Snow and Snow (Creamypaw)

Onderwerp: Snow and Snow (Creamypaw) zo 11 jan 2015 - 12:01

Numbpaw sloop over de vlaktes heen, deze vlaktes waren onder het sneeuw. Het voelde koud en nat, zijn poten waren al doorweekt. Hij zuchten even, hij wilde weer is rust. Niet dat kleine kittens hem gingen beoordelen in het kamp, anders als dat niet gebeurden gebeurden er wel wat anders. Ook buiten het kamp gebeurde er van alles, namelijk ruzie krijgen met katten maar ook aangevallen worden. Hij had daar geen zin meer in, hij wilde alleen zijn en niet lastig gevalen worden door een of andere kat. Hij wiebelde kort met zijn oor en haalde zijn schouders op, hij wilde immers een krijger worden. Alleen had krijger worden veel dingen, zoals trainen met apprentices. Hij kon voor geen meter vechten en zocht ook nooit zijn mentor op, hij had deze niet eens. Hij zwiepte met zijn staart en liep weer door, hij zal zijn rust vinden. Hij wilde namelijk weer naar de vierboom gaan, zijn ogen volgde de wind. Zijn vacht deed dat ook, het duurde niet lang toen hij hier weer was. Vaak waren hier de minste katten, alleen soms verliefde stelletjes.

Hij verliet het kamp, opzoek naar prooi en misschien ook wel een beetje om de rust op te zoeken. Hij was graag bij anderen in de buurt, dat was het niet, maar soms werd het hem een beetje te veel. Hij wilde zo graag alles goed doen en dat ging niet altijd, dan voelde het een beetje alsof hij faalde. Hij had zijn bek open om de geuren goed op te kunnen vangen, maar er was geen enkele verse prooigeur die zijn zintuigen prikkelde. Het werd steeds lastiger en dat baarde hem zorgen, het maakte hem een beetje zenuwachtig en dat moest niet want dan ging hij fouten maken. Onbewust was hij naar fourtrees gelopen en hij bleef even stil staan, maar liep toen toch verder. Ach, het kon geen kwaad hij kon er wel even gaan kijken. Meteen viel zijn blik op een andere kater, een thunderclan apprentice. Op zijn hoede liep hij dichter naar hem toe. “Hallo.” Zijn stem klonk vriendelijk, maar ook wat achterdochtig. Hij wist nooit zeker of hij een kat van een andere clan wel kon vertrouwen, al kende hij er inmiddels wel een paar die hij wel vertrouwde.

Numbpaw keek naar de grond, hij zuchtte kort. Deze rust gaf hem vrijheid voor al zijn taken in de clan, hij had al genoeg meegemaakt door de dagen heen. Zijn groene ogen zochten maar zelf zocht hij naar een vraag die nooit geantwoord zou kunnen worden, hij was bang. Zo als altijd, waarvoor wist hij niet. Zijn ogen namen het gebied al door, hij kwam hier vaker en het zorgde hem voor problemen. Elke dag faalde hij, elke dag verpeste hij het. Jagen kon hij niet, vechten kon hij ook niet. Hij was totaal gevoelloos, vele katten begrepen hem niet of staarde hem niet eens aan. Hij betekende niks voor vele, hij maakte overal fouten en bij elke kat deed hij dat wel. Ook bij Zealpaw, ook bij de windclan krijger. Ook bij andere Thunderclan krijgers, hij zuchtte diep. Het werd hem teveel, de clan. Het jagen en het vechten, het was niks voor hem. Zijn vacht trilden, zijn poten deden dat ook. Hij merkte een gedaante op, het kwam langzaam naar hem toe. Hij staarde het aan, zonder een enkel gevoel alleen dat zijn poten trilden. Hij was een apprentices en moest zich ook zo gedragen, hij ging gelijk op vier poten staan. “Hallo.” begon een cream achtige kater zijn stem klonk vriendelijk, maar ook wat achterdochtig. Numbpaw staarde hem aan en keek recht in de blauwe ogen van kater, hij knikte alleen en ging weer recht voor zich uit staren. Hij mocht niemand en ook echt niemand was zijn vriend of iets, hij wiebelde kort met zijn oor. Hij moest het gesprek misschien beginnen of juist verder af maken, 'Waarom vermoordde jullie Firestar?' Sprak hij en staarde de kater niet eens aan.

