Sun, sun, instead of snow! (open)

De rode kater lag in het zonnetje dat door de wolken heen brak zijn vacht te verwarmen. Het was heerlijk om eens zon op zijn dikke pels te voelen, in plaats van de koude winter vlokken die meestal neer daalde in dit jaargetijde. Warm weer was altijd welkom, voor hemzelf maar ook voor de clan was het extra handig. De kat gaapte terwijl hij zichzelf om hoog hees. Zon of niet, prooi was er altijd nodig, de clan ging voor je eigen behoefte. Of zo dacht Windcall. Eenmaal recht op zijn poten, liet hij zijn neus de rest van het werk doen. Een tijd rook de kater niks behalve de verse grond die zelf nu ook wat ontdooide, op sommige plekken zag je zelfs al een bloemetje naar boven komen. De kater ging zitten en liet de geuren en omgeving op zich in werken, naarmate de tijd verstreek, hoe meer geuren hij kon ruiken. En nu niet alleen van bloemen en planten, maar ook van kleine prooidiertjes zoals muisjes en mussen. De kat dook naar de grond om zich zelf niet zichtbaar te maken en sloop langzaam op een verse geur af. Daar zat een kleine spitsmuis, helaas zat er niet heel veel vlees aan het lijfje, maar iets was beter dan niks. Met een behendige sprong ving hij het diertje tussen zijn klauwen en maakte het af met het breken van het nekje. Windcall klemde het slappe lijfje nog steviger tussen zijn kaken en trok een sprintje naar het kamp. Hoe sneller hij de prooi had afgeleverd, hoe sneller hij weer zou kunnen zonnen.