Born To Die

Harde geluiden, vreemde nare geuren, drukte, honger, ik rilde. Was dit de buitenwereld? Was dit waar ik zo graag naar toe had gewild? Ik kon het me nauwelijks voorstellen, niet eigenlijk. Althans, ik vermoed dat ik me dat niet kon voorstellen, want op dat moment was mijn brein nog niet ver genoeg ontwikkelt om me iets voor te stellen...
Bij het  horen van hard geschreeuw, dook ik zo ver mogelijk in een. De geluiden deden pijn aan mijn oortjes en de drukte maakte me bang. Ik begon nog harder te rillen, niet alleen van de kou maar ook van angst. Ik probeerde mijn oogjes te openen, omdat mijn intuïtie mijn vertelde dat ik dan meer te weten zou komen, maar het was een mislukte poging. Het werd nat onder mijn pootjes. Ik wist niet wat het was, maar het bracht een nare geur met zich mee. Een geur waarvan ik eigenlijk liever niet zou willen weten waar hij vandaan kwam. Alles bij elkaar maakte het me paniekerig en ik probeerde we te kruipen van dit schouwspel. Ik wilde terug! Terug naar die warme plek zonder zorgen. Ik piepte zachtjes, waarmee ik aandacht probeerde te trekken. Er was toch wel iemand die me wilde helpen? Weer hoorde ik stemmen, verdrietige, jammerende uitschreeuwen. "Swanpool, Swanpool! Nee, nee, ooh nee!" Ik wist niet wat de woorden betekende. Weer piepte ik zo hard als mijn kleine, zwakke lichaampje dat toeliet. Ik werd aan mijn nekvel opgepakt en zweefde door de lucht. Toen ging het licht uit.

Pas voor mijn gevoel veel later werd ik weer wakker. Gespannen luisterde ik, maar er klonken geen harde geluiden meer. Er was veel veranderd, merkte ik verbaasd op. Ik werd omringd door warmte en het was rustig. Een geur trok mijn aandacht. Ik wist niet wat het was, maar het rook goed. Wat voorzichtig begon ik te kruipen, klimmen en rollen om dichterbij te komen. Aangekomen nam mijn intuïtie het van me over en ik sloot mijn lippen om hetgeen wat deze geur voortbracht. Een warme vloeistof stroomde mijn lijfje binnen en tevreden zoog ik het naar binnen. Blijkbaar waren er ook goede kanten van het leven! Ik nestelde me ontspannen neer, voor nu dan, ik wist namelijk nooit wat er nog komen zou.

{Toelichting: Dit is het geboortetopic van Thunder en Swan, hun moeder (NPC), Swanpool is bij de geboorte gestorven, ze liggen nu bij een (NPC) pleegmoeder. Eerste post voor Thunderkit, daarna open!}

De klap waarmee zijn kleine lichaampje op de grond belandde, was het eerste waarvan de pasgeboren kitten besef was. Niet echt een fijne manier om te merken dat je leeft, maar zo was het nou eenmaal. Behalve de pijn, de kou en de schok was er ook nog een heleboel meer. Geschreeuw. Vochtig, warm spul. Het was alsof zijn geboorte gewoon één van de vele bloederige, vieze dingen was die vandaag in dit nest gebeurde. De hulpeloze kitten kroop een beetje zonder enig idee van wat hij moest doen in de rondte. Hij was blind, zwak en ijskoud. Als hij hier zo zonder bescherming bleef zou hij het ook zeker niet lang volhouden. Gelukkig was er wel degelijk iemand die hem in deze chaos opmerkte. Even voelde hij een duwtje in zijn zij, waarna hij zich stevig tegen de bron van warmte aanduwde waar hij tegenop was gebotst. Al vrij snel volgde een tweede lichaampje, en nestelde zich me ook veilig tegen dit ding aan. Vervolgens sloot hij zijn kleine mondje om een sport rare bobbel. Waarom wist hij niet, zijn instinct zei het gewoon. En het instinct was kennelijk een goede raadgever; het warme spul wat zijn maagje vulde was heerlijk en deed hem even alle pijn en kou vergeten. Veilig. Ja, nu nog wel. 'T-.. T-Thunderkit..' Hoorde hij een zwakke stem nog net uitbrengen. En toen sloot de kitten zijn oogjes en doezelde hij langzaam weg.
Het kleine katertje was al vrijwel helemaal in slaap toen de chaos weeg begon. Weer geschreeuw. De bron van warme stierf weg. Het lekkere spul stopte. Nee! Wat was dit! Hij wilde terug, hij wilde dat het weer fijn werd! Opslag was hij weer klaar wakker, en wist hij een paar schorre piepjes uit te brenge. Dit kon niet waar zijn! Het begon net weer fijn te worden. Hij duwde zijn kleine lichaampje stevig tegen de enige bron van warmte die nog over was. Niet eerlijk dit! De chaos nam weer af, en ondertussen bleef hij rillend liggen. Gelukkig waren hij en het andere lichaampje nog niet compleet vergeten. Na een tijdje voelde hij hoe ze werden opgetild aan hun nekvel, en bij een andere warmtebron werden gelegd die verdomd veel op de vorige leeg. Er was weer zo'n bobbel met dat lekkere spul, en weer heel wel warmte. Al snel begon de pas een paar minuten oude kitten dus weer in te doezelen, maar voor alles compleet zwart werd merkte hij nog één dingetje op. Het rook hier anders. En toen viel hij in een diepe, diepe slaap.