I believe I can.. -PLONS- (Ganzenopdracht)

De wind streek door de lange grijze vacht terwijl de kater over de besneeuwde ondergrond stapte. Hij had nog altijd zijn afstand van iedereen gehouden, leefde nogsteeds meer in de schaduwen. En toch lette hij wel op wat er gebeurde in de clan, beter dan wie dan ook van hem zou denken, hij wist vrijwel alles dat er aan de hand was. Kort sloot hij zijn ogen tot hij een stem hoorde. Een frons kroop op zijn kop toen hij opkeek naar de poes op het ijs. Was ze dom ofzo, dat was nooit dik genoeg. Hij sprong op toen ze erdoor heen zakte en uit zijn zicht verdween. Niet nadenkend sprong hij achter haar het ijs op en het water in. De kou had hem vrijwel meteen in zijn greep maar hij dwong zijn spieren zich te bewegen. Snel zwom hij naar de poes, greep haar nekvel en zwom terug naar het wak om haar kop boven water te drukken en haar het ijs op proberen te helpen terwijl zijn lichaam steeds kouder werd.

Rustig herhaalde hij de lange halen over haar vacht over en overnieuw om hem droog te maken. Hij wilde niet dat ze ziek werd. Ten eerste was zowel greencough als whitecough niet erg fijn daarbij kon de clan nu echt geen zieke warriors gebruiken. Hij keek even naar het wak in het ijs, ze had makkelijk dood kunnen gaan, net als hij toen hij achter haar aansprong. Hopelijk zouden andere het wak zien en niet zo stom zijn om er alsnog erop te gaan staan. Hij lette meer op de clan dan andere dachten maar hij kon niet overal bij zijn. Hij had genoeg andere taken op zich genomen om de clan vanuit de schaduwen te beschermen en helpen. Ookal kende meeste hem daarom niet, of wisten zelfs dat hij bestond. Het maakte hem iet uit, zolang hij kon helpen. 'Ik breng je zometeen alsnog voor de zekerheid naar Nightstream' sprak hij rustig, meer op adem gekomen terwijl hij door ging met haar vacht drogen.

Zijn zilveren oren trokken even terug terwijl hij haar aankeek. Tuurlijk, dat had hij meegekregen. Hij was zo erg aan Nightstream gewend. Hij zuchtte even en knikte. "je hebt gelijk, het is een gewoonte om Nightstream te noemen" mompelde hij en ging weer rustig verder met haar vacht! ze begon droger te worden. Nou nog warm. "Ik zal je zo naar Whisperwind brengen, Butterbell" Hij was enorm slecht met namen, zeker omdathij niet vaak met zijn clangenoten sprak, maar een paar onthield hij wel, en die van haar viel gewoon wel op, het was niet zo standaard. "ik zou maar iemand zoeken om je warm te houden vannacht, anders zou je nog eens ziek kunnen worden ook" Hij keek even recht voor zich uit zonder pauze te nemen van haar vacht maar sloot toen zijn ogen. Hij had geen problemen met het zo even zitten. Het was niet dat hij gescheldschap haatte, hij had er gewoon amper tijd voor en katten zochten hem niet vaak op. Daarbij deed hij ook nog wat, het was niet dat hij totaal nutteloos zo.

De kater wist zelf niet helemaal wat hij ervan moest vinden dat ze een nieuwe medicine cat hadden. Tuurlijk hij was blij voor Whisperwind, het was goed voor haar en Dawnstar zal er vast een reden voor gehad hebben maar iedereen was gewend aan Nightstream, en hij persoonlijk had geen problemen gehad met haar als medicine cat. Nou ja, het zou inderdaad vanzelf wennen. Hij knikte even op haar woorden, hij zou er niet tegenin kunnen gaan om even een controle te nemen. "We kunnen het nu niet gebruiken om zieke warriors te hebben" mompelde hij en keek naar haar terwijl ze opstond. Ze stond nogal wankel, hij durfde te wedden dat ze op zichzelf nog voor het kamp weer neer zou vallen als ze geen steun had. Rustig hees de kater zijn grote, stevige lichaam op en rekte zijn verstijfde spieren even. "Je ziet er nogal wankel uit, heb je steun nodig?" vroeg hij maar zonder echt op antwoord te wachten sprong hij soepel naar haar toe en drukte zijn flank en schouder zacht tegen de hare. Ookal was hij een stuk groter. Zijn appelgroene blik ging naar haar blauwe ogen en hij glimlachte warm.

