~It shall always be a struggle~

Hij keek naar een paar grassprietjes die boven het dunne laagje sneeuw uitstaken, maar eigenlijk keek hij niet echt. Er lag een afwezige blik in zijn lichtblauwe ogen. De zorgen die hij zichzelf aantrok waren er te veel, omdat hij zich alles aantrok. De preek van Butterstar had hem geraakt en weer aan het denken gezet. Hij dacht te veel en dat zou waarschijnlijk ook nooit veranderen. Hij deed alles om van nut te zijn voor de clan, maar daardoor cijferde hij zichzelf vaak weg. De pijn van anderen vond hij belangrijker dan zijn eigen pijn. Daardoor stapelde het zich allemaal op en het was enkel een kwestie van tijd totdat het tot uitbarsting kwam. Hij had dat zelf alleen niet door, dus ging hij gewoon verder op de manier waarop hij het altijd gedaan had. Hij schrok op toen hij iets hoorde ritselen. Meteen bewogen zijn oren afwachtend, was er iemand in de buurt?

[First Silvercloud]

Sinds Butterbell, aangeduid werd als nieuwe leader van Riverclan, had de warrior zich volledig ontfermd over de jongere generatie katten. Ze hield zich veel meer bezig met de kittens uit de nursery en leerde ze al de basissen aan die een warrior moest kennen. Het was vooral de warrior code die ze de jongste aan leerde. Een goede warrior worden, begon met het kennen van deze code. Zonder deze regels werd de clan inderdaad een groep rogues. Maar het waren niet alleen de kittens, maar ook de apprentices die ze in de gaten hield. De enige warrior die zij nog echt in de gaten hield was Creamy, haar vorige apprentice. De laatste tijd leek hij vaker zijn kopje te laten hangen en zijn vacht oogde vaak dof. "Creamy," mauwde ze toen ze de kater gevonden had. Ze had zijn geurspoor gevolgd naar zijn huidige locatie. "Je ziet eruit alsof je eens met een vertrouwde kennis moet praten." zei ze met een geruststellende glimlach en zette zich naast de jonge kater neer. De laatste tijd gedroeg ze zich wel als een queen, maar daar voelde ze zich goed bij. Ze kon nu eenmaal beter met de jongere katten om, dan met de oude garde.

Ondanks dat hij doorhad dat er iemand in de buurt was schrok hij toch. Begon hij nou een slecht geweten te ontwikkelen? Hij keek achterom en zag hoe Silvercloud op hem afkwam. Meteen ontstond er een glimlach rond zijn lippen toen hij zijn mentor zag. Hij had veel van haar geleerd en hij mocht haar heel graag. Ze was een kattin die respect en vriendschap verdiende. Hij wende zijn blik verlegen naar zijn voorpoten toen ze begon te praten en hij slikte zachtjes. Hij wilde niemand met zijn problemen opzadelen, want die deden er in zijn ogen niet toe. “Hallo Silvercloud.” Hij keek weer op en gaf haar een respectvol knikte. Hij had zichzelf weer bij elkaar geraapt, wat betekende dat hij deed alsof er helemaal niets met hem aan de hand was. Daar was hij nou eenmaal goed in. “Ach het is niets hoor, niet iets om je zorgen over te maken.” Wimpelde hij haar opmerking zo onopvallend mogelijk weg. “Hoe gaat het met jou?” Vroeg hij toen om het onderwerp te veranderen. Hij tikte wat zenuwachtig op de grond, bang dat ze weer terug bij hem zou komen. Ergens wist hij dat ze dat zou doen, het was haar vast opgevallen dat hij soms niet helemaal zichzelf was.

De poes richtte haar blik op de jonge kater toen deze zijn blik afwendde naar zijn voorpoten. “Hallo Silvercloud.” Hij keek echter al snel terug naar haar op en knikte respectvol naar haar. “Ach het is niets hoor, niet iets om je zorgen over te maken.” Ze keek de kater bedenkelijk aan toen hij haar vraag leek te beantwoorden. Ze had hem wel door. Zulke dingen deed ze ook heel vaak in haar apprentice periode. Hoe gaat het met jou?” "Met mij gaat alles goed," beantwoorde ze zijn vraag gewoon. "Ik heb nu de opdracht gekregen om jongere katten de warrior code aan te leren, aangezien er veel katten zijn die geen weet hebben van de echte regels." Even richtte ze haar blik op de leegt voor haar, maar al snel ging haar blik terug naar de kater. "Maar ik ben niet hier om over mij te praten, maar over jou." zei ze met een knikje naar hem. "Het is me wel opgevallen dat je de laatste tijd je trots laat varen. Waar is de trotse apprentice die ik heb leren kennen?" mauwde ze en keek hem wat teleurgesteld aan. Creamy was altijd zo opgewekt en trots als apprentice, maar sinds enkele dage liet hij vaker zijn schouders zakken.

