I...I'm not good at playing games..

Het kleine poesje werd wild wakker geschud van de geluiden om haar heen en opende haar ogen. Schichtig keek het kleine meisje heen en weer en opende haar mond om te piepen dat de spelende kittens moesten stoppen met zoveel kabaal maken. Ze sloot haar ogen en kroop achteruit. "s..stop alsjeblieft stop." Piepte ze zachtjes kijkend naar de spelende kittens en hoestte zacht.
-Smokekit eerst

Weer een drukke dag in de nursery. Smokekit kon zijn eigen pleziertjes hebben, zoals kijken naar de vogels, sneeuw, of iets wat de 'zonsopgang' en de 'zonsondergang' was. Hij had dat geleerd. Na een klein wandelingetje door het kamp kwam hij terug in de kraamkamer. Alles leek zijn gangetje te gaan, al zag hij een groepje kittens wild duwen en trekken In de buurt van een wit hoopje vacht. Het pluizebolletje hoestte hevig, en murmelde iets wat hij niet kon verstaan... Was dat niet... Zijn zusje? Met een vaart waarvan de kit niet wist dat hij het kon stormde hij op het groepje af. Hij ging voor Radiantkit staan, met een zeldzame zekere houding. "Niet doen. Even ergens anders." Piepte hij. Het grijze katertje was niet stoer, en het was niet driegend. Maar een verzoek. De kits dropen af, en snel richtte Smokekit zich naar zijn zusje. "Radiant, gaat het?"

#Smoketotherescue

Het kleine kittentje lag trillend op de grond. Haar ogen waren groot terwijl ze naar de kittens staarde die bijna over haar heen walsde maar toen ze ineens de stem van haar groter broer hoorde staarde ze met grote ogen op naar haar broer. Hij.. Hij nam het voor haar op? Ze voelde traantjes omhoog komen en ze stapte kroop even iets meer weg. Ze wou niet dat hij zag dat ze aan het huilen was. Toch moest ze zacht glimlachen toen hij vroeg hoe het ging. "Ik.. Ik ben oke." Fluisterde ze zachtjes en keek even omlaag. "S..Sorry dat je me moet beschermen.."

"Ik.. Ik ben oke." Smoke knikte, nu wat rustiger. "S..Sorry dat je me moet beschermen.." Een beetje verbaasd keek hij haar aan. "Hee... D-Da's niet erg..." Mompelde hij, een beetje beschaamd. Hij ging naast zijn zusje liggen, en zweeg. Gewoon, een stilte, zoals dat kan zonder dat het pijnlijk wordt. Het katertje bestudeerde wat duiven in de lucht, al waren ze moeilijk te zien. "Ben je vaak uit de nursery geweest?" Vroeg hij aan Radiantkit, zonder zijn ogen van de vogels fa te nemen. Hij maar een paar keer. Meestal zat hij vlak buiten de nursery, maar hij had gehoord dat het anders was met zijn witte zusje. Dat ze makkelijk ziek werd.

Het kleine meisje verlaagde haar kopje langzaam en sloot haar ogen diep adem halend terwijl ze haar kopje iets schudde. Ze was nooit een stap verder uit de nursery gedaan. Ze vond het eng. Onplezierig. e haalde diep adem en trilde nog ietsje. Ze was klein en onzeker. Waarom zou het nut hebben voor haar om uit de nursery te gaan? De clan zou haar toch niet nodig gaan ehbben.. Wie had zon hulpeloos ding nou nodig?

De kleine, rosse kitten keek nieuwsgierig op van zijn spelletje toen een rookkleurige kit hem en de andere kits hun spel onderbrak. Maar hij wou nog niet stoppen! Foxkit draaide zich om naar de andere kits om te zeggen dat ze gewoon verder zouden spelen, maar deze bleken het al afgebold te hebben. Fox keek hen teleurgesteld aan, net nu hij eindenlijk een spel mee mocht spelen werd het onderbroken..noujah er kwam nog wel eens een tijd dat hij kon spelen. Traag en onhandig stapte de kitten naar de grijskleurige en witte kitten. De witten kitten leek verdrietig? Foxkit was niet zo goed in het bepaalen van emoties, dat kwam nog wel hield hij zichzelf voor. "W-wie zijn jullie?" mauwde hij wat verlegen, maar toch met een opgetogen kittenstem.