Hij merkte de afstandelijkheid van de andere kater wel op en hij nam het hem niet kwalijk. Hij nam de andere apprentice onderzoekend op, maar daar stopte hij direct mee toen hij de vraag van de thunderclan kat hoorde. Geschrokken staarde hij hem aan, maar toen ging hij zitten. “Ik ben niet degene waaraan je dat moet vragen. Ik zou je geen antwoord op die vraag kunnen geven.” Zei hij toen. Hij had het net zo erg gevonden als de thunderclan katten, hij had het vreselijk gevonden. Er waren veel meer riverclan katten die dat gevoel met hem gedeeld hadden, maar dat leek niet iets te zijn waar de thunderclan bij stil stond en dat begreep hij. Hij zou hetzelfde gevoel hebben gehad, maar dan had hij het niet zo duidelijk laten zien. Hij was vriendelijk tegen iedereen, dat zat in zijn karakter. Hij keek de kater weer aan.

Numbpaw keek de kater voor hem streng aan, hij wist de geuren slecht. Hij kon niet vechten, alleen als het moest vocht hij. Hij keek naar de blauwe kille ogen maar hij negeerde zijn blik, hij was zelf toch gevoelloos. Pijn voelde hij bijna niet, welke wonden hij ook kreeg. Hij voelde geen tranen of andere gevoelens, hij had er namelijk wel weinig die echt te merken waren. Hij had zijn naam ook gekregen door zijn ongevoeligheid, hij keek strak naar de kater. Hij vertrouwde deze niet, met geen enkel woord. Ze waren moordenaars, alleen kreeg hij de schuld ervan. Zijn ogen vormde spleetjes, zijn klauwen waren otbloot. “Ik ben niet degene waaraan je dat moet vragen. Ik zou je geen antwoord op die vraag kunnen geven.” Sprak de kater met wijze woorden, de kater tegenover hem zou veel weten. Numb wist zelf wel dat hij geen ruzie zou moeten maken, hij dacht weer aan de witte kater. "Mijn naam is Numb." Sprak hij maar liet geen enkel gevoel tonen, hij besloot maar zijn naam te vertellen. Het was wel on nodig, "alleen zat jij wel tussen de Border fight!" Snauwde hij naar de kater en liet een flinke grom horen. Hij zou geen gevecht starten maar wel een diccusie, hij wist wel zeker dat deze kater er bij zat want hij wist zijn tegenstander nog Silvercloud. Zij staarde de hele tijd naar een Apprentices alleen wist hij niet naar welke, ook wist hij dat hij aan Lightpaw's zijde stond.

Hij reageerde niet op de blik van de kater en staarde enkel terug. Hij had de vijandige houding van de andere apprentice wel opgemerkt, dus ook hij was alert. Hij had zijn nagels niet uitgeslagen en zijn vacht stond niet overeind, maar hij had zijn spieren wel iets aangespannen. Niet zo dat het de andere kater heel erg op zou vallen, maar wel genoeg dat hij weg zou kunnen springen als hij hem aanviel. Hij vond het altijd erg als iemand anders zo vijandig tegen hem deed, maar hij zorgde er wel voor dat dat niet aan hem te zien was. “Mijn naam is Creamypaw.” Zei hij kort toen de kater zijn naam zei. Hij was er nog steeds verdacht op dat Numbpaw hem iets aan wilde doen. Hij knikte toen de thunderclan apprentice benoemde dat hij bij het gevecht was geweest. “Ja, dat klopt. Net als jij dat was en al die andere katten. Vechtend voor hun clan, omdat dat is wat je hoort te doen. Als je dat mij wilt verwijten dan moet je je dat zelf ook verwijten. Ik was daar niet om te doden, enkel om mijn vrienden te beschermen.” Als hij daarom zo vijandig deed kon hij niet op sympathie van Creamypaw rekenen. Hij haatte onrechtvaardigheid en wat Numbpaw nou deed was niet eerlijk tegenover hem. Hij had precies hetzelfde gedaan als Numbpaw gedaan had. Hij had zijn leider gevolgd en zijn vrienden beschermd.