kort keek de kater om zich heen. Hij hield zijn omgeving graag in de gaten. Niet dat ze zometeen zouden gaan en dan aangevallen zouden worden door iets, of een andere kat die dacht dat het verstandig of leuk was om dun ijs op te lopen. "maak je maar geen zorgen om mij" grijnsde hij. Hij keek opzij toen ze tegen hem aan leunde en glimlachte. Hij was blij dat ze zijn hulp aannam en geen eigenwijs ding was die zou blijven volhouden dat ze het zelf wel kon zodat hij haar uiteindelijk op de helft mee moest gaan slepen. Tot nu toe was ze vooral aan het zuchten en had haar ogen gesloten, dus wachtte hij, niet wetend of hij moest vragen wat er was. Even vocht hij erover in zijn kop. "Wat is er?" vroeg hij uiteindelijk toch maar. Hij keek om naar haar toen hij haar neusje op zijn schoft voelde en likte vrijwel automatisch zacht haar wang. Het duurde een seconde voor hij besefte dat hij het gedaan had en keek voor zich uit niet wetend wat te doen.

Woods verkeerd acc

Secretvoice luisterde naar haar woorden terwijl zijn ogen rondgeleiden langs de bomen. Hoewel hij het niet zomaar zou zeggen, haar warmte voelde goed na het ijskoude water, zeker nu ze beide weer behoorlijk opgedroogd waren. Hij keek naar haar blauwe ogen en knikte even. "Wat er nu gebeurd, ik weet niet waar je mee zit en of je het met deze vreemdeling wilt delen" grijnsde hij. "Maar ik weet vrijwel zeker dat je er niets aan kunt doen, net zo min als dat je je voor kan bereiden op wat zal komen" mompelde hij tegen haar zonder zijn blik van haar ogen af te halen. "Ik denk dat het wel goed zit, wat er ook gaat komen, of Starclan staat mij bij terwijl ik voorkom dat het jou naar beneden haalt" sprak hij en duwde zacht zijn kop tegen de hare, in de hoop haar wat steun te geven.

Rustig legde hij zijn staart om haar heen, als ze hier nog gingen zitten zou hij haar warm proberen te houden en eerlijk zat hij ook best lekker zo. Hij glimlacht om haar woorden, de clan was zijn familie dat zeker. Hij was meer de afwezige grote broer waarschijnlijk. 'Yeah, ik ken ze een beetje' mompelde hij. Hij wist dat Snowkiller behoorlijk op zijn doel afging. Hij wou net vragen wat ze bedoelde met wat eraan zat te komen maar ze legde het al uit. Zijn oren gingen recht naar haar toen hij Dawnstar's naam hoorde. Ze was een goede vriendin dat zeker, ze hadden best vaak gepraat over problemen of hoe het met haar ging maar hij merkte inderdaad dat het niet helemaal goed ging zoals het ging zo. Maar of ze nou meteen zou stoppen. 'Ik heb gemerkt dat ze minder vertrouwen heeft, in starclan, de clan maar vooral in zichzelf. Ik heb haar proberen te helpen maar als het eraan zit te komen. Wolf zal een goede leider kunnen worden' sprak hij en keek haar met een zachte blik aan. 'Dawnstar en Wolfgaze zijn wel slim genoeg om Snow niet die macht te geven. Hij is een goede warrior inderdaad maar hij kent zijn grens niet. Ze zullen vast slim zijn met hun keuze, echt' sprak hij zacht. Hij hoopte het zelf maar, misschien moest hij Dawnstar toch nog eens spreken. Langzaam stond hij op en keek naar de poes. 'Kom, ik wil niet dat je ziek word voor wat er ook mag gebeuren' Hij gaf haar zacht een lik over haar oor en hielp haar met opstaan.