Howlpaw bracht graag bezoekjes aan de nursery. Ze was dol op kittens, vooral als ze spelend, actief en leergierig waren. Vooral de schattige kleine katertjes met de grootse dromen van de sterkste warrior ooit worden, en om uiteindelijk te sterven als de machtigste leader. Het was nu al een tijdje geleden dat Howlpaw er voor het laatst was geweest, dus ze besloot te kijken wat de prachtige queens van de Windclan de laatste tijd op de wereld hadden gebracht.
Ze stak haar kop naar binnen, en al snel volgde haar lichaam. Ze keek rond. Over het algemeen was het er rustig, maar hier en daar zaten wat kittens met elkaar te praten. Een trio aan de rand van de nursery viel op. Een mooie, sneeuwwitte kitten, een prachtige blauwgrijze, en een rood-witte die tegen de sneeuw buiten de nursery af zou steken. Het was een mooi groepje om te zien. Ze stapte op de drie af. "Hee hee," mauwde Howlpaw zacht, terwijl ze door haar knieën ging en haar hoofd laag bij de grond hield om op gelijke hoogte te komen als de kittens.

De eerste paar seconden dook Fox geschrokken in elkaar, zo'n grote kat! Buiten de queens hier in de nursery had het rosse katertje nog nooit zo'n grote kat gezien, wow! Maar zijn nieuwsgierigheid stak de kop op en snel sprong de kit recht. "Ik ben Foxkit!" piepte hij trots, zijn enthousiasme straalde van hem af. Voor hem stond immers een machtige poes haha.

Haar vachtje trilde nogsteeds niet helemaal zeker en ze had zichzelf half verscholen achter haar broertje zodat haar vreemde ogen niet zichtbaar zouden kunnen zijn van de rode kitten die tegen hen sprak. Ze wou zich compleet verschuilen achter Smoky, gewoon weg van de wereld kruipen. Zodra er echter nog een kat tegen hen sprak hapte ze naar adem en staarde met grote, albino, ogen naar de apprentice. Ze was zo groot.. Het bracht iets van angst in haar op en ze wiebelde heen en weer. De rode kater sprak zijn daam en ze slikte zachtjes. "Ik.. Ik ben Radiantkit." Fluisterde ze. "Ik was eerst Whitekit maar mama heeft mijn naam veranderd omdat ik anders ben." Mompelde ze en keek omlaag hopend dat geen van hen haar fragiele lichaampje al hadden opgemerkt. Ze was een scharmienkel en absoluut geen warrior materiaal..

De rode, zelfverzekerde kitten kwam meteen op haar af en stelde zichzelf voor. "Hee Foxkit," begroette ze het kereltje, en begroetend drukte ze haar neus tegen zijn voorhoofd. De witte poes daarentegen leek wat schuchterder, maar ook zij stelde zich uiteindelijk voor. "Hee Radiantkit." Ook bij haar werd de neus tegen haar voorhoofd geduwd. "Dat klinkt bijna alsof het iets negatiefs is!" glimlachte Howlpaw. "Maar met anders zijn is toch niks mis?"

Foxkit keek verward naar de ogen van de witte kitten, ze leek net een..wat was rood? In iedergeval had deze kitten rode ogen, was dat wel mogenlijk? "F-foxkit..hey Radiant" stelde Foxkit zich nog eens haperend en verbaasd voor. Foxkit luisterde aandachtig en breed lachend naar de poes "Ja!" riep hij kitten-instemmelijk waarna hij rechtsprong en naar de witte kit toe sloop. Anders, absoluut anders ja! Maar lekker interresant.. Foxkit sloop dichterbij de witte kitten tot hij op amper enkele -kitten-klauwlengtes van deze Radiantkit vandaan stond. "Wow.." fluisterde hij terwijl hij een witte poot ophief met de intensie het rode oog aan te raken.

De jonge kitten trilde zodra de grote apprentice haar naam opnieuw sprak en staarde vervolgens naar de kitten die haar aankeek alsof ze een monster was waardoor ze nog dieper weg probeerde te kruipen. "H..hoi." Fluisterde ze zachtjes en sloot haar oogjes hopend dat ze zouden verdwijnen alsof dat zo zou kunnen. De apprentice leek haar op te willen vrolijken maar het voelde niet helemaal waar. Er was wel wat vreemds met anders zijn, ze was anders en haar moeder had haar een andere naam gegeven om haar te helpen herinneren dat ze niets anders was dat flut.. Ze was zo verzonken geweest in gedachten dat de plotse kitten voor haar neus een gilletje bij haar naar boven bracht. "Blijf van me af!" Gilde ze bijna piepend en duwde haar pootjes over haar oogjes.