Numbpaw keek naar de apprentice, hij staarde naar de kater tegen over hem. Deze bleef nog al rustig, alleen zag hij wel iets fonkelen in de ogen van de riverclan kater. Hij voelde de sneeuw onder zijn poten nat worden, hij staarde immers enkel naar de kater. Hij wist geen woord uit te brengen nu, hij was al blij dat hij niet enorm agstig werd van een kat. Hij voelde de wind door zijn vacht strelen maar ook zijn vacht mee bewegen, alleen hij wist wel als hij zou vechten hij verloor tegen de kater. Het bleef hem wel steken dat hij voor echt alles de schuld kreeg in zijn Clan, zelfs eten vonden ze niet goed. Hij had ook al verlooren bij een gevecht tegen een Bloodclanner en zich voor schut gezet bij een Rogue, zou hij niet echt een keer kunnen dat hij zichzelf niet voor schut zetten of verloor. Hij was ook al een slechte jager, zijn buik voelde hij rammelen. Hij had door zijn slechte jaag kunsten niet eens kunnen eten, hij wilde dit een keer niet hebben. "Mijn naam is Creamypaw." Begon de kater tegen over hem, Creamypaw leek niet vijandig maar was het wel. De apprentices was een vechter, net zals hem alleen kon Numb zelf niks. Hij keek naar Creamypaw, de blauwe ogen leken iets te verbergen. Iets wat hij zelf waarschijnlijk ook niet door had, katten ogen verraden namelijk alles. Numbpaw keek naar zijn poten en had zijn klauwen weer in geklapt en rustig zijn haren neer gelecht, hij haalde diep adem en ging weer zitten. Zijn staart had hij voor zijn poten neer gelecht, zijn ogen waren nu gericht in de verte. “Ja, dat klopt. Net als jij dat was en al die andere katten. Vechtend voor hun clan, omdat dat is wat je hoort te doen. Als je dat mij wilt verwijten dan moet je je dat zelf ook verwijten. Ik was daar niet om te doden, enkel om mijn vrienden te beschermen.” Ging Creamypaw verder, hij had wel gelijk de kater tegen over hem. Numb keek naar de verte de groene gewassen in, zijn ogen gericht maar zijn oren naar de kater. Even bleef hij stil, de wind blaaste hard vandaag. Hij had even de rust in een korte tijd gevonden, hij dacht namelijk te veel aan de taken. De regels en de zorgen van zijn Clan, hij keek weer naar Creamypaw. Hij zou niet weten wat Numb nou weer mee begon, hij zou vast weer iets geks uit brabelen net zo als hij altijd deed. Hij keek deze keer ook rustig naar de kater, "we leven allebei in een Clan... Je hebt gelijk en je hebt een punt, jij hebt namelijk iets om te beschermen." begon hij en staarde naar de blauwe ogen. Weer had hij iets gezegt wat echt op niks sloeg, ze leefde allebei in een clan hij moest de kater tegen over hem aan vallen. Toch ging hij verder, "Alleen kan je alles verliezen, waar je van houd, wie je hebt, je Clan maar ook jezelf. Een ding zal je altijd bij houden." Ging hij veder met zijn saaie gepraat. Zijn praat wist Creamypaw allemaal vast al, zijn praat stukje sloeg op niks. "We zitten allemaal in een spel, die wij spelen met ons leven." Sprak Numbpaw en keek uit schaamte naar zijn poten, hij moest hier weg. Hij zei namelijk nooit echt iets goeds, hij had het verpest. Zijn leven verpest, "sorry.. Ik zal wel gaan," Mompelde hij en wilde zich omdraaien en weg stappen. Deze kater zou hem nooit mogen, deze kater had iets speciaals. Numbpaw wilde weg, weg van zijn schaamte.

