Don't live on your knees, Die standing up if needed

Met lange uitgestrekte passen liep de calico she-cat door de eeuwige graslanden. Haar blauwe ogen straalde als meerdere sterren aan de nachthemel. Zij was hier al een lange tijd. Langer als menig ander. Ze had vele van haar vrienden zien sterven. Vele kittens geboren zien worden. Het leven ging altijd door. Zacht zuchtte ze. Een nieuwe kat voegde zich bij hen.. Opnieuw familie van haar. Het deed haar pijn maar met zo'n grote familie als die ze hadden zou er sneller van hun katten sterven. Daarnaast deden veel doden pijn voor Dreamheart. Ze had in haar leven vele katten leren kennen dus elke kat die stierf bracht haar zowel geluk om die kat weer in haar poten te kunnen sluiten maar ook verdriet wetend wat diegene had moeten opgeven. Zij wist wat ze had opgegeven.. Maar tegelijk wist ze dat ze niet voor niets was gestorven. Riverclan had verder geleefd en net zoals een rivier veranderde erzo veel.. Zacht zuchtte ze en sloot haar ogen om ze enkel opnieuw te openen toen ze voor het opgekrulde lichaam van een medicine cat stond. Haar lippen glimlachte zacht. Als iemand het uitgesproken voorbeeld van een altijd veranderende clan was was deze kat dat wel.. "Whisperwind, wake up dear."

Het waren maar een paar dagen geleden geweest dat Dawnstar had aangekondigd dat Nightstream werd afgezet en zij zelf de nieuwe medicine cat zou worden. Maar nog altijd had de zwarte poes er een beetje moeite mee om te accepteren dat ze zomaar op de plaats van de poes kon staan die vele manen haar clan trouw had gediend. Met Honeypaw was ze langzaam aan begonnen, ze wilde zich niet meteen bovenop het jonge poesje gooien. Toch moest Whisperwind toegeven dat het witte poesje echt wel een hoop al wist en dat deed haar afvragen waarom zij niet de medicine cat was geworden. De grote gitzwarte poes had dan wel niet iedereen in de clan direct achter zich staan maar het ergste was over nu en ze begonnen het te accepteren. Toch bleef een schuldgevoel aan haar knagen, ze vond het tamelijk oneerlijk voor Nightstream die zo was afgezet. Er was niets dat ze liever wilde dan haar oude taken weer op zich te nemen, maar ze had het gevoel dat ze Nightstream zelf had weggejaagd. Het zou nog heel lang duren voor ze zich daar overheen kon zetten, als haar dat ooit zou gaan lukken. Ze wilde sowieso eerst nog met haar voorgangster praten maar ze had er de tijd nog niet voor gehad.
Ze had de laatste dagen gespendeerd in het uitzoeken van de voorraden en het aanvullen daarvan wat haar behoorlijk vermoeid had geraakt maar ook diep van binnen zielsgelukkig. Ze had Honeypaw niet de hele tijd meegevraagd, vooral omdat ze het poesje tijd wilde geven om te wennen aan haar. Want ze moest toegeven er was een groot verschil tussen haar en de voormalige mentor van het witte poesje.
Nu lag de zwarte poes opgekruld in haar nest met haar staart over haar ogen en weggezakt in een diepe slaap zonder een droom. Zodra ze wakker zou worden zou ze wellicht wat rustiger voelen. Een stem wekte de gitzwarte poes, maar ze wist niet bij wie deze behoorde. Ze kende hem niet, en ze kende zo onderhand iedereens stem wel. Langzaam opende ze haar gele ogen  en tilde haar kop iets op om naar een gevlekte poes te kijken. Zwijgend kwam ze overeind  en rekte zich uit. ''Ik ken jou niet?'' Zei ze zacht maar was nou niet echt verrast. Dit was haar band met Starclan en ze wist dat deze poes een van hen was. Ze zou ze uit duizenden herkennen en onbewust keek ze even rond of ze nog bekende gezichten zou zien maar draaide haar kop terug zodra ze verder niemand zag. Voor iemand die dit nog nooit had meegemaakt zou het een schok zijn dat ze opeens naast haar eigen slapende lichaam zat, maar voor de grote poes niet. ''Wat brengt je tot mijn dromen?'' Vroeg ze met een beleefde toon, een die zonder twijfel respect droeg.

Haar blauwen ogen straalde in het zachte maanlicht. Haar gevlekte vacht oplichtend een vreemd schijnsel in de donkere den werpend. Er lag warmte en liefde in haar ogen. De starclan poes was het nooit kwijt geraakt niet in haar leven en niet in haar dood. Toch was er veel in haar leven gebeurd waardoor de Riverclan Queen een andere kat was geworden. In haar dood had ze haar rust gevonden en had ze zichzelf opnieuw gevonden. Opnieuw de rustige poes wordend die ze altijd had moeten zijn..