De bijzondere reactie van Foxkit, en daarna de beschamende reactie van Radiantkit liet Howlpaw nog eens goed kijken wat er aan de hand was. Toen pas viel haar de bloedrode ogen van de kitten op. Je hoefde geen genie te zijn om te snappen wat er aan de hand was: de rode ogen en de sneeuwwitte vacht; de kitten was een albinopoesje. "Ooooh," reageerde Howlpaw, maar ze klonk op geen enkele manier afkeurend. "Hee maar meisje, dat is toch fantastisch! Weet je wel niet hoe mooi jij nu opvalt? Je bent een unieke schoonheid, daar moet je je toch niet voor schamen!" Howlpaw ging nu plat op haar buik liggen, zodat ze nog lager was en zo'n min mogelijke bedreiging vormde.

Fox keek breed lachend naar de rare kitten voor hem, haar reactie had hem zich laten terugtrekke "How monster! Je moet me niet opeten." riep hij giegelend waarna hij met een ietwat onhandige sprong op de rug van de poes, via haar rug kroop hij naar haar kopje en zette zich daar goed. Hij straalde trots uit "Ik deed het!" riep hij fier waarna hij overweldigend naar de witte kit onder zich keek, nu torende hij met kop en schouders boven dat raar schepsel uit! Van manieren kende hij nog niets.

Ze kroop diep in elkaar en staarde met grote ogen naar de poes zodra die duidelijk leek te zien dat ze anders was en legde haar staartje over haar neusje om dieper weg te kruipen. Haar woorden waren dezelfde die haar mama vaak gebruikte maar ze geloofde ze niet. "Ik wil niet opvallen." Piepte ze zachtjes en hoestte. Ze was veel zwakker dan de normale kittens en elke maan moest ze wel langs bij de medicine cat voor nieuwe herbs die diende als medicijnen. "Ik schaam me niet voor hoe ik lijk. Maar voor hoe ik ben. Volgens papa had ik al dood moeten zijn." Fluisterde ze en kroop meer in elkaar van de rode kitten met betraande ogen. Hij haatte haar dat was duidelijk!

Foxkit keek het kleine poesje raar aan, haar vader zei dat ze dood moest? "Wie is je vader? Dat hij dood moet!" riep hij lachend alsof hij al een warrior was, hij zette een stap naar voren op de grijze kop van de poes en wiebelde met zijn kont. "Ik heb jeeee!" riep hij triomfantelijk toen hij zich speels, maar ingehouden, op het witte kittentje storte en zachtjes in haar oor beet. Het was zijn speelse kittenheid die hem nog niet liet nadenken, voor hem zat een kit die niet speelde..dus in zijn hoofd moest deze kit spelen! "Speel dan! Je bent wèl sterk!" Zei hij nog eens zachtjes aan diens oor trekkend.

Howlpaw's snuit stond sip toen ze de onzekerheid en angst van de kleine kitten zag. Maar gelukkig reageerde Foxkit goed. Hij wilde met Radiantkit spelen, en noemde haar sterk. Als het albinopoesje zou merken dat ze, ondanks haar uniekheid, gewoon geaccepteerd zou worden door haar leeftijdsgenootjes, dan zou haar dat vast helpen. "Volgens mij heb je er een vriendje bij," glimlachte Howl naar Radiantkit.

Nog altijd keek de jonge kitten trillend naar de andere kitten en schudde haar kopje terwijl ze naar achteren kroop. Nee ze wou geen vrienden en zeker niet iemanddie zo gemeen was als hij was! Langzaam schudde ze haar kopje op de woorden van de poes en duwde haar kleine nageltjes in de grond. "Nee nietwaar.. Ik heb geen nieuwe vriendjes." Fluisterde ze zachtjes voor ze weer opkeek. "Laat me met rust ik wil niet spelen!" Piepte ze en verborg haar gezichtje achter haar staart. Ze wou zichzelf geen pijn doen.. Iets wat wel zou gebeuren als ze met hem zou proberen te spelen..

Wat?! "Kom op nou Radiantkit!" riep hij tegelijk speels als verontwaardigd dat een kit zo anders kon zijn dan hij was. Zijn blauwe oogjes speurden het kittentje voor hem af "Je bent zelfs erg mooi! Pleassee speel met me." Hij klonk ietwat verdrietig, het leek wel alsof deze kit bang van hem was en hem haatte..anders speel je toch gewoon?

Onderwerp: Re: I...I'm not good at playing games..