Er hing een lichte angst om de andere kater heen. Hij rook het meteen toen het gevoel bij Numbpaw opspeelde. Hij vroeg zich af waar die angst opeens vandaan kwam, want hij was helemaal niet vijandig naar hem toe. Ja, hij was er op bedacht dat de thunderclan apprentice wat kon doen, maar dat betekende dat hij ook echt alleen maar iets zou doen als Numbpaw de eerste uitval deed. Anders bleef hij zitten waar hij zat, met een alerte maar verder vriendelijke houding. Hij kon het nog zo onrechtvaardig vinden wat iemand deed, zijn vriendelijkheid verslapte nooit tenzij het echt te ver ging. Hij knikte toen Numbpaw zei dat hij iets te beschermen had. “Precies.” Zei hij enkel, want dat was voldoende. De andere kater had begrepen wat hij bedoelde en dat was genoeg voor hem. “Vind je dat?” Vroeg hij terwijl zijn blik weer naar die van Numbpaw gleed. “Vind je dat wij een spel spelen met ons leven? Of speelt het leven een spel met ons?” Hij keek de andere apprentice nog steeds aan, zijn oren gespitst. Hij had altijd het gevoel gehad dat de dingen gewoon zo gingen als ze gingen en dat hij daar geen invloed op had. Ja, je kon keuzes maken, maar soms had hij het gevoel dat starclan allang bedacht had wat er moest gebeuren. Wie zei hen dat ze daar überhaupt invloed op hadden. Nee, volgens hem werd je leven voor je bepaald. “Je hoeft niet weg te gaan.” Er ontstond een vriendelijk glimlachje rond zijn lippen. “Tenzij je weg wilt gaan natuurlijk, maar van mij mag je blijven daar heb ik geen probleem mee.” Even gleed zijn blik naar de lucht. “Ik vind gezelschap altijd prettig, dat is vaak beter dan alleen zijn. Soms is alleen zijn wel fijn, maar dan denk ik al snel te veel en gaan mijn gedachten met mij op de loop.” Hij keek naar Numbpaw die aanstalde gemaakt had om weg te gaan. “Dus nee van mij hoef je niet weg te gaan.”

Numbpaw staarde naar de kater die voor hem zat, hij wilde weg lopen maar hoorde geen afkeur. Geen kwade katten die nu iets tegen hem begonnen, geen gevecht die gelijk uitbrak. Hij staarde naar de kater en schudden zijn hoofd, het was maar een kleine gesprek wat nu uitliep tot vriendelijkheid. Hij voelde al niks of ieder geval weinig, hoe zou hij ooit vrienden kunnen maken als hij geen gevoel had. Geen gevoel voor iemand, hij was gewoon een moord wapen. Hij staarde naar de grond, de riverclan kater was het met hem eens. “Vind je dat?” Vroeg Creamypaw terwijl zijn blik weer naar die van Numbpaw gleed. “Vind je dat wij een spel spelen met ons leven? Of speelt het leven een spel met ons?” Numbpaw kneep zijn ogen tot spleetjes om te denken, hij nam de grond in beeld. Hij bewoog met zijn lichaam maar het kon vast zijn gelecht dat de Starclan alles deed, alleen ook dan zou hij een erge haat er aan vast binden. Als hij alles zelf deed wat hij ook dacht dan had hij al gelijk haat aan zichzelf, al zijn hele leven. “Je hoeft niet weg te gaan.” Sprak Creamypaw vriendelijk, zijn oren gingen omhoog. Vaak werd hij hier weg gejaagt, zijn blik viel op de grond. Hij stond nog gedraaid naar de kater toe. “Tenzij je weg wilt gaan natuurlijk, maar van mij mag je blijven daar heb ik geen probleem mee.” Ging de Riverclan kater verder en liet zijn blik glijden over de lucht. “Ik vind gezelschap altijd prettig, dat is vaak beter dan alleen zijn. Soms is alleen zijn wel fijn, maar dan denk ik al snel te veel en gaan mijn gedachten met mij op de loop.” Het werd even stil, hij wist dat er iets gebeurden. “Dus nee van mij hoef je niet weg te gaan.” Ging de kater veder. Numbpaw draaide zich om en knikte, alleen met een serieuze blik. Zijn blik was nog steeds op de grond gericht maar vestigte zich nu op Creamypaw, "Nu op jouw vraag. Als Starclan met ons leven speelde dan zou ik mijn verotten leven aan hun over hebben en zou ik het moeten haten, nu heb ik de haat op mijzelf." Sprak Numbpaw met zijn felle ogen op de kater gericht, ze speelde namelijk een spel. De Starclan was een tussen plek waar je kwam als je dood was, alleen wat gebeurde er als je daar ook dood kan gaan o er te veel katten komen. Het leven bestaat niet voor altijd, je kan namelijk winnen en verliezen.

