[SPT] You only live once?

Het was wel een vreemd gegeven, een andere kitten, veel ouder dan hij, die ook het kamp uitglipte. Cold was gevolgd, zonder dat de kit hem door had, en vroeg zich af wat dat beest hier deed. ''Eh, goedemorgen.'' Geez, wat een openingszing. De kater stapte uit de schaduwen van zijn bosje, en keek haar droog aan. "Nee," Antwoordde hij rustig, en ongeïnteresseerd. Geen goede morgen, de poes had zijn plan gepikt. Nu had hij waarschijnlijk een compagnion, en als iemand er slecht was in compagnions was het deze kater wel.

Met stevige passen volgde hij het poesje. Vanuit zijn plek in de schaduwen had hij gezien hoe ze het kamp uit gelopen was. Battle had haar met rust willen laten maar besloot dat hij er toch maar beter achteraan kon. Hopelijk werd het niet zo drama als vorige keer met Firekit. Een zucht verliet zijn mond toen hij eraan terugdacht. De poes, Iciclespirit, was niet veel later overleden. Misschien zou het rode poesje ook wel doodgaan, dat zou mooi zijn. Hij was pas opgestaan toen hij zag dat een ander kitten was gevolgd. Nu keek hij toe hoe de kater nogal bot reageerde tegen de poes die ouder was. Even keek hij toe, toen stapte hij naar voren. 'Dat 'witte spul' heet sneeuw, komt uit de lucht en jullie hebben geen toestemming om hier te zijn.' Streng keek hij beide aan. Als een van hun brutaal zou doen kon de betreffende kat was verwachten.

Hij kreeg niet eens de mogelijkheid wat te zeggen, de brutaliteit. Zijn ogen scanden dus snel de nieuwkomer, die was het niet waard om met diep respect behandeld te worden, hoogstens een beetje beleefd, maar geen u voor hem. ''H-het spijt me meneer, maar ik wilde zo graag weten waar deze ''sneeuw'' vandaan komt.'' Hij keek naar het poesje, nieuwsgierigheid was iets goeds, maar dat van haar was wel erg primitief zeg. "Het spijt mij niet," Mauwde hij koeltjes, en ging zitten, zijn berekenende blik die van de kater ontmoetende. "Nieuwsgierigheid is normaal, al helemaal als iets niet mag,"

Algauw werd het karakter van beide kittens duidelijk. Het was eerst het poesje dat reageerde. Haar beleefde reactie bracht een kleine glimlach op zijn gezicht. Het was een van de eerste keren dat iemand hem meneer noemde, bovendien werd dit waarschijnlijk niet zo'n drama als met Firekit. Battle opende zijn mond om te antwoorden maar werd onderbroken door de jongste en brutaalste van de twee. 'Dat was duidelijk ja.' Was zijn antrwoord op de eerste woorden van de kater. 'Nieuwsgierigheid is heel normaal ja.' Daar had hij zelf vroeger ook wel eens last van gehad. Ieder gezond kitten had er last van, maar dat betekende niet dat hij het ging toestaan. 'Maar vijandige katten en vossen zijn ook normaal.' Zijn stem was een stuk strenger geworden. Hij had nog niet eens alle beesten genoemd die zich shuil hielden hier.

De kitten fronste toen de warrior gevaren op begon te noemen. Als die zo normaal waren deed hij zijn werk niet goed, sowieso, wat zou het hem uitmaken als er een kit minder was? Cold vond het maar dom je zorgen te maken over katten die je niet of nauwelijks kende. Hij bleef voor nu echter maar stil, iets zei hem dat het poesje met haar beleefde woorden en mooie praatjes veel meer voor elkaar kreeg dan hij zou doen met zijn logische comebacks.

Terwijl het katertje zweeg stelde het poesje een vraag. Welk mysterie was er om op te lossen? Maar het klonk leuk, leuk genoeg om in te stemmen. 'Oké, maar eerst wil ik eten wat jullie namen zijn. De mijne is Battlesong.' Wat kon er nou mis gaan? Hij was erbij en heo groot was de kans nou dat ze op dit moment iets gevaarlijkste tegenkwamen? Met Night was hij ook zo vaak het kamp uit geweest en als klein kitten. In tegenstelling tot Firekit leken deze twee best voor zichzelf te kunnen zorgen. Zelfs de jongste, met zijn brutale woorden.