“Klinkt heel leuk.” Zei hij op haar opmerking over haar nieuwe taken. “Ze hangen vast allemaal aan je lippen.” Glimlachte hij. Ze kon goed vertellen en hij kon zich voorstellen dat de kittens en apprentices graag naar haar zouden luisteren. Hij wist zeker dat ze het heel goed zou doen, want dat had hij vaak genoeg meegemaakt tijdens zijn trainingen. Hij keek meteen weer de andere kant op toen ze zei dat ze niet over zichzelf wilde praten. Hij slikte en vloekte in zichzelf, zijn plannetje was dus mislukt. Hij wist dat hij er nou niet meer onderuit kon, hij moest vertellen wat hem dwars zat. “Het komt door alle zorgen.” Zijn stem trilde terwijl hij haar weer aankeek en probeerde de tranen in te houden. “Ik voel me schuldig over wat er met Honeypaw is gebeurd. Ik maak me zorgen over Butterstar, want ik hoop dat ze ook echt aan me zal vragen om bij haar te komen als ze zich alleen voelt. Ik zou willen dat ik meer tijd had voor Bravesoul zijn kittens. Ik wil Wretchedpaw de training geven die ze verdiend, maar soms vraag ik mij af of ik dat eigenlijk wel kan.” Ratelde hij toen op. Zijn oren zakten steeds wat verder opzij en hij staarde naar zijn voorpoten. Hij voelde de tranen achter zijn ogen branden. Plots keek hij weer op. “Silvercloud?” Vroeg hij toen voorzichtig. “Over wat tante zei tijdens de bijeenkomst. Ben ik wel een echte Riverclan warrior? Ben ik wel goed genoeg?” Snel wende hij zijn blik weer van haar af.

“Ze hangen vast allemaal aan je lippen.” Een flauw glimlachje verscheen op haar snoetje. De apprentices en kittens lagen inderdaad bijna aan haar lippen, maar als ze een andere, jonge, warrior wees op een fout die hij of zij maakte, werd ze de grond in gevloekt. Even richtte ze haar blik op de grond. Maar dit hield ze maar voor zich. De kater naast haar had blijkbaar genoeg zorgen om over na te denken. “Ik voel me schuldig over wat er met Honeypaw is gebeurd. Ik maak me zorgen over Butterstar, want ik hoop dat ze ook echt aan me zal vragen om bij haar te komen als ze zich alleen voelt. Ik zou willen dat ik meer tijd had voor Bravesoul zijn kittens. Ik wil Wretchedpaw de training geven die ze verdiend, maar soms vraag ik mij af of ik dat eigenlijk wel kan.” Even hield ze haar kopje schuin bij wat hij allemaal opsomde en keek hem iets wat bezorgd aan. “Silvercloud?” De kater had heel wat achterliggende struggles, die je niet direct aan hem zou linken. “Over wat tante zei tijdens de bijeenkomst. Ben ik wel een echte Riverclan warrior? Ben ik wel goed genoeg?” Silvercloud zwiepte direct een keer met haar staart toen ze hoorde wat de kater uiteindelijk aan haar vroeg. "Creamy, je moet gewoon al je zorgen eens vergeten. Men weet dat je altijd voor iedereen klaar staat," Ze drukte een kort moment haar vacht troostend tegen die van hem. "Neem gewoon eens even tijd voor jezelf om alles eens op een rijtje te zetten." Ze richtte haar blik nu recht op zijn gezicht. "En wat dat laatste betreft, jij bent niets anders dan een trotse Riverclan warrior. Het enige probleem is dat je jezelf er nog van moet overtuigen." Een geruststellend glimlachje verscheen terug op haar gezicht. "It is as easy as swallowing a minnow, you need to see the forest behind the trees."

Hij keek op toen ze tegen hem begon te praten, de blik in zijn lichtblauwe ogen lag vol aarzeling. Hij bewoog zijn oren en luisterde naar wat ze vertelde. Het waren lieve woorden, woorden die hem gerust hoorde te stellen. Toch bleef de aarzeling in zijn ogen aanwezig terwijl hij zijn bek open deed om iets te zeggen, maar hem toch weer dichtklapte. “Dankjewel Silvercloud.” Zei hij toch naar een tijdje met een waterig glimlachje rond zijn lippen. “Ik zou gewoon willen dat ik er nog meer voor anderen kan zijn. Soms voelt het alsof ik niet genoeg doe.” Hij zuchtte zacht en duwde zijn neus in haar vacht. De geur van zijn oude mentor kalmeerde hem en hij ontspande zijn spieren die hij eerst strakgespannen had gehouden. “Ik… Ik ga het proberen.” Vervolgde hij toen zachtjes, zo zachtjes dat je heel goed moest luisteren om te horen wat hij zei. “Hoe ga jij met zorgen om?” Vroeg hij terwijl hij zijn neus weer uit haar vacht haalde en haar aankeek. Er was bijna een smekende blik in zijn ogen ontstaan, hij hoopte zo dat zij hem kon helpen. Dat de pijn om de zorgen zou stoppen, omdat hij een manier gevonden had om er mee om te kunnen gaan.

Onderwerp: Re: ~It shall always be a struggle~