van genot en ze spinde. "Oh pas maar op jij voor ik in je nek spring." Grijnsde ze speels en kwam overeind. "Vanwaar de eer van uw bezoek?" Grinnikte ze zachtjes terwijl ze nog een hapje nam. "Naast een kat met een sprankelende personaliteit een heerlijk hapje brengend?" Grinnikte ze zacht.

Hij schrok zelf eventjes zodra ze zich tegen hem aan duwde maar bleef stilletjes zitten. Hij had meer dan genoeg tijd gehad gezien zijn apprentices individueel nu konden gaan jagen. Hij lachtte zacht zodra ze met haar poten tegen die van hem duwde en rolde even met zijn ogen. ''Nee dat zijn mijn nieuwe munchkin pootjes die ik heb gekregen van al het gesleep.'' Merkte hij op voor hij gniffelend zijn kop schudde bij het idee. Hij zag het al hemelaal voor zich, zijn grote lijf met korte pootjes eronder. Het zou echt geen gezicht zijn. Hij knikte even voor hij toch ging zitten en voor zich uitkeek. ''Dat is mooi, ik ben blij te horen dat de vis waarvoor een van de dames het water in is gecrasht je bevalt.'' Merkte hij geamuseerd op en lachtte weer zacht in zichzelf. Toch zwiepte hij even met zijn staart bij haar lichte uitdaging. ''Hmm is dat zo, dat wil ik je best zien proberen.'' Kaatste hij terug voor hij even stilviel en zijn kop snel naar voren draaide. Waarom was hij hier gekomen, behalve buiten het feit dat hij verder echt niks meer te doen zou hebben voor vandaag en hard had gewerkt. ''Ik heb eens goed nagedacht over alles,'' Mompelde hij zacht en trok zijn schouders iets op voor hij zuchtte. ''En ik wil zeggen dat het me spijt.'' Zelf wist hij waar hij naar toe wilde maar was half de woorden ter plekke nog aan het zoeken. ''Het spijt me voor de manier waarop ik heb gedaan. en ookal had je er zelf voor gekozen weg te keren had ik me een heel stuk fatsoenlijker mogen opstellen in plaats van alles te ontwijken en mezelf uitbuitte gewoon om te vermijden dat ik ook maar hoefde na te denken over wat je hebt gezegd.'' Zuchtte hij zacht voor hij slikte en zijn kop iets haar kant op draaide. ''I have been afraid for too long to act. Everytime someone comes in I wonder if it might be her. I wonder if it wil be her ginger head coming inside as she comes up to me with a smile. But it doesn't help me, only makes things worse for me. I should not stand to blame if I go on with my life, even if she comes back. I miss her, more than anything in my life but how can I go on with doubts.'' Fluisterde hij zacht en liet zijn kop toch even iets hangen. Hij had zoveel te vertellen maar kon de draad niet oppakken. ''She made me into who I am now and I truely loved her...'' Hij viel even stil terwijl een steek door zijn hart trok en hij iets naar haar toe schoof voor hij zijn kop naast haar neerlegde, tegen haar voetjes aan. ''I have decided it is time for me to stop longing for something that I might never get back. It's time I moved on with life and give someone a chance again.'' Fluisterde hij zacht zonder op te kijken.

