Change

Het weer was gewoonweg cruel, de wind sneed door de wangen van de katten hoe dik de vacht ook was, en de sneeuw teisterde je ogen. Vreselijk om erin rond te lopen, tenzij je er van hield. Dus zat iedereen binnen, ofwel, bijna iedereen. Want Tall hield van sneeuw met heel zijn hart, bijna had hij het gemist als kitten, maar gelukkig was hij naar buiten geglipt en had er lang in kunnen spelen voor zijn moeder hem weer naar binnen had gesleept. De kitten had geleerd en vroeg het de volgende keer, ondanks zijn nestarrest had het gemogen. Dus hier zat hij weer, al warrior, net als kitten te genieten van de sneeuw en de kou.

- Emberpaw first

Terwijl buiten de wind huilend door het kamp gierde, lag ik een tikkeltje rusteloos in mijn nest. Om maar niet af te dwalen naar de moeilijkere onderwerpen dacht ik na over de storm. Het ging er hevig aan toe buiten, en ik nam aan dat vrijwel iedereen binnen zat op een paar idioten na. Waarom was die storm er? Ik had wel eens horen zeggen dat alles wat er gebeurd door Starclan komt. Had Starclan deze storm dan ook gestuurd? En waarom dan? Misschien moest er iemand gestraft worden. Iemand die zich had misdragen. Maar ja, die iemand zat nu waarschijnlijk veilig binnen. Dan had het niet zo veel nut. Maar wat nou als ik de zondigst was? Moest ik dan niet naar buiten gaan? Wat had ik dan fout gedaan? Ik had met mijn broertje gevochten.. Misschien was Starclan daar niet zo blij mee? Over één ding was ik nu overtuigd; als de storm een straf was, dan moest ik naar buiten gaan. Ook al was het niet voor mij bedoeld, om eerlijk te zijn wilde ik mezelf ook wel een tot het uiterste drijven. De grenzen verkennen. Kijken wat ik kon. Vastbesloten sprong ik overeind, en stapte ik naar buiten. Echter viel daar die vastbeslotenheid vrijwel meteen weg; het weer was echt verschrikkelijk! Mijn vacht werd alle kanten op gerukt door de wind, en sneeuwvlokken sloegen in mijn gezicht. Even wilde ik teruggaan, maar dat kon ik gewoon niet. Ik was er nu aan begonnen, en jk zal het afmaken ook. Met mijn oogjes dichtgeknepen begon ik veder te lopen. Ik wende na een tijdje wel een beetje aan de kou, en besloot dat het wel meeviel als ik er niet teveel aan dacht. Stap voor stap kwam ik er wel. Ik had weliswaar geen idee waar ik naar opzoek was, tot een gedaante voor me opdoemde. Ik herkende nog niet wie het was, maar vertrouwde er op dat het goed volk was. Volgens mij was ik nog niet eens het kamp uit, laat staan bij de grenzen. 'Wie gaat er in dit weer nou naar buiten?' Riep ik om over de wind heen te komen.

Hij zat wel lekker, zijn vacht was heel erg dik, en om eerlijk te zijn was het zo nu en dan prima om het even koud te hebben. Zolang je anderen maar niet meesleepte in de gekkigheden. Dat gedeelte van het plan liep een beetje mis, Tall zat er al een hele tijd, en dacht dat het wel veilig was te blijven zitten aangezien er heus niet veel anderen zouden komen. Dat klopte dus duidelijk niet helemaal, want het duurde niet heel lang of een apprentice, Emberpaw? Kwam naar hem gelopen. De vraag was logisch, en toch antwoordde de warrior niet meteen, eerst schoten zijn poten naar voren, en schoven de apprentice voor hem. Door zijn immense omvang was daar een luwte en zat hij uit de wind en sneeuw. Je hoefde dan dus ook minder hard te schreeuwen om elkaar te verstaan. "Ik houd hiervan," Antwoordde Tall toen, met een glimlach rond zijn mond. Het was heerlijk, dit weer.

Toen de grote kater duidelijker werd, herkende ik deze ook. Tallshadow. Één van de beroemdste warriors van mijn clan, waarover vele verhalen in de rondte deden. Niet altijd positief, maar toch had ik veel respect voor hem. En daar kwam nog eens bij kijken dat hij mijn oom was. Om de één of andere reden bestond mijn hele familie uit grote, sterke katten die overal in uitblonken. Behalve ik, natuurlijk. Ik was zwak, Lurking had het zo vaak gezegd. Zou Tallshadow zich voor me schamen? Om eerlijk te zijn had ik hem nog nooit echt gesproken. Daar was het nu wel de goede gelegenheid voor. Toen de grote kater naar me toe kwam, en met zijn eigen lijf een soort hol maakte waardoor we gewoon konden praten, keek ik vol bewondering naar hem op. hij was zo groot.. Had hij het niet koud? Hij had wel een vrij dikke vacht, maar toch.. Ik had het wel koud. Toen Tallshadow zei dat hij van dit weer hield, keek ik hem een beetje verbaasd aan. Was dat misschien stoer? Iets voor dappere katten? 'Ik ook!' Beweerd ik dus ook snel. Als ome Tallshadow er van hield, dan moest het wel cool zijn! Later wilde ik net zo worden als hij.

