Blood on the snow [Whitelion]

Lizard richtte haar lichte oogjes op het witte poeder dat buiten heel de grond bedekte. Ze was samen wakker geworden met haar moeder die, zoals ze de laatste tijd vaak deed, de Nursery verliet. Ze was nu al een tijdje op haar aan het wachten in de ingang van de Nursery. Verder dan de ingang ging ze niet vaak, gewoon omdat ze nog nooit buiten was geweest.Toch zat ze graag in de opening van de den, zodat ze heel het kamp altijd in de gaten kon houden. Ze was daarstraks even terug naar binnen gegaan, waarna ze zowat werd tegengehouden door de andere Queens toen ze terug wilde naar de opening in de den. Ze zat daar vaak, maar dat wilde niet zeggen dat ze er ziek van werd. Ze kon wel tegen de koude lucht en was zelfs nog nooit ziek geweest. De anderen daarin tegen hadden al wel eens een koudje gevat. Eén van de Queens had de ingang zelfs geblokkeerd. Vreemd, wat ze allemaal deden om haar gewoon binnen te houden om haar te beschermen tegen de kou. VNaf het moment dat ze terug kon, was er direct terug voor de ingang gaan zitten. Haar oortjes schoten in haar nek toen een windvlaag wat sneeuw de Nursery in blies. Met dat de wind verdween, doemde Whitelion op in de ingang van het kamp. Haar oortjes schoten direct overeind bij het zien van haar vader. Ze zag haar vader dan wel niet veel, maar toch had ze de drang gekregen om hem trots te maken. Ze sprong direct speels recht, maar bleef toch waar ze was. Ze wilde haar poten droog houden. "Papa!" piepte ze direct om zijn aandacht te krijgen en liep heen en weer langs de ingang van de den.

Zijn staart hing verslagen naar beneden en zijn houding was lang zo trots niet als gewoonlijk. Hij zag er ouder uit dan hij was, al zijn energie was weg. "Papa!", klonk er een piepende stem. Zijn verschillend gekleurde ogen draaiden zich naar de kitten, de blik in zijn ogen dof. het was Lizardkit. En natuurlijk deed zei hem denken aan.. Icy.. De grote kater haalde diep adem maar kon het verdriet dat van hem afstraalde niet wegstoppen. Hij had de kittens niet gezien toen ze het lichaam binnenbrachten, hij vermoedde dat er een aantal queens de kits binnengehouden hadden. en maar goed ook. "Hallo Lizard..", zei hij zachtjes, een zwakke en niet overtuigende glimlach op zijn gezicht. Hij kon het gewoon niet meer..

Haar oortjes stonden speels naar voren, maar leken even wat te zakken toen ze de houding van de warrior zag. Er was toch niets gebeurd met Whitelion. Toch? "Hallo Lizard.." De kitten moest wel heel erg dom zijn moest ze niet merken dat er iets aan de hand was. "Whitelion," Ze strompelde half naar de kater toe. "Waar is je glimlach?" mauwde ze zelf met een klein glimlachje. Misschien hield hij haar wel voor de gek. Ze richtte haar oortjes enthousiast naar voren, niet wetend dat er iets ergs gebeurd was.

"Whitelion" Hij zag amper dat de zwart-witte kitten zowat naar hem toe strompelde, hij kon amper op zijn poten blijven staan. "Waar is je glimlach?" Het kleine glimlachje dat op haar gezicht stond liet hem zowat huilen, zijn ogen waren betraand. Langzaam zakte hij neer, tot hij op ooghoogte was met het kleine poesje. Ze zou oud genoeg moeten zijn om het te begrijpen. Langzaam schudde Whitelion zijn hoofd. "Dit is geen tijd om te lachen", zei hij zachtjes, zijn stem verstikt.

Het poesje richtte haar blik nieuwsgierig op haar vader toen hij wat door z'n pootjes zakte, zodat hij op dezelfde hoogte als haar zat. "Dit is geen tijd om te lachen" Haar glimlachje verdween nadat hij dat gezegd had. Geen tijd om te lachen? "Wat is er dan in deze tijd waardoor we niet meer mogen lachen?" Ze snapte niet helemaal waar hij naartoe wilde gaan. Maar zijn houding stelde haar alles behalve gerust. Ze had toch niets fout gedaan? Ze had toch niet van de andere katten gehoord van haar brutale toon die ze soms opzette?

Ze zag de tranen in de kater's ogen en zag hoe hij diep ademde. Haar oortjes wenkte twijfelend naar achteren. "Soms blijven katten niet hier. Soms is hun tijd in het bos gedaan, en dan gaan ze ergens anders naartoe. Ergens ver boven ons, waar we elkaar weerzien als ook onze tijd gekomen is." Ergens anders naartoe? Was hij bezig over Starclan? Icyrose had haar nog niet zo lang geleden uitgebreid verteld over wat Starclan was. Starclan, de plek waar katten naar toe gingen als ze van het leven beroofd werden. Haar ogen werden groot bij die gedachten. De kitten schudde twijfelend met haar kopje. "M-mama?" piepte ze zachtjes. "Waar is mama?" vroeg ze plots. Haar stem klonk hees en ongelovig. Als dit waar was wilde ze het niet geloven. Kon Starclan dat zomaar doen?!

Whitelion's sterke houding verzwakte wat. Haar ogen waren op hem gericht, wachtend op zijn antwoord. "Mama is boven ons, in een plaats die men Starclan noemt. Ooit zien we haar weer.." Met elk woord dat over zijn lippen ging werden haar ogen meer en meer gevuld met tranen. Haar vermoedens waren gevestigd, maar dat wilde niet zeggen dat ze het wilde geloven. Dat mocht gewoon niet. "Maar ze ging maar even weg, dat had ze zelf gezegd." mompelde ze zachtjes en richtte haar blik op de grond. Ze knipperde kort, waardoor haar tranen ontsnapte. "Ze ging maar even weg." herhaalde ze bijna onverstaanbaar.

Hij schudde alleen zijn hoofd bij de hartverscheurende woorden van de kitten. Hij.. Kon het niet meer aan. Hij moest weg, want hij kon Lizardkit deze kant van hem niet laten zien. Zonder een woord te zeggen vluchtte hij weg, de warriorsden in. Ook al was dat niet de slimste plaats voor hem om te zijn, zo zwak als hij op dit moment was.

TOPIC UIT