Een geamuseerd geluid verliet haar lippen en ze zwaaide speels met haar staart. "Hmm ik kan het beeld voor me zien ja, jou en munchkin pootjes." Grinnikte ze zachtjes en likte speels over haar lippen en schudde haar hoofd met een lachje. Zijn volgende woorden lieten haar echter helemaal in de lach schudde en waste even haar vacht alsof ze voelde hoe het was om in het water te belanden. Zachtjes grinnikte ze. "Arme meid. Zeker rond deze tijd moet het vreselijk koud zijn." Grinnikte ze speels en gaapte zichzelf uit uitrekkend. Al haar andere wonden waren herstelt wat het vaststelde dat ze nooit meer zou kunnen zien maar veel pijn deed het haar eigenlijk niet om zo te denken. Ze zou zien zeker weten missen, dat deed ze nu al. Maar Flameclaw had gelijk gehad. Ze was nog jong. Ze zou er mee kunnen leren leven en weer het kamp uit kunnen gaan met de lichtste begeleiding als ze gewoon goed haar best deed op herstel. De sfeer in haar hart veranderde echter compleet toen Flameclaw verdersprak en haar oortjes verlaagde zich langzaam. Ze was bang voor het antwoord. Bang om te horen dat hij haar niet zou willen. Bang dat hij nog te ver in het verleden zou zitten. Spijt.. Het bracht kou rond haar hart en dat verlichte niet met zijn beredenering voor zijn spijt horend. Was dat echt waar.. of speet het hem voor iets anders. Langzaam sloot ze haar ogen en dacht even na. "Dat.. Maakt uit niet Flameclaw ik begrijp het. Het is een hele bom die ik op je heb neergelegd." Mompelde ze langzaam en beet op de binnenkant van haar kaak te bang om verder nog te spreken. "I understand how you feel Flameclaw. Probably more than most others. When Stormfrost left I felt like my world broke down. And hearing he had a kitten with someone else.. Was the hardest thing I ever had to handle. But I had to stay strong for my kits. Thats probably why I got on with my life so fast. I couldn't be depressed and down because it would only hurt them more." Mompelde ze langzaam. Zachtjes likte ze over zijn oor als troost en zuchtte bijna zeker van wat hij zou zeggen maar toen ze zijn kop op haar pootjes voelde keek ze even half verbaast om en staarde omlaag alsof ze iets kon zien. Een zachte glimlach gleed over haar lippen en ze liet haar kopje op de zijne rusten. Langzaam sloot ze haar ogen en ademde diep in van zijn geur genietend. "You don't have to move on too fast Flameclaw. I'm already overjoyed that you'd give me a chance. We'll go as slow as you need it to go." Fluisterde ze en ontspande haar lichaam een glimlach van puur geluk op haar lippen.

Hij kon het toch niet laten om even te grinnikten zodra ook zij het beeld voor zich kon zien. Ja het zou werkelijk een heel raar aanzicht zijn als hij rond zou lopen op korte pootjes. Maar het deed hem goed om haar ook weer in een goede bui te zien. Zeker na alles wat er ook in haar familie was gebeurd kon ze het wel gebruiken. Zelfs hij zelf begon op te knappen door de tijd die hij spendeerde naast haar. Hij haalde iets zijn schouders op, wetend wat ze bedoelde. Maar hij wist ook wel dat hij er voor had gezorgd dat zijn apprentice weer was opgedroogd voor ze terug keerde. ''Ze klaagde de oren van mijn kop af, maar ze heeft in ieder geval wel weer een les geleerd.'' Murmelde hij was voor hij toch weer stil viel.
Vanuit zijn ooghoeken had hij haar reactie wel opgemerkt maar hij weigerde te stoppen met praten voor hij helemaal klaar was. Hij schudde half zijn kop zodra ze toch wat zei maar ging er niet op in. Hij moest zijn verhaal afmaken zodat ze het kon gaan begrijpen. Hij moest ook gewoon de rest van zijn hart af hebben zodat ook zij wist dat hij die lieve rode poes nooit zou kunnen vergeten of uit zijn hart zou kunnen bannen. ''You had your own memory of him, she had left me with nothing but emptiness. My brother had gone and the last connection I had with some part of het died long ago.'' Fluisterde hij zacht. Nee hij had geen kittens gehad om over te waken toen ze verdween, niks om zich af te kunnen lijden behalve de eenzaamheid waarin hij een lange tijd vast had gezeten. Zodra hij haar kop op die van hem voelde kroop hij iets verder naar haar toe. Hij had zoveel meer willen hebben in zijn jongere jaren dat hij had geprobeerd zich vast te klampen aan de hoop dat ze zou terugkeren en ze samen trots konden zijn op hun kittens. Maar die hoop had hem te lang afgezonderd en in twijfels gelaten. Nu had hij gesproken en kon hij niet meer terug op zijn keus. Het was hoog tijd dat ook hij verder ging met zijn leven. Al zouden het maar kleine pasjes per keer zijn. Hij luisterde naar haar stem maar glimlachte lichtjes. Hij wist ook heus wel dat hij geen spijt zou gaan krijgen van zijn keuze. ''Thank you,'' Murmelde hij zacht maar warm. Hij zou tijd nodig hebben maar dat maakte niet teveel uit voor haar zo te merken. ''Just don't claw my ears off just because I have two pretty girls in my heart. If she ever returns I might not know what to do but I can't turn my back on you any longer.'' Fluisterde hij zacht in haar vacht terwijl hij zijn kop iets draaide zodat hij zijn snuit in haar dikke vacht kon verbergen.

