{Ganzenopdracht} This is your fault!

Opdracht: Laat hem uit een boom vallen op een andere kat en de ander de schuld geven

Met krachtige passen verliet de zwartwitte kater het kamp, nu zijn poten allebei een heel stuk beter waren geheeld had hij besloten wat aan zijn kracht te gaan doen. Hij kon dan wel het territorium niet verlaten maar er waren genoeg manieren om zijn lichaam weer iets op te bouwen en een ding was iets wat hij stiekem had afgekeken van anderen. Niet veel katten binnen de clan konden klimmen of deden het. Het was iets wat hij had willen leren gezien het hem in sommige gevallen een voordeel gaf in zijn aanvallen. Nu naderde hij een boom waarvan de onderste takken niet al te hoog hingen zodat hij niet teveel kracht moest zetten op zijn nog herstellende lichaam. Hij nam een klein aanloopje en klom bijna te soepel naar de eerste tak om daar even te blijven zitten. Zijn geelgroene ogen gleden even in het rond terwijl hij neerkeek op de grond onder zich. Het was nog best stil en voor hem dus het beste. Hij ontdekte wel dat de takken een heel stuk gladder waren dan voorheen maar dat was het probleem met leafbare en de vorst. Hij bestudeerde de volgende takken en sprong een verdieping hoger om de klauwen zijn voorpoten er al in te zetten. Een plots geritsel leidde hem af, waardoor hij zijn balans verloor. Zijn achterpoten wisten geen grip te krijgen op de tak waardoor hij draigde te moeten hangen aan zijn voorpoten. Wetend dat zijn voorpoten en schouders de druk van deze beweging niet aan zouden kunnen liet hij ook maar los om zich naar beneden te laten vallen. Maar zijn val werd op een vreemde manier gedempt door iets. Grommend sprong hij overeind, alleen maar om te zien dat hij bovenop een ander was geland. ''Wat moet je van me, ben je gek ofzo!'' Snauwde hij beschuldigend en staarde zijn valdemper aan. ''Ik had wel dood kunnen vallen door je.'' Gromde hij vervolgens en zwiepte gefrustreerd met zijn dikke staart.

Het was nog vroeg toen Silvercloud haar nest verliet. Ze wilde gewoon al haar gedachten nog eens op een rijtje zetten, zonder dat andere haar stoorden. Lynxfang deed de laatste tijd gewoon vreemd, leek haar te ontwijken en het volgende moment wilde hij haar weer bij hem. De poes was slim en wist vaak hoe ze anderen hun gedachten moest lezen, maar Lynx maakte het haar wel moeilijk. Het duurde niet lang voordat de zilveren poes een prooi gevangen had, een zwarte vogel. Het was geen Kraai, daar was die te klein voor. Maar de vogel kon wel doorgaan als een Kauw. De Riverclan poes liep terug richting het kamp toen er geritsel boven haar klonk. Boven haar? Net toen ze omhoog wilde kijken, viel er een zwarte schaduw op haar waardoor ze zelf plat tegen de grond gedrukt werd. De harder klap zorgde ervoor dat de poes naar adem moest happen. het leek alsof haar longen dicht werden geknepen. 'Wat moet je van me, ben je gek ofzo!'' Ze had zich nog maar net kunnen herpakken toen de stem van Snowkiller haar oren bereikten. Haar oren lagen in haar nek bij het horen van de beschuldiging. Eerst bedankte hij haar niet omdat ze zijn leven gered had tijden de aanval op Thunderclan, en nu beschuldigde hij haar voor niets?! 'Ik had wel dood kunnen vallen door je.'' Haar vacht stond nu ook recht van irritatie. Hij was dan wel iets groter, maar dat wilde niet zeggen dat ze zich niet kon verdedigen. En daarmee bedoelde ze dat ze zich niet op haar teentjes liet trappen door een verwende kater die dacht dat hij even alles mocht doen wat hij wilde en andere katten beschuldigen wanneer hij er zin in had. "De enige die hier gek is ben jij." siste ze direct als weerwoord en haalde haar lip op in een lage grom. "Jij denkt ook alleen maar aan je jezelf. Ik had evengoed iets kunnen oplopen door jouw stomme fout." Ze ademde even diep in, aangezien de klap van daarnet toch nog enkele aanslepende gevolgen had. Had hij niets beters te doen dan te zitten spelen tussen de takken. In de tijd van leafbare waren er veel betere dingen die hij zou kunnen doen. Ze kneep haar ogen even dreigend tot spleetjes.

het duurde even voor hij degene herkende op wie hij was geland en een geirriteerde blik ontstond in zijn ogen. Zij, had ze hem niet genoeg lastig gevallen? Hij had wel gehoord dat zij degene was die hem verder had gesleept maar dat kon hem niet zo heel veel interesseren als hij eerlijk moest zijn. Alleen de manier waarop ze antwoordde maakte de grote kater kwaad en hij gromde zacht. ''Werkelijk nu?'' Kaatste hij terug voor hij met zijn staart zwiepte. Hij had door haar gewoon weer mank kunnen zijn en nog langer vast hebben gezeten in het kamp. ''Ik ben hier niet degene die hier rondstormd met een partij herrie waar zelfs een das zich voor zou schamen.'' snauwde hij kwaad en zette een pas naar voren. Hij was absoluut niet onder de indruk van haar, wie dacht ze wel niet dat ze was? ''Ik had een perfecte balans maar nee, jij moest hier rondstormen. Ik weet het niet hoor.'' Grauwde de zwartwitte kater voor hij opnieuw met zijn staart zwiepte en zijn vacht opzette om nog groter te lijken. Hij had dan wel niet al zijn spierkracht terug, hij had nog altijd een groot lijf.