OCC: Sorrey voor de later reactie

Hij glimlachte toen Numbpaw zich weer naar hem omdraaide. Er was iets aan de kater, iets anders. Zijn woorden bereikte de andere apprentice wel, maar drongen ze ook echt door? Hij kon hem niet zo goed peilen. Het verbaasde hem dat hij er moeite mee had, meestal wist hij precies wat de andere voelde. Tenminste hij wist in welke richting het gesprek zou gaan, maar bij Numbpaw lukte dat hem niet. Het leek wel of het de kater helemaal niets kon schelen. Dat kon toch niet, het deed hem toch wel wat? Hij staarde terug en wende zijn blik geen moment af. “Ik denk inderdaad dat ons leven bepaald wordt, maar ik denk dat het anders ook een zooitje zou worden. Wat als starclan nou niets deed? Zouden de clans dan niet verdwijnen, omdat er geen leiding meer wordt gegeven. Mijn ouders en vrienden van mij zijn naar starclan gegaan en ja dat vind ik verschrikkelijk en heel verdrietig, maar het hoort erbij.” Hij bleef even stil nog steeds met zijn blik op Numbpaw gericht. “Waarom haat je jezelf?" Vroeg hij toen rustig. Deze jongere kater dacht heel anders dan hem en ergens vond hij dat interessant. Het maakte hem nieuwsgierig, omdat hij nou eenmaal heel nieuwsgierig was aangelegd.

Numbpaw staarde naar de kater voor hem, hij wist niet wat hij moest doen tegenover het beest. Tegenover een andere kater dan hij zelf, hij kon het met niemand vinden. Hij wist nooit waarom, hij liep naar de kater. Iets dichter naar de kater, stiekem voelde Numb zich gestoord worden. Hij wist niet wat hij moest doen tegen over Creamypaw, hij staarde met zijn groene ogen naar de bouw van de kater tegen over hem. Hij boog even zijn kop, alleen zijn ogen richten op de ogen van de riverclan kater. “Ik denk inderdaad dat ons leven bepaald wordt, maar ik denk dat het anders ook een zooitje zou worden. Wat als starclan nou niets deed? Zouden de clans dan niet verdwijnen, omdat er geen leiding meer wordt gegeven. Mijn ouders en vrienden van mij zijn naar starclan gegaan en ja dat vind ik verschrikkelijk en heel verdrietig, maar het hoort erbij.” Sprak de kater voor hem alleen hij zelf staarde dringend naar de kater. Dus hij geloofde dergelijk in de Starclan, hij geloofde elk woord. Numbpaw bepaalde zelf zijn leven en starclan deed niks ermee, zijn ouders gingen dood door hem en niet door die verekte Clan. Alleen probeerde hij rustig te blijven voor de kater, hij keek met spleet ogen naar de kater. “Waarom haat je jezelf?" Was de vraag van Creamypaw daarna. Alleen had Creamypaw een soort verleden wat Numb had alleen had Creamy teminsten vrienden. Numbpaw ging wat rechter zitten, hij voelde geen gevoel maar voelde iets branden. Iets op de plek van zijn hart, hij keek streng naar de kater. Hij had weinig gevochten maar Bloodclanners lieten hem wel anders zien, hij voelde niks maar toch iets. "Waarom ik mezelf haat mmh." Begon hij op een aangebrande toon, hij had grote ogen maar kleine pupillen. Hij keek naar de kater, "omdat ik mijn eigen leven bepaal en jij ook. Starclan is niks, het bestaad niet. Wij geloven, wij gehoorzamen. Flauwe kul!" Snauwde hij naar de kater en ontbloten ineens zijn klauwen, zelf deed hij dat nooit. Numbpaw sloeg met zijn klauwen naar de kater, hij wist niet of hij hem geraakt had.