Een geamuseerde grijns verscheen op de lippen van de jonge elder en ze draaide even met haar oortjes. "Nou ik vind haar wel heel zielig hoor." Ze grinnikte. "Je moet haar bedanken van mij hoor. Ze heeft schitterend werk verricht." Ze gaapte en rekte haar nekje iets uit voor ze zacht zuchtte en omlaag 'keek'. Ze liet haar oren iets platter liggen als teken van rouw. Ze snapte hoe hij zich voelde. Langzaam maar zeker leek haar familie om haar heen te sterven. Haar vader was overleden vervolgens haar broers Autumnleaf en Bravesoul. Ze had alleen Smokedust nog over en net als haar moeder zag ze die nauwelijks, haar oma was ook nauwelijks aanspreekbaar. Haar tante Nightstream zat zwaar in de put en haar opa was al lang overleden. Wat haar geheel alleen liet. Nou ja ze had haar kittens natuurlijk nog al durfde ze een daarvan nauwelijks onder ogen te komen.. Ze schaamde zichzelf al had ze vrij weinig aan haar verwonding kunnen doen had ze toch neit genoeg tijd aan hem besteed toen hij bij Nightstream lag en nu hij weer apprentice was had ze hem niet durven aanspreken te bang dat hij haar zou haten. Wat waarschijnlijk juist waar was geworden vanwege haar afwezigheid als een moeder. Al met al had ze te veel fouten gemaakt. Zijn bedankt liet haar zachtjes glimalchen en ze duwde zichzelf tegen hem aan. Zijn woorden brachten haar aan het lachen en ze likte over zijn vacht. "Geen zorgen Flameclaw. A heart can love more than one cat." Fluisterde ze en duwde zichzelf tegen hem aan. "En hey in het ergste geval vormen we toch een trio?" Ze grinnikte zacht en likte haar lippen af.

Hij grinnikte en wiebelde even met zijn oren voor hij met zijn ogen rolde en met zijn staart zwiepte. Het was echt wel een heuse dag geweest voor hem, maar het was ook allemaal weer goed gekomen wat ook weer een opluchting was. ''Geloof me ze weet al dat ze het goed heeft gedaan, waarom denk je dat ik ze lekker met rust laat nu.'' antwoordde hij grinnikend maar viel toch weer stil. Alle herrineringen die hij met zijn broer deelde, de keer dat hij met zijn broer in het water was beland omdat Flame een geintje aan het uithalen was. De keer dat hij met Thunderstorm in het water was beland en doorweekt naast haar had gelegen. De keren dat hij had zitten praten met hen beide. Al die herinneringen staken hem als het ergste wat er was. Hij mistte hen nog zo erg dat het zelfs in zijn slaap nog terugkwam. Zijn leven was bij lange na niet hetzelfde geweest zonder hen aan zijn zijde. Maar ook hij had zichzelf er voorbij moeten slepen tot een punt waar hij opnieuw was veranderd.
Toch glimlachte hij even lichtjes zodra ze hem weer aansprak. Hij was blij dat ze kon accepteren dat ze nooit de enige voor hem zou zijn en dat Thunderstorm hem nooit zou verlaten in zijn hart. ''I just wanted you to know.'' Murmelde hij voor hij plots in de lach schoot na haar laatste woorden. Hij had het niet tegen kunnen houden maar zijn gehele lichaam schokte van het lachen bij haar opmerking. ''Dat zou wel een hele vreemde situatie worden nietwaar?'' Wist hij half naar adem happend uit te brengen voor hij een poging waagde om te stoppen met lachen. Maar elke keer als hij er iets aan dacht begon hij weer te grinniken.

Zachtjes grinnikte de jonge elder en ze knikte haar hoofd langzaam. "Daar heb je gelijk mee, die arme poes heeft eindelijk eens rust gekregen." Ze grinnikte zachtjes en duwde haar neusje tegen de grijs witte kater aan. De warmte van zijn vacht liet haar goed voelen en ze glimlachte blozend. Zijn vacht voelde goed tegen de hare. Zijn geur liet haar genieten en elk geluid van hem bracht haar oren plezier toe. Het was vreemd maar ze hielt van deze kater met al haar hart. Hoe lang ze hem dan ook al kon langzaam maar zeker was haar harg gaan verlangen naar zijn aanraking zijn liefde zijn warmte en nu had ze het eindelijk. "I love you." Fluisterde ze zachtjes en grinnikte zacht. "Yep het zou heel vreemd worden maar voor jou heb ik alles over gekkie." Grinnikte ze zachtjes.