Oh yippie, grote warrior vriend hier zou hen wel even helpen met op zoek gaan naar het grote avontuur. Natuurlijk wel eerst de namen, want ja wat moest hij ook met namen, en ja natuurlijk was hij te druk om de namen van de kater en de poes te weten, want wie wist nou ook de namen van de nieuwelingen? Nou, die daar dus duidelijk niet, dus verdiende hij het niet om opgeslagen te worden in de kittens' hoofd. "Coldkit," Mauwde hij koeltjes, en keek hooghartig en kil naar de ander. Meer had hij niet te zeggen, niet leuk je te ontmoeten viel vaak namelijk niet zo goed.

Hij grijnsde toen het kleintje wegzakte in de sneeuw. Fawnkit was het dus. 'Insgelijks Fawnkit.' Beleefd knikte hij naar het kitten dat half in de sneeuw verstopt zat. Zolang ze beleefd tegen hem waren kon hij nog wel iets terug doen. Dit poesje noemde hem 'u' en 'meneer', precies wat hij wou. Helaas was de ander minder beleefd. Hij had geluk dat Battle zich kon beheersen op dit moment. 'Prima, Col-' Hij werd onderbroken door een hoopje vacht en vlees dat op zijn rug lande. Zijn eerste instinct was om de onbekende vijand er af te gooien, maar de stem hield hem tegen. Het was maar al te bekend, Battle kende maar een poes die zo sprak en hem Battle noemde. 'Wie zij dat Battle wat dacht?' Met een grijns probeerde hij omhoog te kijken richting zijn zusje. 'Fawnkit, Coldkit, dit is Nightkit, zij gaat mee.' Het was geen eens een vraag. 'Waar wil je heen?'

De kater lette allang niet meer op de anderen, hij was rustig zijn poot aan het wassen, zoveel belangrijker dan dom geleuter. Vooral die poes die voor hem uit het kamp uit was gegaan, sneeuw was er gewoon, so what? Net als die vreemde die plots ook opdook. Nightkit, nog een naam die hij weer meteen weg kon gooien, niet interessant en hoogst onbelangrijk. Even keken zijn scherpe ogen naar de kit, om het uiterlijk te zien, en toen was al snel zijn poot weer belangrijker. Primitieve zielen.

Meteen werd de mening van alledrie de katten weer duidelijk. Battle had ze allemaal verwacht. Eerst was er Fawnkit die zijn zusje enthousiast begroette om daarna op zijn vraag te antwoorden. ''Dat weet ik eigenlijk niet zo goed.. Weet u misschien waar de sneeuw vandaan komt? Want dat is wat ik graag uit wil zoeken! Misschien is er wel een manier het te stoppen.'' De grote kater schudde met zijn hoofd. Een manier om sneeuw te stoppen zou handig zijn. Het spul irriteerde hem mateloos maar er was geen oplossing voor. 'Uit de lucht.' Waar moest het anders vandaan komen? Dan was er Coldkit die gewoon geen blijk van reactie gaf. Blijkbaar waren de poten van het katertje belanrgijker. Dan was er Nightkit, die precies zij wat hij wou zeggen, waardoor hun eerste zin precies hetzelfde was. 'Is je poot goed schoon?' Beide klonken ze spottend, waardoor weer eens duidelijk werd dat ze familie waren. 'Goed, Fawnkit, Nightkit we gaan maar niet te ver. Coldkit, jij blijft in het kamp.' Zijn stem was steng en dulde geen tegenspraak. 'Rot voor mijn part weg' voegde hij er mompelend aan toe.

De kater had al wel een reactie verwacht, hij was zeker niet dom. ''Is je poot goed schoon?" Echoden katten, minus de kat die hem nog wel oke leek, tegen hem. Daarna kwam er nog een lange, nutteloze zin van de kitten en was er ruimte om wat te zeggen. Langzaam hief hij dus zijn hoofd op om naar de twee te kijken, en trok afgunstig een wenkbrauw op. "Natuurlijk niet," Antwoordde hij koeltjes, en doodgewoon, alsof katten hem dit dagelijks vroegen. "Anders zou ik hem natuurlijk niet wassen," Er zat geen beledigend woord in wat de kater zei, maar de toon sprak voor zich, ze waren minderwaardig en dom. Duidelijk. 'Goed, Fawnkit, Nightkit we gaan maar niet te ver. Coldkit, jij blijft in het kamp. Rot voor mijn part weg' De kitten gaapte eens, waarna hij rustig opstond, en expres de compleet verkeerde kant op liep. Die kater kon hem wat, geen warrior kon het een kitten kwalijk nemen als die de weg niet wist, en tsja, hoe wilde hij gaan bewijzen dat Cold de weg wel wist?