OCC: Sorry voor de late post

Hij had Numbpaw geraakt en dat was ook zijn bedoeling geweest. Hij wilde tot de kater doordringen en met hem kunnen praten, zonder het gevoel te hebben dat hij tegen een boom sprak. Toch pakte het niet helemaal zo uit als hij gewild had. Hij had tot hem door willen dringen, maar hem geen aanleiding willen geven om zijn klauwen uit te slaan. Zijn haren gingen recht overeind staan toen Numbpaw zei dat het flauwekul was. Hij stond altijd op scherp en hij was razendsnel, dus ontweek hij de klauw en staarde hem hoofdschuddend aan. “Hoe durf je bij fourtrees?” siste hij kwaad. Hij was niet snel kwaad te krijgen, maar dit ging hem toch veel te ver. Hoe Numbpaw het in zijn kop haalde om hem aan te vallen op deze plek. Dat begreep hij echt niet, daarom werd hij kwaad.

Numbpaw keek streng naar de kater, deze kater heten Creamypaw. Hij wist dat deze clan zijn clan verslagen had, als Starclan echt bestond hadden ze de clans nooit laten vechten. Starclan bestond niet, alleen kon je zelf een pat opgaan en werd je niet bestuurd. Hij maakte zijn ogen tot spleetjes toen de riverclan apprentices zijn klappen ontweek, het sloeg nergens op dat hij met iemand begon te praten. Het kwam altijd wel uit op een gevecht, hij had beter gewoon kunnen weglopen. Er lag wel veel sneeuw, deze blies mee met de wind. Zou de Starclan deze sneeuw ook besturen, nee. Dat zou niet kunnen of wel, hij gromde naar de kater. Hij geloofde niks wat de ander zei, “Hoe durf je bij fourtrees?” Siste Creamypaw naar hem. Numb haalde kort zijn schouders op en ging dichter naar de kater toe met uit geklapte nagels en een zwiepende staart, "Fourtrees? Een boom blijft een boom, dus dat boeit mij niet!" Siste hij en probeerde weer zijn klauwen uit te halen naar de kater. Hij had geen tijd voor deze onzin, zijn Clan had zo zijn eigen taken. Hij staarde met zijn groene ogen naar de blauwen ogen, beiden waren ze vuurig en kwaad op elkaar. Riverclan zou nooit goed samen kunnen werken met Thunderclan, Riverclan was een Clan vol met starclan gelovers maar ook Thunderclan was dat. Zelf wilde Numbpaw bij geen enkele clan, deze brachten hem alleen maar zorg waarvoor. Starclan, Starclan dit Starclan dat. Altijd wel weer het zelfde verhaal.
OCC: sorry voor weer een late reactie het komt door school -.-

Hij schudde mistroost zijn kop toen Numbpaw tegen hem begon te schreeuwen. Waarom deed hij nou opeens zo? Wat had de omslag gegeven, het gesprek over de starclan? Wat had deze kater meegemaakt dat hij zo tegen de starclan aankeek. Het maakte hem kwaad dat hij zo deed, het in twijfel trekken van de starclan. Toch moest er iets gebeurd zijn waarom Numbpaw zo deed, dus ergens wilde hij hem nog steeds niet veroordelen. “Het zijn niet zomaar bomen.” Zijn stem had een vreemde serieuze kalmte aangenomen. Hij had zijn nagels niet uitgeslagen en deed ook niets terug. Hij was nou op de slagen van de thunderclan kater voorbereid, dus ontweek ze telkens met behendige bewegingen. Verdediging was geen probleem voor hem, omdat hij vrij klein was, wist hij maar al te goed hoe hij zich moest verdedigen. Daarnaast was hij al een tijd in training, dus hij wist wat hij moest doen. “Wat wil je hier nou eigenlijk mee bereiken. Probeer je mij nou te raken omdat je kwaad bent op je omgeving, of omdat je kwaad bent op mij?” Vroeg hij terwijl hij opnieuw de klauw van Numbpaw ontweek. “Want ik heb geen zin om te blijven als je zo onredelijk doet.” Vervolgde hij.

OCC: Dat geeft helemaal niets hoor!

Onderwerp: Re: Snow and Snow (Creamypaw)