De kater zag de ander kijken, en maalde er niet echt om. Ondertussen zou hij gewoon verder genieten en luisteren naar de vlokken die om zijn oren raasden, als je slim was ging je naar binnen, als je dom was ging je naar buiten. Tenminste, zo zagen sommigen het, hij zag het liever als iets waar je maar van moest houden, het maakte niemand minder goed als er wat katten naar buiten gingen in dit weer.
'Ik ook!' De kater keek ietwat sceptisch naar de kater die er dus allesbehalve uitzag alsof hij dit leuk vond, en dus schudde Tall glimlachend zijn hoofd. "Nee, ehm.." Hij fronste, hij wist haast ieders naam! Maar als ze zo veranderden als deze hier kon hij er ook niets aan doen dat ze onherkenbaar werden. Even geen idee wie dit was, en aan geur had hij niets want het was zo koud dat hij niet kon snuiven wilde hij de ander niet besproeien.

Toen de grote kater wat sceptisch op me neer keek, wendde ik mijn blik onzeker af. Had ik iets verkeerds gezegd? Ik wilde mezelf niet voor schut zetten, en al helemaal niet voor deze kater. Deze kater was mijn ideaalbeeld van een Warrior! Met mijn vader dan. Geen wonder dat ze familie waren. Toen de Tallshadow stamelde had ik ook wel door dat hij mijn naam niet meer wist. Ergens vond ik dat jammer, misschien had ik toch wel gehoopt dat hij iets over me wist. Dat mijn mentor die nota bene zijn bader was hem iets over me had verteld. Maar ach, daar had ik nooit echt van durven dromen. Ik was maar een klein, zwak katertje, amper Apprentice. Hij.. Hij was groot, sterk, gerespecteerd.. Misschien zou ik jaloers op hem moeten zijn, maar dat was ik niet. Hij had het toch zelf verdiend? Het lag niet in mijn aard om jaloers te zijn. Ik toonde mijn onzekerheden natuurlijk niet, maar keek daaromtrent grijnzend weer op. 'Emberpaw.' Mauwde ik grijnzend. 'Ik ben de zoon van je broer Thrushdive, remember?' Voegde ik er aan toe, vel zelfverzekerder dan ik eigenlijk was. Als je zo vaak loog over je twijfels werd je er vanzelf goed in.

Gelukkig leek de ander het niet al te erg te vinden, Tall schaamde zich wel een beetje. Hij hoorde dit soort dingen te weten, maar de laatste tijd had hij het zo druk gehad dat hij alles helemaal kwijt geraakt was. 'Ik ben de zoon van je broer Thrushdive, remember?' Oh lord, hij was zijn eigen neefje helemaal vergeten, dit was dus een broertje van Lurkingpaw. Mooi, nu zou hij hem wel onthouden. "Natuurlijk," Knikte hij dus, en keek de ander met een verontschuldigende glimlach aan. "Het spijt me echt, nogal veel aan mijn hoofd gehad," Zijn ogen waren niet al te makkelijk te zien vanwege de kou, maar hopelijk zag de apprentice dat hij het meende.

Toen de Warrior zich tegenover me verontschuldigde omdat hij mijn naam was vergeten, vond ik dat toch een beetje vreemd. Ik was er helemaal niet vanuit gegaan dat hij me kende, dat hij me wilde kennen. We waren dan wel familie, toch durfde ik hem niet mijn verwant te noemen, uit schaamte. Niet voor hem, maar voor mezelf. Zou iemand hem minder vinden als die kat wist dat hij mijn oom was? Misschien wel.. Misschien zou die kat dan denken dat de zwakheid in de familie zat. Niet dat dat zo was. Nee, mijn familie was hist super sterk! Oma, papa, ooms, tantes, broertjes, zusjes; allemaal perfect brave, getalenteerde persoonlijkheden. Toch liet ik weer mijn gevoelens niet zien; ik haalde juist vergevend mijn schouders op, alsof hij me iets schuldig was dat ik niet erg vond. Belachelijk, maar zo zoden de meesten waarschijnlijk gereageerd hebben. 'Maakt niet uit.' Voegde ik nog even toen aan mijn gebaar. Een tikkeltje nerveus sloeg ik mijn staartje om mijn pootjes, en wipte ik voorzichtig heen en weer. 'Euhh.. Oom Tallshadow?' Begon ik voorzichtig. 'M-mag ik u misschien iets vragen?' Maakte ik bibberend van de kou af. Ik was hier nooit goed in geweest ..

Hij glimlachte vrolijker toen de ander hem het vergaf, en bekeek hem nog eens wat beter. Ergens leken ze wel op elkaar, dezelfde witte borst en tabby vacht, dezelfde sprekende ogen. Alleen de bouw en houding waren ergens wat anders, de kater tegenover hem was kleiner, kleiner dan dat hij was op die leeftijd in ieder geval. Nou was dat niet echt een eerlijke maatstaf want Tall was ook wel heel groot geweest op die leeftijd. 'M-mag ik u misschien iets vragen?' Zijn focus verplaatste zich accuut naar de kater voor hem, en naar het heden. "Maar natuurlijk!" Mauwde hij vrolijk, en glimlachte breed, dit leek hem niet de kat om het grapje bij uit te halen van 'dat heb je al gedaan' dus dat werd voor nu geskipt.