De donkere poes werd wakker en Dreamheart glimlachte zacht. Haar vraag wie ze was liet haar toch even opkijken en een lach kwam op vanuit haar keel terwijl ze haar pootje zachtjes likte. "Whisperwind, het is lang lang geleden sinds ik jou heb gezien. Slechts flitsen op grote plekken zonder overzicht." Haar stem was zacht en ze keek de Medicine Cat aan. "Mijn naam is Dreamheart. Ik ben gestorven vele manen geleden als Queen van Riverclan. Beschermend wat mij dierbaar was tegen de gevreesde Bloodclanleader Icy." Er lag geen emotie in haar stem toen ze sprak over haar moordenaares. Ze had het Icy vergeven. Waarom zou ze woede jegens welk levend wezen dan ook opkroppen? Een glimlach sierde haar lippen terwijl ze over haar pootje likte en wachtte tot Whisperwind opnieuw zou spreken.

Whisper moest toch even een paar secondes de tijd nemen om de poes goed te bekijken. Ze zou altijd verbijsterd blijven over het feit dat sommige zoveel van hun verloren schoonheid terug kregen. Haar eerste ontmoeting was zelf geweest met een van de oude elders die kort daarvoor naar Starclan was vertrokken. Mooi was hij niet geweest maar de kat die ze daar had gezien had haar echt verwonderd achter gelaten. Nu wist ze niet of ze verwonder moest zijn, ze had de poes waarschijnlijk wel ergens gezien maar kon het zich niet als de beste herinneren. Haar ogen werden even verrast zodra ze gevlekte poes begon te spreken maar ze neeg haar kop langzaam. ''Ik heb wel een hoop nog over je gehoord, het is een eer je hier te mogen ontmoeten.'' Antwoordde ze met een lichte glimlach voor ze haar staart opkrulde. ''Ik heb nog het recht een oogje te houden op een van jouw kleinzoons.'' Ging ze zacht verder en keek even om zich heen voor ze haar ogen sloot. Dit was iets wat ze zo lang had moeten missen, maar ook waren er dingen wat ze moest leren accepteren. De katten die met haar kwamen praten behoorden niet alleen meer aan Skyclan, maar ook behoorde ze nu bij Riverclan. ''Dit zal vast een van de gemakkelijkere ontmoetingen zijn voor je. Naar wat ik eens heb gehoord heerst er flink wat verwarring en pijn bij een warrior die zich tot jullie rangen voegt.'' Sprak ze zacht en opende haar ogen weer om de gevlekte poes aan te kijken met een lichte twinkeling in haar ogen.

Ze grinnikte toch even zacht en wiebelde geamuseerd met haar oren voor ze de calico poes aankeek. Ze neeg haar kop licht onder de woorden en tikte even met het puntje van haar staart tegen de grond. ''Zoveel eer zal er niet zijn. ik ben enkel maar een uit de kluiten gewassen, bouw van een warrior, past nauwelijks met haar dikke kont in de den, medicine cat.'' Haar toon was zacht maar het was puur een grap. Ze wist dat ze niet dik was maar door haar bouw was ze gewoon iets te groot eigenlijk. Toch moest ze even lachen en knikte langzaam. ''Lastig is denk ik wel een understatement. Ze zijn koppig, eigenwijs en hebben allen een eigen wil. Maar dat is wat hen uniek maakt.'' Zei ze zacht met een glimlach rond haar snuit. Toch gleden haar gele ogen weer in het rond, wellicht dat ze ergens een glimp van haar voormalige leider kon vangen, of wellicht van een ander die verloren was gegaan in de ramp.  Een ramp die zij nooit had voorzien en voor vele manen zwaar op haar hart had gelegen. Maar nu mocht ze zich niet meer laten teisteren door wat er was gebeurd, ze moest bewijzen dat zij er niks aan had kunnen doen. Ze moest bewijzen dat Dawnstar haar tot in het diepste kon vertrouwen als het ging om de zorg voor de clan. Ze keek weer terug zodra Dreamheart begon te spreken en liet haar oren iets afzakken. ''Dat kan ik heel goed begrijpen.'' Sprak ze zacht voor ze opkeek en onbewust even zacht zuchtte. Ze was als warrior gewend dat ze zich niet meer om zoveel dingen zorgen had hoeven maken maar nu lag er weer een zwaardere taak op haar schouders. ''Verliezen horen bij het leven, maar de clan kan op mijn schouders rekenen. Ik zal altijd een luisterend oor hebben en advies voor zover mijn kennis gaat.'' antwoordde ze eerlijk en schoof even met haar voorpoten. Ze had meer dan genoeg vragen maar wist dat ze die niet aan de calico poes moest stellen, dat was oneerlijk. ''Het enige wat ik kan hopen dat alles nog even vredig blijft, dat hebben de clans ook verdiend.''