Dark shadow in the shadows

Een grijns stond op haar grijze kop terwijl de poes doorstapte, opnieuw over de grensen heen. Uit windclan, Shadowclan in. Oh ze wist dat die clans haar haatte, ze hadden er alle reden toe, maar ze genoot er zo van om hun vechtlust te zien, de hat in hun ogen. In windclangebied was ze niemand tegen gekomen. Die rare clan met katten die de moordenaar van hun leider gewoon weg lieten lopen ookal had die nog maar een paar tikjes nodig tot de dood. Rustig keek ze voor zich uit, Shadowclan had haar ook al een aantal keer laten lopen. Met die rode poes, en Lone-one, en hun eerste gevecht. Al was ze bij die wel op volle kracht geweest.

{ Tallshadow }

Dus liep ze hier, alsof ze er hoorde, elke dag hier liep. Nou moest ze toegeven dat ze hier best vaak liep maar dat deed ze bij elke clan, en overal waar ze liep liet ze een puinhoop en verdriet achter. Al was Shadowclan op een of andere manier haar favoriete clan om dit bij te doen, samen met Windclan. Hmm. Haar gedachte werden onderbroken toen ze een bekende stem hoorde. Kort rolde ze met haar ogen voor ze zich opdraaide. 'Tall, how nice to see you again' grijnsde ze.

Haar grijns werd enkel breder terwijl ze de kater voor haar aankeek. De wonden op haar lichaam staken, ookal waren ze al een flink stuk met genezen. 'Don't be so mean Tallpaw, I'm just taking a walk' sprak ze om een meer dan zoete toon. Met een lach op haar kop. Niemand had haar verteld dat hij warrior was geworden, hoe moest ze dat dan weten, tuurlijk hij was ouder en groter geworden maar dat betekende niets. Ze zou hem niet aanvallen maar hem een beetje tegen zijn haren in strijken was geweldig.

Kort haalde ze haar schouders op. 'That's because some cats annoy me while I'm just walking' ging ze verder. 'That is not my fault' De grijns op haar kop werd alleen maar breder bij de gedachte aan de dode katten die haar verveelde terwijl ze enkel aan het lopen was. Ze probeerde er niet eens vijandig uit te zien, enkel relaxed, dat irriteerde katten vaak erger dan dat ze boos zou worden.

Sushi grijnsde simpel. Dat ze katten al kon irriteren met enkel lopen en ademhalen, geweldig. honey, I'm just walking, no reason To be anoyed." grijnsde ze naar hem terwijl haar staart zacht heen en weer wiegde. Als de kater niet zo groot was geweest, of zij niet die wonden op haar lichaam had gehad was ze waarschijnlijk nog gaan zitten ook. Niet dat zijn grootte haar bang maakte, hij had zijn grote, zij had haar technieken, en ze had er vertrouwen in dat ze beide wel beschikte over behoorlijk wat kracht. Dan gingen ze ongeveer gelijk op in een gevecht. Maar niet nu, niet nu ze al vol met wonden zat. "You can try and ask her, don't think she will tho" antwoorde ze met een rustige stem. Ze vermaakte zich wel zo.

de grijns op haar kop werd breder met elk woord dat tussen de twee katten speelde. In haar ogen kon dit nog zo nog wel even doorgaan voor ze zich voldaan om zou draaien en zou vertrekken. Hem aanvallen, nee, niet vandaag. Later, zeker, ze zou hem wel een keer laten zien dat zijn grote hem niet sterker maakte maar nu niet. Ze was nog niet op honderd procent. Ze luisterde naar zijn woorden en bedacht een reactie tot ze die naam hoorde. Die verdomde naam. Haar bloed voelde koud aan in haar aderen. De grijns was geheel verdwenen en haar ogen stonden dodelijk. "How did you call me?" perste ze tussen haar opeen geklemde kaken uit. De stem van haar moeder herhaalde zich in haar kop met die naam. Sweetkit, Sweetkit, Sweetkit. Haar spieren raakte automatisch gespannen, haar nagels gleden uit hun hulzen. Nog nooit had iemand haar in een klap kwaad gekregen, maar die naam deed het hem. Pure woede siepelde door haar aderen terwijl haar vacht overeind ging staan en haar staart heen en weer sloeg. "Don't you ever call me like that again" Haar kop ging laag naar de grond alsof ze hem aan zou gaan vallen.

Een grauw rolde uit haar bek toen de kater voor haar haar bij haar geboorte naam noemde. En de kater reageerde geheel verrast en verbaast op haar woede. Ze had zich altijd ingehouden, ze werd amper echt kwaad, maar die ene naam, die naam die altijd een probleem mee zou nemen. Opnieuw sprak hij de naam uit opnieuw gevolgd door de o zo lieve stem van haar moeder erachteraan. Ze haatte die poes, ze haatte haar tot op de grond van haar hart. Ze haatte de naam net zo diep, ze was geen Sweetkit, Sweetkit was een zielige Thunderclan kitten, zij was geen zielige clankat. Opnieuw klonk er een grom, diep uit haar borstkas terwijl ze de kater voor haar aanstaarde met haar ijzig koude ogen die matchde met de kleur. En nog eens die naam, nog eens de stem en nog eens een grauw. 'You will regret not listening to my warnings, dumb kittypet' De kater voor haar was groter, had op dit moment een betere gezondheid en had dus ook een grotere kans om te winnen. Een veel te grote kans om te nemen. En hoewel ze kwaad was was ze niet dom, ze wist dat hij haar met alle liefde zou doden. Maar ze zou hem wel krijgen, en hij zou spijt krijgen, enorme spijt.

De kater voor haar, de kitty die ze had ontmoet als apprentice geeuwde, maakt een grote grap van haar. Maar dat maakte niet uit, nu kon hij het nog doen. Maar hij zou haar wraak voelen als duizend messen in zijn lichaam. Hij glimlachte en sprak over zijn poten waardoor er op haar kop een valse grijns kwam te staan. 'Don't worry, kitty, that will come' Een lichte lach gleed uit haar bek. 'That will come, and you fell feel it' gromde ze lachend waarna ze zich wegdraaide van de kater. Ze zou hem niet pakken, nee ze was niet stom, maar ook hij had katten waar hij om gaf, hij had katten die hem lief waren. En ja, zij was een valspeler, zou hem pakken op die zwakker plekken. .Zacht stapte ze weg

{Topic uit}