Hij knikte even langzaam en gaapte kort voor hij grinnikte. ''Ach het viel verder wel mee, ze werken allebei hard.'' Antwoordde hij en sloot zijn ogen even voor hij iets ging verliggen. Nu hij zijn keus had uitgesproken kon hij zich veel meer ontspannen, alsof er een zware lading van zijn schouders was gevallen. het had hem dan ook wel lang gekost om er ook maar over te willen nadenken. Hij tilde uiteindelijk zijn kop iets op en drukte zijn wang tegen haar vacht zodra hij haar stem opnieuw hoorde. ''Yeah, me too.'' Mompelde hij zacht voor hij langzaam zijn ogen weer opende en grinnikte. Hij moest toegeven het beeld dat hij voor ogen had was best wel vreemd. Toch schudde hij maar zijn kop en keek half omhoog naar haar. ''Laten we het maar als een normale situatie houden, lijkt me een beter idee.'' Zei hij zacht grinnikend en duwde zich toch weer omhoog zodat hij naast haar kon zitten. Veel woorden kon hij niet meer zeggen dus bleef hij stilletjes naast haar zitten. Het feit dat hij zo kon zitten was al genoeg voor de grote kater.

Een warme glimlach lag op de elder's lippen terwijl ze luisterde naar zijn stem en langzaam kikte. Ze dacht even aan de tijd waarin zij een apprentice had gehad. Het was spannend geweest zeker voor haar. Ze was altijd bang geweest dat ze niet goed genoeg was. Bang dat ze zou falen. Dat had haar ooit twee lange manen laten wegkruipen maar ze was sterker geworden. Ze was een kat voor zichzelf geworden en dat had haar sterk achtergelaten. Zonder angst leefde ze nu en dat was iets dat ze nooit meer kwijt wou raken. Zeker niet met de kater naast haar. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem. Ze glimlachte bij zijn stem wetend dat hij het meende en dat liet haar verbazingwekkend goed voelen. Hij hielt van haar.. Het was meer dan ze ooit had durven hopen te horen van de grote grijs witte kater. Met een glimlach op haar lippen duwde ze zichzelf tegen hem aan en ademde de diepe geur van zijn vacht in. Hij was alles wat ze wou. Alles waar ze op kon rekenen. Ze had geen woorden meer. Ze wou gewoon zo blijven zitten. Het liefst voor altijd..

Het bleef stil, maar het was niet ongemakkelijk stil zoals het wel vaker was geweest. Dit was een vreedzame stilte waarmee hij om kon gaan en niet voor hoefde weg te rennen. Niet dat hij ooit ergens voor had weggerend, maar hij was vreemd genoeg vaak sterker geweest dan hij had kunnen verwachten. Hij had een hoop voor zijn kiezen gekregen maar kwam er langzaam ook weer bovenop. Hij was stom geweest om alles te laten vallen op een berg in de hoop dat ze wellicht ooit eens terugkeerde. Een deel van hem fluisterde hem toe dat ze nooit meer terug ging komen maar een ander deel had constant gefluisterd dat hij de hoop niet op moest geven. En technisch gezien deed hij dat nu ook niet echt, hij ging alleen verder met zijn leven dat was alles. Hij zou altijd blijven hopen dat ze op een dag terugkeerde en hij haar weer aan kon kijken en dingen uit te praten. Welke keus hij dan zou maken wist hij ook niet, maar die dag was nog niet gekomen. Voor nu greep hij de kans om zijn leven om te keren en iemand naar zich toe te halen ookal had ze hem al veel pijn gedaan met haar gedrag. Hij zou niet ontkennen dat het pijn had gedaan maar iets in haar deed die pijn ook weer verlichten. Hij begreep heus wel dat ze bang was geweest maar ze had hem moeten vertrouwen en hem haar laten helpen. Soms vroeg hij af of die eigenwijsheid te erfelijk was, hij had het in haar kittens nu ook allang gezien. Haar kittens, een ervan stond hem absoluut niet aan en hij vertrouwde haar niet. En zeker niet na wat hij had opgepikt in de Medicine cat's den, maar om het haar te vertellen kon hij gewoon niet het zou haar teveel pijn doen om te weten dat een van haar dochters het leven van haar zoontje zuur maakte..