''Werkelijk nu?'' De poes zwiepte geïrriteerd met haar staart bij de woorden van de oudere kater. ''Ik ben hier niet degene die hier rondstormd met een partij herrie waar zelfs een das zich voor zou schamen.'' Vaak liet ze zich doen en ontweek katers zoals Snowkiller, maar nu zou ze zich niet meer zo laten doen. Silvercloud was nu zelf een gerespecteerde warrior, ze had zelfs en twee apprentices gehad die allebei geweldige warriors waren geworden. Wat dacht deze kater wel. ''Ik had een perfecte balans maar nee, jij moest hier rondstormen. Ik weet het niet hoor.'' Ze haalde haar lip op bij wat hij verder zei. Oo, wat had ze graag haar klauwen in zijn gezicht gezet. Voorlopig zou dat nog niet gebeuren, maar de kater leek het nu echt wel uit te lokken. Misschien was hij wel express uit de boom gevallen om haar de schuld te geven. In deze tijd zou zoiets nog wel kunnen. Sommige deinsde voor niets terug. Silver legde haar oren plat in haar nek en richtte zich op naar de kater. "Misschien ben jij wel niet zo perfect als je denkt," Het woord 'perfect' spuugde ze er bijna uit, waarna ze hem aankeek met een afkeurende blik.

De massieve kater trok zich niet veel aan van de houding van de poes. Als ze hem uitdaagde tot een gevecht zou ze waarschijnlijk niet ver komen dan een paar krassen in zijn huid. Maar zodra een warrior een apprentice kreeg dachten ze echt dat ze alles waren. De reden waarom hij dus geen apprentice hoefde maar er toch aan een vast zat. Hij had er absoluut geen zin in en zou pas trots zijn als de poes uitgroeide tot iemand zoals hij was. Maar dat kon nauwelijks iemand. Bij de woorden van de poes keek hij haar alleen even koud aan voor hij met zijn ogen rolde. ''En wat probeer je te bereiken, dat ik onder de indruk raak van je?'' Antwoordde hij voor hij zijn klauwen in de sneeuw drukte en zijn staart langzaam naar zich toe trok. ''Want ik heb nooit gezegd dat ik perfect ben. Perfectie is een streefdoel en in tegenstelling tot alle snotneuzen die denken dat ze uitgeleerd zijn zodra ze een keer warrior worden, train ik nu nog steeds.'' Sprak hij voor hij zijn kop hief en gedeeltelijk op haar neerkeek. ''Maar dat zou jij nooit kunnen begrijpen, en zeker niet als je het ook nog eens moet verstoren. Ik weet niet of je het nog weet maar mijn poten beginnen net pas goed te genezen, een foute val door het feit dat jij rondstormde en ik had weer manen vastgezeten.'' Ging hij koud verder, voor hij een van zijn poten hief en tussen zijn teentjes begon te wassen.

''En wat probeer je te bereiken, dat ik onder de indruk raak van je?'' Silvercloud's oortjes zakten nog dieper in haar nek bij zijn volgende woorden. Het was niet zijn houding, maar zijn woorden waar ze zich aan ergerde. De arrogantie droop zo van hem af. ''Maar dat zou jij nooit kunnen begrijpen, en zeker niet als je het ook nog eens moet verstoren. Ik weet niet of je het nog weet maar mijn poten beginnen net pas goed te genezen, een foute val door het feit dat jij rond stormde en ik had weer manen vastgezeten.'' "Ik dacht dat een sterke kater als jij, je niet zo snel liet afleiden door wat geritsel," gromde ze tussen haar tanden door en draaide zich vervolgens een 90graden om. Haar kopje draaide ze nog even zijdelings naar de kater om. "Maar ik had het blijkbaar mis. Zelfs grote kater kunnen niet op zichzelf passen." siste ze nog, verwijzend naar het feit dat zìj hem uit het water had gevist toen hij daar zelf niet tot in staat was.

Zijn dikke staart begon iets krachtiger heen en weer te zwiepen terwijl hij haar aankeek maar bij haar woorden kon hij een spottende lach niet onderdrukken voor hij met zijn kop schudde. ''Heeft niemand je ooit geleerd dat als je volledig gefocust bent dat alles een afleiding is. En ik was nu eenmaal geconcentreerd aan het trainen, iets waar je wat van zou kunnen leren.'' Antwoordde hij koud voor hij snoof en zijn klauwen uitsloeg. Voor een seconde stonden zijn achterhandspieren aangespannen, klaar om haar aan te vliegen voor haar eigen arrogantie dat hem niet aanstond. Toch duurde het moment niet langer dan een seconde voor hij diep ademhaalde en ontspande. Hij haalde zijn schouders op en keerde zich weer naar de boom toe. ''Ach, niemand is perfect, ik ben daar geen uitzondering bij. Het enige verschil is, ik doe nog wat voor deze clan.'' Antwoordde hij enkel en zette zich af om de boom weer in te klimmen voor hij zich op de eerste tak balanceerde. ''En als dat je niet aanstaat had je me maar beter moeten laten liggen op de oever. Met een beetje geluk had de stroming mij weer meegenomen en was ik verdronken.'' Hij deed het lijken alsof hij een feit constateerde, war eigenlijk ook wel weer zo was.